เผด็จรัก หัวใจซาตาน นิยาย บท 41

ตัวเองโดนใส่ร้าย สามีตัวเองกลับยืนดูอยู่ข้างๆ ด้วยสายตาเย็นชา

จะมีใครน่าเวทนากว่าเธออีกไหม?

กู้ชิงเกอตัดสินใจ ถึงแม้ว่าจะตาย ก็จะไม่เอ่ยปากรอความช่วยเหลือจากเขา

ฟู่ซือหานผู้ชายชั่วร้ายคนนี้ ถึงตอนนั้นคงจะไม่ช่วยเหลือเธอ และหัวเราะเยาะซ้ำเติมเธอด้วยซ้ำ

คิดถึงตรงนี้ กู้ชิงเกอก็กัดปากตัวเองแน่น

“งั้นก็ได้ แจ้งตำรวจสิ”

ได้ยินฟู่ซือหานบอกว่าให้พวกเขาจัดการ ชายชราไม่กี่คนในคณะกรรมการบริหารจึงให้ผู้ช่วยของตัวเองโทรแจ้งตำรวจ

โทรแจ้งตำรวจเสร็จจนกว่าตำรวจจะมา กู้ชิงเกอไม่พูดอะไรเลย รักษาท่วงท่าเดียวยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับเขยื้อน เหมือนรูปปั้น

สายตาฟู่ซือหานมักจะเหลือบมองร่างเธอ เห็นเธอทำท่าเดียวอยู่ตลอดเวลา ในใจก็แสยะยิ้ม

ดูเหมือนยัยนี่ยังมีความทระนงอยู่นะ

งั้นเขาจะรอดูว่าเธอจะสามารถหยิ่งได้ถึงเมื่อไร

ตำรวจมาถึงอย่างรวดเร็ว

“สหายตำรวจ จู่ๆ ยัยนี่ก็บุกเข้ามาในห้องประชุมเรา ขโมยความลับสำคัญที่เราคุยกัน”

ตำรวจสอบถามสถานการณ์กับกู้ชิงเกอ

กู้ชิงเกอปิดปากเงียบไม่พูดอะไร

ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร พวกเขาก็คงไม่เชื่อ ร้อยปากก็ยากที่จะเถียง ทำไมเธอต้องเปลืองน้ำลายด้วย

เห็นเธอไม่พูดอะไรเลย เหล่าสหายตำรวจก็ไม่มีทางเลือก จำใจพูดขึ้น “ปัจจุบันยังไม่มีหลักฐานชัดเจนพิสูจน์ว่าเธอแอบฟัง หรือขโมยความลับสำคัญอะไรของพวกคุณ เธอก็ไม่พูดด้วย ฉะนั้นเราตัดสินใจจะพาเธอกลับไปถามสักหน่อย”

“ได้ ต้องถามให้แน่ชัด ดูสิว่าใครเป็นคนส่งยัยนี่มา จะให้ความลับสำคัญของฟู่ซื่อ กรุ๊ปเรารั่วไหลออกไปไม่ได้”

ในใจฟู่ซือหานกลับแสยะยิ้ม

ความลับสำคัญ?

เนื้อหาการคุยในวันนี้ เป็นสถานการณ์ที่ล้มเหลวของคนเหล่านี้อยู่เสมอ มีความลับสำคัญอะไรให้กล่าวได้?

พวกเขาทำท่าทางสุภาพบุรุษมีคุณธรรม ต้องการรีบหาโอกาสปกปิดความผิดพลาดของพวกเขาเองล่ะสิ

แต่น่าเสียดาย ตอนสาวน้อยคนนั้นถูกนำตัวเองไปก็ไม่ได้เอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากเขาสักประโยคเดียว

เธอก้มหน้าถูกตำรวจพาออกไป ตอนออกไปจากห้อง เพราะแผลบนเข่าจึงเดินกะเผลก

เห็นฉากนี้ ฟู่ซือหานไม่คิดเลยว่าในใจตัวเองจะรู้สึกสงสาร?

สงสารเธอ?

อะไรวะ

เธอไม่ยอมแพ้ตน ไม่ขอความช่วยเหลือ ทำไมเขาต้องสงสารเธอด้วย?

ยัยบัดซบ!

คิดถึงตรงนี้ ฟู่ซือหานก็ยกมือขึ้นปัดสิ่งของที่อยู่ตรงหน้าออกไปด้วยอารมณ์ร้อน

โครม!

ทันใดนั้นสิ่งของที่อยู่บนโต๊ะก็หล่นพื้นทั้งหมด

ทุกคนตกใจมากกับการกระทำกะทันหันของเขา มองเขาด้วยใบหน้าหวาดกลัว

“ประ ประธานฟู่??”

สือหยวนเห็นฉากนี้ ก็เบ้ปากถอนหายใจอย่างอดไม่ได้ ถึงจะไม่ค่อยแน่ใจว่าทำไมจู่ๆ คุณชายฟู่ถึงได้อารมณ์เสีย แต่ในใจเขาคิดว่าจะต้องเกี่ยวกับคุณนายน้อยแน่ๆ

ไม่รอให้หุ้นส่วนชรากลุ่มนั้นมาสนใจ ฟู่ซือหานก็ลุกขึ้นอย่างคล่องแคล่ว แล้วก้าวขาเรียวยาวออกไป

สือหยวนเห็นดังนั้น ก็รีบตามฝีเท้าเขาไป

*

เวลาค่ำสองทุ่ม

นอกประตูสถานีตำรวจมีรถลินคอล์นยาวคันหนึ่งจอดอยู่

กระจกรถดำขลับปิดสนิท ลินคอล์นจอดอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบงัน ราวกับจะผสมผสานกับความมืดยามราตรี

สายตาฟู่ซือหานกำลังมองประตูใหญ่สถานีตำรวจนอกกระจก ใบหน้าไม่มีความรู้สึกใดๆ ใบหน้าเย็นชาเฉียบคมเหมือนมีดเฉือน

สือหยวนที่นั่งด้านหน้าอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถามขึ้น “คุณชายฟู่ ไม่งั้น……ผมเข้าไปพาคุณนายน้อยออกมาดีไหมครับ?”

ทันทีที่สิ้นเสียง สือหยวนก็ได้รับแววตาเหมือนมีดของฟู่ซือหาน ตกใจกลัวจนเขากลืนน้ำลาย ไม่กล้าพูดอีก

ก็ได้ คุณมันซึนเดระที่สุดแล้ว

เห็นคุณนายน้อยถูกเอาตัวไป สุดท้ายก็ตามก้นมาด้านหลัง จากนั้นก็นั่งอยู่ที่นี่สองสามชั่วโมงแล้ว แต่ไม่ลงจากรถไปดู

สือหยวนไม่รู้ว่าคุณชายฟู่เป็นอะไร……

กลายเป็นแปลกประหลาดมากๆ ……