เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 43

“ทำลายสูทฉันไปตัวหนึ่งยังไม่พอเหรอ? ยังอยากทำลายตัวที่สองอีก?” เสียงฟู่ซือหานแหบแห้ง แววตาค่อนข้างลึกล้ำ

กู้ชิงเกอรู้สึกละอายใจมาก

เขาเป็นโรคเกลียดความสกปรก ขอร้องยืมสูทเขาให้ตัวเอง ก็เป็นคำขอที่ไม่สมควรแล้ว

เธอไม่อยากทำแบบนี้ แต่ตอนนี้ไม่มีทางเลือกจริงๆ

กู้ชิงเกอกัดปากแดง จู่ๆ ก็นึกถึงอะไรบางอย่างจึงพูดขึ้น “ถ้านายไม่ยอมให้ฉันยืม งั้นยืมสูทของผู้ชายนายให้ฉันหน่อยได้ไหม?”

ให้เธอเดินออกไปแบบนี้ เธอทำไม่ลง

“……เธอว่าไงนะ?” ไม่คิดว่าเธอจะเอ่ยปากยืมเสื้อโค้ตของสือหยวนให้กับเธอ?? เธออยากสวมเสื้อผ้าผู้ชายคนอื่นเหรอ??

หน้าฟู่ซือหานเกิดเมฆครึ้มกระจายอย่างแน่นหนา

กู้ชิงเกอร้อนใจแล้ว “แบบนี้ก็ไม่ได้ แบบนั้นก็ไม่ได้? งั้น……” เธอจะทำยังไงดี? เธอไม่มีเสื้อผ้าเหลือด้วย

เห็นเธอประหม่าจนน้ำตาจะไหลลงมาอีกครั้ง ฟู่ซือหานพบว่าสาวน้อยคนนี้ขี้แยจริง ปกติตอนเธอโดนตัวเองรังแกไม่เห็นน้ำตาไหลแบบนี้เลย

แต่วันนี้ดันร้องไห้ซะนานขนาดนี้……

ฟู่ซือหานอยากแหย่เธออย่างอดไม่ได้ “ถ้าเธออยากยืมสูทฉันขนาดนี้ก็ได้นะ”

ได้ยินดังนั้น หน้ากู้ชิงเกอก็ดีใจ ยังไม่ทันพูดอะไรก็ได้ยินเสียงฟู่ซือหานพูดด้วยเสียงเย็นชา

“ขอร้องฉัน”

กู้ชิงเกอตกตะลึง

เธอนึกว่าตัวเองฟังผิด

ขอร้องเขา?

“อยากยืมสูทฉันไม่ใช่เหรอ? เธอมีอะไรมาแลกเปลี่ยนฉันไหม? ถ้าไม่มีงั้นก็ต้องขอร้อง” พูดจบ ฟู่ซือหานก็ยกยิ้มเยาะเย้ย “ยังไงแล้วราคาสูทตัวนี้บนตัวฉัน มันอาจจะแพงกว่าค่าตัวเธอก็ได้นะ”

กู้ชิงเกอที่เมื่อกี้ยังหน้าแดงปลั่งตอนนี้ได้ยินสิ่งที่เขาพูดก็กลายเป็นซีดเซียวในภายหลัง

เธอไม่ได้โง่ ไม่มีเหตุผลที่จะฟังไม่ออกถึงคำเหน็บแนมในคำพูดเขา เขากำลังเยาะเย้ยที่เธอไม่มูลค่าเท่าสูทเขางั้นเหรอ?

ฉะนั้นสูทตัวนี้จึงไม่คู่ควรให้เธอยืมเลย

ถ้าอยากยืม ก็ต้องขอร้อง

เขาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีและเกียรติยศของตนไว้ใต้ฝ่าเท้า จากนั้นก็ขยี้มันให้เป็นผุยผงอย่างรุนแรง

ดูเหมือนสิ่งที่เขาเคยพูดกับตนมันคือความจริง เขาอยากให้เธอตายทั้งเป็น

วันนี้สิ่งเหล่านี้มันเพิ่งเริ่มต้น……

“ไม่อยากขอร้อง? งั้นเธออยากเดินออกไปแบบนี้?” ฟู่ซือหานแค่นหัวเราะ “สูทอยู่ตรงนี้ ขอร้องฉันประโยคเดียว จะให้เธอยืมเลย”

กู้ชิงเกอเงยหน้าขึ้น มองเขาด้วยดวงตาบวมแดงคู่นั้น

ดวงตาเขาดุดันเหมือนนกเหยี่ยว ตอนสบตากับเธอมันมีความเย็นยะเยือกเพิ่มขึ้น ถึงแม้ทั้งคู่จะเป็นสามีภรรยากัน มีความสัมพันธ์ทางกฎหมาย

ถึงตอนนี้จะอยู่ใกล้กันมาก แต่ทั้งคู่ก็เทียบไม่ได้กับคนแปลกหน้าด้วยซ้ำ

อยากให้เธอขอร้องเขา?

“ต้องขอร้องถึงจะให้ฉันยืมเหรอ?” กู้ชิงเกอถาม

“เธอว่าไงล่ะ?”

