เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 53

"เข้าข้างในกัน" เกษมราษฎร์เอื้อมมือมาให้อีกฝ่ายจับมือท่านไว้ เพื่อจะได้ก้าวเดินเข้าไปด้านในพร้อมกัน

"ท่านทำอะไรคะ" นางยอมเดินตามแรงที่อีกฝ่ายจูง แต่ก็อดที่จะถามไม่ได้

"บอกแล้วไงว่าไม่อยากปล่อยเวลาให้เสียไปเปล่าๆ แต่งงานกันนะ"

"อู๊วววว" เสียงโห่แสดงความยินดีดังขึ้นเมื่อเกษมราษฎร์คุกเข่าลงต่อหน้าผู้หญิงที่กำลังจะเป็นเจ้าสาวในคืนนี้ ท่านเคยพูดไว้แล้วถึงแม้ว่าจะพูดแค่กับตัวเอง ถ้ามีโอกาสได้ทำเพื่อเธอ..จะทำให้ผู้หญิงทุกคนบนโลกนี้ต้องอิจฉาเธอ

"ลุกขึ้นเถอะค่ะท่าน"

"คุณตอบตกลงมาก่อนสิ"

"ท่านเพิ่งขอหมั้นไปวันก่อนเองนะคะ"

"ถ้าคุณไม่ตกลงผมก็จะอยู่แบบนี้"

"ตกลงก็ได้ค่ะ" จากเสียงโห่ร้องกลายเป็นเสียงกรี๊ดลั่นจนโรงแรมแทบจะแตก เมื่อฝ่ายหญิงตอบตกลงแต่งงานด้วย

เกษมราษฎร์ลุกขึ้นโดยที่ไม่ต้องให้ใครมาช่วยพยุง ถึงแม้จะอายุและเยอะแล้วแต่ร่างกายของท่านก็ยังแข็งแรง เพราะการเป็นทหารต้องได้ฝึกฝนอยู่ตลอดเวลา

"ดีใจด้วยนะครับ" รามสูรเข้ามาแสดงความยินดี เขาดีใจมากที่จะเห็นแม่มีความสุขสักที ตั้งแต่จำความได้เลยมั้งที่เห็นแม่ต้องเฝ้ารอพ่อกลับบ้านทุกวัน

และลูกๆ คนที่เหลือก็เข้ามาแสดงความยินดี รวมทั้งแขกในงาน วันนี้ท่านพลเอกเกษมราษฎร์ อนุญาตให้นักข่าวเข้ามาทำข่าวได้ เพราะถึงยังไงท่านก็อยากเปิดตัวภรรยาคนสวยอยู่แล้ว

"ท่านคะ?" หลังพิธีแต่งงานผ่านพ้นไป นายทะเบียนก็ได้นำทะเบียนสมรสมาให้ทั้งสองท่านได้จด พุดตาลไม่คิดว่าท่านจะถึงขั้นจดทะเบียนสมรสกับนาง

"ผมเซ็นต์ไปแล้วเหลือแต่คุณ"

พุดตาลยอมเซ็นต์ชื่อลงไปในใบทะเบียนสมรสนั้น และตอนนี้นางก็ยินยอมที่จะเปลี่ยนนามสกุล ไปใช้นามสกุลของท่านพลเอกเกษมราษฎร์

"ยินดีด้วยนะครับ" หลังจดทะเบียนเสร็จกองทัพก็แสดงความยินดีด้วยอีกคน เพราะนั่นหมายถึงพุดตาลจะเข้ามาเป็นแม่เลี้ยงของเขา และตั้งแต่เริ่มพิธีจนถึงตอนนี้ กองทัพไม่ได้เข้ามาคุยกับเมขลาเลย เพราะคิดว่าตัวเองทำผิดกับเธอเรื่องงานเลี้ยงในคืนนั้น

กองทัพก็เลยปล่อยเรื่องนั้นให้ผ่านไป เพราะถึงยังไงเมขลาก็เป็นลูกสาวของแม่เลี้ยง นั่นหมายถึงเมขลาก็คือน้องสาวของเขาอีกคน

แต่สิ่งที่กองทัพไม่รู้คือเมขลาและผู้กองเพลิงเป็นอะไรกัน และก็เป็นมาก่อนที่จะรู้จักเขาแล้วด้วย

เกษมราษฎร์ใช้บ้านของตัวเองเป็นเรือนหอ ส่วนเมขลาขอกลับมาที่บ้านของพ่อ เพราะถึงยังไงท่านก็มอบให้เธอแล้ว พุดตาลไม่ได้ห้ามแถมยังฝากเมขลาไว้กับเพลิงให้ช่วยดูแล

"ปล่อยค่ะ..คุณไม่เหนื่อยบ้างหรือไง" ตั้งแต่กลับมาถึงจนจะสว่างอยู่แล้ว เพลิงยังไม่ปล่อยให้เธอได้นอนเลย

"ผมก็ไม่ได้ห้ามนี่ถ้าคุณจะนอน"

"แล้วฉันจะนอนหลับได้ยังไงคะ อ๊อยย เอาออกไปได้แล้ว"

"ขออีกครั้ง"

"ครั้งที่แล้วก็พูดแบบนี้"

"อีกครั้งจริงๆ"

"ครั้งเดียวแน่นะ" หญิงสาวยอมแยกขาออกจากกันเพื่อให้เขากระแทกเข้ามาได้ถนัด จะได้รีบเสร็จ แต่มันยิ่งทำให้อีกฝ่ายต้องการเธอมากขึ้น

หลายวันต่อมา..

