เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 45

เมื่อกู้ชิงเกออาบน้ำเสร็จออกมา ก็รู้สึกสบายตัวขึ้นมาก

เธอเปลี่ยนเป็นชุดนอน ใส่ผ้าอนามัยที่หญิงรับใช้มอบให้ ก็สบายใจขึ้นไม่น้อย

จะว่าไปแล้วหญิงรับใช้คนนั้นก็ห่วงใยจริงๆ ไม่ได้ให้เธอแค่แบบวันธรรมดา แต่ยังให้แบบกลางคืนด้วย แถมมีแบบตาข่ายและแบบผ้าฝ้าย ก็คือครอบคลุมทุกด้าน

ดูเหมือนเธอจะอยากตอบแทนตนจริงๆ

ที่จริงกู้ชิงเกอไม่เคยหวังว่าใครจะมาตอบแทนตน เธอแค่อยากอยู่ตระกูลฟู่อย่างปลอดภัยไร้กังวล

อย่างน้อยวันเวลาก่อนที่เธอจะหย่ากับฟู่ซือหาน ก็อยากใช้ชีวิตที่ไม่มีใครมารุกรานฉัน ฉันก็ไม่ไปรุกรานใคร

คนอื่นจะช่วยหรือไม่ช่วยเธอ เธอยังไงก็ได้

แค่หวังว่าคนอื่นจะไม่มาพุ่งเป้าทำร้ายเธอก็พอแล้ว

เธอเช็ดผมขณะที่เดินเข้าไป กลับประหลาดใจเมื่อเห็นซุปขิงน้ำตาลทรายแดงหนึ่งแก้วอยู่บนโต๊ะ

“นี่คือ?” เธอเอ่ยปากถามโดยไม่รู้ตัว

ฟู่ซือหานที่นั่งโซฟาได้ยินคำพูดดังกล่าว ก็ยกสายตาเหลือบมองเธออย่างอดไม่ได้

“น้าซูเอามาให้”

พูดจบ ฟู่ซือหานก็ตกตะลึง

ทำไมเขาต้องตอบคำถามเธอด้วย? ผู้หญิงแบบนี้ไม่ควรสนใจเธอสิ

“อ่อ”

กู้ชิงเกอพยักหน้า จากนั้นก็เดินไปประคองซุปขิงขึ้นมา ซุปขิงอุ่นๆ ยังมีไอร้อนลอยอยู่ เข้าใกล้ก็ได้กลิ่นน้ำตาลทรายแดงและขิง

กลิ่นแบบนี้กู้ชิงเกอไม่ชอบมันเลย ตอนเธอปวดท้องประจำเดือนก็ไม่ชอบดื่มสิ่งนี้

แต่วันนี้ไม่รู้ทำไม รู้สึกว่ากลิ่นนี้มันอบอุ่นมาก……สบายใจมาก

กู้ชิงเกอประคองแก้วไว้ที่ริมฝีปากแล้วจิบซุปขิงหนึ่งคำ

รู้สึกสบายใจไม่สะอิดสะเอียนแล้ว คงเป็นเพราะนี่คือสิ่งที่น้าซูเตรียมให้เธอล่ะมั้ง

เมืองที่ไม่คุ้นเคยกับทุกสิ่ง มีผู้ใหญ่คนหนึ่งที่ปฏิบัติกับเธอแบบนี้ มันช่างหายากจริงๆ

ทันใดนั้นกู้ชิงเกอก็นึกถึงการกระทำทุกอย่างของฟู่ซือหานก่อนหน้านี้

ถึงแม้เขาจะออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ แต่เขาให้สือหยวนเอาเสื้อโค้ตเข้ามาให้

เขาอาจจะรู้สึกเขินสินะ

แต่เธอก็ต้องกล่าวขอบคุณเขา

“ขอบคุณนะ” กู้ชิงเกอดื่มไปสองอึกก่อนจะกล่าวกับเขา

ได้ยินดังนั้น ฟู่ซือหานก็หรี่ตาที่เหมือนนกเหยี่ยว ยกยิ้มมุมปากเหน็บแนม “ขอบคุณฉัน?”

ผู้หญิงคนนี้คงไม่คิดว่าซุปขิงแก้วนี้เขาเป็นคนให้น้าซูเตรียมให้เธอหรอกนะ?

ชิ เป็นผู้หญิงที่คิดเข้าข้างตัวเองจริงๆ เลยนะ

เธอนึกว่าทำแบบนี้แล้วจะได้รับความโปรดปรานจากเขาหรือไง?

แต่ไม่คิดว่ากู้ชิงเกอจะพูดขึ้นแผ่วเบา “วันนี้เรื่องที่สถานีตำรวจ ขอบคุณที่นายให้ฉันยืมเสื้อโค้ต”

“……” ฟู่ซือหานหมดคำจะพูด ผ่านไปสักพักที่แท้เขาก็เข้าใจผิดเอง?

