เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 1155

AE5 บทที่ 1155 นายท่านอยากทําแบบนี้มานานแล้ว

ในวันต่อๆไป จ่ายหวินเชิ่งและเจี่ยนอีหลิงยิ่งยุ่งมากขึ้นไปอีก

จ่ายหวินเชิ่งเรียนรู้จากผู้เฒ่าซุน ขณะที่เจี่ยนอีหลิงกําลังยุ่งอยู่กับการรักษาจ่ายหวินเชิ่ง

สภาพร่างกายจิตใจของจ่ายหวินเชิ่งเปลี่ยนไปอย่างมากจากครั้งแรกที่ได้พบกัน ไม่เพียงแต่ร่างกายจะแข็งแรงขึ้น ผิวพรรณของเขาก็ดีขึ้น กล้ามเนื้อบนร่างกายค่อยๆกลับมาและมีพลังมากขึ้นด้วย

เขาตื่นนอนตอนหกโมงเช้าเพื่อฝึกกับผู้เฒ่าซุน ในตอนเย็นเขายังต้องให้เจี่ยนอีหลิงและเจี่ยนหยุ่นโม่ตรวจสอบร่างกายเพื่อรักษาเขา

ในตอนกลางคืนเจี่ยนอีหลิงเหนื่อยมากพอหัวแตะถึงหมอนก็ผล็อยหลับไป แต่เขายังมีเรี่ยวแรงเต็มที่

เมื่อสภาพร่ากายและจิตใจดีขึ้น เขาก็ไม่อาจทนได้อีกต่อไป

เจี่ยนอีหลิงนอนอยู่ข้างๆเขา เขาจับมือเธอ สักพักก็ลูบใบหน้าของเธอ

และยังดึงเธอเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนแล้วถึงจะนอน

เห็นได้ชัดว่าแต่ก่อนเขาเคยรักษาระยะห่างจากเจี่ยนอีหลิง

ต่อให้เป็นเมื่อสองปีก่อน เขาก็ไม่ทําอะไรแบบนี้

เจี่ยนอีหลิงง่วงนอนพึมพําว่า “นายไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน”

จ่ายหวินเชิ่งยกยิ้มมุมปาก กระซิบข้างหูเจี่ยนอีหลิงว่า “นายท่านอยากทําแบบนี้มานานแล้ว” ความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดระหว่างเมื่อก่อนและตอนนี้สามารถพัฒนาให้ดีขึ้นได้ ความเคร่งครัดดั้งเดิมไม่มีอยู่อีกต่อไปแล้ว

“เบาๆ จะนอน เหนื่อย” เจี่ยนอีหลิงหลับตาลง สติสัมปชัญญะครึ่งหนึ่งผล็อยหลับไปแล้ว เฉพาะเมื่อจ่ายหวินเชิ่งอยู่เคียงข้างเธอเท่านั้น เธอจะลดความระมัดระวังลงและปล่อยให้ตัวเธอผ่อนคลาย

“พักผ่อนให้เพียงพอ” จ่ายหวินเชิ่งจูบลงบนหน้าผากขาวเนียนของเจี่ยนอีหลิง “เรื่องเล็กน้อย รอจนกว่านายท่านหายดี อย่าหวังว่าเธอจะสบายขนาดนี้”

ประโยคต่อมาเจี่ยนอีหลิงไม่ได้ยินแล้ว

จ่ายหวินเชิ่งมองดูเจี่ยนอีหลิง มุมปากของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มและผล็อยหลับไป

รอมาครึ่งเดือนแล้ว คนในตระกูลเจี่ยนต่างก็รอไม่ไหวแล้ว

ตระกูลเจี่ยนน่าจะมารอที่นี่นานแล้ว

แน่นอนว่าท่านผู้เฒ่าจ่ายและนายท่านรองจ่ายไม่เพียงแต่เกลี้ยกล่อมให้ตระกูลเจี่ยนอย่าไป พวกเขาเองก็ต้องอดทนต่อการไม่ติดตามพวกเขาไป

เพื่อให้จ่ายหวินเชิ่งและเจี่ยนอีหลิงมีสภาพแวดล้อมที่ดีขึ้น

หากทั้งสองตระกูลแห่กันไป สองคนนั้นคงยุ่งอยู่กับการพูดคุยเรื่องเก่าๆกับพวกคนแก่อย่างเขา แล้วก็จะไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันอีก

สิ่งที่สําคัญที่สุดในตอนนี้ คือการให้ทั้งคู่อยู่ด้วยกันก่อนเพื่อซ่อมแซมบาดแผลที่ทําให้พวกเขาได้รับในช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมา

ตอนนี้หมู่บ้านจินซุยได้ส่งข่าวกลับมาว่าร่างกายของจ่ายหวินเชิ่งไม่เพียงแต่กลับสู่สภาพเมื่อสองปีก่อน แต่ปัญหาหัวใจก็สามารถแก้ไขได้เช่นเดียวกัน

และเจี่ยนอีหลิงก็ปกติดีทุกอย่าง

ยังบอกอีกว่าคู่หนุ่มสาวกําลังมีความสัมพันธ์ที่ดีในตอนนี้

คราวนี้ทั้งตระกูลจ่ายและตระกูลเจี่ยนต่างก็นั่งไม่ติดแล้ว

“ป๋า! ป้า!”

