เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 1117

เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 1117 มีคนสําคัญมากรอฉันอยู่

หลังจินจินพูดจบ เธอพบว่าดวงตาของเจี่ยนอีหลิงผิดปกติ

“เธอเป็นอะไรมากไหม?” จินจินถาม “เธอเป็นแฟนของเทพ Z เหรอ เขาหล่อมากแถมยังมีแฟนคลับเยอะมาก ฉันแปลกใจมากตอนที่เห็นรูปเขาบนอินเทอร์เน็ต อย่าเศร้าไปเลย ข่าวการเสียชีวิตเขาเป็นเพียงการคาดเดาของคนบางคนบนอินเทอร์เน็ตเท่านั้น ยังไม่ได้รับการยืนยันสักหน่อย”

“ทําไมคิดแบบนั้น” น้ําเสียงของเจี่ยนอีหลิงผิดปกติและเปล่งเสียงออกมาอย่างอยากลําบาก

“เหตุผลก็เพราะมีคนพูดว่าเขาสุขภาพไม่ดี หลังจากเกิดอุบัติเหตุคู่หมั้นของเธอถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล และไม่ปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนอีกเลย ว่ากันว่าไม่เพียงแต่ไม่ปรากฏบนอินเทอร์เน็ตเท่านั้น แต่เขากลับหายไปเหมือนกับไม่มีตัวตน จึงมีคนเริ่มคาดเดาว่าเขาอาจจะไม่รอด”

เป็นเพียงแค่การคาดเดาบนอินเทอร์เน็ตไม่มีหลักฐานที่แน่นอน

นั่นแปลว่าเธอยังมีความหวัง

แต่ไม่รู้ว่าความหวังนี้มีมากแค่ไหน

เธอต้องการการยืนยันเรื่องนี้ เธอต้องการรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่

“เมื่อไหร่หมอจางจะมา?” เจี่ยนอีหลิงถามจินจิน

“สามหรือสี่โมงเย็น รอให้โรงพยาบาลไม่มีคนเธอก็มาได้แล้ว”

สถานพยาบาลในหมู่บ้านไม่ได้เข้มงวดขนาดนั้น ทั้งโรงพยาบาลมีหมอจางคนเดียว
เธอรอไม่ไหวแล้ว

เจี่ยนอีหลิงมองลงไปที่ร่างกายของตัวเอง

มีคราบเลือดอยู่เต็มใบหน้าของเธอ ไม่สามารถบอกได้ว่าหน้าตาของเธอเป็นยังไง มีรอยขีดข่วนและรอยฟกช้ํามากมายบนร่างกายและใบหน้าของเธอ เธอไม่สามารถขยับตัวและเดินไปรอบๆได้ตามใจชอบ

ในฐานะหมอเธอรู้ดีว่าการนอนบนเตียงและไม่ขยับเขยื้อนในเวลานี้จะดีกว่า

แต่เมื่อเทียบกับอาการบาดเจ็บเล็กๆน้อยๆนี้ หรือว่าจะต้องมีรอยแผลเป็นถาวร เธอต้องการแค่ต้องการโทรศัพท์ตอนนี้

เจี่ยนอีหลิงลุกขึ้นจากเตียง

หลังจากเคลื่อนไหว ก็มีอาการปวดอย่างรุนแรงที่ขาขวาของเธอ

เจี่ยนอีหลิงรู้ได้ทันทีว่ากระดูกต้นขาขวาของเธอร้าว

ไม่รุนแรงเท่ากระดูกหัก ดังนั้นเธอจึงสามารถขยับได้ แต่จะเจ็บนิดหน่อย

เจี่ยนอีหลิงสวมรองเท้าต่อไป

“ทําอะไรน่ะ?!” จินจินรีบหยุดเจี่ยนอีหลิง “หมอจางบอกให้อยู่นิ่งๆสักพัก เพื่อหลีกเลี่ยงอาการ บาดเจ็บเบื้องต้น แม้ว่าแผลของเธอจะไม่ลึกแต่ก็มีขนาดใหญ่ และเสี่ยงติดเชื้อได้”

“ไม่เป็นไร” เจี่ยนอีหลิงพูด “ฉันต้องการโทรศัพท์เดี๋ยวนี้”
เจี่ยนอีหลิงผลักจินจิ่นออกอย่างแรง ยืนกรานจะเดินออกไปด้านนอก

“หยุดนะ!” จินจินหยุดเจี่ยนอีหลิงไว้ “ถ้าเธอรีบขนาดนั้น ฉันจะรีบไปที่สถานพยาบาลตอนนี้เพื่อยืมโทรศัพท์ให้เธอเอง”

จินจินทนไม่ได้ที่จะเห็นเธอที่ได้บาดเจ็บทั้งตัววิ่งไปไกลขนาดนี้

แม้ว่าจินจินจะมองไม่เห็นรูปลักษณ์ของเจี่ยนอีหลิง แต่จากผิวที่บอบบางของเธอที่ปราศจากบาดแผลก็ดูออกว่าเด็กสาวคนนี่เติบโตโดยการเลี้ยงดูอย่างตามใจและทะนุถนอมอย่างดี

เจี่ยนอีหลิงส่ายหน้า “ฉันจะไปเอง เร็วเข้า”

เจี่ยนอีหลิงไม่อยากสร้างปัญหาให้จินจินอีก และเธอไม่ต้องการเสียเวลา

เธอต้องการรู้สถานการณ์ของเขาเดี๋ยวนี้

“แต่ทางออกจากทีนี้ มันไกลมากนะ”

จินจินเช่าที่ดินผืนใหญ่ห่างจากชาวบ้านคนอื่นในหมู่บ้านเพื่อปลูกพืชผัก

มันอยู่ไกลจากสถานพยาบาลในหมู่บ้านมาก

จินจินไม่มีสกู๊ตเตอร์

“มีคนที่สําคัญมากกําลังรอฉันอยู่”

เจี่ยนอีหลิงพูด เธอสวมรองเท้าแล้วเดินออกไป

เธอก้าวเท้าเดินอย่างยากลําาบาก

“เธอเดินช้าๆลงหน่อย มันเจ็บ” จินจินอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขณะที่เธอมองเจี่ยนอีหลิง
“ไม่เจ็บ”