เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 48

ฉะนั้นเรื่องตั้งท้องทารก คงจะไม่มีโอกาสแล้ว

แต่ไม่คิดว่าประโยคถัดมาของคุณหญิงฟู่จะทำให้กู้ชิงเกอตื่นตกใจเป็นเวลานานมากไม่ได้สติกลับมา

“เมื่อวานโรงพยาบาลโทรมา บอกว่าคุณย่าของซือหานเหลือเวลาไม่กี่วันแล้ว พวกเธอต้องรีบคว้าโอกาสเอาไว้ อย่าทำให้คุณย่าต้องจากไปแบบเสียใจ เข้าใจไหม?”

กู้ชิงเกอไม่ได้สติกลับมา นึกว่าตัวเองฟังผิด

ทั้งๆ ที่ไม่กี่วันก่อนตอนไปโรงพยาบาล เห็นคุณย่าดูแข็งแรงแบบนั้น อีกอย่างสีหน้าก็แดงเปล่งปลั่ง ยังจับมือเธอไปพูดคุยสนิทสนมกับเธอมากมาย

ทำไมถึง……เป็นแบบนี้ล่ะ?

กู้ชิงเกอรู้สึกยอมรับได้ยาก

“คุณแม่ นี่……เป็นเรื่องจริงเหรอคะ?”

ได้ยินดังนั้น คุณหญิงฟู่ก็กวาดตามองเธอ “หรือฉันโกหกเธอ?”

“เปล่าค่ะ” กู้ชิงเกอรีบอธิบาย “ฉันแค่ ไม่อยากจะเชื่อเลย ทั้งๆ ที่วันนั้น……”

“ชิงเกอ” จู่ๆ คุณหญิงฟู่ก็เรียกชื่อเธอด้วยสีหน้าจริงจัง “คนแก่มีโรคภัยมากมายอยู่แล้ว อีกอย่างก่อนหน้านี้คุณย่าของซือหานตรวจเจอโรค ก็แค่ใช้ยาประคับประคองโรคเอาไว้ แต่ยามันก็มีวันหมดฤทธิ์ เมื่อยารักษาเธอไม่ได้ผล ก็ต้องจากไปโดยธรรมชาติ”

“……” กู้ชิงเกอเผยอกลีบปาก ราวกับมีหินใหญ่ก้อนหนึ่งทับหน้าอกตัวเอง ทำให้เธอหายใจไม่ออก

คนดีๆ คนหนึ่ง……

ขอบตากู้ชิงเกอแดงทันใด

คุณหญิงฟู่สังเกตเห็น ก็มองเธออีกหน่อย จากนั้นก็ถอนหายใจพูดขึ้น “ชีวิตมนุษย์อยู่บนโลกใบนี้ เกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องปกติ คิดปล่อยวางหน่อย”

ได้ยินดังนั้น กู้ชิงเกอก็รู้สึกว่าตัวเองสูญเสียการควบคุม รีบระงับสายตาแล้วเอ่ยเสียงเบา “ฉันแค่สะเทือนใจ……”

คุณหญิงฟู่ยกยิ้มเรียบๆ ยกแก้วน้ำผลไม้ตรงหน้าขึ้นมาจิบเบาๆ “เห็นเธอเสียใจมาก คงชอบคุณย่าซือหานมากล่ะสิ? กำไลข้อมือที่มือเธอ กำไลที่คุณย่าซือหานมอบให้เธอ”

กู้ชิงเกอให้ความสนใจกำไลข้อมือนั้นบนมือตัวเอง รู้สึกอายเล็กน้อย “กำไลอันนี้ตอนไปโรงพยาบาลคราวก่อน คุณย่ามอบให้ฉัน ฉันไม่ยอมรับมันมา แต่คุณย่าเอาแต่……”

พูดจบกู้ชิงเกอก็จะยื่นมือไปถอดกำไลออก

“ใส่มันไว้สิ” คุณหญิงฟู่วางแก้วบนโต๊ะเบาๆ น้ำเสียงสงบนิ่งมาก “ไหนๆ ก็เป็นของที่คุณย่าซือหานก็มอบให้เธอ เธอก็เก็บดูแลรักษามันไว้ให้ดี”

“แต่……”

“อย่าลืมสิ่งที่ฉันบอกเธอ ดูแลสุขภาพให้ดี มีลูกเป็นสิ่งสำคัญที่สุด”

“……”

กู้ชิงเกอไม่ทันได้พูดอะไร คุณหญิงฟู่ก็วางช้อนแล้วลุกขึ้น

เธอกินอาหารเช้าเสร็จแล้ว กู้ชิงเกอสังเกตเห็น ทุกครั้งคุณหญิงฟู่มักจะกินอาหารเช้าสองในสามเท่านั้น หนึ่งในสามที่เหลือจะไม่กินมันอีก

เป็นแบบนี้ทุกครั้ง ดูออกว่านี่คือคนที่ทำอะไรอย่างมีกฎเกณฑ์มาก

เธอก้มหน้าเงียบๆ ส่งอาหารเข้าปากด้วยความเฉยชา

กินอาหารเช้าแล้ว กู้ชิงเกอตัดสินใจไปโรงพยาบาลเยี่ยมคุณย่า รับกำไลข้อมือเธอมาแล้ว แต่งงานกับหลานชายเธอ สุดท้ายแม้แต่ไปเยี่ยมก็ไม่ไป

ถ้างั้นเธอคงมีจิตใจโหดเหี้ยมเหมือนหมาป่าจริงๆ

ก่อนจะไป กู้ชิงเกอไปเปลี่ยนชุดกระโปรงสีเรียบสะอาดตาในห้องน้ำ พบว่าปริมาณประจำเดือนของตัวเองลดลงแล้ว อีกอย่างสีก็ไม่ค่อยเหมือนกับก่อนหน้า ก่อนหน้านี้เป็นสีแดงเลือด สีในวันนี้เป็นแบบเจือจาง

เกิดอะไรขึ้น?

กู้ชิงเกอขมวดคิ้วสวย หรือมาที่เมืองจิ่งแล้วไม่ชินดินฟ้าอากาศ ประจำเดือนจึงเกิดการเปลี่ยนแปลง?

เธอไม่ทันได้สังเกตอย่างละเอียด เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วก็ออกมาจากห้องน้ำ ไปโรงพยาบาลพร้อมน้าซู

ระหว่างทางไปโรงพยาบาล กู้ชิงเกอก็ถามขึ้นอย่างอดไม่ได้

“น้าซู คุณแม่พูดจริงเหรอคะ?”

น้าซูนั่งอยู่ด้านซ้าย ได้ยินเธอพูดแบบนี้ ก็ถอนหายใจอย่างหมดหนทาง “เป็นเรื่องจริงค่ะ คุณหญิงจะโกหกคุณนายน้อยได้ยังไง”

“ฉันไม่คิดว่าคุณแม่จะโกหกฉัน ฉันแค่……”