เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 573

บทที่ 573 ความอิจฉาของทั้งสองฝ่าย 4

จ๋ายหวินเฉิ่งก้มหน้าจ้องมองไปที่เจี่ยนอีหลิง

เจี่ยนอีหลิงมีสีหน้าจริงจังมาก เธอปล่อยมือเขา แต่ทว่าอีกมือก็ยังคงจับที่แขนเขา

แม้ว่ามือของเจี่ยนอีหลิงจะดูเล็กและนุ่มนวล แต่เธอก็มีพลังค่อนข้างมาก

เธอจับแขนของจ๋ายหวินเชิงไว้แน่น ราวกับเป็นกังวลว่าจ๋ายหวินเชิงจะวิ่งหนีไปจากเธอ

หลังจากนั้นไม่นาน สุดท้ายจ๋ายหวินเชิงก็ตอบสนอง เขาเริ่มหัวเราะ

เขาพยายามใช้มือปิดรอยยิ้ม แต่ทว่า นั่นทําให้รอยยิ้มชัดเจนยิ่งขึ้น

รอยยิ้มเขาเริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ

เจี่ยนอีหลิงค่อนข้างสับสน เธอเงยหน้าขึ้นมองจ๋ายหวินเชิง

ฉินหยูฝานและฉันชวนก็จ้องมองไปที่จ๋ายหวินเชิง

หลังจากหัวเราะอยู่พักหนึ่ง จ๋ายหวินเชิงก็พูดกับเจี่ยนอีหลิงว่า “ไปกันเถอะ”

จ๋ายหวินเชิงทําท่าทางให้เจี่ยนอีหลิงไปกับเขา

แต่ทว่าเจี่ยนอีหลิงไม่เข้าใจคําพูดของจ๋ายหวินเชิง

อา… แน่นอนว่าสมองเธอทํางานได้ไม่ดีนักเมื่อพูดถึงเรื่องพวกนี้

จ๋ายหวินเชิงมองดูใบหน้าที่สับสนของเธอก่อนจะพูดว่า “คือ เธอไม่ใช่เพื่อนหญิงของฉันเหรอ? เธอไม่มากับฉันเหรอ”

เจี่ยนอีหลิงชะงักอยู่ชั่วขณะ ดูเหมือนว่านั่นจะสมเหตุผล

แต่ยังไงก็ตาม เธอก็ยังคงสงสัยว่าทําไมตัวเธอถึงมีปฏิกิริยาแบบนั้นเมื่อกี้นี้

แต่ถึงกระนั้น เธอก็ยังคงออกจากห้องนั่งเล่นกับจ๋ายหวินเชิง

ทว่า เมื่อพวกเขาออกจากห้องนั่งเล่น เจี๋ยนอีหลิงก็เริ่มรู้สึกเขินอาย มีคนมากมายอยู่ข้างนอก

ขณะที่เธอพยายามปล่อยจ๋ายหวินเชิง เขาก็ดึงมือเธอ

รอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้าของจ๋ายหวินเชิง

เขาก้มหน้าลงและกระซิบข้างหูของเจี่ยนอีหลิง “เธอไปไม่ได้ มิสหยุฝานบอกว่าเธอจะเป็นเพื่อนหญิงของฉันในคืนนี้ ในเมื่อเธอไล่เพื่อนหญิงของฉันไปแล้ว ไม่ใช่ว่าเธอควรชดใช้ความสูญเสียของฉันงั้นเหรอ”

“ฉันเดาว่าคงเป็นเช่นนั้น” เจี่ยนอีหลิงตอบด้วยน้ําเสียงแผ่วเบา เธอไม่มีความมั่นใจเท่าไหร่ ในขณะที่เธอพูดแบบนี้

อาา ความหุนหันพลันแล่นช่างร้ายกาจนัก

เมื่อได้ยินดังนั้น จ๋ายหวินเชิงก็ยิ้มกว้างขึ้น

จากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่คอของเจี่ยนอีหลิง “อย่าซ่อนจี้หยกสิ”