กู้ชิงเกอเห็นความถากถางในดวงตาเขานิดหน่อย

ดูเหมือนวันนี้ถ้าหากไม่เอ่ยปาก เขาก็จะไม่ตกลง

คิดถึงตรงนี้ กู้ชิงเกอก็ยิ้มขมขื่นในใจ หลุบม่านตาลง พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ขอร้อง……”

“……” ความเหน็บแนมในดวงตาฟู่ซือหานหายไป ริมฝีปากเยาะเย้ยคลุมเครือก็แข็งทื่อตาม

ไม่คิดว่าเธอจะเอ่ยปากจริงๆ?

กู้ชิงเกอก้มศีรษะลงต่ำ อยู่ในสภาพหลับตา “ขอร้อง ขอฉันยืมสูทหน่อย”

พูดจบ เธอก็เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ในดวงตาใสแจ๋วคู่นั้นมีความสิ้นหวังและความเกลียดชัง

“ได้ไหม?”

ฟู่ซือหานแค่อยากแหย่เธอ มองท่าทางหัวแข็งของเธอ แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะเอ่ยปากขอร้องง่ายดายแบบนี้

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเหมือนใครเอาน้ำเย็นถังหนึ่งมาสาด ก้นบึ้งจิตใจเกิดความแค้นที่มาจากไหนไม่รู้ เอ่อล้นเข้ามาในหัวใจโดยตรง

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก

กู้ชิงเกออึ้งไปสองวินาทีก่อนจะตอบสนอง แต่เห็นเขาเดินไปที่ประตูแล้ว “ฟู่ซือหาน!”

สูทของฟู่ซือหานใหญ่มาก และกู้ชิงเกอร่างเล็กบอบบาง สูทสวมบนตัวเธออย่างหลวมโคร่ง เหมือนเด็กน้อยแอบเอาเสื้อผ้าผู้ใหญ่มาสวม

ปิดบังบริเวณสะโพกอย่างง่ายดาย แต่กู้ชิงเกอไม่ค่อยกล้าลุกขึ้น สือหยวนรู้อะไรบางอย่าง เห็นเธอยังนั่งตรงนั้น ก็เอ่ยปากอย่างอายๆ “คุณนายน้อย คุณลุกก่อนเถอะครับ เก้าอี้เดี๋ยวผมให้คนมาจัดการ”

เขาไม่พูดเสียยังดีกว่า พอเขาพูดแล้ว ใบหน้ากู้ชิงเกอก็แดงทันที

เขารู้ได้ยังไง? หรือฟู่ซือหานบอกเขาเหรอ?

ภายในระยะเวลาสั้นๆ แบบนั้น……เขาจัดการได้ยังไง?

กู้ชิงเกอหน้าแดง สือหยวนก็หน้าแดงตาม จำใจต้องหันหลังไป “คุณนายน้อยรีบลุกขึ้นเถอะ รถรอคุณอยู่ด้านนอก ขึ้นรถแล้วค่อยว่ากัน”

ได้ยินดังนั้น กู้ชิงเกอก็ไม่กล้ายืดเยื้ออีก รีบลุกขึ้นเดินออกไปข้างนอก

เธอเหลือบมองแผ่นหลังสือหยวน แล้วพูดขอบคุณเสียงเบา

“คุณนายน้อยไม่ต้องขอบคุณผมหรอก คุณชายฟู่บอกว่าจะรอคุณแค่หนึ่งนาที คุณนายน้อยรีบไปดีกว่าครับ”

“แล้วนายล่ะ?”

“” ผมจะกลับเองช้าหน่อยครับคุณนายน้อย

กู้ชิงเกอไม่มีทางเลือก จำใจหันหลังเดินออกไปข้างนอก แต่หน้ายังแดงแจ๋

เหลือเขาไว้คนเดียว ให้เขาจัดการเรื่องพวกนั้นแทนตนสินะ

พอคิดถึงตรงนี้ กู้ชิงเกอก็รู้สึกอายมาก

ประตูสถานีตำรวจมีรถลินคอล์นยาวคันหนึ่งจอดอยู่ เป็นคันที่กู้ชิงเกอเคยเห็นที่งานเลี้ยงคราวก่อน ฉะนั้นเธอจึงเดินไปอย่างรวดเร็ว

เปิดประตูรถแล้วเห็นฟู่ซือหานที่นั่งอยู่ด้านใน เขาพิงเก้าอี้ด้านหลัง หลับตาเหมือนกำลังพักผ่อนอยู่ ไม่สนใจเธอเลย

กู้ชิงเกอมองสำรวจเขาโดยไม่รู้ตัว พบว่าตัวเขาสวมแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเดียว

ดูเหมือนเสื้อโค้ตตัวนั้นจะเป็นของเขาจริงๆ

“อยากให้ฉันกับคนขับรถรอเธออยู่ที่นี่นานแค่ไหน?” ขณะที่กู้ชิงเกอยืนริมประตูอึ้งอยู่ ทันใดนั้นฟู่ซือหานก็เอ่ยปากด้วยเสียงเย็นชา

ทันใดนั้น ลมเย็นก็ปะทะเข้ามา

กู้ชิงเกอถึงได้ตอบสนองรู้สึกตัวทีหลัง จึงรีบเข้าไปในรถ