เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 257

大姐大 บทที่ 257 เจี่ยนหยุ่นน่าวกลับโรงเรียน 2

ขณะที่โม่ชืออวิ้นคิดถึงคำถามเหล่านี้อยู่ นักเรียนคนอื่นๆในชั้นเรียนก็ได้รายล้อมรอบเจี่ยนหยุ่นน่าว และแสดงความยินดีกับเจี่ยนหยุ่นน่าวสำหรับการที่ประสบความสำเร็จในการผ่าตัด

“ขอบคุณ ขอบคุณ สำหรับความห่วงใย” เจี่ยนหยุ่นน่าวตอบกลับต่อการแสดงความยินดีของทุกคน

ใช้ประโยชน์จากการที่มีผู้คนจำนวนมาก เจี่ยนหยุ่นน่าวได้กล่าวอย่างจริงจังกับทุกคนในทันทีว่า “ฉันได้เห็นโพสต์ทั้งหมดบนอินเทอร์เน็ตแล้ว น้องสาวอีหลิงฉันถูกว่าร้ายในทางที่ผิด จริงแล้วเธอต้องการช่วยฉัน ไม่ได้ต้องการที่จะทำร้ายฉัน ฉันหวังว่าทุกคนอย่าคาดเดาว่าเธอคิดร้าย แล้วทำร้ายเธอด้วยคำพูด”

แม้ว่าเขาจะพูดเช่นนี้ เจี่ยนหยุ่นน่าวก็ยังรู้สึกขมขื่น

เขาไม่รู้หรือว่าคนที่ทำร้ายเจี่ยนอีหลิงมากที่สุด คนที่ทำผิดต่อเจี่ยนอีหลิงมากที่สุดในบรรดาคนเหล่านี้จริงแล้วก็คือตัวเขาเอง

คำพูดของเจี่ยนหยุ่นน่าวทำลายความสงสัยที่ยังเหลืออยู่ของทุกคน

ถึงแม้ว่าจะยังมีคนปากแข็งบางคนที่ยืนกรานถึงความเป็นไปได้ถึงการปลอมแปลงวิดีโอกล้องวงจรปิด ตอนนี้ผู้เคราะห์ร้ายออกมาพูดเอง พวกเขาจะยังไม่เชื่ออีกเหรอ

“มันกลายเป็นความเข้าใจผิดนี่เอง พวกเราเข้าใจเพื่อนนักเรียนของเรา เจี่ยนอีหลิง ผิด”

“ใช่ ฉันจะโทษคนที่ลงโพสต์ในตอนแรกที่แย่มาก สร้างเรื่องราวยังกับเหมือนของจริง พวกเราทั้งหมดถูกเขาหลอก”

อ่านบทล่าสุดที่ my-novel.co หรือ www.thai-novel.com

“เจี่ยนหยุ่นน่าวไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ พวกเราจะไม่เข้าใจผิดอีกแล้ว”

“ก่อนหน้านี้พวกเราทำผิดพลาด ต้องขอโทษจริงๆ ฉันของถือโอกาสขอโทษทั้งพี่ชายและน้องสาว หวังว่านายจะไม่รังเกียจนะ”

“… “

ทุกคนต่างพากันมาแสดงความคิดเห็นกับเจี่ยนหยุ่นน่าว

นอกจากนี้ ยังรวมถึงชูชาที่ยังคงกระซิบเรื่องเจี่ยนอีหลิงกับโม่ชืออวิ้นจนถึงเมื่อวานนี้ด้วย

ชูชาชอบเจี่ยนหยุ่นน่าว ไม่ว่าเจี่ยนหยุ่นน่าวจะพูดอะไรที่เขาอยากพูด เธอก็จะไม่พลาดโอกาสที่จะสร้างความประทับใจที่ดีต่อหน้าเจี่ยนหยุ่นน่าว

อารมณ์ของโม่ชืออวิ้นซับซ้อนมาก เธอมองไปที่เจี่ยนหยุ่นน่าวและเธอรู้สึกถึงความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ในใจเธอ

เจี่ยนหยุ่นน่าวพูดอย่างชัดเจนหนักแน่นว่าไม่ใช่เจี่ยนอีหลิงที่ผลักเขา แต่แม่เธอบอกว่าสิ่งที่เธอเห็นด้วยตาเธอเองก็คือ เป็นเจี่ยนอีหลิงที่ผลักเจี่ยนหยุ่นน่าวตกบันได

เกิดผิดพลาดอะไรขึ้นกับเจี่ยนหยุ่นน่าว มันเป็นคำขอของครอบครัว หรือว่าเขากำลังเอาใจเจี่ยนอีหลิงจนถึงจุดที่เขาต้องเลือกที่จะปกป้องเธอ แม้ว่าเขานั้นถูกผลักตกลงไปชั้นล่าง

โม่ชืออวิ้นไม่เข้าใจ

###

คาบสุดท้ายในตอนเช้าจบลง นักเรียนทุกคนต่างพากันไปที่โรงอาหารเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน

เพื่อนร่วมชั้นของเจี่ยนหยุ่นน่าวตรวจสอบมือของเจี่ยนหยุ่นน่าวแล้ว และต้องการจะช่วยเจี่ยนหยุ่นน่าวในด้านอาหาร