"ไม่ได้ งานราชการจะมาลาอะไรบ่อยๆ" อย่างที่รู้กันอยู่ว่าเพลิงและทศกัณฐ์เป็นหน่วยรบพิเศษ ถ้ามีงานทั้งสองก็ต้องได้ไป

ไปแต่ละทีเป็นสัปดาห์ถึงได้กลับ ถ้าเป็นแต่ก่อนทศกัณฐ์ไม่ให้เพลิงไปด้วย เขาก็จะทำทุกวิถีทางที่จะตามไปเพื่อดูแลท่านผู้พันเหมือนที่เคยทำ

แต่มาวันนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไป เพราะหัวใจของเพลิงอยู่ที่นี่

"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เดี๋ยวให้คนไปรับมาอยู่นี่กับพี่สะใภ้" ทำไมทศกัณฐ์จะไม่รู้ว่าเพลิงกำลังคิดอะไรอยู่ เขาก็เป็นห่วงน้องสาวไม่แพ้กัน และไม่อยากให้แม่ใหญ่เป็นกังวลเดี๋ยวก็ห่วงหน้าพะวงหลัง

"ครับ"

"ดูมันทำหน้านะ" ถึงแม้จะตอบรับแต่เพลิงก็ยังทำหน้ามุ่ยอยู่ดี "แต่ก่อนใครเป็นคนพูดให้กูมึงจำได้ไหมไอ้ชาติ"

"ท่านจะไปไหมครับ ถ้าไปก็ขึ้นรถ" เพลิงเดินไปเปิดประตูรถเพื่อไม่ให้ทศกัณฐ์พูดต่ออีก

"ตกลงใครเป็นนายกันแน่วะ"

วันนี้ต้องได้ออกต่างจังหวัดแต่เช้าตรู่ ก็เลยยังไม่ทันได้เจอหน้าหญิงคนรัก ผู้กองเพลิงนั่งหน้ามุ่ยมาตลอดทาง

ช่วงดึกของอีกหลายวันต่อมา..

"ข้างในคงหลับกันหมดแล้ว พวกมึงสองคนก็ไปพักเถอะพรุ่งนี้เช้าค่อยเจอกัน" พวกเขากลับมาจากราชการโดยไม่ได้ส่งข่าวมาก่อน และระหว่างไปทำงานก็ไม่ได้ติดต่อกลับมา เพราะมันเป็นความลับของทางราชการ

"?" เอาอีกแล้วไหมล่ะ ชาติได้แต่มองตามหลังผู้กองเพลิง เพราะคล้อยหลังท่านผู้พัน เพลิงก็รีบเดินอ้อมไปด้านหลังบ้านหลังใหญ่

แกร็ก.. เสียงหน้าต่างถูกปลดล็อกแบบผู้เชี่ยวชาญ พอเปิดออกได้คนตัวโตก็กระโดดข้ามหน้าต่างเข้ามา

"อื้ออ อ" หญิงสาวที่หลับสนิทอยู่บนเตียงรู้สึกเหมือนว่าร่างกายกำลังถูกกระตุ้น

เรียวขางามแยกออกจากกันช้าๆ เมื่อถูกลิ้นลากยาวลงมาจนถึงกึ่งกลางร่อง

"คิดถึงจังเลย" เสียงทุ้มเปล่งออกมาเพียงเบาๆ พร้อมกับแนบริมฝีปากลงไปที่เดิม ตามด้วยลิ้น หลังจากนั้นก็นิ้ว

"อื้อ อ ? " เมขลาเริ่มรู้สึกตัวมันคงไม่ใช่ความฝันแล้ว

"ผมเอง" เขากลัวว่าเธอจะร้องก็เลยเงยหน้าขึ้นมาบอกก่อน แล้วเพลิงก็ก้มลงไปทำสิ่งที่ค้างเมื่อสักครู่ต่อ

"คุณกลับมาแล้วเหรอ อ๊อยย" ใบหน้างามชะโงกลงไปมองคนที่อยู่ใต้หว่างขา

"กลับมาแล้ว คิดถึงคุณมากรู้ไหม"

"คิดถึงฉันหรือคิดถึงอะไรกันแน่คะเนี่ย"

"คิดถึงทุกอย่าง แต่ตอนนี้ขอก่อนนะ" ร่างหนาขยับขึ้นมาพร้อมกับล้วงเอาสิ่งที่ซ่อนอยู่ในกางเกงออกมา "อ้าา า"

"อื้อ อ เบาก่อนสิคะ"

"ไม่ทำแรงหรอก กลัวว่าจะทำเจ้าตัวเล็กตกใจ"

"อะไรเจ้าตัวเล็กคะ"

"ก็ลูกเราไง"

"เออ..คือ..เรื่องนั้นฉัน.." ถ้าเพลิงไม่พูดขึ้นมาเมขลาคงลืมเรื่องนั้นไปแล้ว และเธอไม่คิดว่าเขายังคงเข้าใจว่าเธอท้องอยู่ "จริงๆ แล้ววันนั้นฉันแค่โกหกคุณพ่อค่ะ"

"อะไรนะ??" จากที่กำลังค่อยๆ ขยับช่วงล่างอยู่ถึงกับหยุด

"ฉันขอโทษ ก็ฉันกลัวว่าท่านจะแยกเราสองคนนี่คะ"