เด็กน้อยได้ยินครอบครัวพูดถึงป้าคนสวยของเขา และเขารู้ว่ากําลังจะได้ไปหาป้าคนสวยของเขา เขาโบกมือเล็กๆ อ้วนๆ อย่างตื่นเต้นและตะโกนว่า “ป๋า”

หลัวซิ่วเอินกังวลพอๆกับลูกชายเธอ “ไม่ ฉันรอไม่ไหวแล้ว ไปที่หมู่บ้านทางตะวันตกเฉียงใต้เดี๋ยวนี้ ฉันจะไปหาลูกคนโตของฉัน!”

หลัวซิ่วเอินอารมณ์ร้อน ที่เธอทนได้ครึ่งเดือนเป็นเพราะเจี่ยนหยู่หมิน

ถ้าไม่ได้เจี่ยนหยู่หมินเกลี้ยกล่อม ต่อให้มีกี่คนก็คงขวางเธอไม่ไหวแน่

พูดจบหลัวซิ่วเอินก็อุ้มลูกชายจะเดินออกไป

เจี่ยนหยู่หมินทนไม่ไหวแล้ว ไล่ตามเมียและลูกไปทันที

ย่าเจี่ยนตบต้นขา “ฉันไปด้วย!”

นายหญิงผู้เฒ่าดูมีชีวิตชีวา แต่ปู่เจี่ยนกลับมีความกังวล เขาเรียกเจี่ยนหยุ่นเฉิงเขาไปยังห้องหนังสือ

“หยุ่นเฉิงมีข่าวคราวของคนแซ่มู่ไหม?”

เมื่อสองปีก่อน การหายตัวไปอย่างกะทันหันของเจี่ยนอีหลิง ทําให้ตระกูลจ่ายและตระกูล เจี่ยนต่างก็ยุ่งวุ่นวาย และคดีของคนแซ่มู่ก็ไม่มีใครสนใจ

คนแซ่มู่เชิญทนายที่ดีที่สุดมาปกป้องตัวเอง และหาแพะรับบาปมารับสารภาพ และยอมรับความผิดทั้งหมดไป สุดท้ายก็ถูกตัดสินว่าไม่มีความผิดในศาลเพราะหลักฐานไม่เพียงพอ

ปู่เจี่ยนกังวลว่าถ้าคนแซ่มู่คนนี้รู้ว่าเจี่ยนอีหลิงกลับมาแล้ว เขาจะต้องไปหาเจี่ยนอีหลิงเพื่อแก้แค้นเมื่อเรื่องสองปีก่อน

ดังนั้น นี่คือเหตุผลที่ตระกูลจ่ายกับตระกูลเจี่ยนไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรมาก พวกเขาจึงบอกกับลูกสาวของพวกเขาว่าต้องการให้ทั้งคู่อยู่ตามลําพังสักระยะหนึ่ง เหตุผลหลักๆก็คือไม่อยากให้คนแซ่มู่รู้ที่อยู่ของเจี่ยนอีหลิง

“ไม่มีอะไรเลย” เจี่ยนหยุ่นเฉิงพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อค้นหาที่อยู่ของชายคนนี้

แต่พลังเบื้องหลังของคนคนนี้ช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน

“มู่หรูไห่ ไอ้คนบ้านี่ ไม่รู้จริงๆว่ามันจะทําเรื่องบ้าๆอะไรอีก!” ปู่เจี่ยนสาปแช่ง ดวงตาของเจี่ยนหยุ่นเฉิงฉายแววลึกล้ํา แฝงไว้ด้วยความกังวล

จินเฟิงรายงานต่อมู่หรูไห่เกี่ยวกับการเคลื่อนไหวของจ่ายหวินเชิ่งและเจี่ยนอีหลิงทุกวัน

นอกจากพวกเขาและตาเฒ่าซุนที่สนิทกันแล้ว จินเฟิงก็หาข้อมูลเพิ่มเติมไม่ได้แล้ว

“ตาแก่คนนี้เป็นใคร?” มู่หรูไห่ถามจินเฟิง

“เป็นคนแก่ที่อาศัยอยู่บนภูเขาด้านหลัง” จินเฟิงพูดอย่างดูถูก

ผู้เฒ่สซุนในความทรงจําของจินเฟิงนอกจากอารมณ์ไม่ดีแล้วยังถูกคนในหมู่บ้านด่าทอก็ไม่มีอะไรพิเศษ

“แค่นั้นเหรอ?”

“ใช่ ผมเติบโตขึ้นมาในหมู่บ้านจินซุย ผมมั่นใจว่าเขาเป็นแค่คนแก่นิสัยเสีย

“โอเค” ในเมื่อเป็นแค่คนแก่ธรรมดา เขาก็ไม่ต้องคิดมากแล้ว