เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 459

บทที่ 459 เธอต้องชดใช้กับการผิดสัญญา

ในช่วงสามปีที่ผ่านมา จ๋ายหวินเชิ่งได้ยกเลิกการติดต่อกับเจี่ยนอีหลิงทั้งหมด เขาไม่ได้รวบรวมข้อมูลใดๆเกี่ยวกับเธอเลย

ไม่ใช่เพราะเขาไม่ต้องการ แต่เป็นเพราะเขาทําไม่ได้

“ไม่ใช่”

เธอนํายามาให้อีกฝ่าย เพราะสะดวกสําหรับเธอ แต่โดยปกติแล้ว คนอื่นจะส่งยามาให้

เธอไม่ได้มาที่เป่ยจิงเพราะฉินชวน

เจี่ยนอีหลิงไม่ได้โกหก ดวงตาเธอใสสะอาดเหมือนเช่นเคย

ผ่านไปครู่หนึ่ง สีหน้าของจ๋ายหวินเชิ่งก็ไม่หลงเหลือความโกรธอีกต่อไป อย่างไรก็ตาม เสียงเขายังคงลึกต่ําในขณะที่เขาพูด

“เธอผิดสัญญา

“อือ”

“เธอจะต้องชดใช้กับการละเมิดสัญญาของเธอ”

“ฉันรู้” เจี่ยนอีหลิงตอบกลับ เธอเต็มใจที่จะยอมรับค่าชดใช้กับการผิดสัญญาของเธอ

“ค่าชดใช้หนักมาก” จ๋ายหวินเชิ่งกล่าว สายตาของเขาแผดเผา

“ได้”

เธอเป็นคนผิดสัญญา เป็นเรื่องที่สมเหตุผลที่เธอจะต้องจ่ายค่าชดใช้สําหรับการกระทําของตนเอง

หลังจากได้ยินคําตอบของเจี่ยนอีหลิง ดวงตาของจ๋ายหวินเชิ่งก็ดูเหมือนจะครุ่นคิดอยู่ลึกๆ

เธอไม่รู้ว่าเขาต้องการค่าชดใช้เท่าไหร่

หยูซีดูการสนทนาระหว่างเจี่ยนอีหลิงและจ๋ายหวินเชิ่ง เขาไม่เข้าใจการสนทนาของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

ผิดสัญญาเหรอ? ชดใช้เหรอ? มีข้อตกลงระหว่างพวกเขาสองคนด้วยเหรอ?

เกิดอะไรขึ้นระหว่างเทพหลิงและนายท่านเชิง ทําไมเขาถึงไม่รู้เรื่องนี้?

หยูอยากรู้เหลือเกิน

อย่างไรก็ตาม หยูซีอดใจไว้ไม่ถาม เขากลัวว่าเรื่องราวจะเปลี่ยนเป็นกระอักกระอ่วนถ้าเขาถามเกี่ยวกับเรื่องราวบางอย่าง

จากนั้น ทั้งสามคนจึงอยู่อย่างนิ่งเงียบในงานเลี้ยงตระกูลฉินไปชั่วขณะ

เจี่ยนอีหลิงทานอาหารต่อไปในขณะที่หยูซีและจ๋ายหวินเชิ่งอยู่เป็นเพื่อนเธอ

ทุกคนในงานเลี้ยงต่างพากันมองไปยังทิศทางของพวกเขาด้วยความประหลาดใจ การกระทําของจ๋ายหวินเชิ่งคืนนี้ค่อนข้างแตกต่างจากปกติ

อย่างไรก็ตาม ก็มีคนเปิดเผยข้อมูลว่าหมูซีนั้นเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของนายท่านเชิง พวกเขารู้จักกันมาหลายปีและสนิทสนมกันมาก

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนก็ดูเหมือนจะเข้าใจสถานการณ์ดีขึ้นเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ทุกคนยังคงสงสัยเกี่ยวกับเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างพวกเขา

เธอเป็นผู้หญิงที่ได้รับการดูแลเป็นพิเศษจากทั้งนายน้อยฉินและนายท่านเชิง

เมื่องานเลี้ยงกําลังจะสิ้นสุดลง หยูซีก็ได้รับโทรศัพท์ด่วน เขาต้องกลับไปจัดการกับสถานการณ์ที่บริษัทเขา

“อาา ทําไงดี ฉันไม่สามารถออกไปได้ในตอนนี้ ฉันต้องการไปส่งเพื่อนกลับไปที่บ้านเธอก่อน”

หยูซีรู้สึกค่อนข้างขัดแย้ง สถานการณ์ในบริษัทเขาค่อนข้างเร่งด่วน อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่สามารถทิ้งเจี่ยนอีหลิงไว้ที่นี่ได้เช่นกัน

“บอกที่อยู่มา เดี๋ยวฉันไปส่ง” จ๋ายหวินเชิ่งพูดขึ้น

“จริงเหรอ? แล้ว…”

หยูซีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างจ๋ายหวินเชิ่งและเจี่ยนอีหลิง

อย่างไรก็ตาม หลังจากพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งแล้ว เขาก็ตัดสินใจมอบความไว้วางใจฝากฝังเจี่ยนอีหลิงให้กับจ๋ายหวินเชิ่ง

“ตกลง ผมจะทิ้งเทพหลิงไว้กับนายท่าน”

