เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 50

ฝีเท้าฟู่ซือหานชะงัก จากนั้นก็หันศีรษะไปเหลือบมองเธอด้วยความเย้ยหยัน

“ไม่มีใครบอกเธอ เธอก็ไม่ถามเองงั้นเหรอ? เธอไร้ประโยชน์เหรอ? หรือว่าเป็นใบ้?”

“……” กู้ชิงเกอประหลาดใจไปพักหนึ่ง

สีหน้าฟู่ซือหานเย็นชา จ้องมองเธอด้วยแววตามืดครึ้ม พูดเน้นอย่างชัดเจน “ถ้าคราวนี้คุณย่าเป็นอะไรขึ้นมา นั่นคือความผิดพลาดของเธอ”

พูดจบ เขาก็สะบัดมือเดินจากไป ทิ้งเพียงแผ่นหลังอวดดีให้กู้ชิงเกอ

กู้ชิงเกอยืนที่เดิมไม่ขยับไปไหน ร่างเล็กบอบบางอยู่ท่ามกลางลมเหมือนเด็กน้อยถูกทอดทิ้ง

หลังจากสือหยวนอธิบายสถานการณ์คุณย่าฟู่กับเธออย่างชัดเจนแล้ว ความประหลาดใจภายในใจเธอก็หายไป แทนที่ด้วยความละอายใจเท่านั้น

สือหยวนเดินไปตรงหน้าเธอ อธิบายแทนฟู่ซือหานหนึ่งประโยค

“คุณนายน้อย คุณอย่าโกรธเลย คุณชายฟู่เขาแค่ร้อนใจเกินไปเท่านั้นเอง ในหัวใจคุณชายฟู่คุณย่าอยู่ในตำแหน่งที่พิเศษหาได้ยาก ก็เลย……”

“เขาพูดถูก” กู้ชิงเกอหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้ามองแผ่นหลังฟู่ซือหานที่ห่างออกไปไกล จากนั้นก็พูดขึ้น “ไม่มีใครบอกฉัน ฉันก็ควรถามเองจริงๆ นั่นแหละ ฉันสะเพร่าเกินไป”

“คุณนายน้อย……”

นึกว่าเธอจะโกรธ แต่ไม่คิดว่าเธอจะโทษตัวเองจริงๆ สือหยวนรู้สึกทันทีว่าวันนี้คุณชายฟู่ทำเกินไปหน่อย

“ขอบคุณที่นายบอกฉัน ฉันไปดูอาการคุณย่าก่อนว่าเป็นยังไงบ้างแล้ว”

กู้ชิงเกอตามฝีเท้าฟู่ซือหานไป

ฟู่ซือหานเดินไวมาก กู้ชิงเกอวิ่งกระหืดกระหอบตามเขาไป จากนั้นก็วิ่งเหยาะๆ พลางหายใจหอบอยู่ด้านหลังเขา

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

เธอวิ่งตามฟู่ซือหานด้วยลมหายใจที่ไม่สม่ำเสมอขณะพูดขึ้น

ฝีเท้าฟู่ซือหานไม่หยุด แม้แต่สีหน้าบนใบหน้าก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลง ไม่สนใจคำพูดเธอเลย

กู้ชิงเกอรู้สึกละอายใจ ทำได้แค่กัดปากพูดขึ้น “ขอโทษ แต่เรื่องนี้ฉันจะรับผิดชอบเอง”

ได้ยินดังนั้น ฝีเท้าฟู่ซือหานก็หยุดกะทันหัน กู้ชิงเกอไม่ได้หยุดฝีเท้า ชนเข้ากับแผ่นหลังเขา จมูกชนจนเจ็บไปหมด

“โอ๊ย”

กู้ชิงเกอกุมจมูกถอยออกมา เจ็บมาก——

ฟู่ซือหานหันศีรษะมา แววตามืดมน “รับผิดชอบ? ถ้าคุณย่าเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ เธอจะรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไง?”

“ฉัน……” ถูกเขาถามเข้าแบบนี้ กู้ชิงเกอก็ตะลึงงันทันใด นั่นสินะ เธอจะรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไง?

“ชดใช้คุณย่าฉันด้วยชีวิตเหรอ?”

ได้ยินดังนั้น กู้ชิงเกอก็ขมวดคิ้ว “นายอย่าพูดมั่วๆ! ตอนนี้คุณย่าไม่ได้เป็นอะไร!”

เธอนึกถึงสิ่งที่น้าซูรวมถึงคุณแม่พูดกับตนก่อนที่จะมา กู้ชิงเกอใจเต้นผิดจังหวะไปครึ่งหนึ่ง ประหม่าจนไม่กล้ามองแววตาฟู่ซือหาน

“ไม่กล้า?” ฟู่ซือหานแค่นหัวเราะ

กู้ชิงเกอถูกกระตุ้นจนเงยหน้าขึ้นมา กัดปากพูดขึ้น “ได้ ฉันตกลงกับนาย ถ้าคุณย่านายเป็นอะไรขึ้นมาเพราะพฤติกรรมของฉันในครั้งนี้จริง ฉันจะชดใช้ด้วยชีวิต!”

เธอพูดอย่างหนักแน่น แววตากู้ชิงเกอเด็ดเดี่ยว

“ยังไงชีวิตฉันมันก็ไม่มีค่า ถ้านายต้องการ นายก็เอาไปได้ทุกเมื่อ”

บนโลกใบนี้เธอไม่เหลือญาติแล้ว

มีแค่พ่อคนนั้นที่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเธอ แต่พ่อในตอนนี้ ยังเป็นพ่อที่โปรดปรานและรักเธอเหมือนสมัยเด็กๆ ไหม?

เขาสามารถสัญญากับน้าชิวให้เธอแต่งเข้าตระกูลฟู่เพราะเงินสิบล้านได้

ฟู่ซือหานอึ้งเล็กน้อย หรี่ตามองสำรวจเธอ เห็นนัยน์ตาเธอมีความสิ้นหวังไม่ลดหย่อน เธอไม่ได้พูดเล่น และการตายสำหรับเธอแล้วมันไม่ใช่เรื่องอะไรที่ต้องกลัว

ผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงตัวเล็กบอบบางไม่กลัวตายจริงเหรอ?