มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2497

“น่าสนใจดีแฮะ……”ชายผมแดงหรี่ตาลง ลูกตาดำหดลงจนมีขนาดเท่าปลายเข็ม จากแดนของเขาต้องสามารถดูออกอยู่แล้วว่า หมัดในเมื่อครู่นี้ของหลัวซิวดูเหมือนจะธรรมดา แท้จริงแล้วมีความลึกลับและมหัศจรรย์ของวิถียุทธ์ประเภทหนึ่งที่ล้ำลึกถึงขีดสุดแฝงซ่อนอยู่

ต้องท้าวความก่อนว่าเขาคือผู้แข็งแกร่งเทพมารระดับห้าเชียวนะ มาตรแม้นว่าเป็นพลานุภาพของการโจมตีที่ปลดปล่อยออกมาอย่างเรื่อยเปื่อย ก็ไม่ใช่สิ่งที่เทพมารระดับสี่สามารถต้านทานได้ แต่เจ้าหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านี้เพิ่งอยู่ในแดนเทพมารระดับสามขั้นสูง จะมีอัจฉริยะเช่นนี้ปรากฏในห้วงดาราระดับล่างกระจอก ๆ ได้อย่างไร? 

อย่าว่าแต่ห้วงดาราระดับล่างเลย แม้แต่ในมหาโลกาพันสามก็แทบจะไม่มีทางมีอัจฉริยะเช่นนี้

ชายผมแดงขมวดคิ้วลง แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก ถึงแม้ฝ่ายตรงข้ามจะสามารถต้านทานการโจมตีหนึ่งที่เรื่อยเปื่อยของตนเอง ทว่าช่วงระยะความต่างด้านผลการฝึกตนก็ชัดเจนอยู่ 

เขาลอยอยู่กลางอากาศที่ว่างเปล่าแล้วก้าวเดินไปข้างหน้า ก่อนจะง้างมือปล่อยฝ่ามือหนึ่งออกไป เปลวไฟสีทองที่ไร้ขอบเขตพรั่งพรูออกไป ทำให้ห้วงดาราขนาดใหญ่จมหายไปในเปลวไฟ

ภายในเสี้ยววินาที หลัวซิวรู้สึกว่ากฎทั้งปวงในห้วงดาราถูกเปลวไฟสีทองแผดเผาจนกลายเป็นว่างเปล่า จากการที่มีเสียงหอนคำรามดังก้องขึ้นมาในห้วงดารา จากนั้นก็มีเทพหงส์ตัวหนึ่งบินออกมาจากเปลวไฟสีทอง 

เวิ่ง!

ดวงตาทั้งสองข้างของหลัวซิวกลายเป็นสีทอง เวลาบริเวณรอบ ๆ เริ่มเคลื่อนที่ช้าลง ปริภูมิก็กลายเป็นพื้นที่ลุ่มต่ำที่เหมือนโคลน ก้าวไปข้างหน้าได้ยากลำบากมาก

และนี่ก็คือผลจากการใช้กฎห้วงเวลา หลังจากเวลาถูกลดลงถึงระดับที่แน่นอนแล้ว มันก็จะหยุดนิ่ง เมื่อปริภูมิถูกคุมขังถึงแดนที่แน่นอน ก็จะกลายเป็นปริภูมิที่แข็งทื่อไปโดยสิ้นเชิง ปิดล้อมคู่ต่อสู้ทั้งปวงเอาไว้อย่างแน่นหนา 

รัศมีสีเงินหลายดวงบินตัดสลับกัน ราวกับกรงขังหนึ่งกรง ทำการคุมขังเทพหงส์ที่บินออกมาจากเปลวไฟสีทองนั่นเอาไว้

เมื่อเห็นหลัวซิวปลดปล่อยพลังอมตะของกฎห้วงเวลา ชายผมแดงกลับทำเสียงหึเยือกเย็นอย่างดูหมิ่น เทพหงษ์เปลวไฟสีทองหอนคำราม ปีกทั้งสองข้างเหมือนดั่งคมดาบ ทำการทลายโซนคุมขังภายในพริบตา