เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 1119

เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 1119 เสี่ยวหลิงเธอยังมีชีวิตอยู่

หลี่จั่วเจียรีบวิ่งเข้าไปในห้องแล็บ คนในห้องแล็บสวมเสื้อกาวสีขาว ผมเผ้ายุ่งเหยิง หนวดเครารุงรัง เบ้าตาลึกและมีรอยคล้ําใต้ดวงตา

เดิมทีเขานั้นดูอ่อนโยนดุจต้นอวี้จือหลัน แต่ตอนนี้ไม่เหลือความสง่างามเหมือนแต่ก่อน หากเขาถอดเสื้อคุมสีขาวตัวใหญ่บนตัวออก ก็ไม่ต่างจากคนเร่ร่อนข้างถนนมากนัก

“หยุ่นโม่ข่าวดี! ข่าวดี!”

“ฉันบอกว่าอย่ารบกวนฉันในขณะที่ฉันกําลังทําการวิจัย!”

ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เจี่ยนหยุ่นโม่กลายเป็นคนอารมณ์ร้อนหงุดหงิดง่าย เขาไม่อนุญาตให้คนอื่นสัมผัสสิ่งที่เขาทํา และไม่อนุญาตให้คนอื่นรบกวนเขาในการทําการวิจัยเด็ดขาด

เขาบอกว่ามันเป็นการทดลองระหว่างเขากับน้องสาว

น้องสาวหายไป เขาต้องทําให้เสร็จ

“หยุ่นโม่ คณบดียังมีชีวิตอยู่” เสียงของหลี่จั่วเจียตื่นเต้นมาก เจี่ยนหยุ่นโม่มองไปที่หลี่จั๋วเจียอย่างมึนงง แต่ก็ไม่สามารถโต้ตอบได้เป็นเวลานาน “คุณบอกว่าใครยังมีชีวิตอยู่?”

“คณบดีอีหลิง! น้องสาวของนายไง!” หลี่จั่วเจียเปล่งเสียงสดใสอย่างตื่นเต้นเสียงดัง เจี่ยนหยุ่นโม่อึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามาจับไหล่หลี่จั่วเจียไว้ “เธออยู่ไหน?!”” “โทรศัพท์อยู่ในโทรศัพท์!” หลี่จั่วเจียรีบชี้ไปที่โทรศัพท์ในมือแล้วพูด

เจี่ยนหยุ่นไม่มองโทรศัพท์ แต่เขาไม่กล้าหยิบมันมา

เขากลัวว่านี่เป็นเพียงความฝัน และเขากลัวว่าเสียงนั้นจะไม่ใช่อีหลิงของเขา เขากลัวว่าหลี่จั่วเจียจะเข้าใจผิด

“โอ๊ย!” หลี่จั๋วเจียแนบโทรศัพท์ใส่หูของเจี่ยนหยุ่นไม่

“พี่ชายรอง”

เสียงอ่อนหวานและนุ่มนวลในโทรศัพท์เป็นเสียงที่เจี่ยนหยุ่นไม่คุ้นเคย

“เสี่ยวหลิง…”

เป็นเสียงของเสี่ยวหลิง เสียงน้องสาวของเขา

เสี่ยวหลิงจริงๆ เธอยังมีชีวิตอยู่! เธอยังมีชีวิตอยู่จริงๆ!

เจี่ยนหยุ่นไม่ตกตะลึง

ในความคิดของเจี่ยนหยุ่นโม่เสียงที่ดังออกมาจากโทรศัพท์มีความสมจริงไม่เหมือนความฝัน

“เสี่ยวหลิง เสี่ยวหลิง…”

เจี่ยนหยุ่นโม่ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก และยังคงเรียกชื่อของเจี่ยนอีหลิงซ้ําๆ

“ฉันอยู่นี่ ฉันอยู่นี่ ฉันอยู่นี่แล้ว…”

เจี่ยนอีหลิงตอบรับค่าเรียกของเจี่ยนหยุ่นไม่

เมื่อได้รับค่าตอบ หยดน้ําตาก็ไหลจากดวงตาของเจี่ยนหยุ่นโม่ทันที

เขาหัวเราะพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย

เขาถือโทรศัพท์พร้อมกับร่างกายสั่นสะท้านด้วยความดีใจ

เขาฝันว่าเธอจะกลับมานับครั้งไม่ถ้วน และจินตนาการถึงฉากนั้นทุกวัน แต่เมื่อเขาตื่นขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่ามาพบกับความจริง เขาต้องผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นกัน

สองปีผ่านไป เมื่อความหวังหายไป สิ่งเดียวที่เขาทําได้คือปกป้องโรงพยาบาลที่สร้างร่วมกับเธอ และทําโปรเจ็กต์ทดลองที่เธอตั้งไว้ก่อนที่เธอจะไปให้สําเร็จ

เสี่ยวหลิงของเขายังมีชีวิตอยู่จริงๆ…

“พี่ชายรอง ฉันสบายดี ฉันต้องการให้พี่มาที่นี่เดี๋ยวนี้”

“ฉันจะไปเดี๋ยวนี้! รอฉันก่อน! อย่าวางสายนะ คุยกับฉันอีก”

เจี่ยนหยุ่นไม่ต้องการ ฟังเสียงเจี่ยนอีหลิงตลอดเวลา เพื่อให้เขารู้สึกว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ “ฉันยืมโทรศัพท์คนอื่นอยู่”

“ไม่เป็นไร ฉันจะเติมเงินในโทรศัพท์ของเธอให้เอง ตอนนี้เปิดลําโพงให้ฉัน ฉันจะบอกเจ้าของโทรศัพท์เอง”