เจี่ยนอีหลิงสวมจี้หยกที่จ๋ายหวินเซิ่งมอบให้

โดยปกติ เจี่ยนอีหลิงจะซ่อนไว้ในเสื้อผ้าของเธอ วันนี้เธอซ่อนจี้หยกใต้ชุดราตรี

เจี่ยนอีหลิงมีเหตุผลที่จะซ่อนจี้เมื่อเธอสวมเสื้อผ้าลําลอง

แต่ทว่าเธอต้องแสดงจี้ในวันนี้

จากนั้นจ๋ายหวินเซิ่งก็ได้ปรับจี้ให้กับเจี่ยนอีหลิง เขาทําให้แน่ใจว่าสามารถเห็นจี้ที่ห้อยคอเธอ

เชือกสีดําและจี้หยกที่เกือบใสช่วยเสริมเครื่องแต่งกายของเจี่ยนอีหลิงในวันนี้

นอกจากนี้ มันดูดีเข้ากับชุดสูทของจ๋ายหวินเชิงเช่นเดียวกัน

ฉินหยุฝานยังคงอยู่ในห้องนั่งเล่น ท่าทางเธอไม่มีความสุขมาก เนื่องจากไม่มีบุคคลภายนอกอยู่ในห้อง ความเจ็บปวดจึงปรากฏขึ้นบนใบหน้าเธอ

เธอรู้ว่าเธอแพ้ เธอแพ้อย่างสมบูรณ์

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นจ๋ายหวินเชิงยิ้มแบบนั้น

รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความรักและความสุข รอยยิ้มนั้นมาจากก้นบึงของหัวใจ

มันเป็นสิ่งที่เธอต้องการในอดีต

แต่ทว่า เขามอบทั้งหมดให้กับเจี่ยนอีหลิง

และด้วยเหตุนี้เธอถึงแพ้ แต่เหตุผลที่ทําให้เธอแพ้นั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจี่ยนอีหลิง เธอรู้จักเขาดีก่อนที่เขาจะรู้จักกับเจี่ยนอีหลิง แต่ยังไงก็ตาม เธอก็ยังไม่สามารถทําให้เขาชอบเธอได้

ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น เธอก็ยังอิจฉาเจี่ยนอีหลิง เจี่ยนอีหลิงเท่านั้นที่ได้รับความสนใจและความรักอย่างเต็มที่จากเขา

ถึงกระนั้น มันก็เป็นเพียงความอิจฉาเท่านั้น

ฉินหยุฝานเหลือบมองฉันชวน เธอสังเกตว่าเขากําลังมองไปทางประตู ฉินชวนมีสีหน้ากระวนกระวาย “หืม? นายอารมณ์เสีย? แล้วทําไมไม่ทําอะไร”

“แล้วทําไมเธอถึงไม่ทําอะไร” ฉินชวนย้อนถามด้วยถ้อยคําเดียวกัน

“ฉันได้ลองทุกอย่างแล้ว”

“อืม ฉันไม่ได้ชอบเธอแบบนั้น ฉันแค่เป็นห่วงเธอ” ฉันชวนอธิบาย

“หยุดโกหกตัวเอง จริงใจกับตัวเอง ใครๆก็เห็นว่านายปฏิบัติต่อเธอแตกต่างออกไป” ฉินหยูฝานกล่าว ราวกับว่าเธอสามารถอ่านหัวใจเขาได้

จากนั้นฉันหยุฝานก็ออกไปจากห้องนั่งเล่นเช่นเดียวกัน

หลังจากที่ฉินหยุฝานออกไปแล้ว ฉันชวนก็อยู่ในห้องต่อไปอีกเป็นเวลานาน เขาไม่ได้เคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย

คําพูดของฉินหยูฝานยังคงก้องอยู่ในหูเขา