เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 321

大姐大 บทที่ 321 จ๋ายหวินเชิ่งชวนหญิงสาวเต้นรำเป็นครั้งแรก

“นายท่านเชิ่ง” ฉินหยูฝานร้องออกมา น้ำเสียงเธอตื่นเต้นและมีความสุขขณะที่เธอพูดแบบนี้ “ฉันคิดว่าคุณจะไม่มาแล้ววันนี้”

อารมณ์ของจ๋ายหวินเชิ่งนั้นไม่เคยคงที่มาโดยตลอด เมื่อเจอการเชื้อเชิญ เขาจะไปหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับอารมณ์เขา

ต่อให้เป็นตระกูลฉินที่เชิญเขา เขาก็ไม่จำเป็นต้องสนใจไป

ฉินหยูฝานรอคอยความเป็นไปได้ที่จะเห็นจ๋ายหวินเชิ่งในงานเลี้ยงวันนี้ เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะมาจริงๆ

ดังนั้นเธอจึงมีความสุขมากที่ได้พบเขา

จ๋ายหวินเชิ่งมองดูฉินหยูฝาน ริมฝีปากเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย และรอยยิ้มของเขาก็มีนัยของการดูถูกและเหยียดหยาม

จากนั้นเขาก็หันกลับไปและหาที่นั่ง เขาไม่ได้ตอบฉินหยูฝาน

โดยปกติแล้ว พฤติกรรมของจ๋ายหวินเชิ่งจะถือว่าค่อนข้างหยาบคาย ทุกคนในงานเลี้ยงเฝ้าดูปฏิสัมพันธ์ระหว่างจ๋ายหวินเชิ่งและฉินหยูฝานด้วยความกลัวและกังวล

อย่างไรก็ตามตระกูลฉินเคยชินแล้ว นอกจากนี้ ฉินหยูฝานก็ไม่คิดว่าจะมีอะไรหยาบคายเกี่ยวกับพฤติกรรมของจ๋ายหวินเชิ่ง

ฉินหยูฝานไม่ท้อถอยกับพฤติกรรมของจ๋ายหวินเชิ่ง เธอยังคงถือโอกาสที่จะคุยกับจ๋ายหวินเชิ่งก่อน “นายท่านเชิ่ง คุณวางแผนที่จะอยู่ในเมืองเหิงหยวนนานแค่ไหน”

จ๋ายหวินเชิ่งหรี่ตา อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้หันหน้าไปมองฉินหยูฝาน “มิสฉินแน่ใจเหรอว่าไม่ต้องไปอยู่เป็นเพื่อนกับพี่ชายคุณ งานเลี้ยงนี้จัดขึ้นมาเพื่อประโยชน์ของเขา”

รอยยิ้มบนใบหน้าของฉินหยูฝานไม่ลดลงเลย อย่างไรก็ตาม ประกายในดวงตาเธอหม่นหมองลงอย่างมาก

“ใช่ งานเลี้ยงนี้จัดขึ้นก็เพื่อประโยชน์ของเขา แต่ยังไงก็ตาม เขาก็สามารถจัดการกับคนอื่นๆได้ เขาไม่ต้องการความช่วยเหลือจากฉัน”

ฉินหยูฝานไม่ได้เรียกฉินชวนว่า ‘พี่ชาย’ แม้ว่าเธอจะมาร่วมงานเลี้ยงวันนี้พร้อมกับฉินชวน แต่ดูเหมือนว่าในใจเธอจะยังไม่ยอมรับตัวตนของฉินชวนได้จริงๆ

ต่อจากนี้ฉินหยูฝานจึงชวนจ๋ายหวินเชิ่งเต้นรำ “นายท่านเชิ่ง คุณอยากจะเต้นรำด้วยกันบนฟลอร์ไหม”

