เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 1133

สรุปบท ตอนที่ 1133-1134: เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส

ตอนที่ 1133-1134 – ตอนที่ต้องอ่านของ เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส

ตอนนี้ของ เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส โดย Internet ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายดราม่าทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง ตอนที่ 1133-1134 จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที

บทที่ 1133 ฉันพบวิธีที่จะช่วยเขาแล้ว

หยูซีได้นําน้ําร้อน ผ้าเช็ดตัวที่สะอาด และเสื้อผ้าชุดใหม่ไว้สําหรับเปลี่ยนมาให้กับเจี่ยนอีหลิง “หยูซีนายมาทำ” จ่ายหวินเชิ่งสั่งหยูซีด้วยน้ําเสียงเย็นชา

“นายท่านเชิ่ง ขอโทษนะ” หยูซีวางของลงอย่างรวดเร็ว และรีบออกจากห้องราวกับกําลังหลบ

หยูซีไม่ใช่แค่วิ่งออกไปเร็วเท่านั้น แต่เขายังปิดประตูให้เจี่ยนอีหลิงด้วย

จ่ายหวินเชิ่งมองเจี่ยนอีหลิงที่กําลังถือผ้าขนหนูอยู่ และหลับตาลงอย่างเจ็บปวด

ราวกับว่าสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปเป็นสิ่งที่น่าอับอายอย่างหาที่เปรียบมิได้สําหรับเขา

หากเป็นร่างกายก่อนหน้านี้ของเขา เขาคงไม่รังเกียจที่เธอจะเห็นแม้แต่น้อย

แต่ตอนนี้ ร่างกายเขาผอมแห้ง และไม่น่ามอง

เจี่ยนอีหลิงเคลื่อนไหวอย่างช้าๆและนุ่มนวล เธอกลัวว่าการเคลื่อนไหวของเธอจะทําให้เขาระมัดระวัง ประหนึ่งกําลังรักษาเครื่องลายครามอันล้ําค่า

เมื่อผ้าขนหนูร้อนลูบที่หลังของเขา จ่ายหวินเชิ่งก็สั่นเล็กน้อย

เขาไม่เห็นว่าเจี่ยนอีหลิงที่อยู่ด้านหลัง ที่กําลังเช็ดหลังของเขาอยู่กําลังร้องไห้

เจี่ยนอีหลิงคิดว่าตัวเองจะไม่เสียน่าตา

แต่ตอนนี้เพียงแค่มองไปที่ร่างกายของเขา น้ําตาของเธอก็ไหลออกมา

ปรากฎว่าเธอเป็นเด็กขี้แยน้ํามูกโป่งอย่างที่พี่หยูหมินพูดไว้จริงๆ เพียงแต่เธอไม่เคยเจอใครหรือสิ่งใดที่ทําให้เธอร้องไห้มาก่อน

ในเวลากลางคืน เจี่ยนหยุ่นโม่และหลี่จั่วเจียก็มาถึง

นอกจากนี้ยังมีเงินเหยียนที่พักรักษาตัวอยู่ในที่เดียวกับพวกเขาอีกด้วย

สิ่งที่คาดไม่ถึงคือเวินเหยียนที่นั่งอยู่บนรถเข็นเมื่อสองปีก่อน สามารถเดินได้แล้วแม้ว่าจะต้องใช้ไม้ค้ํายันคอยช่วยเหลือและจ่ายหวินเชิ่งและเจี่ยนอีหลิงต่างก็นั่งรถเข็น

บนเครื่องบินที่กําลังจะมาถึง เจี่ยนหยุ่นโม่จัดระเบียบตัวเองเล็กน้อย เพื่อไม่ให้ตัวเองอยู่ใน สภาพที่น่าอายเมื่อพบกับเจี่ยนอีหลิง แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ดูผอมลงกว่าเดิมเล็กน้อย

เมื่อเห็นเจี่ยนอีหลิงที่นิ่งสงบ เจี่ยนหยุ่นโม่ก็มองไปที่เธอก่อนเพื่อให้แน่ใจว่าเป็นเธอจริงๆ

จากนั้นเขาก็กอดเธอไว้ในอ้อมแขนเขาเป็นเวลานาน

“พี่รอง ขอโทษ”

“ไม่ต้องขอโทษหรอก พี่รองรู้ว่าสองปีมานี้เธอต้องเสียใจมากแน่ๆ เธอต้องพยายามทุกวิถีทาง เพื่อหาพวกเราให้เจอระหว่างที่พวกเรารอเธออยู่ เธอต้องอยากเจอพวกเราแน่ๆ” เจี่ยนหยุ่นโม่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจี่ยนอีหลิงในช่วงสองปีที่ผ่านมา และทําไมเธอถึงหายไปถึงสองปีเต็ม แต่เจี่ยนหยุ่นโม่รู้ว่าเธอต้องเจอกับอะไรบางอย่างที่ขัดขวางไม่ให้เธอกลับมาแน่นอน

“พี่รอง…”

“แค่เธอสบายดี สําหรับพี่รองมันเป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่พระเจ้าท่านมอบให้เลยนะ” ความสุขที่สูญเสียไป ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยคําพูด

“พี่รอง ฉันต้องการความช่วยเหลือจากพี่” เจี่ยนอีหลิงไม่สนใจที่จะพูดคุยกับเจี่ยนหยุ่นโม่อีก ต่อไป “ฉันพบวิธีช่วยอาเชิงแล้ว ฉันต้องการความช่วยเหลือจากพี่” ตอนนี้สําหรับเจี่ยนอีหลิงไม่มีอะไรสําคัญไปกว่าร่างกายของจ่ายหวินเซิ่งอีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นความสุขที่ได้พบกันใหม่หรือช่องว่างสองปีที่ไม่ได้พบกัน ก็ไม่สําคัญเท่ากับการช่วยชีวิตของจ่ายหวินเชิ่ง

“เมื่อเธอกลับมา เขาก็มีความกล้าหาญที่จะมีชีวิตอยู่” เจี่ยนหยุ่นโม่กล่าว

“อือ แต่หัวใจของเขาหยุดเต้นกะทันหันยังอยู่ เนื่องจากอารมณ์ด้านลบ” “เธอพบปัญหาที่หัวใจของเขาแล้วงั้นเหรอ?”

“อือ หัวใจของเขาผิดปกติ เรามักจะคิดว่ามันเป็นที่โครงสร้างที่ทําให้เขาไม่สามารถทนต่อการ เต้นของหัวใจและอารมณ์ของเขาได้ แต่จริงๆแล้วตราบใดที่เขาไม่แสดงอารมณ์ด้านลบ หรือ แม้ว่าเขาจะวิ่งและต่อสู้ แม้ว่าหัวใจของเขาจะเต้นเร็วขึ้น แต่ก็สามารถเต้นได้ตามปกติโดยไม่เป็น อันตราย ดังนั้น จึงแตกต่างจากหัวใจปกติที่ไม่สามารถทนต่อการเต้นของหัวใจที่เต้นเร็วกว่าเดิม แต่อย่างไรก็ตามมีบางอย่างที่หัวใจของเขาไม่สามารถทนได้

“แล้วเธอเจออะไร?”

บทที่ 1134 น้องสาวยังมีชีวิตอยู่ สําคัญกว่าสิ่งใด

“อารมณ์เชิงลบ เมื่อคนมีอารมณ์เชิงลบ ปัจจัยทางอารมณ์ที่สร้างขึ้นโดยต่อมไร้ท่อที่ยังไม่ได้

ถูกค้นพบจะเข้าสู่ระบบไหลเวียนโลหิต และหัวใจเขาไม่สามารถทนต่อปัจจัยนี้ได้

สิ่งนี้ยังอธิบายได้ว่าทําไมหัวใจของเขาถึงหยุดกะทันหันเมื่อรู้ว่าเจี่ยนอีหลิงประสบอุบัติเหตุ

ปลายนิ้วของเขาป้ายครีม และทาลงบนแผลเป็นที่อยู่บนใบหน้าของเจี่ยนอีหลิงอย่าง
ระมัดระวังเมื่อเขากําลังจะทาครีมลงบนฝ่ามือของเจี่ยนอีหลิง เจี่ยนหยุ่นโม่ก็มองไปที่ฝ่ามือของเจี่ยนอี
หลิงแล้วหยุดมีรอยแผลเก่าๆและหนังด้านอยู่บนมือของเธอ

นี่ไม่ใช่บาดแผลที่เกิดขึ้นในสองวันนี้ แต่เป็นบาดแผลที่ผ่านมาระยะหนึ่งแล้ว

เจี่ยนอีหลิงรักมือของตัวเองมากที่สุด ยกเว้นหนังด้านที่อยู่ในตําแหน่งถือมีดผ่าตัด ส่วนอื่นนั้นบอบบางและเรียบเนียนไร้รอยแผลเป็น

เธอยอมถูกตบหน้ามากกว่าโดนทําร้ายมือ

มือของเจี่ยนหยุ่นโม่ที่กําลังทาครีมให้เจี่ยนอีหลิงสั่นเล็กน้อย

แต่เขาไม่ได้ถามเจี่ยนอีหลิงว่ามือของเธอเป็นแบบนี้ได้ยังไง

เพราะเจี่ยนหยุ่นโม่รู้ว่าในช่วงสองปีที่ผ่านมามีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นกับเธอ และเธอจะต้องพยายามอย่างหนักที่จะกลับมาหาพวกเขา

มันต้องมีบางอย่าง ที่ทําให้เธอไม่สนใจมืออันเป็นที่รักของเธอ

เจี่ยนหยุ่นโม่ทาครีมที่มือของเจี่ยนอีหลิงเบาๆ รอยแผลเป็นทั้งเก่าและใหม่ก็ยังไม่ลดลง

หลังจากทาเสร็จแล้ว เจี่ยนหยุ่นโม่ก็พูดเสียงอ่อนโยนว่า “บนใบหน้าและแขน พี่ทาให้แล้ว

ส่วนบาดแผลที่อื่นบนตัวเธอเดี๋ยวให้คุณจินทาให้นะ”

“อือ”

เจี่ยนอีหลิงดึงมือกลับ ไม่กล้าให้เจี่ยนหยุ่นโม่มองมือของตัวเองอีก

“ฉันจะไปหาอาเชิง”

ถ้าเป็นเมื่อสองปีที่แล้ว เจี่ยนหยุ่นโม่อาจจะยังไม่พอใจอยู่บ้าง

แต่ตอนนี้ อารมณ์ของเขาเปลี่ยนไปแล้ว

การที่น้องสาวของเขายังมีชีวิตอยู่ มันสําคัญกว่าสิ่งอื่นใด