เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 255

大姐大 บทที่ 255 พบเจี่ยนอีหลิงที่สถาบันวิจัย

เจี่ยนหยุ่นเฉิงไม่สามารถหาเหตุผลมาหักล้างได้ เขาจึงได้แต่กลับมาเพียงลำพังเท่านั้น

ดวงตาของเจี่ยนหยุ่นน่าวมืดหม่นลง

เจี่ยนหยุ่นเฉิงขมวดคิ้ว แต่หลังจากนั้น เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเพื่อปลอบใจเจี่ยนหยุ่นน่าว

เมื่อสองพี่น้องกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลเจี่ยน พ่อเจี่ยนและแม่เจี่ยนก็ยังไม่ได้พักผ่อน แต่กำลังรอพวกเขากลับไป

สุดท้าย เจี่ยนหยุ่นเฉิงก็ไม่มีข่าวดีใดๆแจ้งให้ทราบ

“พ่อ แม่ ผมอยากกลับไปโรงเรียน”

เจี่ยนหยุ่นน่าวคิดอยู่นานระหว่างทางกลับบ้าน และในที่สุดก็ตัดสินใจเลือก

“นายหยุดพักมานานแล้ว พักอีกสองสามวันก็ไม่มีปัญหา” เจี่ยนหยุ่นเฉิงกล่าวด้วยเสียงทุ้ม

เจี่ยนหยุ่นน่าวส่ายหน้า “ผมรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่โรงเรียน นี่เป็นเพราะผม ไม่ว่าใครจะกระจายข่าว แหล่งข่าวก็คือผม น้องสาวผมถูกทุกคนกล่าวหาใส่ร้านเป็นเพราะผม”

เจี่ยนหยุ่นน่าวไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้บ้างในตอนนี้

แต่อย่างน้อยในเรื่องนี้ เขาก็ควรสามารถให้คำอธิบายกับเจี่ยนอีหลิงได้

เจี่ยนชูฉิงและภรรยาเขาเวินน่วน สบสายตากัน และตกลงตามข้อเสนอของเจี่ยนหยุ่นน่าว

“ถ้างั้นลูกก็กลับไปโรงเรียนได้หลังจากผ่านขั้นตอนการเช็คเอาท์ออกจากโรงพยาบาลแล้ว”

###

ในวันถัดมาหลังจากได้รับความยินยอมจากพ่อแม่แล้ว เจี่ยนหยุ่นเฉิงก็ไปสถาบันเพื่อดำเนินการจัดการขั้นตอนการนำตัวออกจากโรงพยาบาลของเจี่ยนหยุ่นน่าว

สำหรับการฝึกฟื้นฟูต่อจากนั้น เจี่ยนหยุ่นน่าวสามารถกลับไปทำที่บ้านได้ตราบเท่าที่เขากลับมาที่สถาบันเพื่อตรวจสุขภาพเป็นประจำ

เจี่ยนหยุ่นเฉิงบังเอิญเข้าไปเจอะเจอเจี่ยนอีหลิงในสถาบันวิจัย

แต่เพราะว่าเขารู้ว่าเจี่ยนอีหลิงมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเฉิงอี้กับหลัวซิ่วเอินจากสถาบันวิจัย ทั้งเขาก็เคยได้ยินจากย่าเจี่ยนว่า หลัวซิ่วเอินมักจะพาเจี่ยนอีหลิงออกไปเที่ยวเล่นเป็นประจำ

ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่จะเห็นเจี่ยนอีหลิงปรากฏตัวในสถาบันวิจัยที่นี่

เกือบจะถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว ผู้คนในสถาบันต่างพากันหยุดทำงานและพากันไปพักผ่อนในห้องอาหารของสถาบัน

เนื่องจากจำนวนสมาชิกของสถาบันวิจัยมีไม่มากนัก ร้านอาหารของสถาบันวิจัยจึงค่อนข้างจะเป็นสไตล์ครอบครัว มีครัวแบบเปิดอยู่ข้างๆ ซึ่งเป็นที่เชฟของสถาบันวิจัยไว้จัดเตรียมอาหารให้กับทุกคน

นอกจากนี้ยังสามารถจัดการได้เองตามความต้องการของทุกคน

เมื่อเจี่ยนหยุ่นเฉิงเห็นเจี่ยนอีหลิง ก็เป็นตอนที่เจี่ยนอีหลิงกำลังยุ่งอยู่ในครัวเปิด

เจี่ยนหยุ่นเฉิงถือโอกาสเดินไปที่เจี่ยนอีหลิง และก็พบว่าเจี่ยนอีหลิงกำลังทำซูชิ

ข้าวปั้นที่ขาวและนุ่มถูกบีบด้วยมือที่ทั้งขาวและนุ่มนวล

เจี่ยนหยุ่นเฉิงยืนดูอยู่อย่างเงียบๆชั่วขณะ

เขาเห็นเจี่ยนอีหลิงทำให้พวกเขากิน จัดวางลงบนจานใครจานมันอย่างเรียบร้อย

ตรงหน้าของเจี่ยนอีหลิง มีหลากหลายจานซึ่งมีการออกแบบลวดลายและสีที่แตกต่างกัน แต่จานทุกจานนั้นมีขนาดเท่ากัน

เมื่อเจี่ยนอีหลิงจัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็มีซูชิเจ็ดก้อนในแต่ละจาน

เจี่ยนอีหลิงวางจานเหล่านี้ลงบนถาด และนำพวกมันไปที่ด้านข้างของโต๊ะอาหาร

เฉิงอี้ หลัวซิ่วเอิน ศาสตราจารย์ฉื่อ และสมาชิกคนอื่นๆของสถาบันล้วนมีส่วนร่วม และแต่ละคนก็ได้รับหนึ่งจาน

ทุกคนได้รับสิ่งที่ตนเองชอบ

“น้องสาวอีหลิง พี่สาวคนนี้รักเธอ พี่สาวคนนี้รักเธอแทบตายแล้ว” หลัวซิ่วเอินกำลังจะรีบลุกขึ้นไป “หยิก” แก้มเจี่ยนอีหลิงสักสองสามครั้ง

“อะแฮ่ม พี่สาวเอิน” เฉิงอี้เตือนหลัวซิ่วเอินให้หยุดด้วยเสียงไอ พี่ชายของเธอยังอยู่ที่นี่ พี่สาวเอินก็ยังต้องการจะจู่โจมเธอ จบแน่ จบแน่ๆ

หลัวซิ่วเอินไม่ได้ชอบเจี่ยนหยุ่นเฉิง ดังนั้นเธอจึงทำตัวเป็นไปตามที่เธอต้องการ

ในบรรดาพี่น้องของเจี่ยนอีหลิง หลัวซิ่วเอินชอบเจี่ยนหยู่หมินเท่านั้น

หลังจากเจี่ยนหยุ่นเฉิงเฝ้าดูอยู่ข้างๆสักพัก เขาก็เข้าไปหาเจี่ยนอีหลิงที่กำลังยุ่งอยู่และพูดเบาๆว่า

“เซี่ยวหลิง พี่ชายใหญ่คนนี้ก็หิวเหมือนกัน”

น้ำเสียงของเจี่ยนหยุ่นเฉิงออดอ้อนเหมือนเด็กที่มาขออาหาร

บทที่ 256 เจี่ยนหยุ่นน่าวกลับโรงเรียน 1

เจี่ยนอีหลิงมองย้อนกลับไปที่เจี่ยนหยุ่นเฉิง จากนั้นก็บอกความจริงที่น่าเสียใจว่า

“ไม่มีวัตถุดิบเหลือแล้ว”