เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 50

"ทำอะไรกัน"

คนที่กำลังโอบกอดกันถึงกับตกใจปล่อยมือออก

"ท่าน?"

"นายคงไม่อยากจะอยู่ในกรมแล้วใช่ไหม"

"อย่าทำอะไรผู้กองนะคะ" ถึงแม้เธอจะตัวเล็กกว่ามาก แต่หญิงสาวก็ใจกล้าก้าวออกมายืนบังชายคนรักไว้

"เรารู้ไหมว่ามันไม่สมควร"

"จะสมควรหรือไม่ มันอยู่ที่เราสองคนค่ะ"

"อย่าลืมสิว่าเราเป็นลูกของใคร"

"หึ.. แล้วฉันเป็นลูกของใครล่ะคะ"

"มันสมควรแล้วเหรอที่จะมาพูดต่อล้อต่อเถียงกับพ่อ"

"พ่อ?" เมขลาอยากจะพูดอะไรอีกตั้งมากมาย แต่มันจุกในอกเสียก่อน

"มีอะไรกัน" แม่บ้านรีบเข้าไปตามคุณผู้หญิงออกมาดู กลัวว่าจะมีเรื่อง

"คุณมาก็ดีแล้ว ผมจะเร่งเรื่องให้ลูกไปเรียนต่อต่างประเทศ"

"เรียนต่อต่างประเทศ?" เพลิงพูดพร้อมกับมองหน้าเมขลา แล้วมองไปที่ท่านพลเอกเรวทัต

"ฉันไม่ไปค่ะ"

"ลูกไม่อยากเรียน" พุดตาลคิดว่านางคงต้องได้ออกหน้าเองแล้วล่ะ

"อายุแค่นี้ยังเรียนได้อีกตั้งเยอะ ทำไมถึงคิดสั้น"

"อะไรคือการคิดสั้นคะ"

"ก็ที่เห็นอยู่นี่ไง"

"คนนี้ผู้กองเพลิงท่านก็คงจะรู้จักแล้ว เขาเป็นคนรักของฉัน ไม่สิ.." ถ้าพูดแค่คนรักมันคงไม่จบตรงนี้แน่ เมขลาก็เลยให้สถานะใหม่กับเพลิง "เขาเป็นพ่อของลูกในท้องฉันเองค่ะ"

"???" ไม่ใช่แค่พลเอกเรวทัตและพุดตาลที่ตกใจกับประโยคนี้ ขนาดเพลิงยังตกใจเลย

"เหตุผลมากพอหรือยังคะ" ในเมื่อแต่ก่อนไม่เคยต้องการเธอ พอเธอจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง ก็เข้ามาขัดขวาง คนแบบนี้หรือที่เรียกว่าพ่อ

"แม่ว่าเราเข้าไปข้างในกันก่อนดีกว่า" แค่มองแววตาลูกสาว พุดตาลก็พอจะเดาออกแล้ว ว่าคงพูดไปเพื่อตัดปัญหา

"เดี๋ยวก่อนสิผู้กอง ผู้กองก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าเมขลาเป็นลูกสาวใคร ทำไมถึงหยามหน้ากันได้" ขณะที่เพลิงกำลังจะเดินตามเมขลาเข้าไป พลเอกเรวทัตได้เรียกไว้ก่อน

"ตามฉันเข้ามาข้างในค่ะ" เมขลาคว้ามือเพลิงให้เดินตาม แต่ในเมื่อผู้บังคับบัญชาสูงสุดเรียกคุยด้วย เขาก็ไม่สามารถที่จะขัดคำสั่งได้ "ฉันบอกให้ตามมาไงคะ"

"คุณเข้าไปข้างในก่อนนะครับ"

"ถ้าคุณไม่เข้าฉันก็ไม่เข้า" เมขลาหันกลับมายืนบังเขาไว้อีกครั้ง "ผู้ชายคนนี้เขายังมีความรับผิดชอบมากกว่าคนที่เป็นพ่อฉัน"

"หึ" สายตาเรวทัตมองดูเมขลาแบบที่ว่าเด็กคนนี้ช่างก้าวร้าว

"แต่ก่อนตอนที่ฉันลำบาก ต้องอดมื้อกินมื้อ กับน้าที่ไม่ใช่ญาติโกโหติกาอะไร เพราะน้าต้องยอมเลี้ยงดูลูกของคนอื่นที่ฝากไว้ก่อนตาย ฉันถามหน่อยค่ะ ตอนนั้นคุณอยู่ไหน ทำไมคุณถึงไม่มาแสดงตัวว่าเป็นพ่อของฉัน อ๋อ..ฉันลืมไป ก่อนที่แม่จะตาย ได้อุ้มฉันไปหาคุณแล้วนี่ แต่ท่านก็ถูกไล่ตะเพิดออกมา"

เสียงพูดปนเสียงสะอื้นทำให้คนฟังอดหลั่งน้ำตาไปด้วยไม่ได้ แต่เห็นจะมีแค่คนที่เธอคุยด้วยที่ยังคงปกติอยู่