จ๋ายหวินเชิ่งแค่นเสียงก่อนที่จะพูดว่า “ไม่ใช่ว่าผู้ชายเป็นฝ่ายชวนผู้หญิงก่อนสำหรับเรื่องประเภทนี้เหรอ”

มันเป็นเช่นนี้จริงๆ อย่างไรก็ตาม ฉินหยูฝานรู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้ที่จ๋ายหวินเชิ่งจะเป็นฝ่ายเชื้อเชิญหญิงสาวเต้นรำ

ดังนั้นเธอจึงถือโอกาสเชื้อเชิญเขา

เธอไม่คิดมากกับการที่จะถือโอกาสแบบนี้

ร่างของฉินหยูฝานเต็มไปด้วยความมั่นใจ เธอไม่กลัวการปฏิเสธหรือสายตาของคนอื่น

ไม่ว่าเธอจะทำอะไร เธอก็ไม่ต้องการการตัดสินของคนอื่น ในการตัดสินว่ามันดีหรือไม่ดี

“เดี๋ยวก่อน ถ้าเช่นนั้นคุณวางแผนที่จะเชิญฉันใช่ไหม” ฉินหยูฝานถาม ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ถ้าจ๋ายหวินเชิ่งพูดแบบนั้นก็หมายความว่า วันนี้เขาอาจจะคิดริเริ่มถือโอกาสที่จะชวนคนอื่นมาเต้นด้วยใช่ไหม

อ่านตอนล่าสุดที่ mynovel.co หรือ www.thai-novel.com

ในตอนนี้ เวินน่วนและเจี่ยนชูฉิงรู้สึกอึดอัดใจมากทีเดียว ตอนแรกพวกเขาวางแผนที่จะอยู่ที่มุมเดียวกับลูกสาว แต่พวกเขาไม่คาดคิดว่าทุกคนจะมาที่มุมนี้

นอกจากนี้ ผู้คนที่ยืนอยู่ที่นี่ต่างมาจากตระกูลจ๋ายและตระกูลฉิน เพียงแค่การปรากฏตัวของอีกฝ่ายก็สร้างความกดดันให้กับพวกเขาอย่างมาก

ดังนั้นทั้งสองคนจึงต้องการพาเจี่ยนอีหลิงไปที่อื่น

อย่างไรก็ตาม จ๋ายหวินเชิ่งพลันหันหน้ามาถามเจี่ยนอีหลิงว่า “คุณหนูเจี่ยน เธอต้องการมาเป็นเพื่อนฉันเต้นรำไหม”

ทันทีที่จ๋ายหวินเชิ่งพูดแบบนี้ สายตาของผู้คนโดยรอบก็ตกลงไปที่ีเจี่ยนอีหลิงโดยพร้อมเพรียงกัน

ในหมู่พวกเขา สายตาของฉินหยูฝานนั้นขมขื่นและเย็นชาเป็นพิเศษ

ชาวเมืองเหิงหยวนไม่รู้เรื่องนี้ แต่ฉินหยูฝานรู้ดีว่า จ๋ายหวินเชิ่งไม่เคยขอผู้หญิงเต้นรำ

เด็กหญิงคนนี้เป็นใครกัน ทำไมนายท่านเชิ่งถึงขอให้เธอเต้น

หัวใจของเจี่ยนชูฉิงและเวินน่วนกระดอนขึ้นไปที่ลำคอ

พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่า จ๋ายหวินเชิ่งจะขอลูกสาวของพวกเขาเต้นรำ

ทุกคนรอการตอบของเจี่ยนอีหลิงรวมไปถึงจ๋ายหวินเชิ่ง

“ฉันไม่รู้วิธีเต้นรำ” เจี่ยนอีหลิงตอบกลับ เธอปฏิเสธจ๋ายหวินเชิ่งอย่างสุภาพ

“ไม่เป็นไร ฉันจะสอนเธอเอง” จ๋ายหวินเชิ่งตอบกลับ เขาไม่รังเกียจที่จะเป็นครูสอนเต้นให้กับเธอ