เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 1177

บทที่ 1177 กลับสู่เมืองหลวง 1

ใบหน้าที่หลับใหลของทั้งสองคนดูสงบและน่ารัก โดยทั้งคู่ไม่รู้ตัวว่าจ่ายหวินเชิ่งได้มองมาสักพักแล้ว

ดึกมากแล้ว จ่ายหวินเชิ่งจึงเตรียมอุ้มเด็กน้อยเพื่อส่งคืนให้กับเจี่ยนหยู่หมินและหลัวซิ่วเอิน ทันทีที่เขาเริ่มลงมือ เด็กน้อยที่หลับอยู่ตอนนี้ก็ลืมตาขึ้น
เขาไม่ได้ร้องไห้ เขาเพียงแค่มองไปที่จ่ายหวินเชิ่ง

หลังจากนั้นไม่นาน เด็กน้อยก็บิดก้นเล็กน้อยและพลิกตัวไปมา จนแนบชิดกับหน้าอกของเจี่ยนอีหลิง เขาบิดบั้นท้ายเล็กๆไปที่จ่ายหวินเชิ่ง

จ่ายหวินเชิ่งยิ้มแล้วนอนลงอีกด้านของเจี่ยนอีหลิง

หลังจากนอนลงจ่ายหวินเชิ่งก็เปิดโทรศัพท์

เขาไม่ได้เปิดโทรศัพท์เครื่องนี้มาสองปีแล้ว

ในช่วงสองปีที่ผ่านมาเพื่อไม่ให้เขารับรู้ข่าวภายนอก ปู่และอารองได้เอาโทรศัพท์มือถือของเขาไป

หลังจากที่เปิดมา มีข้อความที่ยังไม่ได้อ่านทั้งหมดอยู่ภายใน

เขาต้องค่อยๆทําความคุ้นเคยกับงานเก่าของเขาก่อนหน้านี้ และรับภาระที่เป็นของเขาอีกครั้ง เพราะกลัวว่าจะรบกวนเวลานอนของเจี่ยนอีหลิง เขาเลือกที่จะใช้โทรศัพท์หน้าจอสัมผัสและแท็บเล็ตเพื่อควบคุมไม่ให้เกิดเสียงเคาะจากแป้นพิมพ์

กลางดึก เจี่ยนอีหลิงตื่นขึ้นและหันไปด้านข้างเห็นโทรศัพท์ของจ่ายหวินเชิ่งยังคงเปิดอยู่และเห็นข้อมูลการทํางานของเขาเต็มหน้าจอ

เขาจริงจังและทํางานหนัก

ความพยายามส่วนใหญ่ของเขาคือเพื่อเธอใช่ไหม?

เจี่ยนอีหลิงไม่อยากรบกวนจ่ายหวินเชิ่ง เธอสวมกอดเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน แล้วหลับตาแสร้งทําเป็นหลับ

จ่ายหวินเชิ่งและเจี่ยนอีหลิงออกจากหมู่บ้านจินซุยที่พวกเขาอาศัยอยู่มานานกว่าหนึ่งเดือนและพาจินจิ่นและจางหยุนมาด้วย

เดิมทีทั้งสองคนไม่อยากไปเมืองหลวงกับเจี่ยนอีหลิง แต่เจี่ยนอีหลิงได้แนะนํางานในฝันให้กับจางหยุนและจินจิ่น

ดังนั้นทั้งสองคนจึงตามเจี่ยนอีหลิงและขึ้นเครื่องบินไปยังเมืองหลวง

เมืองหลวงในตอนนี้เปลี่ยนไปมากจากสองปีก่อนที่เจี่ยนอีหลิงจะจากไป

ในคฤหาสน์ตระกูลฉิน พี่น้องตระกูลฉินกําลังทานอาหารอยู่ และมีบุคคลที่สามอยู่ที่โต๊ะอาหาร ด้วย คนที่ฉินหยูฝานไม่อยากเห็น

ผู้หญิงที่ไม่ควรแยแสคนนี้ กลับถูกพี่ชายของเธอฉินชวนรับกลับมาจากเมืองชายแดนเมื่อหนึ่งปีครึ่งที่แล้ว

ไม่เพียงแต่อนุญาตให้เธออยู่บ้าน มอบทุกอย่างให้กับเธอ แต่ยังเปิดเผยตัวตนของเธอในฐานะแฟนของเขาอีกด้วยจิต

ฉินหยูฝานไม่เข้าใจเลย ไม่ใช่ว่าฉินชวนไม่รู้มาก่อนว่าโม่ชื่ออวิ๋นทําอะไรไว้บ้าง

ไม่มีเหตุผลเลยที่ฉินชวนยังคงสนใจผู้หญิงคนนี้อยู่

แต่ไม่ว่าเธอจะเกลี้ยกล่อมยังไง ฉินชวนก็ยังยืนกรานที่จะอยู่กับผู้หญิงคนนี้ ราวกับโดนสะกดที่โต๊ะอาหาร ทั้งสามคนเงียบกริบ บรรยากาศค่อนข้างสงบ

ก่อนโม่ชื่ออวิ๋นจะมา ฉินหยูผ่านมีบางอย่างจะพูดกับฉินชวน แต่เนื่องจากโม่ชื่ออวิ๋นปรากฏตัวขึ้น การสื่อสารระหว่างพี่น้องก็ดูเหมือนจะย้อนกลับไปในอดีต

ฉันชวนกินอาหารอย่างเงียบๆ

โม่ชื่ออวิ้นรีบลุกขึ้นมาช่วยเขาหยิบกระเป๋าเอกสารและส่งเขาไปทํางานเช่นเดียวกับที่ภรรยาที่ดีทุกคนจะทําฉินหยูผ่านมองด้วยสายตาเย็นชา

หลังจากที่ฉินชวนออกไปแล้วฉินหยูผ่านก็พูดกับโม่ชื่ออวิ้นว่า “เสี่ยวหลิงยังมีชีวิตอยู่ และจะกลับมาเร็วๆนี้ เธออย่าคิดทําอะไรไม่ดีล่ะ!”

โม่ชื่ออวิ๋นก้มหน้าลงเล็กน้อย แล้วตอบอย่างนุ่มนวลว่า “หยูฟาน ฉันรู้แล้วว่าฉันผิด ฉันจะไม่ทําอะไรโง่ๆแบบนั้นอีก เจี่ยนอีหลิงคือเจี่ยนอีหลิง ฉันคือฉัน ไม่จําเป็นต้องอิจฉาสิ่งที่เธอมีตอนนี้ พี่ชายของเธอก็ดูแลฉันดีมาก แค่นี้ฉันก็พอใจมากแล้ว”

“แบบนี้ก็ดี!” ฉินหยูผ่านมองโม่ชื่ออวิ๋นอย่างเย็นชาแล้วหันหลังเดินจากไป

ฉินหยูฝานรับของจากคนรับใช้และออกไปที่สนามบิน