เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 49

“คุณย่า ฉันชิงเกอค่ะ”

กู้ชิงเกออดไม่ได้ที่จะชี้แจงตัวตนของตัวเองกับเธอ

ได้ยินดังนั้น สีหน้าคุณย่าฟู่ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เหมือนผิดหวังนิดหน่อยที่คนตรงหน้าไม่ใช่คนที่เธออยากเจอ

แต่หลังจากได้ยินชื่อกู้ชิงเกอ เธอก็เผยรอยยิ้มและความอ่อนโยนออกมาอย่างรวดเร็ว

“ชิงเกอนี่เอง ลูกสาวเสี้ยวเสี้ยว หลานสะใภ้คนปัจจุบันของฉัน”

พูดจบ คุณย่าฟู่ก็กระแอมไอเบาๆ “เมื่อกี้ย่าดูผิดน่ะ ชิงเกออย่าโกรธเลยนะ”

กู้ชิงเกอรีบพูดขึ้น “คุณย่าไม่ต้องกังวลค่ะ ชิงเกอไม่โกรธ อาจจะเพราะก่อนแม่เสียชีวิตก็ชอบใส่ชุดกระโปรงสีเขียว คุณย่าก็เลยจำผิด”

“นั่นสินะ” คุณย่าฟู่พยักหน้า “ฉันจำได้ว่าเด็กคนนั้นชอบสีนี้เป็นพิเศษ เมื่อกี้เลยจำผิดไป ชิงเกออ่า ไม่คิดเลยว่าเธอจะเหมือนแม่เธอ”

กู้ชิงเกอก้มหน้าลงอย่างเขินอาย ที่จริงเธอไม่ค่อยชอบสีเขียว เธอชอบเสื้อผ้าสีขาวมากกว่า

ที่เธอสวมเสื้อผ้าสีเขียว ก็เพราะคุณแม่ชอบล่ะมั้ง

คิดถึงตรงนี้ กู้ชิงเกอก็พูดขึ้นเสียงเบา “คุณย่าคะ วันนี้ข้างนอกอากาศไม่เลว ฉันพาคุณออกไปเดินเล่น ดีไหม?”

คุณย่าเหลือเวลาไม่เท่าไรแล้ว กู้ชิงเกออยากพาเธอออกไปเดินเล่นข้างนอก ตากแดดบ้าง ไม่แน่อาจจะอาการดีขึ้น

“เอาสิ!” คุณย่าฟู่ได้ยินคำแนะนำของเธอแล้ว ก็พยักหน้าอย่างสุขใจเหมือนเด็กๆ

“คุณย่า แต่ว่า……” พยาบาลผู้ดูแลข้างกายเห็นดังนั้นก็อยากพูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ แต่ถูกคุณย่าฟู่ขัดจังหวะ “ฉันไปแป๊บเดียวเดี๋ยวก็มา ไม่นาน”

กู้ชิงเกอพยักหน้า เดินไปพยุงมือเธอ จากนั้นก็ประคองเธอเดินไปข้างนอก ขณะพูดอย่างแผ่วเบา “คุณย่า คุณย่าเดินช้าๆ หน่อย ฉันประคองคุณย่าเดินนะคะ ฉันจะเล่าให้คุณฟัง ตอนฉันมา เห็นต้นไม้บริเวณนั้นในสวนเขียวชอุ่มมาก อากาศดีมาก คุณอย่าอุดอู้ในห้องคนไข้ทั้งวัน ไม่ได้สูดอากาศบริสุทธิ์มานานมากแล้วแน่ๆ เลยใช่ไหม?”

ทั้งคู่เดินออกไปข้างนอกอย่างเชื่องช้า

พยาบาลผู้ดูแลเห็นฉากนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย “ทำไมนะ? คุณย่าโดนลมไม่ได้ คุณนายน้อยทำแบบนี้……”

ผู้ที่อายุมากข้างๆ ได้ยินดังนั้น ก็คิดสักพักแล้วพูดขึ้น “เร็วเข้า รีบแจ้งคุณชายฟู่”

“ค่ะ”

จึงมีคนโทรไปหาฟู่ซือหาน

กู้ชิงเกอประคองคุณย่าฟู่เดินออกไปข้างนอกช้าๆ เพราะสุขภาพคุณย่าฟู่ ทุกก้าวของเธอจึงช้ามาก ขณะที่ประคองเธอไปด้วย

“คุณย่าคะ ระวังหน่อยนะคะ ข้างหน้ามีบันได”

“จ้ะ” คุณย่าฟู่ได้ยินเสียงแผ่วเบาของเธอ แถมเป็นห่วงเป็นใย จึงยิ่งชื่นชอบหลานสะใภ้คนนี้ ยิ้มแย้มลูบมือเธอแล้วพูดขึ้น “เสี่ยวหานแต่งงานกับสะใภ้ที่ดีจริงๆ เลยนะ”

กู้ชิงเกอยิ้มสู้

ระหว่างทางใช้เวลาประมาณสิบนาทีกว่า ถึงเดินมาถึงบริเวณพักผ่อนในสวน คนในสวนมีไม่น้อย มีหลายคนออกมาขยับกล้ามเนื้อและกระดูก

คุณย่าฟู่อยู่ในห้องคนไข้เป็นเวลานานมาก ไม่เห็นแสงแดดสวยวิจิตรและต้นไม้เขียวชอุ่มแบบนี้มานานมาก เมื่อเห็นสิ่งเหล่านี้ ในใจก็รู้สึกเบิกบานทันใด

“ดีจัง” คุณย่าฟู่ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น

“คุณย่า เราไปดูทางนั้นกันค่ะ” กู้ชิงเกอกล่าวแนะนำ

“จ้ะ”

แต่ทันใดนั้น ก็มีเสียงตะคอกด้วยความเกรี้ยวกราดดังลอยมาจากด้านหลัง

“กู้ชิงเกอ!!”

เสียงตะคอกนี้ทำให้กู้ชิงเกอตกใจมาก หันศีรษะกลับไปเห็นสีหน้าเย็นยะเยือกของฟู่ซือหาน สาวเท้ายาวเดินมาทิศทางที่พวกเธออยู่