เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 477

บทที่ 477 ข่าวการรับสมัครที่โรงพยาบาลรั่วไห่เซิน 1

แม้แต่ข่าวการรับสมัครก็ยังทําให้เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่ทุกคนต่างก็อยากรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับโรงพยาบาลลึกลับแห่งนี้ที่จู่ๆก็โด่งดังขึ้นมา เรื่องนี้อยู่ในใจของทุกคนในวงการแพทย์

เมื่อได้ยินข่าวนี้ คณะอาจารย์จากแผนกการแพทย์ในมหาวิทยาลัยเปยจิงก็เริ่มยุ่ง

แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะทดสอบอะไรในระหว่างการสัมภาษณ์แต่ก็ไม่มีอะไรผิดกับการเตรียมการล่วงหน้า พวกเขาต้องขัดเกลาทักษะของตนเอง

เช่นเดียวกันกับกรณีของศาสตราจารย์หวงซึ่งเป็นหัวหน้างานของเจียนอีหลิงในช่วงเวลาที่เธอยังเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยน

เขาเรียกนักศึกษาทั้งหมดของเขามาและขอให้พวกเขาเร่งโครงการของพวกเขา

เดิมที่ ยังมีเวลาอีกสามถึงห้าเดือนจนกว่าโครงการจะแล้วเสร็จอย่างไรก็ตามศาสตราจารย์หวงต้องการให้เสร็จภายในระยะเวลาอันสั้น

ที่เป็นเช่นนี้เพราะเขารู้สึกว่าโครงการนี้มีศักยภาพที่จะได้รับชื่อเสียงและเกียรติยศในวงการแพทย์โครงการนี้อาจกลายเป็นฐานสําหรับเขาให้ก้าวเข้าไปสัมผัสกับโรงพยาบาลลัวไห่เซิน

เจียนอีหลิงอยู่ร่วมกับนักศึกษาคนอื่น นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พบกับนักศึกษาปริญญาโทคนอื่น

นักศึกษาคนอื่นเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเมื่อเห็นเจียนอีหลิง

พวกเขาได้รับแจ้งว่านักศึกษาแลกเปลี่ยนนั้นเป็นอัจฉริยะในวงการเมื่ออายุได้สิบแปดปีเธอได้กลายเป็นลูกศิษย์ที่แสนภาคภูมิใจของศาสตราจารย์ไฮด์ ศาสตราจารย์ไฮด์เป็นที่รู้จักกันดีในแวดวงนานาชาติ

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาพบกับเจียนอีหลิงด้วยตนเอง พวกเขาก็ค่อนข้างแปลกใจ เมื่อเจียนอีหลิงดูเด็กกว่าที่คิด

ต่อหน้านักศึกษาระดับปริญญาโทที่มีอายุ 20 ปีเจียนอีหลิงดูอ่อนเยาว์เป็นพิเศษ

“โอ้ พระเจ้า เธอดูไม่เหมือนนักวิจัยเลย ผมเธอยังคงดกดํา”

“อาา ฉันรู้สึกแก่มากเลยตอนนี้”

“เหมือนกัน ฉันเกือบรู้สึกเหมือนถูกทําร้าย… ถ้าเธอคือพระอาทิตย์ยามเช้า ฉันคงเป็นพระอาทิตย์ที่กําลังจะตกทางทิศตะวันตก…”

“เธอสามารถพึ่งพาหน้าตาของตัวเองได้ แต่เธอกลับพึ่งพาความสามารถของตัวเอง ช่างน่าประทับใจจัง”

กลุ่มนักศึกษารวมตัวกันรอบตัวเงี่ยนอีหลิงและพูดคุยกันเป็นเวลานาน

หลังจากนั้น พวกเขาก็แนะนําเนื้อหาของโครงการวิจัยกับเจียนอีหลิง

เงี่ยนอีหลิงได้ศึกษาเนื้อหาตั้งแต่ก่อนจะเดินทางกลับประเทศจีนแล้ว

นอกจากนี้ ศาสตราจารย์หวงยังได้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ตั้งแต่ในวันแรกที่เธอมาถึงมหาวิทยาลัยด้วย

มีอยู่คนหนึ่งที่เป็นนักศึกษาหญิง เอกสาขาเดียวกับเจียนอีหลิง

นักศึกษาหญิงชื่อลู่หยวน เธอสวมเสื้อกาวน์สีขาวและแว่นตาหนาเตอะ จากรูปร่างหน้าตาเธอสามารถคาดเดาได้ง่ายว่าเธอมีส่วนร่วมในงานวิจัยทางวิชาการ

ลู่หยวนเริ่มพูดคุยกับเจียนอีหลิง

“ว่าแต่เธอรู้เรื่องเกี่ยวกับโรงพยาบาลล้วไห่เซินหรือเปล่า”

“อือ”

“ศาสตราจารย์หวงต้องการติดต่อกับพวกเขา เธอรู้เรื่องนี้ไหม”

เจียนอีหลิงส่ายหน้า เธอไม่ค่อยรู้เรื่องศาสตราจารย์หวงสักเท่าไหร่นัก

“อาา ฉันต้องการเรียนรู้เกี่ยวกับโรงพยาบาลลัวไห่เซินด้วยฉันเอง ฉันอยากเห็นผลงานที่น่าทิ้งที่พวกเขาทํา นั่นโดยพื้นฐานแล้วต้องเป็นสถานที่ที่มีมนต์ขลัง ฉันได้ยินมาว่าโรงพยาบาลแห่งนี้สร้างขึ้นบนเกาะลึกลับและแยกตัวออกจากส่วนอื่นๆของโลก มันเหมือนสวรรค์ มันมีอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ทันสมัยที่สุดและบุคลากรทางการแพทย์ที่ดีที่สุดในโลก เห็นได้ชัดว่าพวกเขาสามารถรักษาโรคที่ไม่สามารถรักษาให้หายขาดจากที่อื่นในโลกได้”

มีการคาดเดามากมายเกี่ยวกับโรงพยาบาลรั่วไห่เซิน

ผู้ที่มีส่วนร่วมในงานวิจัยทางการแพทย์สนใจโรงพยาบาลรั่วไห่เซินเป็นพิเศษ

ก่อนที่เจียนอีหลิงจะมีโอกาสตอบกลับ ลู่หยวนก็กล่าวเสริมว่า “น่าเสียดายที่มีคนไปโรงพยาบาลลัวไห่เซ็นเพียงสองประเภทเท่านั้นเจ้าหน้าที่กับคนไข้ของโรงพยาบาล อา…”

ต้องเป็นแพทย์ พยาบาล หรือบุคลากรที่มีความสามารถที่จําเป็นในโรงพยาบาลเพื่อมีโอกาสทํางานที่นั่น

มิฉะนั้นก็ต้องปวยและโชคดีพอที่จะได้รับเลือก

แน่นอนว่าไม่มีใครอยากปวยด้วยโรคที่รักษาไม่หาย