เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 317

大姐大 บทที่ 317 ตระกูลฉินพบฉินชวน

“นี่…ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่” หยูซื่อเหมี่ยวตอบ ตามปกติแล้วหยูซื่อเหมี่ยวไม่ได้รับข้อมูลดีพอกับท่านผู้เฒ่าจ๋าย “แต่ว่าฉินชี่เชวนจากตระกูลฉินอยู่ในเมืองเหิงหยวนมาระยะหนึ่งแล้ว”

ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะเดาจุดประสงค์ของการมาเยือนเมืองเหิงหยวนของฉินชี่เชวน

เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องของตระกูลฉิน ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาซึ่งเป็นครอบครัวเล็กๆในเมืองเหิงหยวนจะไต่ถาม

“อาา อย่างน้อยพวกเขาก็มีลูกนอกสมรส ทำไมสองคนในตระกูลของฉันไม่สามารถให้ลูกชายหรือหลานชายนอกสมรสแก่ฉันบ้าง…”

ท่านผู้เฒ่าจ๋ายไม่สามารถตัดใจจากเรื่องนี้ได้

ความคิดเขากลับมาที่เรื่องนี้อีกแล้ว

ความหมกมุ่นนี้…นับเป็นความหมกมุ่นที่ลึกล้ำทีเดียว

###

เพื่อนร่วมห้องของฉินชวนลากฉินชวนไปลงทะเบียนเข้าร่วมทัวร์นาเมนต์ ‘Zerg Invasion’ กับพวกเขา

“ฉินชวน ปกติเราก็ทำงานหนักมากกันอยู่แล้ว มาเล่นในทัวร์นาเมนต์นี้ให้สนุกกันเถอะ”

ฉินชวนตกลงตามคำขอของพวกเขา เป็นเวลานานมากแล้วที่เขาเล่นเกมเพื่อความสนุกสนาน

ก่อนหน้านี้เขาเล่นเกมเพื่อให้เข้าใจวัฒนธรรมและสภาพแวดล้อมของสังคมอินเตอร์เน็ต

อย่างไรก็ตามในตอนนั้น เขาไม่ได้มีใจที่จะเล่นเกมเลย เขายังต้องกังวลเกี่ยวกับอาการป่วยของแม่และปัญหาทางการเงินอีกด้วย สิ่งนี้ทำให้เขามุ่งเน้นไปที่การจัดการกับธุรกิจ

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้บริษัทของพวกเขาเติบโตขึ้นเรื่อยๆ อาการของแม่เขาก็ทรงตัวเช่นกัน

ขณะที่เขาคิดถึงแม่ ฉินชวนก็นึกถึงเจี่ยนอีหลิงอีกครั้งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ในช่วงไม่กี่ครั้งที่ผ่านมา เมื่อใดก็ตามที่เขาคิดถึงเรื่องบางเรื่อง เขาก็มักจะเชื่อมโยงความคิดนั้นเข้ากับเจี่ยนอีหลิง

เขาต้องยอมรับว่าตอนแรกเขาเข้าใจผิดเจี่ยนอีหลิง เขาคิดว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงขี้อาย นอกจากนี้เขายังคิดว่าเธอเป็นเพียงนักเรียนที่ด้อยความสามารถธรรมดาทั่วไป ที่ได้รับการปรนเปรอจากครอบครัว

อย่างไรก็ตามเมื่อไม่นานมานี้ ภาพลักษณ์ของเจี่ยนอีหลิงในความคิดของเขาได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

ในความเป็นจริง เมื่อใดก็ตามที่เขานึกถึงเจี่ยนอีหลิง มุมปากของฉินชวนก็จะยกขึ้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

ไป่ยู่เชียน เพื่อนร่วมห้องและหุ้นส่วนทางธุรกิจของฉินชวน ที่อาศัยอยู่ในหอพักเดียวกัน สังเกตเห็นสีหน้าแปลกๆของฉินชวน

“ฉินชวน เกิดอะไรขึ้น นายกำลังมีความรักเหรอ ทำไมนายถึงยิ้มแบบนั้น ฮิฮิฮิ…”

“เฮ้ อย่าเดาสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนั้น ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอก” ฉินชวนตอบ เขาปฏิเสธการคาดเดาของไป่ยู่เชียนอย่างหัวเด็ดตีนขาด

“แล้วทำไมนายถึงยิ้มอย่างมีความสุขล่ะ”

“แม่ของฉันอาการดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว”

ฉินชวนสร้างข้ออ้างที่สมเหตุสมผลขึ้นมาในทันทีสำหรับความอารมณ์ดีของเขา

อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นอีกไม่กี่นาที เขาก็ส่งข้อความอีกข้อความถึงเจี่ยนอีหลิง

[แม่ของฉันสุขภาพดีขึ้นมาก ฉันต้องการขอบคุณเธอและดร. เฉิง สำหรับความพยายามของพวกเธอ]

เมื่อตอนที่ฉินชวนได้ไปสอนเจี่ยนอีหลิง เขาได้เพิ่มเธอเป็นเพื่อนใน WeChat

อย่างไรก็ตามในตอนนั้น พวกเขาไม่เคยส่งข้อความหากันเลย

แต่ตอนนี้เนื่องจากพวกเขาต้องสื่อสารเกี่ยวกับอาการของแม่เขาอย่างทันท่วงที จึงมีการสื่อสารระหว่างพวกเขาสองคนมากขึ้น

แน่นอนว่า ฉินชวนเป็นคนที่ถือโอกาสเริ่มการสนทนามาโดยตลอด โดยปกติเขาจะส่งข้อความยาวเหยียดถึงเจี่ยนอีหลิง ในทางกลับกัน เจี่ยนอีหลิงจะตอบกลับด้วยหนึ่งหรือสองคำ มากที่สุดก็คือสามคำ

ครั้งนี้ไม่มีข้อยกเว้นฉินชวนได้รับคำตอบจากเจี่ยนอีหลิงที่กล่าวว่า [ด้วยความยินดี]

สิ่งแรกที่อยู่ในใจเขาเมื่อเขาอ่านคำเหล่านี้ก็คือ ใบหน้าที่จริงจังของเจี่ยนอีหลิง แม้ว่าใบหน้าเธอมักจะดูจริงจังและดูหน้าตาย แต่เขาก็อดที่จะยิ้มขณะที่เขานึกถึงเธอไม่ได้

ในตอนนี้ ก็มีกลุ่มชายในชุดสูทและเครื่องแบบเข้ามาในหอพักของฉินชวน

เมื่อพวกเขาเห็นฉินชวน ท่าทีของพวกเขาก็แสดงความนอบน้อม

อ่านตอนล่าสุดที่ mynovel.co หรือ www.thai-novel.com

ฉินชวนทั้งประหลาดใจและงงงวยกับการมาถึงของพวกเขา

“นายน้อยฉิน มีบางอย่างที่เราต้องการการยืนยันจากคุณและแม่ของคุณ โปรดเดินทางไปกับพวกเราด้วย”