เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 253

大姐大 บทที่ 253 ทำไมลั่วซวินถึงได้ด้วย

“ของขวัญ” ที่เจี่ยนหยู่หมินได้รับจากเจี่ยนอีหลิงไม่ใช่น้ำตาและน้ำมูกของเธอที่ไหลโชกท่วมกางเกงเขาอีกต่อไป…

สิ่งที่ดีที่สุดก็คือครั้งสุดท้าย ตอนที่เจี่ยนอีหลิงป่วย เขาได้รับหงเปา 8.88 ห้าซองจากเธอ

“ พี่หยู่ ผมรู้สึกเปรี้ยว(อิจฉา/หึง) เปรี้ยวจริงๆ” ลั่วซวินเอนตัวไปมองถุงกระดาษในมือของเจี่ยนหยู่หมินด้วยความอยากรู้

“ผมก็เปรี้ยวเหมือนกัน มันน่าตื่นเต้นเหลือเกิน ทำไมเราไม่มีของขวัญบ้างเลย มันน่าแปลกใจเกินไปจริงๆ”

“นี่มันช่างแตกต่างและน่าเจ็บใจ มื้อดึกวันนี้ไม่อร่อยแล้ว”

สมาชิกที่แสดงความอิจฉาริษยาและความเกลียดชังของพวกเขา

พวกเขาไม่มีน้องสาว และก็ไม่มีน้องสาวตัวเล็กๆที่เอาใจใส่ ซึ่งคอยเตรียมของขวัญให้กับพี่ชายเขา

ลั่วซวินไม่ยอมออกไปจากข้างกายของเจี่ยนหยู่หมิน เขาต้องดูว่าเจี่ยนอีหลิงให้ของขวัญอะไรเจี่ยนหยู่หมิน

ภายใต้การคะยั้นคะยออย่างต่อเนื่องของลั่วซวิน ในที่สุดเจี่ยนหยู่หมินก็เปิดของขวัญต่อหน้าทุกคน

ในถุงกระดาษมีของสองสิ่ง

สิ่งที่เหมือนกันกับคนอื่นก็คือเสื้อไหมพรม มันเป็นเสื้อไหมพรมคอเต่าสีแดงเข้ม

โดยทั่วไปแล้วสีแดงเข้มไม่เหมาะกับผู้ชาย แต่เจี่ยนหยู่หมินไม่มีปัญหานี้

นอกจากนี้ก็ยังมีหมวกไหมพรมสีดำ

สไตล์เรียบง่าย แต่ก็มีเสน่ห์มาก

“พี่ชอบของขวัญของอีหลิงมาก ขอบคุณนะ” เจี่ยนหยู่หมินรู้สึกมีความสุข และสีหน้าเขาก็เปี่ยมไปด้วยความสุขเช่นกัน

ดีใจจังที่มีน้องสาว

“น้องสาว เป็นคนทำเองทั้งหมดเลยนะ” ด้วยกลัวว่าเจี่ยนหยู่หมินจะคิดว่าเจี่ยนอีหลิงซื้อมา เจี่ยนหยู่เจี๋ยจึงเน้นซ้ำอีกครั้ง

เพราะว่าเขาก็ได้รับเสื้อกันหนาวเหมือนกัน

“เชี่ย” ลั่วซวินอุทาน

แค่ได้รับของขวัญก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผู้คนอิจฉา และนี่ถึงกับเป็นงานทอมืออีกด้วย

เจี่ยนหยู่หมินสัมผัสเสื้อสเวตเตอร์ด้วยมือทั้งสองข้าง สีหน้าเขาดูมีความสุขอย่างมาก เขาต้องการทำให้สมาชิกในวงคนอื่นๆรู้สึกว่าเขามีความสุขแค่ไหน

เจี่ยนหยุ่นเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะอิจฉาเช่นเดียวกัน

เขามีเสื้อกันหนาวเหมือนกัน แต่หมวกเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเจี่ยนหยู่หมิน

เจี่ยนอีหลิงหยิบถุงกระดาษใบเล็กตามออกมาจากกระเป๋าใบเล็กที่เธอถืออยู่

ยังมีถุงกระดาษอีกเหรอ

เจี่ยนอีหลิงยื่นถุงกระดาษใบน้้นไปที่ตรงหน้าลั่วซวิน

“ของนาย”

ลั่วซวินประหลาดใจ และชี้ไปที่จมูกตัวเองเพื่อยืนยันกับเจี่ยนอีหลิง”สำหรับฉันเหรอ”

“อื้อ” เจี่ยนอีหลิงรับคำเสียงเบา

ลั่วซวินรีบหยิบถุงกระดาษ

เมื่อเปิดออกดู นั่นเป็นหมวกไหมพรมทอมือ สไตล์และสีเดียวกันกับของเจี่ยนหยู่หมิน

ลั่วซวินรู้สึกปลื้มปิติยินดี

“เชี่ย ฉันก็มีหมวกไหมพรมทอมือจากน้องสาวอีหลิงด้วย”

ในคราครั้งนี้ เจี่ยนหยู่หมินเริ่มไม่มีความสุข “เด็กขี้แย ให้ฉันคนเดียวก็พอ ทำไมต้องให้เจ้าเด็กตัวเหม็นคนนี้ด้วย”

สมาชิกที่เหลืออีกสองคนของวงจูปิเตอร์ก็ยิ่งไม่มีความสุข “ทำไมแค่ลั่วซวินที่ได้ของขวัญ”

เจี่ยนหยู่หมินเป็นพี่ชายและมีความเกี่ยวดองทางสายเลือดอยู่ พวกเขาไม่สามารถเปรียบเทียบ ได้แค่อิจฉาและเกลียดชัง

แต่ลั่วซวินก็เหมือนกับพวกเขาทั้งสองคน ทำไมลั่วซวินถึงได้รับด้วย

หรือว่าความสามารถในการกินรวบทุกช่วงอายุของเจ้าเด็กคนนี้ใช้ได้ผลจริง

หยูซีดูโง่ไปถนัดตา ได้แต่ถามตัวเองว่า เกิดอะไรขึ้นกับสถานการณ์ตรงหน้า น้องสาวอีหลิงให้หมวกไหมพรมที่เธอถักเองกับผู้ชายที่พบเธอเพียงแค่สองสามครั้งงั้นเหรอ

เขารู้จักเทพหลิงมานานแล้วแต่ก็ยังไม่มีส่วนบ้างเลย

โอ้พระเจ้า

หรือว่าการร้องรำทำเพลงมีเสน่ห์มากขนาดนี้เลยเหรอ

แม้แต่เทพหลิงก็ยังทนไม่ได้