เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 347

大姐大 บทที่ 347 ทำไมเธอถึงหลอกฉัน

อันหยางรีบตรงไปที่คลาสของโม่ชืออวิ้น เพื่อนร่วมชั้นของโม่ชืออวิ้นต่างพากันประหลาดใจและสงสัยเมื่อเห็นอันหยางเข้ามา

ไม่ใช่ว่าอันหยางกำลังไปพบบอสที่เขาเพิ่งยอมรับเหรอ แล้วทำไมเขาถึงมาที่ห้องเรียนนี้

อันหยางเดินตรงไปที่โม่ชืออวิ้นและถามเธอว่า

“ทำไมเธอถึงหลอกฉัน”

ดวงตาของอันหยางแผดเผาไปด้วยความโกรธ

ถ้าเป็นคนอื่นเขาอาจจะไม่โกรธมากเท่านี้

แต่ทว่า คนนี้คือโม่ชืออวิ้นโม่ การโกหกของชืออวิ้นต่อเขานั้นมีความหมายมาก

“อะ… อะไรนะ” โม่ชืออวิ้นพูดตะกุกตะกัก เธอมองไปที่อันหยางที่โกรธจัด ทันใดนั้นเธอก็พูดไม่ออก

“เธอคิดว่าไงล่ะ เธอบอกว่าตระกูลเจี่ยนกล่าวหาเธออย่างผิดๆ แต่ว่าพวกเขามีหลักฐานว่ามือของแม่เธอไม่สะอาด นอกจากนี้แม่เธอก็ยังโกหกอีกด้วย แต่เธอก็ยังบอกฉันว่าพวกเขาทำผิดต่อเธอ ทั้งเธอก็ยังคร่ำครวญกับฉันทั้งน้ำตา… เธอกำลังเล่นกับฉันงั้นเหรอ”

อันหยางโกรธและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน

นี่คือผู้หญิงที่เขาต้องการปกป้องอย่างเงียบๆ

ถึงกระนั้น เขาก็ยังถูกเธอหลอกแบบนี้

“ฉันไม่ได้…” โม่ชืออวิ้นพูดขณะที่เธอกัดริมฝีปากล่าง การตั้งคำถามของอันหยางและการจ้องมองของนักเรียนรอบๆตัวเธอทำให้ร่างกายเธอรู้สึกเย็นยะเยือก

แม้กระทั่งในตอนนี้ โม่ชืออวิ้นก็ยังเชื่อว่าแม่เธอไม่ผิด

เธอคิดว่าผู้คนจงใจกระจายข่าวลือ ข่าวลือแพร่กระจายไปทั่วเพื่อทำร้ายเธอและแม่เธอเพราะเห็นแก่ประโยชน์ของเจี่ยนอีหลิง ตระกูลเจี่ยนไม่ได้คำนึงถึงชีวิตของพวกเธอเลย

นอกจากนี้ เธอไม่มีใครอื่นให้หันหน้าไปหา อย่างไรก็ตาม อันหยางกลับยินดีที่จะช่วยเธอ

เธอทำให้อันหยางไปสร้างปัญหากับเจี่ยนอีหลิง อย่างไรก็ตามเป็นเพราะตระกูลเจี่ยนเป็นผู้ที่ทำให้เธอต้องทำเช่นนี้ พวกเขาบังคับเธอ

พวกเขาทำอย่างนี้กับเธอและแม่เธอ จะผิดอะไรถ้าเธอจะต่อสู้กลับ

“เธอไม่ได้งั้นเหรอ เธอกำลังบอกฉันว่าไม่ได้ทำ” เสียงของอันหยางช่างสิ้นหวังเหลือเกิน “โม่ชืออวิ้น ฉันได้ตาบอดมาหลายปีแล้ว ฉันไม่รู้ว่าเด็กหญิงใจดีคนนั้นอยู่ที่ไหนแล้ว เด็กหญิงที่ยืนข้างถนนหลายชั่วโมงเพื่อช่วยเด็กน้อยตามหาพ่อแม่ เด็กหญิงคนนั้นจากไปแล้ว”

