เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 1121

เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 1121 ตราบใดที่เธออยู่ที่นี่ทุกอย่างจะเรียบร้อย

เจี่ยนหยุ่นโม่ไม่ได้ตอบคําถามของเจี่ยนอีหลิงแบบตรงๆแต่กลับตอบคําถามว่า “อีหลิง ฉันจะบอกพ่อแม่ให้รู้ก่อน พวกเขาทุกคนคิดถึงเธอมาก”

“เกิดอะไรขึ้นกับอาเชิ่ง?” เจี่ยนอีหลิงยืนกรานที่จะรู้สถานการณ์ของจ่ายหวินเชิ่ง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาเธอต้องรู้

เจี่ยนหยุ่นโม่ไม่สามารถโกหกเจี่ยนอีหลิงได้และทําได้เพียงบอกความจริงกับเจี่ยนอีหลิง หลังจากเจี่ยนอีหลิงหลังจากหายตัวไป จ่ายหวินเชิ่งก็ป่วยอย่างต่อเนื่อง และอยู่ที่ห้องไอซียู

หลังจากนั้น แม้ว่าจะค่อยๆฟื้นตัวขึ้นแต่กลับกินอะไรไม่ได้ สภาพร่างกายโดยรวมของเขาไม่ค่อยดีนัก

เขานอนอยู่ในห้องผู้ป่วยที่ตระกูลจ่ายเตรียมไว้ให้เขาเป็นพิเศษเป็นเวลาสองปี เขาผอมลงมาก สภาพร่างกายย่ําแย่ตอนนี้เขาทําได้เพียงหายใจเท่านั้น

ก่อนหน้านี้หมอได้กําชับไว้ว่า ต่อให้เจอเจี่ยนอีหลิงแล้วก็ตาม อย่าบอกเขาตรงๆ เขาอาจจะไม่สามารถแบกรับความโศกเศร้าและความสุขอันยิ่งใหญ่ด้วยสภาพร่างกายของเขาตอนนี้ได้

ตอนนี้ตระกูลจ่ายตัดขาดการติดต่อจากจ่ายหวินเชิ่งกับโลกภายนอก เพราะกลัวว่าเขาจะอารมณ์เสียเมื่อได้ยินข่าวร้ายบางอย่าง

เจี่ยนหยุ่นไม่พูดจบก็เจี่ยนอีหลิงเงียบไปพักใหญ่

เจี่ยนหยุ่นโม่รู้ว่าน้องสาวที่ปลายสายอีกด้านน่าจะรู้สึกไม่สบายใจ

“เสี่ยวหลิง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในสองปีที่ผ่านมา ตราบใดที่เธอกลับมา ตราบใดที่เธอยังมีชีวิตอยู่ มันคือความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเรา เมื่อพี่ชายคนนี้ไปรับเธอพรุ่งนี้ ฉันจะพาเธอไปที่ เมืองหลวง เราจะค่อยๆหาทางกัน ทุกอย่างจะเรียบร้อย ตราบใดก็ตามที่เธออยู่ที่นี่”

ตราบใดที่เธอยังอยู่ ก็ยังมีความหวังอยู่

เจี่ยนอีหลิงสีหน้าไม่ดีนัก ในใจเธอคิดถึงแต่จ่ายหวินเชิ่ง

แต่ตอนนี้เธอรีบไปก็ไม่ได้อะไร เธอต้องรอให้พี่ชายรองมารับเธอ นั่นเป็นวิธีที่เร็วที่สุดที่เธอจะกลับไปเป่ยจิง

หมอจางมองดูเวลาที่นี่ เขาจึงล็อกประตูสถานพยาบาลประจําหมู่บ้าน และนําเจี่ยนอีหลิงไปโรงพยาบาล

หมอจางมีสกู๊ตเตอร์ที่เขาซื้อมาในราคา 70,000 หยวน และเธอก็ปล่อยให้เจี่ยนอีหลิงนอนบนเบาะหลัง

เจี่ยนอีหลิงใส่หูฟังติดต่อกับเจี่ยนหยุ่นโม่ตลอด

จินจินนั่งข้างคนขับ ทั้งสามคนไปที่เมืองด้วยกัน

จางหยุนและจินจินกระซิบกระซาบกัน

จางหยุนพูดกับจินจินว่า “จินจิน เดี๋ยวฉันจะพาเด็กคนนี้ไปเอ็กซเรย์ เธอก็ไปซื้อโทรศัพท์ใหม่เถอะ”

จินจินเพิ่งบอกจางหยุนเกี่ยวกับโทรศัพท์ของตัวเองที่ถูกขโมยไป

จางหยุนแนะนําให้เธอโทรแจ้งตํารวจ แต่จินจินยังคงเป็นห่วงพี่ชายอันธพาลของเธอ ดังนั้น เธอจึงตัดสินใจเลือกครั้งนี้

“อือ ถ้างั้นฉันจะตามไปโรงพยาบาลที่หลัง” จินจินไม่มีข้อกําหนดใดๆสําหรับโทรศัพท์มือถือ เพียงแค่ซื้อเครื่องที่สามารถใช้งานได้ สักแปดร้อยหยวนหรือ เก้าร้อยหยวนก็พอแล้ว จางหยุนเปิดเครื่องเล่นเพลงในรถ

มันเป็นเพลงของนักเปียโนหนุ่มคนโปรดของเธอ

เป็นเพลงที่ไพเราะและน่าตื่นเต้น แต่ฟังดูเศร้าและลึกซึ้งเล็กน้อย

“เธอชอบเพลงของนักเปียโนคนนี้มากจริงๆ” จินจินแสดงความคิดเห็นว่าทุกครั้งที่เธอนั่งรถของจางหยุน เธอจะได้ยินเพลงของนักเปียโนคนนี้ตลอด

“เพลงของเขาไพเราะมาก แม้ว่าเพลงที่เขาแต่งจะเศร้ามากก็ตาม” จางหยุนกล่าวว่า “ตอนที่ฉันกําลังจะจบการศึกษา ฉันรู้สึกดีมากในตอนที่ได้ฟังเพลงของเขา”

“เพลงนี่มันเพลงเศร้าชัดๆ แต่ละเพลงก็เศร้ามาก สงสัยจะอกหักตอนแต่งเพลงพวกนี้รึเปล่า”

“ไม่รู้สิ เขาเคยพูดบนโซเชียลว่าตัวเองสูญเสียบุคคลสําคัญไปซึ่งไม่ได้พูดตรงๆ” จางหยุนกล่าวต่อว่า “นี่ไม่ใช่เรื่องสําคัญ ที่สําคัญฉันชอบเพลงเขามันมีเอกลักษณ์”

“งั้นในวันเกิดครั้งหน้าของเธอ ฉันจะซื้อซีดีเขาให้”