เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 44

หลังจากกลับถึงตระกูลฟู่ ฟู่ซือหานลงจากรถก็เดินไปข้างหน้าโดยไม่หันศีรษะกลับมา กู้ชิงเกอเคลื่อนตัวนิดหน่อย ตอนลงจากรถก็หันไปมอง พบว่าตัวเองทำที่นั่งบนรถเขาเปื้อนหมดเลย

เธอกระอักกระอ่วนมาก ละอายใจมากด้วย รู้สึกผิดเต็มร้อย

ตอนลงจากรถก็เจอน้าซูออกมาต้อนรับพอดี

“คุณนายน้อย คุณกลับมาแล้ว”

“น้าซู” กู้ชิงเกอเข้าไปทักทาย เห็นในมือน้าซูถือผ้าขี้ริ้วผืนหนึ่งพอดี จึงเดินตรงไปข้างหน้าโดยไม่คิดอะไรทั้งนั้น

“น้าซู ขอฉันยืมผ้าขี้ริ้วหน่อยนะคะ”

น้าซูไม่แน่ใจว่าเธอจะทำอะไร ยังไงก็แค่ผ้าขี้ริ้วผืนเดียว จึงไม่ได้คุยอะไรกับเธอมากมาย เลยให้เธอไป

“ขอบคุณค่ะน้าซู”

หลังจากกู้ชิงเกอรับไป ก็หันตัวเดินไปข้างรถ เพื่อเช็ดร่องรอยที่ด้านหลัง

น้าซูเดินตามไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผลสุดท้ายก็เห็นผ้าขี้ริ้วสีขาวเปื้อนรอยแดงขนาดใหญ่

แล้วเห็นตัวกู้ชิงเกอสวมเสื้อโค้ตตัวโคร่งหลวมอีกครั้ง ถึงเข้าใจขึ้นมา

เธอจำใจเดินเข้าไป เอ่ยปากอธิบายเสียงเบา

“คุณนายน้อย คุณเช็ดแบบนี้เช็ดไม่สะอาดหรอกนะคะ”

ได้ยินดังนั้น กู้ชิงเกอก็หันมาเห็นเธอ เหมือนจะตกใจมาก ไม่คิดว่าน้าซูจะมากะทันหัน

เธอยิ้มอย่างรู้สึกผิด “น้าซู ฉัน……”

ผ้าขี้ริ้วมันแห้ง เช็ดไม่สะอาดจริงๆ นั่นแหละ

“ฉันจะไปซักให้สะอาดแล้วมาใหม่ดีกว่า” พูดจบ กู้ชิงเกอก็เดินไปด้านใน แต่ถูกน้าซูขวางทางไว้

“คุณนายน้อย สุขภาพคุณลำบาก ทนความหนาวไม่ได้ ให้ฉันทำเองดีกว่า”

พูดจบ น้าซูก็เดินไปข้างหน้ารับผ้าขี้ริ้วเปื้อนรอยแดงในมือเธอ “คุณไปพักผ่อนเถอะค่ะ”

ได้ยินเธอเป็นห่วงตนแบบนี้ กู้ชิงเกอก็นึกถึงสมัยก่อนตอนที่คุณแม่ยังอยู่ ทุกครั้งตอนที่เธออยากช่วยงานบ้านในฤดูหนาว

คุณแม่มักจะเดินเข้ามา รับผ้าขี้ริ้วในมือเธอไปแล้วพูดกับเธอว่า “เสี่ยวชิงเกออย่าดื้อ อากาศหนาวเกินไปสุขภาพลูกอ่อนแอ ทนความหนาวไม่ได้ ให้แม่ทำดีกว่า”

คิดถึงตรงนี้ ขอบตากู้ชิงเกอก็แดงระเรื่อ ไม่นานก็เกาะตัวกันอยู่ด้านใน

“คุณนายน้อย?” น้าซูเห็นว่าจู่ๆ เธอขอบตาแดง ก็ตกใจอย่างอดไม่ได้ นึกว่าตัวเองทำอะไรผิดพลาดไป

เดินไปข้างหน้าอย่างประหม่า “คุณนายน้อยไม่สบายตรงไหนเหรอ?”

ที่จริงเมื่อกี้เธอพบว่าขอบตาหล่อนบวมแดง แค่เธอดูเหมือนปกติ แต่ตอนนี้จะร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้ง

ทำให้น้าซูตกใจมากทีเดียว

เห็นน้าซูตกใจเพราะตัวเอง กู้ชิงเกอจึงเปลี่ยนจากร้องไห้เป็นยิ้มอย่างอดไม่ได้ ส่ายหน้า “เปล่าค่ะ ฉันแค่รู้สึกว่าน้าซูดีกับฉันจังเลย เหมือนแม่ของฉัน”

ได้ยินดังนั้น น้าซูก็ตกตะลึง จากนั้นก็เกิดความประทับใจข้างใน “เฮ้อ เด็กคนนี้……”

พูดจบ เธอก็รู้สึกว่าประโยคนี้ของตัวเองไม่ค่อยเคารพมากนัก จึงเปลี่ยนคำพูด “คุณนายน้อยอย่างงเลยค่ะ รีบกลับไปอาบน้ำร้อน พักผ่อนเร็วหน่อยดีกว่า ตอนเย็นๆ ฉันจะเอาซุปขิงน้ำตาลทรายแดงไปเสิร์ฟที่ห้องคุณนายน้อย”

กู้ชิงเกอรู้สึกว่าเธอดีจัง นี่คงเป็นคนที่ดีที่สุดที่เจอตั้งแต่ตัวเองมาถึงเมืองจิ่ง

เธอหายใจเข้าลึกๆ พยายามให้น้ำตาในเบ้าตาไหลกลับเข้าไป จากนั้นก็มองน้าซูอย่างลึกซึ้ง

“ขอบคุณนะคะ น้าซู~”

“รีบไปเถอะค่ะ”

“อืม”

น้าซูพยักหน้า

กู้ชิงเกอกลับไปที่ชั้นบน ตอนผลักประตูเข้าไป ในห้องน้ำมีเสียงน้ำไหลจ๊อกๆ ดังลอยมา

ฟู่ซือหานกำลังอาบน้ำอยู่

กู้ชิงเกอถอดเสื้อโค้ตบนตัวออก จากนั้นก็ไปหาชุดนอนในกระเป๋าเดินทางตัวเอง แต่ตะลึงว่าไม่ได้เอาของตัวเองมา

แย่แล้ว……

ใบหน้าเล็กของกู้ชิงเกอเปลี่ยนสี

กว่าเธอจะหาโอกาสออกไปซื้อผ้าอนามัยได้ แต่เหมือนว่าจะทำหล่นระหว่างทางตอนมา