เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 447

บทที่ 447 สัญญากับฉันอย่างหนึ่ง

ภายในหอผู้ป่วย

มีสองเตียง

บนเตียงข้างหน้าต่าง นั่นเป็นจ๋ายหวินเชิง

มีอุปกรณ์ทางการแพทย์มากมายที่ติดอยู่กับร่างกายของจ๋ายหวินเชิ่ง อุปกรณ์ตรวจสอบร่างกายเขาด้วยช่วงของตัวชี้วัดต่างๆ

บนเตียงข้างประตูเป็นเจี่ยนอีหลิง

เจียนอีหลิงไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสใดๆ เธอมีรอยฟกช้ําและบวมเพียงเล็กน้อย แต่ว่าเธอก็ถูกคนของจ๋ายหวินเชิ่งนําส่งโรงพยาบาล พวกเขาขอให้เธอรับการตรวจหลายอย่างจากโรงพยาบาล

ทางเข้าของวอร์ดได้รับการคุ้มกันโดยบอดี้การ์ดของจ๋ายหวินเชิ่งและสมาชิกของตระกูลเจียน

บอดี้การ์ดไม่กล้าปล่อยให้เจี่ยนอีหลิงออกไป พวกเขากังวลว่าจ๋ายหวินเชิ่งจะกังวลและอารมณ์เสีย ถ้าเขาไม่เห็นเธอเมื่อตอนที่เขาตื่นขึ้น

แต่ทว่า พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะให้ใครเข้าไปข้างใน ผู้คนจํานวนมากที่แออัดในวอร์ดจะรบกวนจ๋ายหวินเชิ่ง

ดังนั้นจึงมีเพียงสองคนในวอร์ด

เมื่อเจียนอีหลิงตื่นขึ้น เธอก็เห็นจ๋ายหวินเชิ่ง จ๋ายหวินเชิ่งยังไม่ฟื้นคืนสติสัมปชัญญะ

แต่ทว่าริมฝีปากเขาไม่ได้เป็นสีม่วงอีกต่อไป แต่อย่างไรก็ตาม ริมฝีปากเขาก็ยังเปลี่ยนสีเล็กน้อย

เมื่อเจี่ยนอีหลิงมองไปที่อีกฝาย เธอรู้สึกว่าเขาดูอ่อนแออย่างอธิบายไม่ถูก ดูเหมือนไม่ใช่ตัวตนปกติของตัวเขาเอง จ๋ายหวินเชิ่งผู้ที่เอาแต่ใจและวางอํานาจ

อุปกรณ์การแพทย์ข้างๆตัวเขาแสดงให้เห็นว่าหัวใจเต้นเป็นปกติแล้ว

หลังจากนั้นไม่นาน จ๋ายหวินเชิ่งก็ค่อยๆฟื้นคืนสติ เขาค่อยๆลืมตาขึ้น

คนแรกที่เขาเห็นเมื่อลืมตาก็คือเจียนอีหลิง เจียนอีหลิงยังคงมองดูเขา

รอยแดงทั้งสองนั้นยังไม่จางหายไปจากใบหน้าอันบอบบางของเธอ

เจี่ยนอีหลิงมองไปที่เขาด้วยดวงตาที่สดใสและเปล่งประกายของตัวเธอ

ดูเหมือนว่าเธอจะค่อนข้างกังวลในเรื่องของเขา คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

ทั้งสองมองหน้ากันอย่างเงียบๆ

เป็นเวลานานที่พวกเขามองดูกันอย่างเงียบๆ

ผ่านไปครู่หนึ่ง เจี่ยนอีหลิงก็ทําลายความเงียบขึ้นมาในที่สุด “นาย…นายรู้สึกดีขึ้นบ้างไหม”

“ฉันไม่เป็นไร” จ๋ายหวินเชิ่งตอบกลับ เสียงเขาเบากว่าปกติและน้ําเสียงของเขาก็จริงจังขึ้นกว่าเดิมเช่นกัน

