เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 787

บทที่ 787 การสืบสวน ซึ่งกันและกันของสามีภรรยา 2

เขาชื่นชมสาวน้อยเจียนอีหลิงคนนี้ที่เรียกเขาว่า ลุงเฟิง”

ในชีวิตประจําวันเจี้ยนอีหลิงดูเหมือนจะเป็นเด็กสาวที่ต้องได้รับการดูแลและปกป้องจากผู้อื่น

แต่ที่ทํางาน เธอเป็นบอสที่มีคุณสมบัติครบถ้วน

เจียนอีหลิงเป็นคนที่ดูอ่อนโยนในวันธรรมดา แต่ในแง่ของการจ้างคน เธอมีความคิดที่ดี และเธอก็ยังใจดีต่อคนที่ทํางานกับเธอทุกคนและน่าเชื่อถือมาก

แน่นอนเพิ่งเหว่ยชื่นชมมากกว่าคือโรงพยาบาลรั่วไห่เซินที่ก่อตั้งขึ้นโดยเจียนอีหลิง

โรงพยาบาลพิเศษนี้มีมาตรฐานในการรักษาทางการแพทย์ขั้นสูง

หากกล่าวว่าบริษัทโปลังมุ่งหวังที่จะทําเงิน โรงพยาบาลลั่วไห่เซินก็มีเป้าหมายที่จะรวบรวมกลุ่มบุคคลประหลาดที่มีความสามารถโดดเด่น

ตัวอย่างเช่น หลี่จิ๋วเจียปัจจุบันรับผิดชอบงานประชาสัมพันธ์สัมพันธ์ของโรงพยาบาลลั่วไห่เซ็น ยังไงก็ตามเขาเคยเป็นหมอที่เก่งมากในอดีต

หลังจากอุบัติเหตุทางการแพทย์ ครอบครัวของผู้ป่วยตอบโต้อย่างรุนแรง ทําให้ภรรยาของเขาเสียชีวิต และลูกสาวคนเดียวเขาก็อยู่ในสภาพที่นอนนิ่งเป็นผัก

เรื่องนี้ทําให้หลี่จั่วเจียท้อแท้ สาบานว่าเลิกเป็นหมอไม่อยากรักษาชีวิตใครอีกต่อไป

อันที่จริง เขาอยากเดินไปตามถนนและเป็นขอทานมากกว่า

แต่เจียนอีหลิงได้ช่วยลูกสาวของเขาฟื้นขึ้นมา ในขณะเดียวกันเธอก็มอบงานที่เกี่ยวข้องกับวงการการแพทย์แก่เขา แต่เป็นงานที่ไม่ต้องการให้เขาต้องผ่าตัดด้วยตนเอง เธอช่วยให้เขาค้นพบจุดมุ่งหมายในชีวิตอีกครั้ง

เช้าแล้วแต่จํายหวินเชิงยังไม่ตื่น

เจียนอหลังตัดสินใจเปิดประตูห้องของจํายหวินเชิง เสียงเพลงที่ดังลั่นห้องนี่ไม่ใช่เพลงกล่อมแน่

แปลกที่เขาเผลอหลับได้ด้วยเสียงเพลงแบบนี้

เจียนอหลังเดินเข้ามาเงียบๆ

เขานอนอยู่บนเตียงโดยเปลือยท่อนบนและคลุมด้วยผ้าห่มผืนบาง

ส่วนผ้านวมคลุมแค่ช่วงเอวและเหนือเข่าเท่านั้น

เจียนอีหลิงเดินมาถึงที่เตียง

ทันใดนั้นจ่ายหวินเชิงก็คว้าตัวเจี่ยนอีหลิงมากอดก่อนพลิกกลับ

จํายหวินเชิงเอาหัวซบที่คอของเจียนอีหลิงแล้วหายใจเข้าลึกๆ

ถามเจียนอีหลิงด้วยเสียงแหบห้าวที่กึ่งหลับกึ่งตื่นว่า “กระต่ายน้อยที่เดินมาเสริฟถึงที่ควรกิน แค่คําเดียวรจะกินให้หมดเลยในคําเดียวดี?”

ดวงตาของเจียนอีหลิงเบิกตากว้างทันที

สถานการณ์ตรงหน้าทําให้สมองของเธอว่างเปล่า

เธอแค่…เธอแค่แวะมา…

ลมหายใจร้อนๆของเขาสัมผัสกับหูของเธอตามมาด้วยการงับเบาๆ

ความรู้สึกจักจี้ทําให้นิ้วเท้าของเจี่ยนอีหลิงงอตัว

เธอครางเบาๆโดยไม่รู้ตัว

จากนั้นจํายหวินเจ๋งพลิกตัวนอนลงข้างๆเธอ ขณะที่หายใจหอบ “อาา…ฉันควรเอาของที่หันเหมิงอวี่ให้กลับมาจริงๆ”

“เขาให้อะไรนาย?”

เจียนอีหลิงถามด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไร เข้ามาในห้องทําไม?”

“นายตื่นไม่ตรงเวลา”

“ไม่ได้เป็นอะไร เมื่อคืนฉันนอนดึก”

“ฉันปลุกนายเหรอ?”

“อื้อ”

“ขอโทษ”

เมื่อได้ยินดังนั้นจํายหวินเชิงก็พลิกตัวอีกครั้ง เขากอดเจียนอีหลิงไว้ในอ้อมแขน ขณะที่พูดว่า “งั้นนอนต่อกันอีกสักพักเถอะ”

เจียนอีหลิงนิ่ง สักพักเธอก็พึมพํา “เสียงเพลงดังเกินไป”

จํายหวินเชิงไม่ยอมขยับ ผ่านไปสักพักไม่นานเขาก็หยิบรีโมทคอนโทรลขึ้นมาปิดเพลงอย่างเกียจคร้าน จากนั้นเขาก็กลับไปนอนโดยมีเจียนอีหลิงอยู่ในอ้อมแขน

ตื่นมาอีกทีก็เก้าโมงครึ่งแล้ว

จํายหวินเชิงมองไปที่เจี่ยนอีหลิงที่ยังหลับอยู่ในอ้อมแขนของเขา

เจียนอีหลิงก็ผล็อยหลับไปเช่นเดียวกัน

เธอมักจะเหนื่อยและไม่มีเวลานอนเพียงพอ

## หัวเดียวกระเทียมลีบ ส่งข้าวส่งน้ําผู้แปลหน่อยนะครับ

จากนั้นจ่ายหวินเชิงก็มองไปรอบๆห้อง

เป็นเวลานานแล้วที่เขาไม่ได้ผล็อยหลับไปในสภาพแวดล้อมที่เงียบเหงาแบบนี้