เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 1207

บทที่ 1207 นายท่านอิจฉา

เจี่ยนหยุ่นโม่คิดสักครู่ “เสี่ยวหลิงตอนนี้เธออยู่กับจ่ายหวินเชิ่งทุกวัน เธอใช้เวลากับตระกูลน้อยลง ถ้าอย่างนั้นวันหยุดสุดสัปดาห์นี้เธอไปกับตระกูลของเธอดีไหม?”

เพราะห้องเงียบมาก จ่ายหวินเชิ่งอยู่ใกล้ๆ เลยได้ยินเสียงของเจี่ยนหยุ่นโม่พูดในโทรศัพท์ และจ่ายหวินเชิ่งได้ยินทุกค่า

จ่ายหวินเชิ่งไม่ได้พูดอะไรและรอคําตอบของเจี่ยนอีหลิงอย่างอดทน

เจี่ยนอีหลิงคิดไปคิดมา ก็ไม่ยอมปฏิเสธข้อเสนอของเจี่ยนหยุ่นโม่ “พี่ชายรองฉันควรพาใครไปด้วย?”

คําถามนี้เจี่ยนอีหลิงไม่รู้ว่าจะต้องเลือกอะไร เธอจึงเลือกที่จะถามเจี่ยนหยุ่นโม่เพื่อให้เจี่ยนหยุ่นไม่ช่วย

เจี่ยนหยุ่นโม่ไม่รู้ว่าจะให้ใครไป ไม่ว่าเขาจะเลือกใคร พี่น้องคนอื่นคงอดไม่ได้ที่จะทุบตีเขา “เธอลองถามความเห็นจ่ายหวินเชิ่งสิ”

เจี่ยนหยุ่นโม่มีหน้าที่รับผิดชอบเฉพาะงานที่ได้รับมอบหมายจากพ่อแม่และพี่น้องเท่านั้น และไม่รับประกันผลลัพธ์

ดังนั้น ในเวลานี้มันเหมาะสมที่สุดที่จะส่งไปให้จ่ายหวินเชิ่ง เจี่ยนอีหลิงหันหน้าไปมองหน้าเขาราวกับเจ้าเหมียวน้อยที่กําลังรอน้ํานม

จ่ายหวินเชิ่งกล่าวว่า “ตระกูลเจี่ยนมีพี่น้องหลายคน เธอไม่สามารถเลือกทุกคนได้ และไม่มีใครเหมาะสมที่จะพาไปด้วย”

เหตุผลนี้เพียงพอแล้ว

“แล้วควรพาใครไปดีล่ะ?” เจี่ยนอีหลิงกระซิบถาม

“เธอคิดให้ดี” จ่ายหวินเชิ่งต้องการให้เจี่ยนอีหลิงพูดชื่อตัวเอง

เจี่ยนอีหลิงหลังจากไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งเธอก็นึกถึงคําตอบที่สมบูรณ์แบบ “พาพี่สาวเอินไปด้วย”

เจี่ยนอีหลิงอธิบายว่า “มีพี่น้องหลายคน แต่มีพี่สะใภ้คนเดียว”

หลัวซิ่วเฉินเป็นทั้งเพื่อนและพี่สะใภ้คนเดียวของเจี่ยนอีหลิง สถานะของพวกเธอไม่มีปัญหา

นี่ไม่ใช่แค่เติมเต็มความหมายของเจี่ยนหยุ่นโม่ที่ต้องการให้อยู่กับตระกูลเจี่ยน แต่ยังเลี่ยงสถานการณ์การเลือกพี่คนใดคนหนึ่งและทําให้พี่คนอื่นเสียใจอีกด้วย

ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

จ่ายหวินเชิ่ง “…”

เจี่ยนหยุ่นโม่หัวเราะเสียงสดใส

“งั้นเธอไปแจ้งพี่สะใภ้เธอตอนนี้เลย ฉันคิดว่าทางนั้นน่าจะมีความสุขที่ได้ไปร่วมแคมป์กับเธอ”

“อือ”

เจี่ยนอีหลิงส่งข้อความถึงหลัวซิ่วเอินถามว่าเธอมีเวลาที่จะอยู่กับตัวเองเพื่อเข้าร่วมกิจกรรมการสร้างทีมไหม

จากนั้นก็นึกถึงหลานชายตัวน้อยที่อายุเพียงหนึ่งปีครึ่งและกล่าวเสริมทันทีว่า [พาลูกไปด้วย

ปากซ่อมและหอยแข่งขันกันเพื่อผลกําไรของชาวประมงซึ่งน่าจะเป็นอย่างนั้น

กิจกรรมนี้หลัวซิ่วเอินรู้สึกว่าตัวเองติดอันดับไม่ได้ เลยไม่ได้คุยกับใคร ใครจะคิดว่าสุดท้าย

เจี่ยนอีหลิงจะมาหาเธอเอง

หลัวซิ่วเอินหัวเราะเสียงดังแล้วตอบกลับอย่างเด็ดขาดกับเจี่ยนอีหลิงว่า [ฉันมีเวลา ฉันมีเวลามาก เด็กไม่ต้องพาไปหรอก ให้พ่อกับพี่เลี้ยงเด็กดูก็พอแล้ว บ้านของฉันไม่ใช่ว่าเลี้ยงเด็กไม่ได้] ส่งข้อความไปแล้วเจี่ยนอีหลิงหันกลับมาเห็นจ่ายหวินเชิ่งมองเธออยู่

“มีอะไรเหรอ?” เจี่ยนอีหลิงถาม

“นายท่านไม่คู่ควรให้นึกถึงเลยใช่ไหม?”

“ทําไมไม่บอกพี่ชายรองว่าเธอต้องการที่จะไปกับฉัน” จ่ายหวินเชิ่งรู้สึกอิจฉา

“พี่ชายรองบอกว่าฉันควรไปกับตระกูล”

“เขาบอกว่าเธอควรไปกับตระกูล แล้วฉันไม่ใช่ตระกูลเธอเหรอ?”

“แต่พี่ชายรองบอกว่าตระกูลเจี่ยน” เจี่ยนอีหลิงพยายามให้เหตุผลกับจ่ายหวินเชิ่ง

“ในใจเธอคงไม่มีนายท่าน พี่ชายรองสําคัญกว่าใช่ไหม?”

เจี่ยนอีหลิงไม่รู้จะตอบยังไง

คําถามนี้ยากเกินไปสําหรับเธอ

“นายโกรธเหรอ?” เจี่ยนอีหลิงถามอย่างระมัดระวัง

เธอไม่ค่อยแน่ใจ

“ฮึ!” จ่ายหวินเชิ่งฮึ!เบาๆแล้วก้มลงจูบเจี่ยนอีหลิง