เพลิงร้ายซ่อนรัก นิยาย บท 51

"ใจเย็นก่อนสิคะมาเหนื่อยๆ น้ำก็ยังไม่อาบ"

"ขอชื่นใจก่อน" ริมฝีปากหนากระซิบพูดในขณะที่จมูกยังสูดดมคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอด

"คิดถึงคุณเหมือนกันค่ะ" รักครั้งแรกของเธอมันช่างสวยงามนัก แต่เมขลาหวังว่าจะหยุดผู้ชายคนนี้ไว้ได้แค่เธอ เพราะถ้าเขามีตำแหน่งที่สูงขึ้น เขาจะเป็นเหมือนคนที่ให้กำเนิดเธอไหม

"เป็นอะไร" เพลิงสัมผัสได้ว่าอารมณ์ของเธอไม่เหมือนตอนที่เรียกเขาขึ้นมาข้างบนเลย

"อนาคตข้างหน้าอะไรมันก็ไม่แน่นอนค่ะ เผื่อคุณก้าวไปในตำแหน่งที่สูงกว่านี้.."

"อย่าคิดอะไรที่มันจะไม่เกิดขึ้น" แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าเธอคงกลัวว่าเขาจะทำตัวเหมือนพ่อ

"คุณรู้เหรอคะว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่"

"ผมรักคุณ คำนี้ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้ฟังมันจากปากผม และผมก็จะพูดให้คุณฟังเพียงคนเดียว"

"ขอบคุณนะคะ" ขอบคุณเขาทั้งน้ำตา แต่ก่อนตอนที่ไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อ ยังมีความสุขมากกว่านี้เลย แต่พอรู้ว่าพ่อมีนิสัยยังไง เมขลาก็เริ่มกลัวผู้ชายรอบข้าง

[โรงแรมหรู]

ที่พลเอกเกษมราษฎร์พาพุดตาลมาทานข้าวที่โรงแรม เพราะรู้แล้วว่านางคงไม่กลับไปหาอะไรเดิมๆอีก ท่านต้องทำให้นางเห็นว่าท่านสามารถที่จะพานางก้าวไปในทุกๆที่ได้

"ทำไมคุณรู้ว่าฉันชอบกิน เออ.." ถึงแม้จะมาทานอาหารโรงแรมหรู นางไม่ชอบหรอกพวกประเภทอาหารฝรั่ง แต่นางชอบอาหารไทยๆ

"ผมดีใจ ที่คุณมองเห็นว่าผมให้ความสำคัญเรื่องนี้ด้วย"

ตอนที่บอกสามีเก่าว่าหัวใจนะไม่ใช่ก้อนหิน..ตอนนั้นพุดตาลก็แค่หาข้ออ้าง เพื่อไม่อยากกลับไปอยู่ในวังวนเดิม วันนี้นางจะลองเปิดใจให้ผู้ชายคนนี้เข้ามา และเขาก็ทำคะแนนได้รวดเร็วมาก แค่เรื่องอาหารคนที่อยู่ด้วยกันมา 30 ปียังไม่รู้เลย ว่านางชอบทานแบบไหน

"ทานข้าวเถอะครับ"

"ฉันตักเองได้ค่ะ" นางไม่ใช่วัยรุ่นที่จะให้ผู้ชายเทคแคร์มากขนาดต้องตักอาหารให้

"อาหารจานนี้วางอยู่ไกล คุณต้องให้คนที่อยู่ใกล้มันช่วยตักให้"

เขาจะเสมอต้นเสมอปลายแบบนี้ไหม ถ้าเป็นแบบนี้ตลอดบั้นปลายชีวิตของนางก็คงจะพบเจอกับความสุขสักที

ทานข้าวเสร็จทั้งสองก็มาที่รถ

"อ้าวแล้วคนขับรถไปไหนล่ะคะ"

"ผมให้กลับไปแล้ว"

"ทำไมคะ"

"เพราะผมจะขับให้คุณนั่งไง"

"ท่านคะ ท่านไม่ต้อง??" พุดตาลถึงกับพูดต่อไม่ออกเมื่อเห็นสิ่งที่พลเอกเกษมราษฎร์ควักออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท

"คุณชอบมันไหม"

"คุณกำลังจะทำอะไร" นางตกใจเพิ่มขึ้นเมื่อท่านคุกเข่าลงต่อหน้า

"ตอนนี้ผมก็ 50 แล้ว คงเหลือเวลาอีกไม่มาก อยากจะมีคุณอยู่เคียงข้างจนถึงวันสุดท้ายของชีวิต"

"ท่านคิดดีแล้วหรือคะ ฉันไม่ใช่สาวๆ แล้วนะ ภาระของฉันก็มีอีกเยอะ" พุดตาลหมายถึงทั้งลูกและหลานอีกตั้งหลายคน

"ภาระของคุณผมยินดีรับช่วงต่อ"

"แต่ฉันเคยเป็น.." นางจะบอกว่า..เคยเป็นภรรยาเก่าของเพื่อนรักท่านมาก่อน แล้วท่านจะรับมันได้จริงเหรอ

"ไม่ว่าคุณจะเก่ามาจากไหน แต่คุณคือคนที่อยู่ในนี้ตลอดมา" มือของชายวัย 50 กลางๆ แนบลงไปตรงหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง ..พอได้รับโทรศัพท์จากผู้หญิงตรงหน้าโทรชวนทานข้าว ท่านก็คิดว่าต้องทำอะไรสักอย่างจะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว

"ขอบคุณนะคะที่คุณเห็นความสำคัญของฉัน แต่ฉันกลัวว่า.." ปัญหาของนางไม่ได้อยู่แค่นี้ เพราะสามีเก่าก็เลิกลากับภรรยาใหม่เพื่อจะกลับมา เรวทัตต้องทำทุกวิถีทางเพื่อขัดขวางนางกับเกษมราษฎร์แน่

"เรื่องนั้นมันอยู่ที่ใจ เราไม่ต้องให้คนอื่นมาเป็นใหญ่ในหัวใจของเรา แล้วเราก็จะมีความสุขในชีวิต อยู่ที่คุณแล้วว่าจะก้าวเดินไปกับผมไหม"

มือเรียวงามยื่นไปตรงหน้าเพื่อให้ผู้ชายที่คุกเข่าอยู่ได้สวมแหวน