เฮอะ ยัยบัดซบ

“ทุกคำพูดและทุกการกระทำของเธอตอนนี้ คนที่เสียหน้าคือตระกูลฟู่” เว้นไปสองวินาที เขาพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา

“ฉันรู้” กู้ชิงเกอหลุบม่านตาลงเล็กน้อย เขาทำเพื่อรักษาเกียรติยศของตระกูลฟู่ จึงให้เธอยืมเสื้อโค้ต

เหมือนกับครั้งที่แล้วเป๊ะเลย

เขาไม่ได้ห่วงคนอย่างเธอ แต่เป็นห่วงสถานะของเธอ

ยังไงตอนนี้เธอก็เป็นคุณนายน้อยฟู่ซื่อ กรุ๊ป

มีเกียรติยศสูงศักดิ์มากแค่ไหน

น่าเสียดายถ้าเป็นไปได้ เธอไม่อยากได้มันหรอก

กู้ชิงเกอไม่พูดอะไรอีก ประคองซุปขิงหาเก้าอี้ม้านั่งเพื่อนั่งลง แล้วดื่มซุปขิงเงียบๆ

ดื่มหมดแล้ว ก็เป่าผมให้แห้ง ก็ควรนอนได้แล้ว

“เธออยากรู้อะไร?” จู่ๆ ฟู่ซือหานก็ถามขึ้น

ได้ยินดังนั้น กู้ชิงเกอก็ประหลาดใจเล็กน้อย “อะไร?”

หันหน้ากลับไป ฟู่ซือหานใช้ดวงตาดำขลับคู่นั้นจ้องเธออยู่พอดี เหมือนมหาสมุทรที่ไร้จุดสิ้นสุด ทั้งลึกล้ำและกว้างสุดลูกหูลูกตา

เธอคิดว่า เธอคงเห็นอกเห็นใจฟู่ซือหานล่ะมั้ง? เกิดและเติบโตมาในครอบครัวแบบนี้ แม้แต่การแต่งงานก็ต้องให้ผู้ใหญ่ตัดสินใจ นี่ไม่ใช่ยุคสมัยเมื่อก่อนที่ต้องแต่งงานตามคำสั่งของพ่อแม่แล้ว

น่าเสียดาย เขายากที่จะหนีคำสั่งผู้ใหญ่ แต่งงานกับเธอแล้ว

คิดถึงตรงนี้ กู้ชิงเกอก็พูดขึ้นช้าๆ “นายอยากให้ฉันตอบนายว่าอะไร?”

ฟู่ซือหานกลับสู่สภาพปกติเพราะเสียงของเธอ สายตามองร่างเธอ ด้วยความถากถางที่เพิ่มขึ้น

เขาคิดมากไป

ผู้หญิงคนนี้จะคล้ายกับสาวน้อยไม่เจนจัดทางโลกที่เขาเจอได้ยังไง เธอกับหล่อนขี้ขลาดเหมือนกัน แต่สาวน้อยคนนั้นขี้ขลาดมากจริงๆ

แต่คนตรงหน้านี้……ก็ไม่แน่

บางทีเธออาจจะเสแสร้งก็ได้

อาศัยดวงตาคู่นี้ หลอกลวงผู้ชายเหล่านั้น

ตอนนี้เธอยังอยากจะมาหลอกตนอีก

คิดถึงตรงนี้ฟู่ซือหานก็แค่นหัวเราะ “อย่าแกล้งโง่ เธอไปที่บริษัท”

ได้ยินดังนั้น กู้ชิงเกอถึงได้เข้าใจว่าเขาพูดถึงอะไร ที่แท้ก็หมายถึงเรื่องไปที่บริษัทเมื่อตอนกลางวัน

กู้ชิงเกอเม้มมุมปากเบาๆ “ฉันไม่ได้ไปคนเดียว ฉันไม่ได้ตั้งใจจะไปบริษัทนาย”

“งั้นเหรอ? เธอไม่ได้ตั้งใจ แล้วทำไมเธอถึงปรากฏตัวในห้องประชุม?”

“……” กู้ชิงเกอหมดคำจะพูดชั่วขณะหนึ่ง ก็ไม่รู้จะพูดอะไร หลังจากนั้นสักพักก็ทำได้แค่เงยหน้าสบตาดุดันของเขา

“นายคิดว่าถึงแม้ฉันจะปรากฏตัวในห้องประชุมแล้วจะได้ยินอะไรงั้นเหรอ? นายเอาแต่โกรธลูกน้องของนายทุกช่วง นี่คือความลับทางธุรกิจที่พวกนายหมายถึงเหรอ? นายคิดว่าฉันขโมยของพวกนี้ไปแล้วจะได้รับประโยชน์อะไร?”

กู้ชิงเกอรู้สึกว่าตัวเองต้องชี้แจงเรื่องนี้ให้ชัดเจนกับเขา

ตัวเองไม่มีทางไปแอบฟังการพูดคุยของพวกเขาเลย

เห็นสายตาฟู่ซือหานดุดันขึ้นทีละนิด กู้ชิงเกอจำใจพูดขึ้น “อีกอย่าง ถ้าความลับทางธุรกิจของพวกนายสำคัญมากจริงๆ ทำไมที่ประตูไม่มีมาตรการความปลอดภัย? ไม่มีใครอยู่ที่ห้องประชุม ยังใส่ใจอีกเหรอว่าคนอื่นจะแอบดักฟัง?”

ได้ยินดังนั้น ฟู่ซือหานก็หรี่ตาจ้องมองเธอ

ตอนแรกคิดว่าเธอขี้ขลาดกลัวปัญหา ไม่คิดว่าเธอจะมีข้อคิดเห็นเป็นของตัวเองได้

คิดถึงตรงนี้ ฟู่ซือหานก็ยกยิ้ม “ดูเหมือนฉันจะดูถูกเธอแล้วสิ”