เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 42

เอาแต่นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น

จนถึงตอนนี้ก็ร้องไห้มาครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว

น้ำตาไหลลงมาจ๊อกๆ ตาบวมแดงเหมือนกระต่าย

นี่ทำให้เหล่าผู้ชายรู้สึกผิดอย่างลึกซึ้ง

ไม่รู้ว่าพูดอะไรผิดพลาดไป ถึงทำให้สาวน้อยผู้หัวแข็งมาโดยตลอดก็พลันร้องไห้ออกมาแบบนี้

ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าสุขุมดังลอยมา

ร่างสูงใหญ่ของฟู่ซือหานปรากฏตัวที่ประตู

ในเมืองจิ่งมีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่ไม่รู้จักฟู่ซือหาน ฉะนั้นเมื่อเห็นเขา ก็รีบเข้าไปต้อนรับทันที

“คุณชายฟู่”

ฟู่ซือหานเมินพวกเขา อ้อมไปด้านหน้ากู้ชิงเกอทันที

ผลสุดท้ายก็เห็นสาวน้อยคนนี้นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น ร้องไห้จนตาบวมหมดแล้วก็ยังไม่หยุด และเธอก็ไม่รู้ด้วยว่าเขามาแล้ว ยังคงร้องไห้อยู่ตรงนั้นตลอด

ให้ตายเถอะ!

มือฟู่ซือหานที่ห้อยอยู่ข้างๆ กำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว ทั้งร่างแผ่กระจายกลิ่นอายชัดเจนที่อันตรายออกมา

“พวกนายพูดอะไรกับเธอ?”

ความกดขี่ในร่างกายเขาสูงมาก ทำให้อยากถอยออกไปสามฟุตอย่างอดไม่ได้

“เรา……ไม่ได้ทำอะไรนะครับ”

“ไม่ได้ทำอะไรเธอจะร้องไห้แบบนี้ไหม?” ฟู่ซือหานถามด้วยเสียงเย็นชา

“คุณชายฟู่ เราก็แค่ซักถาม ผู้ทำความผิดทุกคนก็ล้วนทำแบบนี้ พอเห็นว่าถามไม่ได้อะไรจริงๆ ก็จำใจถามเกี่ยวกับพ่อแม่เธอ ให้พ่อแม่เธอมาประกันเธอ ยืนยันตัวตนเธอแล้วก็กลับบ้านได้ ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆ สาวน้อยคนนี้ก็ร้องไห้ออกมา เราโน้มน้าวยังไงก็ไม่ได้”

ได้ยินดังนั้น ฟู่ซือหานก็หรี่ตา ราวกับไม่ค่อยเชื่อ

“คุณชายฟู่ เราพูดความจริงทั้งหมด ไม่ได้โกหกคุณแน่นอน ไม่งั้นคุณดูเธอสิ บนตัวมีแผลไหม?”

ดวงตาฟู่ซือหานจึงกวาดมองร่างกู้ชิงเกอ พบว่าร่างเธอไม่มีบาดแผลอะไรจริงๆ

ทว่าเมื่อเห็นเธอที่น้ำตานองหน้า เขาก็หงุดหงิดใจขึ้นมา เดินไปถามด้วยเสียงหยาบ “ร้องไห้ทำไม?”

กู้ชิงเกอเห็นฟู่ซือหานเดินมาตรงหน้าตนขณะที่ตาพร่ามัวด้วยน้ำตา แล้วพูดกับตนอย่างบุ่มบ่าม เธอก็ยิ่งน้อยใจอยู่ข้างใน

เขามาทำไมอ่ะ?

เขาเป็นคนแจ้งตำรวจพาเธอมาที่นี่ สุดท้ายตอนนี้เขาก็มาที่นี่เพื่อแสร้งเป็นคนดีเหรอ?

น้ำตากู้ชิงเกอไหลไม่หยุด แค่หันหน้าหนีอย่างไม่สบอารมณ์ ไม่มองฟู่ซือหาน

“……” ศักดิ์ศรีความเป็นชายของฟู่ซือหานถูกโจมตีอย่างรุนแรง เอื้อมมือไปบีบกรามเธอทันที บีบจนหน้าเล็กของเธอเกือบจะผิดรูปทรง

“ฉันกำลังถามเธอ”

“……” น้ำตากู้ชิงเกอเปื้อนฝ่ามือเขา ก็ยังไม่พูดอะไรสักคำ

“ไม่พูดเหรอ? อยากแกล้งเป็นคนใบ้เหรอ?” ฟู่ซือหานพบว่าเมื่อสบตาบริสุทธิ์สะอาดของเธอคู่นั้น ยิ่งไม่มีเรี่ยวแรงต่อต้าน โดยเฉพาะตาคู่นี้ยังมีหมอกคละคลุ้งในเวลานี้

ต้องบอกเลยว่า ดวงตาเธอสวยจริงๆ

ฟู่ซือหานใจเหม่อลอยในชั่วขณะนั้น จากนั้นความตึงเครียดในก้นบึ้งจิตใจก็อ่อนโยนลงตาม

จากนั้นเขาก็คุกเข่าลงตรงหน้าเธอ เสียงไม่มุทะลุเหมือนเมื่อกี้แล้ว

“บอกฉัน เธอได้รับความไม่ยุติธรรมใช่ไหม?”

เธอได้รับความไม่ยุติธรรม?

ความไม่ยุติธรรมที่เธอได้รับมันเกิดจากน้ำมือเขาสร้างขึ้นไม่ใช่หรือไง?

ดังนั้นกู้ชิงเกอจึงใช้ดวงตาใสแจ๋วจ้องเขม็งเขา เม้มปากแดงไม่พูดอะไร

ดวงตานี้มองไปถึงก้นบึ้งจิตใจฟู่ซือหาน เหมือนกระแสคลื่นซัดของน้ำในฤดูใบไม้ร่วง ฟู่ซือหานรู้สึกเหมือนหัวใจถูกอะไรบางอย่างกระแทกอย่างรุนแรง จนกลายเป็นสะเทือนใจเพิ่มขึ้น

“ยังไม่พูดเหรอ?” ฟู่ซือหานเห็นเธอยังปิดปากเงียบ คิ้วก็ขมวดแน่นขึ้น แววตาเผยความรำคาญ

“ได้ ในเมื่อเธอไม่พูด งั้นเรากลับบ้านกัน”