เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 515

บทที่ 515 สภาพฉันน่าอับอาย ใช่ไหม

หลังจากพูดแบบนี้แล้ว ภรรยาของฉินหงรุ่ยก็เดินออกจากห้องไป

ฉินหงจื้อก็ติดตามเธอไปด้วย

ทั้งสองคนลงไปชั้นล่างเพื่อหารือเรื่องนี้

ฉินหยุฝานเหลือบมองไปที่เงี่ยนอีหลิง แม้ว่าเธอไม่ต้องการที่จะยอมรับ แต่เธอก็ยังต้องยอ มรับว่า วิธีที่เงี่ยนอีหลิงคุยกับพ่อของเธอนั้น… สุดยอดดด

ดูเหมือนว่าเจียนอีหลิงยังมีบุญคุญอยู่บ้าง

อย่างไรก็ตาม จะเป็นการดีที่สุดสําหรับอีกฝ่ายที่จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้

หากเจียนอีหลิงทําให้พ่อของเธอขุ่นเคือง ตระกูลเจี้ยนก็คงตกอยู่ในช่วงเวลาที่ไม่ดีนัก

“เจี้ยนอีหลิงอย่าพูดแบบนี้อีก” ฉินหยุฝานพูดกับเจียนอีหลิงด้วยน้ําเสียงตักเตือน

“ทําไมเหรอ?” เจียนอีหลิงถาม น้ําเสียงเธอราบเรียบเมื่อถามคําถาม

“ทําไมเธอถึงมาถามฉันว่าทําไม? ใช้สมองของเธอบ้างสิ” ฉินหยูฝานตอบกลับ เธออยู่ใน สภาพอารมณ์ที่ไม่ดีนัก

เธอไม่รู้ว่าเจียนอีหลิงเอาชีวิตรอดในเมืองเหิงหยวนได้ยังไง แต่ทว่านี่คือเปยจิง ถ้าเธอยัง ทําแบบเดิมอีก เธอจะต้องจ่ายให้มันอย่างขมขื่น

ถ้าเธอทําให้ฉินหงจื้อขุ่นเคือง เธอต้องได้จ่ายอย่างแน่นอน

เธอคิดว่าตระกูลของเธอจะสามารถปกป้องเธอได้ในเวลานั้นงั้นเหรอ?

หรือเธอคิดว่านายท่านเพิ่งจะเต็มใจปกป้องเธอ? นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เธอไม่มีความกลัวงั้นเหรอ?

ผู้หญิงไม่ควรพึ่งพาแต่ผู้ชายเพื่อปกป้องตัวเอง

## หัวเดียวกระเทียมลีบ ส่งข้าวส่งน้ําผู้แปลหน่อยนะครับ

แต่เธอควรเรียนรู้วิธีป้องกันตัวเองด้วย

อา… ทําไมนายท่านเชิงถึงชอบคนแบบนี้? เขาชอบปกป้องเธออะไรทํานองนั้นเหรอ?

เจียนอีหลิงไม่ได้ตอบกลับฉินหยูฝาน ด้วยเหตุนี้ฉินหยูฝานจึงถือว่าเจียนอีหลิงเข้าใจในคําพูด เหล่านั้น

ฉินหงจื้อคุยกับภรรยาฉินหงรุ่ยอยู่พักหนึ่ง อย่างไรก็ตาม ไม่นานทั้งสองก็เริ่มทะเลาะกัน

เมื่อได้ยินเสียงความโกลาหลที่ชั้นล่าง ฉินหยูผ่านก็รีบลงไปตรวจสอบสถานการณ์

อย่างไรก็ตาม นี่ยิ่งทําให้เกิดความโกลาหลมากขึ้น

ฉินหยุฝานและฉินหงจื้อเริ่มทะเลาะกันอีกครั้ง

จากเสียงวุ่นวายดังกล่าว ดูเหมือนว่าจะมีการโต้เถียงที่รุนแรงเหลือเกิน

สักพัก เจียนอีหลิงก็ลงไปข้างล่าง ซึ่งขณะนั้น ฉินหงจื้อได้ออกจากบ้านไปแล้ว ในทางกลับกัน ฉินหยุฝานก็ได้วิ่งเข้าไปในห้องเล็กๆ เพื่อร้องไห้

เนื่องจากประตูห้องนั้นไม่ได้ปิด เจียนอีหลิงจึงเดินเข้าไปหา

ฉินหยูฝานขดตัวอยู่ที่มุมห้อง เธอซุกหน้าอยู่ในอ้อมแขนและร้องไห้เบาๆ

เจียนอีหลิงบิดประตูเบื้องหลังและนั่งลงอยู่อย่างเงียบๆข้างๆฉินหยุฝาน ฟังเสียงร้องของเธอ โดยไม่พูดคําปลอบโยนอะไรออกมา เธอไม่ได้แม้จะพยายามเกลี้ยกล่อมฉินหยุฝานไม่ให้ร้องไห้

“ทําไมเรื่องราวกลับกลายเป็นแบบนี้… เขาเป็นพ่อฉัน เขาเป็นคนที่ฉันเคารพและรักมากที่สุด เมื่อฉันยังเด็ก เขายอดเยี่ยมมาก ในสายตาฉัน เขามีค่าควรแก่การเคารพ แต่ตอนนี้ ฉันพบว่าเขา ไม่คู่ควรแก่การเคารพเลยซักนิดเดียว เขาไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้เลย…”

“ฉันคิดถึงแม่… วิญญาณมีอยู่ในโลกของเราจริงไหม? แม่ฉันเฝ้าดูฉันจากสวรรค์บ้างไหม? ถ้า แม่เฝ้ามองจากบนสวรรค์ แม่จะบอกฉันได้ไหมว่าฉันต้องทําอะไรบ้าง? ต้องทํายังไงถึงจะดีขึ้น”

“บ้านฉันไม่เหลือแล้ว แม่ฉันก็ไปแล้วเช่นกัน แล้วตอนนี้ ดูเหมือนว่าฉันจะสูญเสียพ่อไป อีก… ฉันรู้สึกอยากจะยอมแพ้…”ฉินหยุฝานหมดสภาพ

การโต้เถียงกับฉินหงจื้อเมื่อกี้นี้ ได้ทําลายความแข็งแกร่งที่เธอแสดงออกมาโดยสิ้นเชิง

ดังนั้นเธอจึงเริ่มร้องไห้ เธอปล่อยอารมณ์และความรู้สึกทั้งหมดที่เธอเก็บไว้กับตัวเองมานาน หลายปี

บางอารมณ์เธอถูกปิดผนึกมาเป็นเวลานาน การโต้เถียงในวันนี้ได้เปิดผนึกนั้นออกมา ความ เจ็บปวด ความไม่พอใจ และความโกรธภายในก็หลั่งไหลออกมา

ผ่านไปครู่หนึ่งฉินหยุฝานก็เงยหน้าขึ้น ตาเธอแดงและใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยรอยน้ําตา

ฉินหยุฝาน หญิงสาวแห่งตระกูลฉันไม่เคยอยู่ในสภาพที่เสียใจเช่นนี้มาก่อน

อย่างไรก็ตามคราวนี้ เธออยู่ในสภาพยังเหยิงต่อหน้าคนภายนอก

ฉินหยูฝานมองไปที่เงี่ยนอีหลิง เธอถามอย่างไม่สบายใจ “สภาพฉันน่าอับอาย ใช่ไหม?”