เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 313

大姐大 บทที่ 313 ท่านผู้เฒ่าจ๋ายกดดันนายท่านเชิ่งแต่งงาน 1

เขาต้องฟื้นตัวโดยเร็วที่สุด น้องสาวเขาเชื่อในตัวเขา

“พี่ไม่จำเป็นต้องเครียดกับเรื่องนี้ ฉันเข้าใจดี” เจี่ยนอีหลิงพูด

“ตกลง พี่ชายจะฟังคุณ” ใจของเจี่ยนหยุ่นโม่ในที่สุดก็เป็นอิสระจากความกังวล

“ดีมาก พี่เป็นคนไข้ที่ดีที่ยอมรับฟัง”

จากนั้น เจี่ยนอีหลิงก็หยิบเข็มประดับขนาดเล็กออกจากกล่องเหล็ก และติดเข้ากับแขนเสื้อของเจี่ยนหยุ่นโม่

เมื่อเจี่ยนอีหลิงอายุห้าขวบ เธอชอบติดเข็มประดับให้กับสมาชิกในครอบครัว เข็มเหล่านี้เป็นสัญลักษณ์ของการยอมรับจากเธอ พวกมันนั้นเป็นรางวัลสำหรับสมาชิกในครอบครัวของเธอที่อยู่เป็นเพื่อนเธอ ถือว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับเข็มประดับจากเด็กหญิงตัวเล็กๆของพวกเขา

เจี่ยนหยุ่นโม่มองไปที่เข็มบนแขนเสื้อเขา มันไม่สอดคล้องกับอายุเขาเลย แต่อย่างไรก็ตาม รอยยิ้มแห่งความสุขและความพึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าเขา ราวกับว่าเขาได้รับรางวัลในโลกแห่งวิทยาศาสตร์

นี่คือการยอมรับจากน้องสาวเขา

หลังจากนั้นไม่นาน เจี่ยนหยุ่นโม่ก็พูดเบาๆกับเจี่ยนอีหลิง “อีหลิง พี่ชายสองจะไม่ขอร้องให้น้องอภัยให้กับหยุ่นน่าว พี่ไม่มีคุณสมบัติที่จะทำเช่นนั้น ที่จริงพี่แค่อยากให้น้องใช้ชีวิตอย่างมีความสุข พี่ไม่อยากให้น้องเจ็บปวด”

จากนั้นเจี่ยนหยุ่นโม่ก็กล่าวต่อไปอีกว่า “พี่จะไม่จากไปในช่วงนี้ ถ้าน้องไม่กลัว พี่จะอยู่กับเจ้าหญิงตัวน้อยของพี่ พี่จะไม่ปล่อยให้ลูกหมาป่าจากข้างนอกพาน้องไป”

“ไม่มีลูกหมาป่า”

“เด็กโง่ ถ้าเธอสามารถมองเห็นได้ง่ายๆว่าใครเป็นลูกหมาป่า ก็แสดงว่าคนนั้นไม่ใช่ลูกหมาป่า”

“ฉันไม่ได้โง่”

“ก็ได้ ก็ได้ งั้นฉันโง่ก็ได้ ดีกว่าไหม” เจี่ยนหยุ่นโม่ถามด้วยรอยยิ้ม

“นั่นก็ไม่ดีกว่ากันเลย”

“ไม่ว่ายังไง ถ้าลูกหมาป่าเข้ามาเพื่อพาน้องไป พี่อาจจะควบคุมอารมณ์รุนแรงของพี่ไม่ได้ ถ้าพี่ลงเอยด้วยการทุบตีใครบางคนและทำลายสิ่งของต่างๆ น้องต้องไม่กลัวพี่ โปรดอย่าบอกว่าภาพลักษณ์ของพี่ในใจน้องถูกทำลายไปแล้ว”

อ่านตอนล่าสุดที่ my-novel.co หรือ www.thai-novel.com

“ตกลง”

###

แขกพิเศษมาถึงคฤหาสน์ตระกูลหยู

หยูซื่อเหมี่ยวและหยูซีนั่งนิ่งตัวตรงหลังจากทักทายแขกคนนี้ พวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง

ต่อหน้าพวกเขา ชายสูงอายุกำลังพยายามให้คำแนะนำอย่างจริงจังและจริงใจกับจ๋ายหวินเชิ่ง

“หวินเชิ่ง แกอายุมากแล้ว ทำไมแกไม่สนใจสาวๆมากกว่านี้ล่ะ”

ชายสูงอายุคนนี้ไม่ใช่ใคร นอกจากปู่ของจ๋ายหวินเชิ่ง ท่านผู้เฒ่าจ๋าย

ท่านผู้เฒ่าจ๋ายค่อนข้างผอม เขาสวมเสื้อผ้าธรรมดาสีเทาเข้ม อย่างไรก็ตามเขายังคงดูค่อนข้างสง่าผ่าเผย

“ปู่ก็อายุมากแล้วเหมือนกัน ทำไมไม่หาคู่อื่นอีกคนล่ะ”

จ๋ายหวินเชิ่งเอนหลังบนโซฟา เขาดูค่อนข้างขี้เกียจ เขาไม่ได้สนใจคำพูดของท่านผู้เฒ่าจ๋ายมากนัก ราวกับว่าคำพูดนั้นเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา

“แกพูดเรื่องไร้สาระอะไรกัน ฉันกำลังรอให้แกให้หลานฉันอยู่” ท่านผู้เฒ่าจ๋ายตะโกนออกมาด้วยความโกรธ เขาโกรธจ๋ายหวินเชิ่งมากจนหนวดเคราเขาแทบจะตั้งขึ้น

“ไปคุยกับอารองสิ เขายังอายุไม่มาก เขาน่าจะไม่มีปัญหาในการให้หลานอีกสองสามคนในวัยของเขา”

น้ำเสียงของจ๋ายหวินเชิ่งนั้นอิดโรยและเกียจคร้าน มันช่างตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงกับความเร่าร้อนของท่านผู้เฒ่าจ๋าย

“พวกแกก็มัวแต่เล่นเกมโยนบอลเข้าประตูกันอยู่” หัวข้อนี้ถูกโยนกลับไปกลับมาในตระกูลจ๋ายตลอง สุดท้ายก็ไม่มีใครอยากหาคู่อยู่ดี

จำนวนคนในตระกูลจ๋ายลดน้อยลง ทั้งครอบครัวมีผู้ชายเพียงสามคน

“เรียกว่าฟุตบอล” จ๋ายหวินเชิ่งแก้ไข

แน่นอนว่าท่านผู้เฒ่าจ๋ายไม่สามารถใช้เหตุผลกับหลานชายเขาได้โดยไม่โกรธ ยิ่งเขาพูดมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น

ดังนั้นท่านผู้เฒ่าจ๋ายจึงหันกลับมาถามหยูซี “เจ้าเด็กน้อย ฉันไม่ได้บอกให้นายแนะนำเด็กสาวให้เขารู้จักเหรอ แกไม่ได้เขียนกลับมาบอกฉันว่ามีเด็กหญิงคนหนึ่งที่เข้ากันได้ดีกับหวินเชิ่งเหรอ”

หัวใจของหยูซีเหน็บหนาว เขารู้ว่าไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องถูกท่านผู้เฒ่าจ๋ายถามหาความรับผิดชอบสำหรับเรื่องนี้ อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้ว่าวันนี้จะมาเร็วขนาดนี้