เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 455

บทที่ 455 พบกันอีกครั้ง 1

เดิมที่จํายหวินเชิงไม่ต้องการมาที่งานเลี้ยงของตระกูลฉิน

แต่ทว่าขณะที่เขากําลังจะจากไป เขาก็พลันเสียสมาธิไปชั่วขณะ

ในใจของเขามีเด็กหญิงตัวเล็กๆที่เต้นลีลาสอยู่อย่างเงอะงะ

นั่นเป็นครั้งแรกที่เธอได้เต้นลีลาส

ย้อนกลับไปเมื่อตอนนั้น นั่นก็อยู่ในงานเลี้ยงตระกูลฉินเช่นกัน

ด้วยเหตุนี้ ด้วยเหตุผลบางอย่าง จํายหวินเพิ่งจึงมาจบลงที่งานเลี้ยงตระกูลฉินอีกครั้ง ราวกับว่าปีศาจและเทพเจ้าพากันมาดลใจ

ทันทีที่จํายหวินเพิ่งปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน เขาก็ดึงดูดความสนใจของคนส่วนใหญ่ในห้องจัดเลี้ยง

แต่ว่าเขาไม่ได้พูดอะไรกับใคร แต่เขากลับหามุมหนึ่งและนั่งลงบนโซฟาแทน

มีบอดี้การ์ดที่แข็งแกร่งสองคนยืนอยู่ข้างเขา พวกเขาสง่าและน่ากลัวเหลือเกิน การปรากฏตัวของบอดี้การ์ดได้ยับยั้งคนจํานวนมากที่ต้องการเข้าไปคุยกับนายท่านเชิง

สามปีที่แล้วจํายหวินเชิงเกือบจะประสบเหตุ สิ่งนี้ทําให้ตระกูลจํายกังวลเกี่ยวกับสุขภาพเขามากยิ่งขึ้น

ทุกวันนี้จํายหวินเชิงยังสามารถทําทุกอย่างที่เขาต้องการได้ อย่างไรก็ตามเขาก็ต้องมีบอดี้ การ์ดที่มีความรู้ทางการแพทย์ติดตัวเขาไปด้วยทุกที่ที่เขาไป

จํายหวินเชิงไม่ได้ต่อต้านการจัดการนี้อย่างที่เคยเป็นมา เขากลับยอมรับมันอย่างง่ายดาย

เขากังวลเกี่ยวกับชีวิตของตนเองมากกว่าเมื่อก่อน

เขาไม่รู้ว่าตนเองจะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน แต่ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่ เขาจะรักษาชีวิตเขาให้ดี

ดวงตาของจ่ายหวินเชิงหลับลงครึ่งหนึ่ง ในมือขวาเขาเขาถือแก้ววิสกี้ที่เต็มไปด้วยนมถั่วเหลือ

เนื้อหาของงานเลี้ยงไม่ได้สร้างความสนใจให้กับเขา

เขาไม่สนใจคนที่เข้าร่วมงานเลี้ยงเช่นกัน

ที่งานเลี้ยง โม่ชื่ออริ้นก็เห็นจํายหวินเจ๋งด้วยเช่นกัน

เมื่อสามปีที่แล้วที่เมืองเหิงหยวน เธอเคยได้ยินชื่อนายท่านเชิงจากปากคนอื่นแล้ว

ในเวลานั้น เธอรู้ว่านายท่านเพิ่งเป็นที่นับถือของทุกคน อย่างไรก็ตามเธอไม่รู้ว่าเขามีพลังอํานาจในมือมากแค่ไหน

แต่ทว่าหลังจากที่เธอมาที่เป่ยจิง เธอก็ได้ตระหนักถึงพลังที่อยู่ในมือของตระกูลจําย

แม้ว่าเธอจะอยู่ในจุดสูงสุดของความนิยม แต่คนที่เธอสามารถติดต่อได้ก็เป็นเพียงแค่คน ดังธรรมดา เธอยังคงห่างไกลจากตระกูลจํายในเปยจิงมาก

เมื่อเปรียบเทียบกับตระกูลจํายแล้ว ตระกูลเจี้ยนในเมืองเหิงหยวนก็ไม่ได้มีความหมายอะไร

เมื่อสายตาของโม่ชื่ออริ้นถอนออกมาจากร่างของจํายหวินเชิง เธอก็หันหน้าไปมองที่อื่นทันใดนั้นเธอก็เห็นใครบางคนที่เธอคุ้นเคยมาก

เวี่ยนอีหลิง

ทําไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?

แล้วทําไมเธอถึงยืนอยู่กับฉันชวน

โม่ชื่ออนเห็นเงี่ยนอีหลิงเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงพร้อมกับฉินชวน

เธอเห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าของฉันชวน ดูเหมือนเขาจะพูดอะไรกับเธอ

ฉันชวนพูดอะไรบางอย่างกับเจ้าหน้าที่ในห้องจัดเลี้ยง จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็พาเงี่ยนอีหลิงและหยูซีไปที่มุมหนึ่งของห้องจัดเลี้ยง

ดวงตาของโมชื่ออขึ้นมืดหม่นลง หัวใจเธอรู้สึกราวกับว่ามีกรงเล็บแมวกําลังลับเล็บของมันอยู่

เธอรู้ว่าฉันชวนในตอนนี้เป็นที่เคารพนับถือในสังคม เธอรู้ว่ามีระยะห่างระหว่างเธอกับเขา

