เมื่อ ‘นภัสสร วัชรโชติ’ ลืมตา ก็เป็นเวลาตีสามเสียแล้ว ร่างของผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่ด้านข้างและหันหลังให้เธอ ดูเหมือนเขากำลังหลับสนิท เธอมองดูแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเขา ความทรงจำเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนก็พรั่งพรูเข้ามา แค่นึกภาพว่าเมื่อคืนเขาพาเธอแตะขอบฟ้าไปถึงห้ารอบ แก้มนวลก็ร้อนผะผ่าวเจือสีระเรื่อด้วยความเขินอาย ผู้ชายคนนี้แรงเยอะขนาดไหนเนี่ย ..ให้ตายเถอะ จะเดินไหวหรือเปล่า ร่างเล็กค่อย ๆ ลงจากเตียงให้เงียบที่สุดขณะที่ความเจ็บปวดทางร่างกายก็รุมเร้าไม่ห่าง หญิงสาวกัดฟันแล้วใส่เสื้อผ้ากลับอย่างทุลักทุเลก่อนที่สองขาจะย่างก้าวพาตัวเองออกจากห้องชุดสุดหรูแบบเพรสซิเด้นท์เชลสวีตโดยไม่ลืมเก็บเศษซากอารยธรรมของตนเองกลับไปด้วย แต่เธอเพียงได้ก้าวขาออกจากห้องเท่านั้น ร่าง ๆ หนึ่งก็เดินมาขวางทางเธอไว้ “เป็นไง เรียบร้อยดีไหม” ‘รสริน วัชรโชติ’ พี่สาวต่างมารดาของเธอเอง “อือ” นภัสสรตอบรับพร้อมกับพยักหน้า “แน่ใจนะว่าเขาไม่เห็นหน้าเธอ” ผู้เป็นพี่ย้ำอีกครั้ง ที่จริงแล้วผู้ชายที่อยู่ในห้องนั้นควรจะเป็น ‘นายสมพล’ หัวหน้าคณะกรรมการตัดสินการประกวดแฟชั่นอายุห้าสิบปี ก่อนหน้านี้เขาให้สัญญากับรสรินว่า เธอสามารถเป็นผู้ชนะการประกวดได้ แต่ต้องแลกกับการที่เธอยอมนอนกับเขาหนึ่งคืน ซึ่งเหตุการณ์การสลับตัวก็ได้เกิดขึ้นเนื่องจากนภัสสรต้องการเงินจำนวนมาก เธอจึงทำข้อตกลงกับพี่สาวว่า เธอจะเป็นคนนอนกับชายแก่นั่นเองเพื่อแลกกับเงินหนึ่งล้าน “เงินล่ะ อยู่ไหน?” นภัสสรไม่ตอบคำถาม สิ่งที่อยู่ในหัวตอนนี้มีแต่น้องชายที่กำลังรอเธออยู่ที่โรงพยาบาลเท่านั้น ซึ่งเงินหนึ่งล้านนี้จะสามารถทำให้เขาเข้ารับการผ่าตัดได้ รสรินฉีกยิ้มกว้างก่อนจะหยิบบัตรธนาคารออกจากกระเป๋ายื่นให้พร้อมเอ่ยคำอวยพร “หวังว่าน้องชายสุดที่รักของเธอจะรอดนะ” นภัสสรรับบัตรนั่นมาก่อนจะยัดมันลงกระเป๋า และเมื่อไม่อยากจะเสียเวลาหายใจร่วมด้วยแล้ว เท้าเรียวจึงหมุนตัวก่อนจะเดินออกไป ถ้าเธอไม่อับจนหนทางในการหาเงินมารักษาน้อง เธอก็คงไม่มีความคิดที่จะใช้ร่างกายนี้แลกกับเงินเด็ดขาด! ให้ตายก็ไม่! เมื่อพี่สาวต่างแม่ออกไปแล้ว รสรินจึงพาตัวเองเข้าห้องอันเงียบสงัดที่ปกคลุมไปด้วยความมืด หญิงสาวปลดเสื้อผ้าของตนออกก่อนจะคลานขึ้นไปสอดตัวไว้ข้าง ๆ ชายหนุ่มที่กำลังหลับใหล รสรินเหลือบสายตามองไปยังร่างหนาที่นอนอยู่ข้าง ๆ ขณะที่แสงตะวันเริ่มสาดส่อง เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีทีท่าว่าจะตื่นจึงเอื้อมมือไปสะกิดเบา ๆ พลางสะอื้นไห้อย่างกับการละคร “คุณมันป่าเถื่อนที่สุด ทำร้ายกันได้ลงคอ...” ในห้องนอนอันมืดสลัว เปลือกตาหนาสะลึมสะลือขึ้นขึ้นเมื่อเสียงสะอื้นไห้ของใครสักคนกระทบโสตประสาท หัวสมองพยายามประมวลผลอย่างหนักแต่ไม่เป็นผลเมื่อแอลกอฮอล์ของเมื่อคืนกำลังเล่นงานเข้าอย่างจัง จำได้เพียงเลือนลางว่าตนได้เนื้อแนบเนื้อกับผู้หญิงคนหนึ่ง กลิ่นกายหอมละมุนเล่นเอาเขาลุ่มหลงไม่ต่างจากดื่มน้ำเมา ผิวเนื้อเธอเนียนละเอียดอ่อนนุ่มราวกับทารก แต่สิ่งที่ดีที่สุดของเธอก็คงจะเป็น ‘ความอ่อนตัว’ ล่ะมั้ง “ผมจะรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้น” เสียงทุ้มดังกังวานในห้องเงียบสงัด ฟังดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เดี๋ยวนะ... เสียงนั่น! เมื่อเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ รสรินจึงดีดตัวลุกขึ้นก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดสวิตช์โคมไฟบนหัวเตียงแล้วหันกลับมามองร่างสูงที่อยู่ข้าง ๆ และภาพตรงหน้าก็ทำเธอแทบช็อก เมื่อใบหน้าที่ควรเต็มไปด้วยรอยตีนกาของสมพลถูกแทนที่ด้วยใบหน้าของชายหนุ่มอันแสนหล่อเหลา! แม้ว่าเธอจะยังตะลึงกับภาพตรงหน้าอยู่ แต่เธอก็จำใบหน้านั้นได้ ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก ‘แทนไท วณิชกุล’ ชายผู้มีอิทธิพลและมีอำนาจมากที่สุดในนนทบุรี “เพื่อเป็นการขอบคุณที่ช่วยผม ผมจะให้ทุกอย่างตามที่คุณต้องการ” ในขณะที่รสรินยังนิ่งค้างจากการประมวลผลเมื่อครู่ แทนไทก็ลุกจากเตียงก่อนจะมุ่งตรงไปยังห้องน้ำเพื่อจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าของตน ร่างสูงปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับรูปลักษณ์ที่ดูสะอาดสะอ้านขึ้น เรือนร่างดั่งเทพเจ้ากรีกสาวเท้าไปหารสรินที่กำลังมองเขาอย่างไม่วางตา มือหนาเอื้อมไปหยิบแจ็กเก็ตก่อนจะล้วงเข้าไปหยิบนามบัตรมันวาวออกมาส่งให้เธอ “เบอร์ติดต่อและที่อยู่ของผม” นัยน์ตาสีดำเข้มชวนหลงใหลทั้งสองเปล่งประกายเจิดจ้าเมื่อจ้องมองจากใบหน้าอันไร้ที่ติ จมูกคมสันและคิ้วดกดำ กอปรกับการจ้องมองที่เหมือนจะฉุดกระชากวิญญาณออกจากร่างได้ทุกเมื่อนั้น ยิ่งช่วยขับให้ดวงตาน่าลุ่มหลงมากยิ่งขึ้น ใบหน้าคมเรียบนิ่งขณะจับเสื้อสูทพาดไว้กับท่อนแขนหนาบริเวณเหนือข้อพับ รสรินสูดหายใจเข้าปอด มือข้างหนึ่งกำผ้าปูเตียงแน่นขณะที่อีกมือหนึ่งเอื้อมไปรับนามบัตรนั่นไว้ แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร ร่างสูงก็หายไปราวกับควัน หญิงสาวมองไปที่นามบัตรขณะที่ความตื่นเต้นเอ่อล้นราวกับน้ำพุพวยพุ่งในอก เธอไม่คิดไม่ฝันเลยว่านภัสสรจะโชคดีถึงขนาดได้นอนกับผู้ชายผิดคน และคน ๆ นั้นก็เป็นคนที่ถูกที่ควรเสียด้วย! สิ่งที่ทำให้รสรินรู้สึกโชคดีขึ้นไปอีกคือการที่ทำให้แทนไทคิดว่าเธอเป็นคนนอนกับเขา และทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณนภัสสร! ลืมเรื่องการแข่งขันไปได้เลย เพราะตอนนี้นนทบุรีกำลังจะเป็นของฉัน! ในขณะเดียวกัน ณ โรงพยาบาล ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งกำลังเฝ้ารอหน้าห้องผ่าตัดอย่างใจจดใจจ่อ คิ้วเรียวเคลื่อนเหากันอย่างเครียดเกร็ง ฟันสวยขบริมฝีปากและเล็บอย่างประหม่า ตากลมคอยเหลือบมองที่สัญญาณบอกสถานะที่อยู่เหนือประตูห้องผ่าตัดไม่ห่างขณะพึมพำอธิษฐานคนเดียว พระเจ้า ได้โปรด ช่วย น้องของฉัน ให้ปลอดภัยด้วย ... ... สี่ชั่วโมงแห่งการรอคอย... ในที่สุดไฟเหนือประตูก็หรี่แสงลง บุคคลในชุดผ่าตัดก็มาปรากฏตรงหน้า หญิงสาวถลาตัวไปทันเมื่อเห็นเพียงร่างของคุณหมอออกมา “หมอ ฉันแนทนะคะ พี่สาวของเก้า เขาเป็นอย่างไรบ้าง” “ต้องขอบคุณสวรรค์ การผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดีครับ แค่ต้องพักผ่อนเยอะ ๆ แล้วเขาจะฟื้นตัวเร็วขึ้น” จบคำ ดวงตาหวานก็เริ่มแดงก่ำ สิ่งที่เธอทำลงไปไม่ได้สูญเปล่า ทุกอย่างที่เธอทำไม่ได้ไร้ค่าหากมันจะสามารถช่วยน้องชายเธอได้ เพื่อเขา ฉันยอมทำทุกอย่าง... ... ...