เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 1235

บทที่ 1235 วิธีการช่วยเหลือจากภายนอกมีประสิทธิภาพมาก

ภายใต้การจ้องมองของอันหยาง หานเหมิงอวี้ออกจากตระกูลเจี่ยนพร้อมกับหูเจียวเจียว และทันทีที่หานเหมิงอวี้และหูเจียวเจียวจากไป อันหยางก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

“บอส หานเหมิงอวี้เชื่อถือได๋ใช่ไหม? แล้วทําไมนายท่านเพิ่งถึงให้ผู้ชายคนนั้นไปส่งเจียวเจียวด้วยล่ะ?” อันหยางเต็มไปด้วยความสงสัย

ถึงแม้ว่าเจี่ยนอีหลิงจะไม่รู้จุดประสงค์ของจ่ายหวินเชิ่ง แต่เธอรู้ว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับ

ข้อความที่เธอเพิ่งส่งให้เขาอย่างแน่นอน

“ฉันไม่แน่ใจ”

อันหยางกัดฟันแน่น ภายในใจรู้สึกไม่ดีอย่างอธิบายไม่ได้

ชายคนนั้นเรียกชื่อเจียวเจียวออกมาตรงๆ

ผู้ชายคนนั้นคิดว่าตัวเองเป็นใคร เขาเป็นแค่คนแปลกหน้า แล้วการเรียกชื่อออกมาแบบนั้น มันหมายความว่ายังไงกันแน่?

อันหยางรู้สึกอึดอัดและไม่สบายใจ แต่เขาก็ไม่สามารถหยุดมันได้

เขาไม่มีฐานะที่จะหยุดชายคนนั้นไม่ให้มารับหูเจียวเจียว และไม่มีฐานะที่จะตั้งคําถามกับจ่ายหวินเชิง

หลังจากที่อันหยางกลับไปแล้ว เจี่ยนอีหลิงก็ส่งข้อความถึงจ่ายหวินเชิ่ง และถามอย่างสงบว่า

[ทําไมถึงให้หานเหมิงอวี้ไปส่งเจียวเจียว?]

[เพราะถ้ามีผู้ชายคนอื่นมาตะโกนเรียก อีหลิง ต่อหน้าฉัน และส่งเธอกลับบ้าน ฉันจะถลกหนังผู้ชายคนนั้นออกให้หมด]

[ไม่เข้าใจ]

ในเรื่องนี้ เจี่ยนอีหลิงต้องการคําอธิบายที่ตรงไปตรงมามากกว่านี้

ไม่อย่างนั้น สมองของเธออาจจะไม่เข้าใจ

แต่เจี่ยนอีหลิงเชื่อว่าตัวเองจะค่อยๆเข้าใจ ตราบใดที่เธอประสบกับมันอีกสักสองสามครั้งที่เธอไม่เข้าใจก็เพราะขาดประสบการณ์ที่เกี่ยวข้อง

[มีอารมณ์หนึ่งที่เรียกว่าความหึงหวง และเมื่อผู้ชายหึง เขาจะไม่สามารถปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองได้ ซึ่งมันเป็นช่วงเวลาที่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองต้องการจริงๆคืออะไรกันแน่]

หานเหมิงอวี้มีกลอุบายที่เก่งเรื่องการจีบผู้หญิง และรู้วิธีที่จะทําให้ผู้ชายคนอื่นหึงแทน

การคําานวณของจ่ายหวินเชิ่งนั้นแม่นยํามาก และอันหยางก็หึงจริงๆ

และถึงจะยังมีน้ําส้มสายชูก็ไม่สามารถแสดงออกมาได้อีก

เพราะอันหยางไม่ใช่แฟนของหูเจียวเจียวแล้ว ซึ่งเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะหึงหวงอีกต่อไป

เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเอง อันหยางที่กําลังนอนอยู่บนเตียง จึงเปลี่ยนมาอ่านเวยป๋อ

เวยป๋อของเขายังคงติดตามหูเจียวเจียวอยู่ และเมื่ออันหยางเปิดเข้าไปดู ก็เห็นหูเจียวเจียวโพสต์รูปภาพพอดี

เนื้อหาของภาพเป็นสร้อยคอประดับเพชร

สร้อยคอถูกวางอยู่ในกล่องเครื่องประดับ โดยกล่องเครื่องประดับเพิ่งจะถูกดึงกระดาษห่อออกพร้อมมีข้อความขอบคุณสําหรับของขวัญ มันสวยงามมาก เหมือนดาวบนท้องฟ้า

ใครเป็นคนให้ของขวัญ?

ปฏิกิริยาแรกของอันหยาง คือผู้ชายที่ไปส่งหูเจียวเจียวกลับบ้านในวันนี้

อันหยางขยายภาพเข้าไป และพบว่าตําแหน่งที่ถ่ายภาพนั้นเป็นที่นั่งข้างคนขับ

อีกทั้งเขายังเห็นรองเท้าของหูเจียวเจียว

ดังนั้น ภาพนี้จึงถูกถ่ายตอนที่หูเจียวเจียวกําลังนั่งอยู่ข้างคนขับ และวางของขวัญไว้บนหน้าตักของตัวเอง

ครอบครัวของหูเจียวเจียวไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง ดังนั้น คนที่ขับรถไม่ใช่ครอบครัวของเธออย่างแน่นอน