ดังนั้น เธอจึงยินดีที่จะยอมรับว่าเธอทําได้เพียงจ้องมองเขาจากระยะไกลเท่านั้น

แต่ทว่าการที่เจียนอีหลิงปรากฏตัวข้างฉินชวน ความเยือกเย็นภายในใจเธอก็ได้ถูกทําลายลงอย่างสมบูรณ์ เธอได้แต่มองดูอีกฝ่ายหัวเราะและพูดคุยกับฉินชวนอย่างสนิทสนม

ฉันชวนต้องการอยู่เป็นเพื่อนร่วมกับเจี้ยนอีหลิง แต่ว่าเนื่องจากเขาเป็นดาวเด่นของ งานเลี้ยงวันนี้แน่นอนว่ามีหลายคนที่มาหาเขาเพื่อพูดคุย ถ้าเขาอยู่กับเจี้ยนอีหลิงตลอดเวลา นั่นจะเป็นการรบกวนเธอ

ด้วยเหตุนี้ฉันชวนจึงสั่งพนักงานให้ย้ายที่นั่งของเขาแยกจากที่เงี่ยนอีหลิงนั่งอยู่ เขาไม่อยากให้ใครมารบกวนเธออีก

ฉันชวนจัดให้เจี้ยนอีหลิงนั่งที่ส่วนตะวันตกสุดของห้องจัดเลี้ยง

จ่ายหวินเชิงกําลังนั่งอยู่ที่มุมตะวันออกสุดของห้องจัดเลี้ยง

ทั้งสองถูกแยกออกจากกันโดยห้องจัดเลี้ยง

ไฟคริสตัลในห้องจัดเลี้ยงสว่างไสวมากเหลือเกิน ต่อให้มองจากระยะไกลขนาดนั้น ตราบใดที่สายตายังดีพอ พวกเขาก็ยังสามารถเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นที่อีกด้านของห้องโถงได้

ดวงตาของจํายหวินเพิ่งซึ่งเคยหรี่ลงครึ่งหนึ่งก่อนหน้านี้ ตอนนี้เบิกกว้างเต็มที่แล้ว

เขามองตรงไปข้ามห้องโถงไปยังร่างที่นั่งอยู่บนโซฟา

นั่นเป็นบุคคลที่เขาคุ้นเคย

บทที่ 456 พบกันอีกครั้ง 2

เจี้ยนอีหลิง

เธอมาที่เป่ยจิงแล้ว

เงี่ยนอีหลิงในตอนนี้กําลังฝังใบหน้าของตนเองเข้ากับอาหาร

หยูซีก็จดจ่ออยู่กับการกินอาหารเช่นเดียวกัน

ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกถึงความเย็นยะเยือกในอากาศ

หยูซีเงยหน้าขึ้นและก็เห็นจ่ายหวินเชิง เขาไม่ได้เห็นจํายหวินเชิงเป็นเวลานานมาแล้ว

“นาย…นายท่านเชิง?”

เหตุใดนายท่านเชิงถึงมาอยู่ที่นี่ด้วย

นายท่านเพิ่งเกลียดการมางานเลี้ยงแบบนี้ไม่ใช่เหรอ

จํานวนครั้งที่นายท่านเพิ่งไปงานปาร์ตี้ในช่วงสามปีที่ผ่านมา สามารถนับได้ด้วยมือเดียว

เมื่อหยูชีพูดขึ้น เงี่ยนอีหลิงก็เงยหน้าขึ้นเช่นเดียวกัน เธอมองไปที่จํายหวินเชิง

สามปีผ่านไป รูปร่างหน้าตาของจํายหวินเซิ่งดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น

อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังมีตาหงส์เหมือนเดิม ดวงตาที่ลึกล้ําและลึกลับ ดวงตาที่เจี้ยนอีหลิงไม่สามารถอ่านได้

ริมฝีปากเขาเม้มเป็นเส้นตรงและท่าทางเขาทิ้งตึง

ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ยังคงสวมเสื้อผ้าเหมือนเดิม กระดุมสองเม็ดบนของเสื้อเชิ้ตยังคงปลดกระดุมอยู่

ผิวที่อยู่ใต้เสื้อของเขาก็ยังขาวเหมือนเดิม

เมื่อเจียนอีหลิงมองไปที่อีกฝ่าย เธอก็รู้ว่าเขาจะต้องโกรธ

เธอผิดสัญญากับเขา

ในความเป็นจริง จํายหวินเชิงก็ได้โกรธจริงๆ แต่ทว่าเหตุผลที่ทําให้เขาโกรธนั้นซับซ้อนกว่าความคิดง่ายๆของเจียนอีหลิงมากนัก

มือของจํายหวินเจ๋งกําเป็นหมัดแน่นอยู่ในกางเกงสูทของเขา จนเขารู้สึกว่าข้อนิ้วลั่น

ทั้งสองจ้องมองตากัน พวกเขาไม่ได้พูดเป็นเวลานาน

หยูซึมองไปที่ทั้งสองคน เขารู้สึกว่าบรรยากาศไม่ถูกต้อง ดังนั้นเขาจึงรีบพูดออกมาเพื่อพยายามทําลายบรรยากาศที่เยือกแข็งนี้

“นายท่านเชิง ท่านไม่ได้เห็นเทพหลิงมานานแล้วใช่ไหม ช่างบังเอิญจริงๆ… ทําไมไม่มานั่งกินข้าวด้วยกันล่ะ”

ในตอนท้ายของประโยค เสียงของหยูก็เริ่มขาดหายไป

บรรยากาศยิ่งแย่ลง รู้สึกเหมือนกับว่านายท่านเชิงสามารถจะโกรธได้ทุกเมื่อ