เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 861

สรุปบท ตอนที่ 861-862: เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส

สรุปเนื้อหา ตอนที่ 861-862 – เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส โดย Internet

บท ตอนที่ 861-862 ของ เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส ในหมวดนิยายดราม่า เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

บทที่ 861 เวินเหยียน 1

เจี่ยนอีหลิงไม่โกหกและตอบด้วยเสียงหนักแน่น “ไม่ให้อภัย”

ผู้เฒ่าตระกูลเวินทั้งสองรู้สึกอึดอัด

“เสี่ยวหลิงปู่และย่าขอโทษเธอในนามของรั่วรั่ว” นายท่านผู้เฒ่าเวินกล่าว

“ค่าขอโทษไม่สามารถทดแทนได” เจี่ยนอีหลิงกล่าว

ค่าตอบของเจี่ยนอีหลิงทําให้บรรยากาศน่าอึดอัดยิ่งขึ้น

รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าของชายชรา

“แม่ เสี่ยวหลิงอย่าดื้อ” เวินน่วนพูดอย่างเร่งรีบ

นายหญิงผู้เฒ่าเวินพูดอย่างเขินอาย “ย่าคงรีบเกินไป เรื่องนี้เกิดขึ้นได้ไม่นาน เป็นธรรมดาที่เสี่ยวหลิงจะยังโกรธ

เธอหาทางออกด้วยตัวเอง

เวินน่วนยังคุยกับตระกูลเวินในห้องนั่งเล่น

เจี่ยนอีหลิงหาข้ออ้างและออกจากห้องนั่งเล่นไปที่ลานหน้าบ้าน

เธอได้ยินเสียงพูดเบาๆของผู้ชายคนหนึ่ง

เขานั่งอยู่บนรถเข็น หมกมุ่นอยู่กับสิ่งที่กําลังดูอยู่ และเขาไม่ได้สังเกตเลยเมื่อเธอเข้าใกล้เขา

เจี่ยนอีหลิงสังเกตเห็นว่าเขากําลังดูนกกระจอกอยู่ในลาน

เจี่ยนอีหลิงก็ดูอยู่นานเช่นเดียวกัน

ไม่ใช่ว่าเวินเหยียนไม่ได้สังเกตว่ามีใครบางคนกําลังเดินเข้ามาหาเขา

เขาขี้เกียจเกินไปที่จะพูดคุยกับผู้คน ดังนั้นเขาจึงไม่พูด

แต่อีกฝ่ายไม่จากไปสักที

“เธอต้องการอะไร?”

ในที่สุดเหวินหยานก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา “ไม่มีอะไร” เจี่ยนอีหลิงตอบเสียงเบา

“ยังจะหัวเราะเยาะฉันอีกเหรอ?” เวินเหยียนถาม

ญาติคนนี้อารมณ์ร้าย และเธอก็หัวเราะเยาะเขามากกว่าหนึ่งครั้งหลังจากที่เขาเป็นอัมพาต

“ไม่” เจี่ยนอีหลิงไม่ได้มีความทรงจําเกี่ยวกับเวินเหยียนมากนัก และเธอก็ไม่รู้ว่าเธอเคย

หัวเราะเยาะเขามาก่อนด้วยงั้นเหรอ

“งั้นก็อยู่ให้ห่างจากฉัน ฉันไม่อยากห็นเธอ” ทุกเซลล์ในร่างกายของเวินเหยียนกําลังต่อต้านการเข้าใกล้ของเจี่ยนอีหลิง

“ก่อนหน้านี้ฉันหัวเราะเยาะนายได้ยังไง”เจี่ยนอีหลิงถาม

“เธอไม่อายบ้างรึไงที่ถาม?” เวินเหยียนไม่ต้องการสนใจเจี่ยนอีหลิงต่อไป

เนื่องจากเจี่ยนอีหลิงไม่ยอมไปเขาก็จะไปเอง

เวินเหยียนกดสวิตช์ของรถเข็น หันหลังกลับและออกไปจากลานบ้าน

เจี่ยนอีหลิงมองไปทางด้านหลังการจากไปของเวินเหยียนและยืนนิ่งอยู่นาน

จนกระทั่งเวินน่วนเรียกเธอ

ระหว่างทางกลับเจี่ยนอีหลิงถามเวินน่วนว่า “หนูเคยรังแกเฉินเหยียนมาก่อนเหรอ?”

เวินน่วนอึ้งไปครู่หนึ่ง “จ๋าไม่ได้เหรอ? ลืมแล้วเหรอ”

“หนูแกล้งเขาเหรอ?”

