เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 1233

1233 ปัญหาความเข้าใจในการอ่านคนจําเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากภายนอก

ชายคนนี้อยู่เป่ยจิงมาหนึ่งปีแล้ว และเขารู้ว่าใครที่สามารถล่วงเกินได้ และใครที่ไม่สามารถล่วงเกินได้

“เธอไม่ได้มีนามสกุลฉินหรือจ่าย แต่เธอมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับตระกูลฉินและตระกูลจ่ายมิสฉินหยูฝานเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ ผู้นําตระกูลฉินเคยเป็นครูสอนพิเศษของเธอและต่อมาทั้งคู่ก็เป็นเพื่อนสนิทกัน และการเสียชีวิตอย่างเป็นปริศนาของจ่ายป๋อเชินผู้นําตระกูลจ่ายก็เป็นเธอที่สามารถตามล่าหาฆ่าตกรจนเจอ และที่สําคัญไปกว่านั้น นายท่านเชิงยังเป็นคู่หมั้นของเธอ และตอนนี้เจี่ยนหยุ่นเฉิง ประธานตระกูลเจี่ยนอันโด่งดังก็เป็นพี่ชายคนโตของเธอ แล้วแกจะบอกฉันว่าผู้หญิงคนนั้นสามารถล่วงเกินได้อย่างนั้นเหรอ?”

“ผม…”

“มันไม่ใช่แค่นั้น แกเคยได้ยินชื่อของโรงพยาบาลลั่วไห่เซินใช่ไหม? ซึ่งเธอเป็นสมาชิกของโรงพยาบาลรั่วไห่เซินสาขาหลัก อีกทั้งเธอยังเป็นทายาทของบริษัทอุปกรณ์ทางการแพทย์ชื่อหมิง ที่จางชวี่หมิงได้ประกาศต่อสาธารณชน!”

ชายคนนั้นตกตะลึงอย่างสมบูรณ์แบบ

เขาจะรู้ได้ยังไงว่าผู้หญิงที่ดูอ่อนโยน น่ารัก ไม่มีอารมณ์แบบนั้น จะมีภูมิหลังที่น่ากลัวแบบนี้อยู่ แล้วหลังจากนี้อนาคตของเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป?

ถ้าเขารู้ตั้งแต่แรก เขาคงไม่กล้าพูดกับเธอแบบนั้นอย่างแน่นอน!

อันหยางถูกนําตัวกลับไปที่ตระกูลเจี่ยน โดยเจี่ยนอีหลิงนํายารักษาบาดแผลออกมา “บอสปล่อยให้ฉันจัดการเองดีกว่า”

อันหยางไม่กล้าปล่อยให้เจี่ยนอีหลิงช่วยเขาเรื่องยา

ถ้านายท่านเชิ่งรู้เข้า ชะตากรรมของเขาคงจะเลวร้ายยิ่งกว่าบาดแผลบนร่างกายในตอนนี้อย่างแน่นอน

“ฉันทําให้เอง” หูเจียวเจียวหยิบกล่องยาจากมือของเจี่ยนอีหลิง

เมื่อได้ยินดังนั้น อันหยางก็หันไปมองหูเจียวเจียวทันที

หูเจียวเจียวก้มหัวลงและอธิบายเบาๆว่า “นายอย่าเข้าใจผิด ฉันเห็นแก่อีหลิงหรอกนะ ถึงจะเป็นคนรักไม่ได้ ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นศัตรูกับนาย ไม่อย่างนั้น มันจะไม่ดีสําหรับอีหลิงที่เป็นคนกลาง”

คําพูดของหูเจียวเจียวไม่ได้มีไว้สําหรับอันหยางเท่านั้น แต่ยังรวมถึงตัวเธอเองด้วย

อันหยางหลุบตาลงและมองพื้นแทน เขาไม่กล้าที่จะมองไปที่ดวงตาหูเจียวเจียว

“เธอพูดถูก”

เพื่อน นี่อาจจะเป็นความสัมพันธ์ที่ใกล้เคียงที่สุด ที่พวกเขาทั้งคู่สามารถทําได้ในชีวิตนี้ใช่ไหม?

ขั้นตอนการรักษาบาดแผลใช้เวลาเพียงห้านาทีเท่านั้น แต่สําหรับอันหยางและหูเจียวเจียวดูเหมือนจะผ่านไปแล้วหนึ่งศตวรรษ

เจี่ยนอีหลิงมองทั้งสองคนอยู่ใกล้ๆ

เมื่อทั้งสองคนไม่สนใจ เจี่ยนอีหลิงก็ถ่ายรูปแล้วส่งไปให้จ่ายหวินเชิ่ง

ตอนนี้ จ่ายหวินเชิ่งกําลังประชุมอยู่ ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น และเมื่อเห็นข้อความแจ้งเตือนว่าเจี่ยนอีหลิงเป็นคนส่งมา จ่ายหวินเชิ่งก็ยกยิ้มมุมปาก

หัวหน้าแผนกที่กําลังรายงานอยู่รู้สึก “อึดอัด” อยู่ในใจเล็กน้อย

รอยยิ้มของนายน้อยจ่ายหมายความว่ายังไง?

คนทั้งบริษัทรู้ดีว่าชายผู้นี้ไม่เคยยิ้มหรือหัวเราะมาก่อน

แต่ทําไมการประชุมที่ผ่านไปเพียงครึ่งทาง จู่ๆเขาก็หัวเราะออกมา

จ่ายหวินเชิ่งกดข้อความ และเห็นภาพที่ส่งมาจากเจี่ยนอีหลิง

หูเจียวเจียวในภาพกําลังทายาให้กับอันหยาง ซึ่งเป็นแฟนเก่าของเธอ

[อยากถามอะไร?]

จ่ายหวินเชิ่งเดาได้ว่านี่อาจจะเป็นคําถาม เพื่อความเข้าใจในการอ่าน

กระต่ายตัวน้อยที่เขาเลี้ยงไว้ค่อนข้างเก่งทุกอย่าง แต่ความเข้าใจในการอ่านเพื่อทําความเข้าใจนั้นแย่เกินไป เธอจึงต้องการความช่วยเหลือจากภายนอก

[พวกเขาชอบกันไหม?]

และข้อความนี้ ทําให้จ่ายหวินเชิ่งยิ้มและหัวเราะยิ่งกว่าเดิม

หัวหน้าแผนกที่กําลังรายงานอยู่หยุดทันที และมองจ่ายหวินเชิ่งด้วยความหวาดกลัว

“พูดต่อได้เลย” จ่ายหวินเชิ่งพูดกับหัวหน้าแผนก แล้วก้มหน้ามองข้อความในโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง

ที่แท้นายท่านเชิ่งก็ไม่ได้หัวเราะเยาะเขา ถ้าอย่างนั้นก็ค่อยยังชั่ว

หัวหน้าแผนกถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วเริ่มรายงานต่อไป

จ่ายหวินเชิ่งส่งข้อความถึงเจี่ยนอีหลิง [เธอต้องการให้พวกเขากลับมาคืนดีกันไหม?]

เจี่ยนอีหลิง [ได้เหรอ?]

จ่ายหวินเชิ่ง [หากเธอต้องการ นายท่านคนนี้สามารถช่วยเธอได้]

เจี่ยนอีหลิง [ต้องการ

จ่ายหวินเชิ่ง [ครั้งหน้าต้องพูดแบบเดียวกัน ตอนที่เธออยู่บนเตียงกับฉัน]

บทที่ 1234 แล้วเธอคิดถึงฉันไหม?

เจี่ยนอีหลิง (นายมันคนเจ้าเล่ห์]