ดวงตาเขาดูเหมือนจะลึกล้ําอยู่ภายในด้วยเช่นเดียวกัน

“เจียนอีหลิง ฉันจะกลับไปแล้ว” เจียนอีหลิง

“นายต้องนอนโรงพยาบาลอีกคืน” เจียนอีหลิงตอบกลับ

“ฉันกําลังจะกลับไปที่เป่ยจิง” จ๋ายหวินเชิ่งตอบกลับ

เขาไม่ได้หมายความว่าเขาจะออกจากโรงพยาบาลในตอนนี้ แต่เขาหมายความว่าเขากําลังวางแผนที่จะจากเมืองเหิงหยวนไป

เจียนอีหลิงตกตะลึงอยู่ชั่วขณะ

นี่ค่อนข้างกะทันหันอยู่บ้าง แต่อย่างไรนี่ก็สมเหตุผลอยู่เช่นกัน

เขาไม่ควรอยู่ในเมืองเหิงหยวนเป็นเวลานานมาตั้งแต่แรกแล้ว นี่เป็นเรื่องที่สมเหตุผลแล้วที่เขาจะกลับไปปักกิ่ง

เพียงแต่ว่า จังหวะเวลานั้นดูไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นัก

มีความรู้สึกแปลกๆเกิดขึ้นในหัวใจ ที่เจียนอีหลิงไม่สามารถอธิบายได้

“อือ”

เนื่องจากเจียนอีหลิงไม่สามารถสัมผัสได้ถึงสิ่งที่เธอรู้สึกได้ เธอจึงทําได้เพียงตอบสนองด้วยคําพูด “อือ”

“สัญญาฉันอย่างหนึ่ง” จ๋ายหวินเชิ่งเริ่มพูดอีกครั้ง

“ตกลง” เจี่ยนอีหลิงตกลงทันทีโดยไม่ถามว่ามันคืออะไร ราวกับว่าเธอเห็นด้วยกับสิ่งที่เขาต้องการขอจากเธอ

“ในอนาคต อย่าไปที่เปยจิง โลกเป็นสถานที่กว้างใหญ่ เธอสามารถไปได้ทุกที่ที่เธอต้องการ แต่ว่าเธอต้องไม่ไปปักกิ่ง”

น้ําเสียงของจ๋ายหวินเชิ่งเคร่งเครียดและจริงจังมากเหลือเกิน ดูไม่เหมือนว่าเขาจะล้อเล่น

เขามองไปยังเจี่ยนอีหลิงด้วยความเศร้าแฝงอยู่ในดวงตา แต่ทว่านั่นเป็นเรื่องน่าเศร้าที่เจียนอีหลิงไม่เข้าใจ

“ทําไม”

“ไม่มีเหตุผล แค่สัญญากับฉันว่าเธอจะไม่ไปที่นั่น”

จ๋ายหวินเชิ่งจ้องเข้าไปในดวงตาของเจี่ยนอีหลิง

เขารู้ว่าตลอดชีวิตของเขานั้น เขาไม่สามารถรักใครได้ในช่วงชีวิตของเขา เขาก็ไม่สามารถที่จะแต่งงานได้เช่นกัน

ความผิดปกติของหัวใจของเขาที่มีแต่กําเนิดนั้น เขาได้รับมาจากแม่ แม่ของเขาเสียชีวิตจากอาการนี้

มีโอกาสที่อาการของเขาจะถูกส่งต่อไปยังลูกๆ

แล้วเขาจะรักใครสักคนได้อย่างไร? เขาจะสร้างครอบครัวได้อย่างไร? เขาจะยอมให้ภรรยาในอนาคตของเขาต้องทนทุกข์ทรมานจากการมีสามีและลูกที่ทั้งคู่สามารถตายได้ทุกเมื่อได้อย่างไร?