เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 45

เมื่อกู้ชิงเกออาบน้ำเสร็จออกมา ก็รู้สึกสบายตัวขึ้นมาก

เธอเปลี่ยนเป็นชุดนอน ใส่ผ้าอนามัยที่หญิงรับใช้มอบให้ ก็สบายใจขึ้นไม่น้อย

จะว่าไปแล้วหญิงรับใช้คนนั้นก็ห่วงใยจริงๆ ไม่ได้ให้เธอแค่แบบวันธรรมดา แต่ยังให้แบบกลางคืนด้วย แถมมีแบบตาข่ายและแบบผ้าฝ้าย ก็คือครอบคลุมทุกด้าน

ดูเหมือนเธอจะอยากตอบแทนตนจริงๆ

ที่จริงกู้ชิงเกอไม่เคยหวังว่าใครจะมาตอบแทนตน เธอแค่อยากอยู่ตระกูลฟู่อย่างปลอดภัยไร้กังวล

อย่างน้อยวันเวลาก่อนที่เธอจะหย่ากับฟู่ซือหาน ก็อยากใช้ชีวิตที่ไม่มีใครมารุกรานฉัน ฉันก็ไม่ไปรุกรานใคร

คนอื่นจะช่วยหรือไม่ช่วยเธอ เธอยังไงก็ได้

แค่หวังว่าคนอื่นจะไม่มาพุ่งเป้าทำร้ายเธอก็พอแล้ว

เธอเช็ดผมขณะที่เดินเข้าไป กลับประหลาดใจเมื่อเห็นซุปขิงน้ำตาลทรายแดงหนึ่งแก้วอยู่บนโต๊ะ

“นี่คือ?” เธอเอ่ยปากถามโดยไม่รู้ตัว

ฟู่ซือหานที่นั่งโซฟาได้ยินคำพูดดังกล่าว ก็ยกสายตาเหลือบมองเธออย่างอดไม่ได้

“น้าซูเอามาให้”

พูดจบ ฟู่ซือหานก็ตกตะลึง

ทำไมเขาต้องตอบคำถามเธอด้วย? ผู้หญิงแบบนี้ไม่ควรสนใจเธอสิ

“อ่อ”

กู้ชิงเกอพยักหน้า จากนั้นก็เดินไปประคองซุปขิงขึ้นมา ซุปขิงอุ่นๆ ยังมีไอร้อนลอยอยู่ เข้าใกล้ก็ได้กลิ่นน้ำตาลทรายแดงและขิง

กลิ่นแบบนี้กู้ชิงเกอไม่ชอบมันเลย ตอนเธอปวดท้องประจำเดือนก็ไม่ชอบดื่มสิ่งนี้

แต่วันนี้ไม่รู้ทำไม รู้สึกว่ากลิ่นนี้มันอบอุ่นมาก……สบายใจมาก

กู้ชิงเกอประคองแก้วไว้ที่ริมฝีปากแล้วจิบซุปขิงหนึ่งคำ

รู้สึกสบายใจไม่สะอิดสะเอียนแล้ว คงเป็นเพราะนี่คือสิ่งที่น้าซูเตรียมให้เธอล่ะมั้ง

เมืองที่ไม่คุ้นเคยกับทุกสิ่ง มีผู้ใหญ่คนหนึ่งที่ปฏิบัติกับเธอแบบนี้ มันช่างหายากจริงๆ

ทันใดนั้นกู้ชิงเกอก็นึกถึงการกระทำทุกอย่างของฟู่ซือหานก่อนหน้านี้

ถึงแม้เขาจะออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ แต่เขาให้สือหยวนเอาเสื้อโค้ตเข้ามาให้

เขาอาจจะรู้สึกเขินสินะ

แต่เธอก็ต้องกล่าวขอบคุณเขา

“ขอบคุณนะ” กู้ชิงเกอดื่มไปสองอึกก่อนจะกล่าวกับเขา

ได้ยินดังนั้น ฟู่ซือหานก็หรี่ตาที่เหมือนนกเหยี่ยว ยกยิ้มมุมปากเหน็บแนม “ขอบคุณฉัน?”

ผู้หญิงคนนี้คงไม่คิดว่าซุปขิงแก้วนี้เขาเป็นคนให้น้าซูเตรียมให้เธอหรอกนะ?

ชิ เป็นผู้หญิงที่คิดเข้าข้างตัวเองจริงๆ เลยนะ

เธอนึกว่าทำแบบนี้แล้วจะได้รับความโปรดปรานจากเขาหรือไง?

แต่ไม่คิดว่ากู้ชิงเกอจะพูดขึ้นแผ่วเบา “วันนี้เรื่องที่สถานีตำรวจ ขอบคุณที่นายให้ฉันยืมเสื้อโค้ต”

“……” ฟู่ซือหานหมดคำจะพูด ผ่านไปสักพักที่แท้เขาก็เข้าใจผิดเอง?

เฮอะ ยัยบัดซบ

“ทุกคำพูดและทุกการกระทำของเธอตอนนี้ คนที่เสียหน้าคือตระกูลฟู่” เว้นไปสองวินาที เขาพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา

“ฉันรู้” กู้ชิงเกอหลุบม่านตาลงเล็กน้อย เขาทำเพื่อรักษาเกียรติยศของตระกูลฟู่ จึงให้เธอยืมเสื้อโค้ต

เหมือนกับครั้งที่แล้วเป๊ะเลย

เขาไม่ได้ห่วงคนอย่างเธอ แต่เป็นห่วงสถานะของเธอ

ยังไงตอนนี้เธอก็เป็นคุณนายน้อยฟู่ซื่อ กรุ๊ป

มีเกียรติยศสูงศักดิ์มากแค่ไหน

น่าเสียดายถ้าเป็นไปได้ เธอไม่อยากได้มันหรอก

กู้ชิงเกอไม่พูดอะไรอีก ประคองซุปขิงหาเก้าอี้ม้านั่งเพื่อนั่งลง แล้วดื่มซุปขิงเงียบๆ

ดื่มหมดแล้ว ก็เป่าผมให้แห้ง ก็ควรนอนได้แล้ว

“เธออยากรู้อะไร?” จู่ๆ ฟู่ซือหานก็ถามขึ้น

ได้ยินดังนั้น กู้ชิงเกอก็ประหลาดใจเล็กน้อย “อะไร?”

หันหน้ากลับไป ฟู่ซือหานใช้ดวงตาดำขลับคู่นั้นจ้องเธออยู่พอดี เหมือนมหาสมุทรที่ไร้จุดสิ้นสุด ทั้งลึกล้ำและกว้างสุดลูกหูลูกตา