และยังจําได้ว่าหูเจียวเจียวเคยบอกกับเขาว่า ถ้าตัวเธอเรียกแท็กซี่จะไม่นั่งข้างคนขับเด็ดขาด เพราะถ้าคนขับเป็นคนเลวขึ้นมา เธอยังมีโอกาสหลบหนีถ้านั่งอยู่เบาะหลัง และเธอจะไม่มีโอกาสหนีได้เลยถ้านั่งอยู่ข้างคนขับ

ที่สําคัญ ถ้าเป็นแท็กซี่หูเจียวเจียวไม่ควรเปิดของขวัญในรถ

สรุปได้ว่า หูเจียวเจียวต้องอยู่ในรถของใครบางคนที่เธอรู้จัก

ช่างเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ ที่วันนี้หานเหมิงอวี้ได้ไปส่งหูเจียวเจียวกลับบ้าน

ดังนั้น ภาพนี้มีแนวโน้มว่าจะถ่ายในรถของหานเหมิงอวี้

และหูเจียวเจียวออกจากตระกูลเจี่ยนโดยไม่มีกล่องของขวัญชิ้นนี้

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ของขวัญชิ้นนี้มีแนวโน้มมากที่สุด ที่หันเหมิงอวี้จะมอบให้กับหูเจียวเจียว!

อันหยางนอนลงอย่างอ่อนแรง

ที่จริงแล้วหูเจียวเจียวไม่เข้าใจ ว่าทําไมเจี่ยนอีหลิงถึงให้เธอโพสต์รูปลงในเวยป๋อ

แต่เจี่ยนอีหลิงให้เธอโพสต์ และเธอก็ไว้วางใจเจี่ยนอีหลิง100%

อย่าว่าแต่จะให้โพสต์ลงในเวยป๋อ 1 ข้อความเลย อีกสัก 10 ข้อความก็ไม่ใช่ปัญหา

หูเจียวเจียวไม่รู้ว่าอันหยางจะดูเวยป๋อของเธอ และไม่รู้ว่าตอนนี้เขากําลังคิดอะไรอยู่ หลังจากที่เห็นโพสต์นั้นของเธอแล้ว

สองวันมานี้การได้เจออันหยางบ่อยๆ ทําให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ ดังนั้น เธอจึงตัดสินใจที่จะจดจ่ออยู่กับการเขียนต้นฉบับมาจนถึงทุกวันนี้ ไม่ได้ไปหาเจี่ยนอีหลิงที่นั่นอีก และไม่ต้องคิดเรื่องอะไรที่เกี่ยวข้องกับอันหยาง

หลังจากที่เจี่ยนอีหลิงมาพักอยู่ที่ตระกูลเจี่ยนได้ไม่กี่วัน ท่านผู้เฒ่าจ่ายและนายท่านรองจ่ายก็มาเยี่ยมปู่เจี่ยนและย่าเจี่ยน เพื่อมาพูดคุยด้วยถ้อยคําที่สุภาพและอ่อนโยน

และนําสินสอดทองหมั้นที่เตรียมมาเป็นอย่างดี อีกทั้งดวงวันเกิดของจ่ายหวินเชิ่ง

ตามกฎแล้ว หลังจากทั้งสองฝ่ายได้แลกเปลี่ยนวันเกิดกัน พ่อแม่ของฝ่ายชายก็สามารถกําหนดวันเวลาได้เลย

แต่เมื่อเห็นรายการสินสอดตระกูลจ่ายที่ส่งมาให้ ปู่เจี่ยนและย่าเจี่ยนก็ตกตะลึงทันที

ตระกูลจ่ายจะแต่งหลานสะใภ้ต้องท่าถึงขนาดนี้เลยเหรอ?

หุ้นครึ่งหนึ่งของบริษัทตระกูลจ่าย พวกเขานํามันมาเป็นสินสอดก็ได้เหรอ?

ปู่เจี่ยนและย่าเจี่ยนมองหน้ากันอย่างแปลกประหลาด และส่งรายการสินสอดให้กับเจี่ยนชูฉิงและเงินน่วม

เจี่ยนชูฉิงและเวินน่วนก็มีปฏิกิริยาเช่นเดียวกัน หลังจากอ่านรายการทั้งหมดจบ

“นี่…ไม่ต้องท่าแบบนี้หรอก…” เจี่ยนชูฉิงไม่รู้ว่าจะอธิบายให้ตระกูลจ่ายตรงหน้าฟังยังไงดีทั้งๆที่แปลกใจ แต่ก็มีความสุขกับลูกสาวของตัวเอง

ซึ่งมีตระกูลหนึ่งเต็มใจ ที่จะใช้ทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของตระกูลมาเป็นสินสอด เห็นได้ว่าอีกฝ่ายให้ความสําคัญกับลูกสาวของเขามาก

และตระกูลแบบนี้ ถ้าลูกสาวได้แต่งงานไปแล้ว ส่วนใหญ่จะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแน่นอน

ท่านผู้เฒ่าจ่ายยิ้มและพูดว่า “เสี่ยวหลิงเป็นดาวนําโชคของอาเชิ่ง และเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลจ่าย เธอสมควรได้รับสิ่งเหล่านี้”

นายท่านรองจ่ายเห็นด้วยและพูดว่า “ในอนาคต พวกเราจะเป็นตระกูลเดียวกัน ซึ่งมันเหมาะสมอย่างยิ่งที่เสี่ยวหลิงจะใช้เวลาอีกครึ่งชีวิตกับอาเชิ่ง”