ความรักและความชื่นชมของอันหยางที่มีต่อโม่ชืออวิ้นได้เริ่มต้นขึ้นในเวลานั้น

นั่นเป็นความทรงจำที่ดีมากสำหรับอันหยาง

เด็กหญิงที่ใจดีแต่จริงจังเดินเข้ามาในหัวใจเขาตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา

“อันหยาง นายไม่มีหลักฐานยืนยันสิ่งที่นายพูด นายไม่สามารถพิสูจน์คำพูดของนายได้” โม่ชืออวิ้นกล่าว เธอยอมให้ตัวเองเป็นคนโง่ไม่ได้ มันจะทำให้เธอดูอ่อนแอ

“โม่ชืออวิ้น เธอกล้าบอกฉันไหมว่าเมื่อวานเธอไม่ได้คร่ำครวญกับฉันที่เธอและแม่เธอถูกตระกูลเจี่ยนทำร้าย เธอขอให้ฉันไปช่วยคืนความยุติธรรม”

“ฉันไม่ได้ขอให้นายไปช่วยฉันคืนความยุติธรรม ฉันบอกว่าแม่กับฉันถูกใส่ความ ไม่ว่ายังไง มันก็ขึ้นอยู่กับนายว่าจะเชื่อฉันหรือไม่ ไม่ว่ายังไง แม่กับฉันก็ถูกต้อง ไม่มีอะไรผิดกับการพูดความจริง ส่วนการสร้างปัญหาให้กับเจี่ยนอีหลิงนั้น นั่นมันเป็นเรื่องของนายเอง ฉันไม่เคยขอให้นายไปหาเจี่ยนอีหลิง แล้วก็ ทำไมนายถึงต้องมาโทษฉันในตอนนี้ หรือเป็นเพราะว่าตอนนี้เจี่ยนอีหลิงเป็นบอสของนายงั้นเหรอ เพียงเพราะว่านายต้องฟังเธอ ไม่ได้หมายความว่านายต้องปฏิบัติกับฉันแบบนี้นี่ หรือว่านี่เป็นสิ่งแรกที่เธอขอให้นายทำหลังจากที่รับนายเข้ามาเป็นลูกน้องของเธอเหรอ”

คำพูดของโม่ชืออวิ้นทำให้อันหยางหัวเราะลั่น

ขณะที่เขาหัวเราะ ดวงตาเขาก็แดง

อา… นี่คือเทพธิดาที่เขาต้องการปกป้องมาโดยตลอด นี่คือผู้หญิงที่เขาสาบานว่าจะปกป้อง

เมื่อเขารีบมาที่ห้องเรียนเธอ เขาคาดว่าจะได้ยินคำอธิบายจากเธอ

เวลานั้น เขาหวังว่าตนเองจะเข้าใจเธอผิด

อย่างไรก็ตาม นั่นไม่สามารถเป็นไปได้อีกต่อไป ผู้หญิงที่อ่อนโยน ใจดี และสวยงามในความทรงจำเขา ไม่ใช่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอีกต่อไป

แม้ว่าใบหน้าเธอจะเต็มไปด้วยน้ำตา แต่เขาไม่สามารถรับรู้ถึงความเห็นใจเธออีกต่อไป

อันหยางหันหน้าและเดินออกจากห้องเรียนของโม่ชืออวิ้น

“พี่หยาง… พี่หยาง…”

ลูกน้องของอันหยางไล่ตามเขา พวกเขากังวลอย่างถึงที่สุด

นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นพี่หยางในสภาพเช่นนี้

บทที่ 348 เหมือนกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเจี่ยนอีหลิง

หลังจากที่อันหยางจากไป ภาพของโม่ชืออวิ้นในความคิดของเพื่อนร่วมชั้นของเธอก็พังทลายลงอย่างสมบูรณ์

โม่ฮุ่ยฉิงสะอื้นไห้อย่างควบคุมไม่ได้ ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

