เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 52
เย็นวันเดียวกันนั้น.. พุดตาลเรียกลูกชายและลูกสะใภ้มาทานข้าวเย็นร่วมกัน
"สวัสดีครับท่าน" รามสูรมาพร้อมกับภรรยา และลูกชาย พอมาถึงก็เห็นว่าท่านพลเอกเกษมราษฎร์ ก็นั่งอยู่ในห้องรับแขกด้วย
"มาครบกันแล้วใช่ไหม นั่งก่อนสิลูก"
พอลูกชายนั่งลงเกษมราษฎร์ก็ขอเป็นคนพูดเอง ท่านบอกทุกคนว่าขอเข้ามาอยู่ร่วมครอบครัวด้วย ทีแรกเกษมราษฎร์ก็ช่างใจอยู่ กลัวลูกๆ ของพุดตาลจะไม่ชอบใจ เพราะถึงยังไงพ่อของพวกเขาก็มีทีท่าว่าจะกลับมา
"ยินดีต้อนรับครับ ผมเองต่างหากที่ต้องฝากคุณแม่ไว้กับท่าน" พี่ชายคนโตเป็นคนเอ่ยพูดก่อน
"ขอบใจมากนะลูก" ใจจริงพุดตาลก็อยากจะอยู่กับลูกและหลานแบบนี้ไปจนแก่เฒ่า แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว เมื่อสามีหย่าขาดจากผู้หญิงคนนั้น ยังไงท่านก็ต้องกลับมาวนเวียนจนทำให้ชีวิตอยู่ไม่เป็นสุขแน่ นางก็เลยตัดสินใจตัดกรรมกันไปแต่เพียงแค่นี้
"ผมจะประกาศให้สังคมรับรู้เรื่องของเราในเร็ววันนี้"
"เรื่องนี้แล้วแต่ท่านค่ะ" นางคิดว่าให้คนรับรู้ไว้ก็ดี เรื่องถูกนินทาหนีไม่พ้นอยู่แล้ว ใครจะนินทาก็ช่าง ขอให้ตัวเองอยู่แบบสบายใจก็พอ
ร่วมทานข้าวเย็นกันเสร็จ ลูกชายทั้งสองก็ขอตัวกลับเพราะมันดึกแล้ว ส่วนเพลิงไม่อยากจะกลับก็ต้องได้กลับ
"ขอโทษนะคะที่ไม่ได้ชวนท่านค้างที่นี่ด้วย" เพราะบ้านหลังนี้เป็นบ้านสามีเก่า
"ผมเข้าใจครับ ถ้าเรื่องทุกอย่างจบผมจะมารับคุณกับลูกไปอยู่ด้วย"
พุดตาลส่งยิ้มหวานให้ แล้วก็ลาท่านตรงนั้น
ดึกๆ วันเดียวกัน..
ก๊อก! ก๊อก!
"ใคร"
"เปิดประตู"
"คุณมาที่นี่ทำไม" ได้ยินแค่เสียงก็รู้แล้วว่าเป็นใคร
"ผมบอกให้เปิดประตู"
"ฉันไม่เปิดค่ะ คุณกลับไปเถอะ"
"คุณต้องการให้ผมหย่าผมก็หย่าแล้วไง ทำไมคุณถึงทำแบบนี้กับผม" ใช่แล้วคนที่มาเคาะประตูเรียกในยามวิกาลก็คือพลเอกเรวทัต พอเรวทัตรู้เรื่องก็รีบมา
"ขอบคุณนะคะ ที่ชีวิตนี้คุณทำอะไรเพื่อฉันบ้าง"
"คุณหมายความว่ายังไง"
"ที่จริงฉันไม่คิดว่าคุณจะหย่าได้ แต่ถ้าคุณจะกลับไปหาเธอคนนั้น ก็ไม่มีใครว่าอะไรนะ"
"ผมไม่กลับ ผมจะอยู่กับคุณ เปิดประตู"
"ฉันเลือกแล้วค่ะ ฉันเลือกคนที่ใช่สำหรับฉัน"
"ผมจะไม่ทำตัวเหลวไหลอีก คุณจะให้ผมสาบานก็ได้"
"อย่าเลยค่ะ คำสาบานมันศักดิ์สิทธิ์คุณรู้ไหม"
"ผมมั่นใจว่าผมทำได้"
"แต่ฉันไม่มั่นใจ ฉันให้โอกาสคุณกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่คุณก็เป็นคนทำลายมัน คุณเรวทัตคะ คุณกลับไปใช้ชีวิตในแบบที่คุณชอบเถอะ ปล่อยให้ฉันได้มีชีวิตของตัวเอง"
"คุณไม่กลัวเหรอว่าใครจะว่า ผมกับเกษมเป็นเพื่อนรักกันนะ"
"เราห้ามปากคนไม่ได้อยู่แล้วค่ะ แค่เรารู้ว่าเราทำอะไรอยู่ มันก็เพียงพอแล้ว"
"พุดตาลผมรักคุณ อย่าทำแบบนี้เลยนะ ให้ผมกลับมาเถอะ"
"มันสายไปแล้วค่ะ สายไปแล้วจริงๆ"
เมขลาซึ่งอยู่อีกห้องได้แค่ยืนฟัง เพราะเธอกลัวว่าท่านพลเอกจะทำร้ายร่างกายของแม่ใหญ่
"ผมไม่ไป ผมจะอยู่ตรงนี้"
"ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงพรุ่งนี้ฉันก็ย้ายไปจากบ้านหลังนี้แล้ว คุณจะอยู่ก็ไม่เป็นไร"
"คุณจะไปอยู่กับมันจริงเหรอ 30 ปีที่อยู่ด้วยกันมา คุณไม่เสียดายเวลาบ้างเลยเหรอ"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เพลิงร้ายซ่อนรัก