เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 1131

บทที่ 1131 อาเมิ่ง นายเป็นของฉัน

“ใครก็ได้เข้ามาที!” จ่ายหวินเชิ่งตะโกนออกไปนอกประตู

แต่ไม่มีใครเข้ามา

“ฉันขออนุญาตปูจ๋ายแล้ว ตอนนี้พวกเขาฟังฉันไม่ใช่นาย”

เจี่ยนอีหลิงจดจ่ออยู่กับมือของตัวเอง

“อีหลิงอย่าท่าแบบนี้”

เสียงของจ่ายหวินเชิ่งทุ้มต่ําและฟังดูทรมาน

จ่ายหวินเชิ่งหลับตาลง พยายามเมินเฉยต่อเจี่ยนอีหลิงและพยายามไม่สนใจมือของเธอ สีหน้าของเขาเริ่มอ่อนลง และเขาไม่สามารถบอกได้ว่ามันเป็นความเจ็บปวดหรืออะไรบางอย่าง

“อาเชิ่ง นายเป็นของฉัน” เจี่ยนอีหลิงกล่าว

เสียงที่นุ่มนวลและอ่อนโยนพูดด้วยคําพูดที่หนักแน่นอย่างหาที่เปรียบมิได้ หลังจากนั้นไม่นาน ลมหายใจจ่ายหวินเชิ่งก็ติดขัดเครื่องมือแสดงอัตราการเต้นหัวใจแสดงให้เห็นว่าหัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้น แต่เจี่ยนอีหลิงดูเหมือนจะไม่กังวลเรื่องอัตราการเต้นของหัวใจที่เต้นเร็วของเขาเลย

หยูซีเข้ามาอีกครั้งเพื่อนําอาหารมาให้จ่ายหวินเชิ่งและเจี่ยนอีหลิง และก็เห็นว่าเจี่ยนอีหลิงกําลังล้างมืออยู่

จ่ายหวินเชิ่งที่นั่งบนรถเข็นอยู่ตรงหน้าต่างหน้าแดงมาก ในที่สุดก็มีสีเลือดขึ้นมาบ้าง

“เทพหลิงเธอก็กินด้วยนะ” หยูซีพูดกับเจี่ยนอีหลิง

“อือ” เจี่ยนอีหลิงพยักหน้า “เธอบอกให้คนเอาเสื้อผ้าของเขามาใหม่ด้วยนะ ไม่ใช่เสื้อสูทแบบนี้ แค่แบบที่ใส่อยู่บ้าน เอาที่ใส่และถอดออกได้ง่ายๆหน่อยนะ”

“โอเค” หยูซีรับปาก “มีอะไรที่ต้องการอีกไหม?”

“เธอบอกให้อันหยางส่งคนไปรับพี่รองของฉันหน่อย เขาน่ายาที่ฉันต้องการมาให้ฉันน่ะ” เจี๋ยนอีหลิงกล่าว

เจี่ยนหยุ่นโม่และคนอื่นๆบินมาจากเกาะลั่วไห่เซิน และต้องเปลี่ยนเครื่องบินอีกรอบ พวกเขา
จึงมาไม่ทันจ่ายหวินเชิ่ง

“โอเค”

หยูซีกลายเป็นพี่เลี้ยงของเจี่ยนอีหลิงและจ่ายหวินเชิ่งอีกครั้ง แต่เขาก็เต็มใจและหวังว่าทั้ง

สองคนจะหายดีเร็วๆนี้ แม้ว่าเขาจะเป็นพี่เลี้ยงให้สองคนนี้ก็คุ้มค่าสําหรับเขามาก

หยูซีที่กําลังจะหันหลังกลับ และได้ยินจ่ายหวินเชิ่งพูดว่า “เอาอาหารมา” เขาอยากกิน

หยูซีได้ยินคําพูดนี้ ก็ตกใจเล็กน้อย แล้วพูดด้วยความดีใจว่า “ได้ๆ ฉันจะเอามาให้เดี๋ยวนี้เลย” จ่ายหวินเชิ่งเต็มใจขออาหารด้วยตัวเอง ดีจังเลย!

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเทพหลิงใช้วิธีใด ตราบใดที่นายท่านเชิ่งเต็มใจที่จะเปลี่ยนแปลงมันก็เป็นสิ่งที่ดี

จ่ายหวินเชิงหันกลับไปมองเจี่ยนอีหลิงสายตาจับจ้องไปที่มือบอบบางของเธอ และใบหน้าของเขาก็แดงระเรื่ออีกครั้ง

เขาอยากให้เจี่ยนอีหลิงหยุดทําสิ่งนั้น เขาจึงจะต้องกิน ฟื้นฟูร่างกาย และเรียกคืนความแข็งแรงตัวเองให้ได้

หยูซ๊รีบน่าอาหารใหม่มาให้ เป็นโจ๊กและผักแสนอร่อย

เจี่ยนอีหลิงกําลังจะป้อนอาหารให้จ่ายหวินเชิ่ง แต่จ่ายหวินเชิ่งพูดว่า “ให้หยูซีท่า”

“นายเป็นคนของฉัน และฉันไม่ต้องการให้คนอื่นมาดูแลนาย” เจี่ยนอีหลิงพูดด้วยสีหน้า

เคร่งขรึมและพูดอย่างมั่นใจว่าจ่ายหวินเชิ่งจะไม่สามารถโต้แย้งได้

“เธอเองก็เจ็บเหมือนกัน”

“ฉันมีแค่รอยขีดข่วนบนผิวและกระดูกต้นขาร้าว ซึ่งไม่ส่งผลกระทบต่อการใช้มือของฉัน”

เจี่ยนอีหลิงมีเหตุผล แต่ส่วนใหญ่ไม่สามารถอธิบายได้

“อ้าปาก แล้วกินได้แล้ว” เจี่ยนอีหลิงกล่าวว่า

จ่ายหวินเชิ่งได้แต่อ้าปากและกินอาหารที่เจี่ยนอีหลิงป้อน

กินไปไม่กี่คำ จ่ายหวินเชิ่งก็ไม่อยากกินอีก

“ฉันกินไม่ลงแล้ว”

การทานอาหารน้อยลงในระยะยาว ทําให้จ่ายหวินเชิ่งไม่สามารถทานได้มากในครั้งเดียว

“พวกนาย…” หยูซีฟังเจี่ยนอีหลิงไม่ได้ และฟังจ่ายหวินเชิ่งไม่ได้เหมือนกัน เขาอยู่ในภาวะที่
กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เขาไม่ได้ทําเพราะคําว่า “พี่หยูซี” คํานี้ เขาหวังว่านายท่านเชิ่งจะฟื้นตัวได้แค่นั้นเอง
สําหรับหยูซีการเสียสละไม่ใช่ปัญหาใหญ่เลย