หยูซีต้องการสานความสัมพันธ์ระหว่างเจี่ยนอีหลิงและจ๋ายหวินเชิ่งแม้ว่า (จอมอหังการ) จะไม่มีอยู่แล้ว แต่เขาก็หวังว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะยังดีเหมือนเดิมในตอนนั้น

หยูซีจากไปไม่นาน จ๋ายหวินเชิ่งก็เห็นว่าเจี่ยนอีหลิงได้ทานอาหารเสร็จแล้ว

“วันนี้พักผ่อนเร็วหน่อย เธอใช้เวลาบินมาตั้งสิบชั่วโมง อย่าทําตัวเป็นกระต่าย”

“อือ”

จากนั้น จ๋ายหวินเชิ่งก็ออกจากสถานที่แห่งนั้นไปพร้อมกับเจี่ยนอีหลิง

คนส่วนใหญ่ไม่ได้ออกจากงานเลี้ยงตระกูลฉินก่อนเวลา เว้นแต่ว่าพวกเขาจะมีสิ่งสําคัญที่ต้องทํา

อย่างไรก็ตาม จ๋ายหวินเชิ่งไม่สนใจเรื่องนี้ เขาจะจากไปเมื่อไหร่ก็ตามที่เขาต้องการ

ดังนั้น ผู้คนที่งานจึงสังเกตเห็นจ๋ายหวินเชิ่งและเจี่ยนอีหลิงออกเดินทางจากไป

พวกเขาอดไม่ได้ที่จะแสดงความประหลาดใจ

“วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับนายท่านเชิง เขาไม่เพียงแต่นั่งอยู่กับเด็กหญิงอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน แต่ตอนนี้ เขายังออกจากสถานที่ไปพร้อมกับเธอด้วย…”

หัวใจของโม่ชื่ออริ้นเย็นเยียบลงในทันที

เขาจําเธอไม่ได้

เขาจําเธอไม่ได้เลย

“ฉันชื่อโม่ซืออวิ้น ฉันเองก็มาจากเมืองเหิงหยวน” โม่ซืออวิ้นแนะนําตัวกับฉินชวน

เธอทําตัวเองให้เป็นธรรมชาติที่สุด เธอไม่อยากแสดงความผิดหวังของตนเอง

“อา เป็นอย่างนั้นนั่นเอง ผมหวังว่า มิสซื้ออริ้นจะพอใจกับงานเลี้ยงวันนี้ หากมีการต้อนรับที่ไม่ดี ผมก็หวังว่า มิสซื้ออวนจะอดทนเพื่อผมหน่อยนะครับ”

ฉินชวนตอบกลับอย่างเป็นทางการจนน่าเหลือเชื่อ

จากนั้นผู้ช่วยที่ติดตามฉินชวนก็กระซิบข้างหูเพื่อบอกอีกฝ่ายว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นเป็นเพียงนักแสดงธรรมดาๆ ไม่จําเป็นต้องให้เขาหาเวลาคุยกับเธอ

ชื่อของโม่ซืออวิ้นไม่อยู่ในรายชื่อคําเชิญตั้งแต่แรก เธอเป็นเพื่อนหญิงของใครบางคนในงานปาร์ตี้

ดังนั้นฉินชวนจึงพูดอีกสองสามคํากับโม่ซืออวิ้นก่อนที่เขาจะหันไปพูดกับแขกคนอื่นๆ

อย่างไรก็ตาม โม่ซืออวิ้นได้แต่ยืนอยู่ที่เดิม เธอรู้สึกเหงาและเศร้ามากเหลือเกิน

ระหว่างทางไปบ้านของเจี่ยนอีหลิง เจี่ยนอีหลิงได้นั่งอยู่ที่เบาะผู้โดยสารด้านหน้ายามที่จ๋ายหวินเชิ่งขับรถอยู่

ก่อนที่เธอจะขึ้นรถ เจี่ยนอีหลิงสังเกตเห็นว่ารถของจ๋ายหวินเชิ่งเป็นรถสปอร์ตสีเขียว

ระหว่างทางไปบ้านของเจี่ยนอีหลิง ทั้งสองนั่งอยู่อย่างเงียบๆ

สามปีแล้วที่พวกเขาไม่ได้พบกัน

เด็กหญิงตัวเล็กๆโตขึ้นแล้ว

แม้ว่ารูปร่างหน้าตาเธอจะไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนัก แต่สามปีแห่งการแยกจากกันนั้นได้เกิดขึ้นมาจริงๆ

จ๋ายหวินเชิ่งส่งเจี่ยนอีหลิงไปยังที่อยู่ใหม่ของเธอ

เธออาศัยอยู่ในอาคารอพาร์ตเมนต์ระดับไฮเอนด์ที่ตั้งอยู่ตรงข้ามมหาวิทยาลัยเปยจิง มหาวิทยาลัยตั้งอยู่ในทําเลที่สะดวกเพียงข้ามถนนจากอพาร์ตเมนต์เท่านั้น

จ๋ายหวินเชิ่งดูเจี่ยนอีหลิงออกจากรถ เขาดูเธอขึ้นไปชั้นบน จากนั้นเขาก็รอจนไฟชั้นบนนั้นเปิด

เขามองดูร่างสวยของเธอเดินผ่านหน้าต่าง

จ๋ายหวินเชิ่งอยู่ที่ชั้นล่างแบบนี้ถึงครึ่งชั่วโมง

จนกระทั่งเมื่อไฟดับลงเท่านั้น ที่เขาเริ่มสตาร์ทรถอีกครั้งและจากไป