“ตอนนั้นลูกยังเด็ก เลยหัวเราะเยาะใส่เขาสองสามครั้ง”

เวินน่วนพูดด้วยน้ําเสียงอบอุ่น

อันที่จริงในตอนนั้น การหัวเราะเยาะเวินเหยียนถือเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว

ตระกูลเวินทุกคนรู้

กลางคืน เจี่ยนอีหลิงฝันถึงเวินเหยียน

ในปีนั้น เวินเหยียนอายุสิบเจ็ดปี และเจี๋ยนอีหลิงอายุเก้าขวบ

เป็นเวลาหนึ่งปีแล้วที่เฉินเหยียนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์

เจี่ยนอีหลังติดตามพ่อแม่ของเธอไปอยู่บ้านปู่ที่เจียงหนาน

เวินเหยียนขังตัวเองไว้ในห้องและไม่ยอมออกไปไหน

เจี่ยนอีหลิงอยากเล่นกับเขา แต่ตระกูลเวินบอกเธอว่าอย่าไปกวนเวินเหยียน เขาจะโกรธ

เจี่ยนอีหลิงเธอไม่เชื่อ และเธอก็ไปหาเวินเหยียน

เจี่ยนอีหลิงวัยเก้าขวบผลักประตูห้อง ข้างในมีไฟสลัวๆ เธอเห็นเวินเหยียนนั่งอยู่ในรถเข็นในมุมมืดของห้อง

“พี่เวินเหยียน เราไปเล่นด้วยกันไหม?”

ร่างเล็กมองอย่างระมัดระวังที่หน้าประตู

“ออกไป!”

คําขอนุ่มนวลแลกกับมาด้วยคําพูดอย่างเย็นชา

หลังจากลังเลที่ทางเข้าประตูครู่หนึ่ง เธอก็จากไปด้วยความผิดหวัง

ไม่นานหลังจากออกจากห้องเวินเหยียน เจี่ยนอีหลิงก็ได้พบกับเวินรั่ว

เจี่ยนอีหลิงอายุเก้าขวบพยักหน้าอย่างจริงจัง “ใช่ มันน่าเบื่อเกินไปแบบนี้ เขาคงจะเบื่อ!” เวินรั่ว “วิธีธรรมดาไม่มีประโยชน์ ทุกคนในครอบครัวมาหมดแล้ว ทําไมเธอไม่ลองใช้วิธีรุนแรงดูล่ะ”
“ได๋”

แต่เมื่อนึกถึงเวินเหยียนที่เบื่ออยู่ในห้องเจี่ยนอีหลิงอยากจะทําให้จิตใจเขาเข้มแข็งขึ้นอีกครั้ง

ไม่เป็นไร ให้พีเวินเหยียนยอมออกจากห้องก่อน

ฉันจะขอโทษพี่เวินเหยียนในภายหลัง!

อือ แบบนี้ล่ะ!

ตอนเที่ยงคืน ไฟในห้องของเวินเหยียนยังคงเปิดอยู่

เขามาเป่ยจิงครั้งแรก เขารู้สึกไม่สบายใจกับการเปลี่ยนห้องและสิ่งแวดล้อม

นอกจากนี้ การได้เห็นเจี่ยนอีหลิงวันนี้ก็ส่งผลต่ออารมณ์เขาเล็กน้อย

ราวกับว่าเสียงที่รุนแรงเหล่านั้นดังก้องอยู่ในหูของเขาต่อ

“เวินเหยียนนายไม่สามารถแม้แต่จะออกจากประตูได้”

“เวินเหยียนนายมันไร้ประโยชน์

“เวินเหยียน ถ้านายมีความสามารถ ก็ออกมาและตีฉันสิ”

เวินเหยียนมองลงไปที่ขาของเขา

เนื่องจากเป็นอัมพาตนานเกินไป กล้ามเนื้อบริเวณขาจึงเสื่อมลงอย่างเห็นได้ชัด

แม้ว่าจะมีคนมาช่วยเขาด้วยการนวดทุกวัน แต่ก็ไม่สามารถระงับอาการฝ่อได้อย่างสมบูรณ์

มันน่าเกลียดมาก

จริงอย่างที่เจี่ยนอีหลิงก็พูดจริง เขามันไร้ประโยชน์จริงๆ

มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ใคร?”

“ฉันเอง” เป็นเสียงของเวินรั่ว

“เข้ามาสิ”

เวินรั่วคือคนตระกูลเวินที่คุยกับเวินเหยียนได้อยู่

เวินรั่วเข้ามาพร้อมของว่างยามดึก

“เห็นว่าไฟในห้องของนายยังไม่ดับ เลยเอาอาหารมาให้ กินอะไรก่อนเข้านอน

“เธอดีขึ้นแล้วงั้นเหรอ?” เฉินเหยียนถาม

“ฉันไม่สามารถปล่อยให้ปู่ย่ารู้สึกเศร้าเพราะฉันได๋” เวินรั่วกล่าว

“ดีที่เธอคิดอย่างนั้น” ปกติแล้วเวินเหยียนจะไม่พูดมาก วันนี้เขาพูดกับเวินรั่วมากขึ้น เวินรั่วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดกับเวินเหยียนว่า “ตอนนี้ฉันรู้สึกถึงเจ็บปวดของนายแล้ว แม้ว่า ฉันจะไม่ได้รับบาดเจ็บทางร่างกาย แต่ไม่มีที่ให้ฉันอยู่ข้างนอก ปู่ย่าจะรังเกียจฉันไหม?”