แต่เจี่ยนหยุ่นน่าวยืนยันว่าจะไปกินข้าวที่โรงอาหาร

เพราะสำหรับเขาในตอนนี้ โรงอาหารของโรงเรียนเป็นหนึ่งในไม่กี่แห่งที่เขาจะได้พบกับน้องสาวเจี่ยนอีหลิงตรงๆ

เพื่อนพ้องน้องพี่ที่ดีหลายคนของเจี่ยนหยุ่นน่าวจึงพาเขาไปที่โรงอาหาร พวกเขาขอให้เจี่ยนหยุ่นน่าวหาสถานที่ และพวกเขาจะรับผิดชอบในการเข้าคิวซื้ออาหาร

ยังมีพื้นที่ว่างมากมายในโรงอาหาร แต่เจี่ยนหยุ่นน่าวกลับเดินวนไปมาในโรงอาหารเป็นเวลานาน

จุดประสงค์เขาไม่ใช่เพื่อหาตำแหน่งว่าง แต่เพื่อตามหาเจี่ยนอีหลิง

ในที่สุดเจี่ยนหยุ่นน่าวก็พบร่างเล็กๆของเจี่ยนอีหลิงที่มุมหนึ่งของโรงอาหาร เธอกำลังทานอาหารกลางวันกับเพื่อนๆ

นอกจากอาหารในโรงอาหารแล้ว เจี่ยนอีหลิงยังนำกล่องอาหารกลางวันมาด้วยเป็นการเฉพาะ

ในกล่องอาหารกลางวันสีชมพูของเจี่ยนอีหลิงคือเนื้อวัวที่หมักในช่วงเวลาว่างเมื่อสองวันก่อน เป็นอาหารเสริมสำหรับเธอและหูเจียวเจียว

นอกจากนี้ยังมี นมถั่วเหลืองจากเมล็ดธัญพืชในกระติกน้ำร้อนสองกระติกที่เจี่ยนอีหลิงเตรียมนำมาที่โรงเรียนล่วงหน้า เธอและหูเจียวเจียวต่างพากันมีคนละหนึ่งถ้วย

เจี่ยนหยุ่นน่าวพบตำแหน่งที่สามารถมองเห็นเจี่ยนอีหลิงได้ชัดเจน แต่ก็ไม่ใกล้จนเกินไป

เมื่อเพื่อนร่วมชั้นกลับมา เขาจะแอบมองเจี่ยนอีหลิงขณะกินอาหาร

บทที่ 258 ป้าโม่ถูกไล่ออก 1

เพื่อนร่วมชั้นเห็นเจี่ยนอีหลิงอยู่ไม่ไกลออกไปนัก จึงถามเจี่ยนหยุ่นน่าวว่า “หยุ่นน่าวนั่นไม่ใช่น้องสาวนายเหรอ ไม่ต้องการที่จะเข้าไปทักทายเหรอ”

ชูชามีสายตาดูถูก และสามารถที่จะรู้สึกถึงความไม่ชอบเจี่ยนอีหลิงของเธอได้จากการแค่เพียงฟังน้ำเสียงของเธอ

“หยุดพูด พูดมากกว่านี้มันไม่ดี” โม่ชืออวิ้นตักเตือนชูชา

“ฉันไม่กลัวเธอ” ชูชาพึมพำอย่างไม่มั่นใจนัก

ชูชานึกถึงเรื่องใหม่ได้อีกเรื่องหนึ่ง และรีบเล่าให้โม่ชืออวิ้นฟังว่า “ยังไงก็ตามเธอรู้ไหมว่า โรงเรียนของเรามีผู้อำนวยการคนใหม่”

“แล้วไม่ปกติเหรอ”

“แน่นอนว่าถ้าผู้อำนวยการโรงเรียนธรรมดาก็คงไม่มีอะไร แต่ผู้อำนวยการโรงเรียนคนใหม่นี้หล่อมาก”

ดวงตาเป็นประกายแวววาวด้วยความรักของหญิงสาวปรากฏขึ้นบนใบหน้ากลมของชูชา

“อือ” ใจของโม่ชืออวิ้นทั้งหมดนั้นอยู่ที่ฉินชวน และเธอก็ไม่ได้สนใจผู้อำนวยการโรงเรียนนี้

อีกอย่างผู้อำนวยการโรงเรียนก็มักมีอายุมาก

“แต่ฉันคิดว่าเจี่ยนหยุ่นน่าวหล่อกว่า และฉันก็หวังว่าเขาจะสามารถเล่นเปียโนได้ต่อไปหลังจากที่เขาฟื้นสภาพแล้ว” ชูชาพูดถึงท่าทางของเจี่ยนหยุ่นน่าวเผยให้เห็นความคิดที่แท้จริงของเธอ

“อือ”

โม่ชืออวิ้นพูดกับชูชาสองสามคำ และทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

โทรศัพท์ต้องปิดในระหว่างเวลาเรียน และเมื่อตอนนี้เป็นเวลาอาหารกลางวัน เธอจึงเปิดเครื่อง

มันเป็นสายจากแม่เธอ

ทันทีที่เธอเห็นหมายเลขผู้โทร โม่ชืออวิ้นรู้สึกเหมือนเป็นลางร้าย

แม่ให้ความสำคัญกับการเรียนมากที่สุด ถ้าไม่มีอะไรสำคัญเธอจะไม่โทรหาเธอในช่วงเวลาเรียน

ทันทีที่โม่ชืออวิ้นรับโทรศัพท์ เธอก็ได้ยินเสียงกระวนกระวายของป้าโม่

“ชืออวิ้น แม่ แม่… “