โม่ชืออวิ้นค่อยๆฟื้นคืนสติ “แม่ อย่าร้องไห้ หนูรู้ว่าแม่ทำสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดเพื่อหนู หนูจะโทษใครได้ สิ่งเดียวที่แม่ทำก็คือโกหกเล็กน้อย ความผิดพลาดนั้นเกิดขึ้นโดยตัวเจี่ยนหยุ่นน่าวเอง และตอนนี้ ตระกูลเจี่ยนก็กำลังโยนความผิดพลาดของพวกเขามาให้เรา”

โม่ชืออวิ้นหาเหตุผลที่เหมาะสมสำหรับตัวเองและแม่อย่างรวดเร็ว เธอปฏิเสธที่จะยอมรับว่าเธอและแม่เธอเป็นฝ่ายผิด ดังนั้น คนที่ผิดก็คือคนที่ยืนหยัดต่อสู้กับพวกเธอ นั่นคือตระกูลเจี่ยน

โม่ชืออวิ้นพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แม่ แม่เคยปกป้องหนูจากลมและฝน อย่างไรก็ตาม ถึงตาหนูที่จะปกป้องแม่แล้ว ไม่ต้องกังวล หนูจะไม่ปล่อยให้แม่ต้องเจ็บปวดทรมานแบบนี้อีก…”

###

สุดสัปดาห์นี้เป็นวันรวมญาติประจำเดือนของตระกูลเจี่ยน

นอกจากครอบครัวของน้องชายคนเล็กเจี่ยนชูฉิงที่ไม่ได้อยู่ในเมืองเหิงหยวนแล้ว ครอบครัวที่เหลือทั้งหมดต่างก็มุ่งหน้าไปที่บ้านเก่าตระกูลเจี่ยน เพื่อใช้เวลากับย่าและปู่เจี่ยน วันนั้นพวกเขาทั้งหมดตั้งใจจะนั่งทานอาหารและพูดคุยกัน

เมื่อพวกเขามาถึงที่บ้านเก่าตระกูลเจี่ยน เจี่ยนหยุ่นน่าวก็เห็นเสื้อสเวตเตอร์ที่เจี่ยนหยุ่นโม่สวมอยู่ทันที

มันเป็นสไตล์เดียวกับเสื้อสเวตเตอร์สีดำที่พี่ชายใหญ่ใส่

เห็นได้ชัดว่ามันถูกถักขึ้นจากเจี่ยนอีหลิงเช่นเดียวกัน

เจี่ยนหยุ่นน่าวรู้สึกไม่สบายใจเมื่อเห็นเช่นนี้ อย่างไรก็ตาม เขาไม่กล้าถามหยุ่นโม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ คราวที่แล้วเขาโดนพี่ชายต่อย ความทรงจำนั้นยังคงสดอยู่ในใจ นอกจากนี้หยุ่นโม่ได้บอกว่า ตัวของเขานั้นมีปัญหาเรื่องอารมณ์มาก่อนหน้านี้ ด้วยเหตุนี้ ทางที่ดีควรอยู่ห่างจากเขา

ไม่นานนัก หลังจากการมาถึงของครอบครัวเจี่ยนชูฉิง เหอเยี่ยนก็มากับเจี่ยนหยู่หมินและเจี่ยนหยู่เจี๋ยด้วย

ในบรรดาพี่น้องนั้น ส่วนใหญ่สวมเสื้อสเวตเตอร์ที่ถักด้วยมือของเจี่ยนอีหลิง ราวกับว่าพวกเขาสองสามคนนั้นได้ตกลงเรื่องนี้ล่วงหน้าแล้ว

เสื้อสเวตเตอร์สี่ตัวที่เหมือนกัน สิ่งเดียวที่แตกต่างคือสี

เจี่ยนหยุ่นเฉิงสีดำ

เจี่ยนหยุ่นโม่สีขาว

เจี่ยนหยู่หมินสีแดงเข้ม

เจี่ยนหยู่เจี๋ยสีเทาอ่อน

เจี่ยนหยุ่นน่าวไม่มี