เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 861

บทที่ 861 เวินเหยียน 1

เจี่ยนอีหลิงไม่โกหกและตอบด้วยเสียงหนักแน่น “ไม่ให้อภัย”

ผู้เฒ่าตระกูลเวินทั้งสองรู้สึกอึดอัด

“เสี่ยวหลิงปู่และย่าขอโทษเธอในนามของรั่วรั่ว” นายท่านผู้เฒ่าเวินกล่าว

“ค่าขอโทษไม่สามารถทดแทนได” เจี่ยนอีหลิงกล่าว

ค่าตอบของเจี่ยนอีหลิงทําให้บรรยากาศน่าอึดอัดยิ่งขึ้น

รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าของชายชรา

“แม่ เสี่ยวหลิงอย่าดื้อ” เวินน่วนพูดอย่างเร่งรีบ

นายหญิงผู้เฒ่าเวินพูดอย่างเขินอาย “ย่าคงรีบเกินไป เรื่องนี้เกิดขึ้นได้ไม่นาน เป็นธรรมดาที่เสี่ยวหลิงจะยังโกรธ

เธอหาทางออกด้วยตัวเอง

เวินน่วนยังคุยกับตระกูลเวินในห้องนั่งเล่น

เจี่ยนอีหลิงหาข้ออ้างและออกจากห้องนั่งเล่นไปที่ลานหน้าบ้าน

เธอได้ยินเสียงพูดเบาๆของผู้ชายคนหนึ่ง

เขานั่งอยู่บนรถเข็น หมกมุ่นอยู่กับสิ่งที่กําลังดูอยู่ และเขาไม่ได้สังเกตเลยเมื่อเธอเข้าใกล้เขา

เจี่ยนอีหลิงสังเกตเห็นว่าเขากําลังดูนกกระจอกอยู่ในลาน

เจี่ยนอีหลิงก็ดูอยู่นานเช่นเดียวกัน

ไม่ใช่ว่าเวินเหยียนไม่ได้สังเกตว่ามีใครบางคนกําลังเดินเข้ามาหาเขา

เขาขี้เกียจเกินไปที่จะพูดคุยกับผู้คน ดังนั้นเขาจึงไม่พูด

แต่อีกฝ่ายไม่จากไปสักที

“เธอต้องการอะไร?”

ในที่สุดเหวินหยานก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา “ไม่มีอะไร” เจี่ยนอีหลิงตอบเสียงเบา

“ยังจะหัวเราะเยาะฉันอีกเหรอ?” เวินเหยียนถาม

ญาติคนนี้อารมณ์ร้าย และเธอก็หัวเราะเยาะเขามากกว่าหนึ่งครั้งหลังจากที่เขาเป็นอัมพาต

“ไม่” เจี่ยนอีหลิงไม่ได้มีความทรงจําเกี่ยวกับเวินเหยียนมากนัก และเธอก็ไม่รู้ว่าเธอเคย

หัวเราะเยาะเขามาก่อนด้วยงั้นเหรอ

“งั้นก็อยู่ให้ห่างจากฉัน ฉันไม่อยากห็นเธอ” ทุกเซลล์ในร่างกายของเวินเหยียนกําลังต่อต้านการเข้าใกล้ของเจี่ยนอีหลิง

“ก่อนหน้านี้ฉันหัวเราะเยาะนายได้ยังไง”เจี่ยนอีหลิงถาม

“เธอไม่อายบ้างรึไงที่ถาม?” เวินเหยียนไม่ต้องการสนใจเจี่ยนอีหลิงต่อไป

เนื่องจากเจี่ยนอีหลิงไม่ยอมไปเขาก็จะไปเอง

เวินเหยียนกดสวิตช์ของรถเข็น หันหลังกลับและออกไปจากลานบ้าน

เจี่ยนอีหลิงมองไปทางด้านหลังการจากไปของเวินเหยียนและยืนนิ่งอยู่นาน

จนกระทั่งเวินน่วนเรียกเธอ

ระหว่างทางกลับเจี่ยนอีหลิงถามเวินน่วนว่า “หนูเคยรังแกเฉินเหยียนมาก่อนเหรอ?”

เวินน่วนอึ้งไปครู่หนึ่ง “จ๋าไม่ได้เหรอ? ลืมแล้วเหรอ”

“หนูแกล้งเขาเหรอ?”

“ตอนนั้นลูกยังเด็ก เลยหัวเราะเยาะใส่เขาสองสามครั้ง”

เวินน่วนพูดด้วยน้ําเสียงอบอุ่น

อันที่จริงในตอนนั้น การหัวเราะเยาะเวินเหยียนถือเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว

ตระกูลเวินทุกคนรู้

กลางคืน เจี่ยนอีหลิงฝันถึงเวินเหยียน

ในปีนั้น เวินเหยียนอายุสิบเจ็ดปี และเจี๋ยนอีหลิงอายุเก้าขวบ

เป็นเวลาหนึ่งปีแล้วที่เฉินเหยียนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์

เจี่ยนอีหลังติดตามพ่อแม่ของเธอไปอยู่บ้านปู่ที่เจียงหนาน

เวินเหยียนขังตัวเองไว้ในห้องและไม่ยอมออกไปไหน

เจี่ยนอีหลิงอยากเล่นกับเขา แต่ตระกูลเวินบอกเธอว่าอย่าไปกวนเวินเหยียน เขาจะโกรธ

เจี่ยนอีหลิงเธอไม่เชื่อ และเธอก็ไปหาเวินเหยียน

เจี่ยนอีหลิงวัยเก้าขวบผลักประตูห้อง ข้างในมีไฟสลัวๆ เธอเห็นเวินเหยียนนั่งอยู่ในรถเข็นในมุมมืดของห้อง

“พี่เวินเหยียน เราไปเล่นด้วยกันไหม?”

ร่างเล็กมองอย่างระมัดระวังที่หน้าประตู

“ออกไป!”

คําขอนุ่มนวลแลกกับมาด้วยคําพูดอย่างเย็นชา

หลังจากลังเลที่ทางเข้าประตูครู่หนึ่ง เธอก็จากไปด้วยความผิดหวัง

ไม่นานหลังจากออกจากห้องเวินเหยียน เจี่ยนอีหลิงก็ได้พบกับเวินรั่ว

เจี่ยนอีหลิงอายุเก้าขวบพยักหน้าอย่างจริงจัง “ใช่ มันน่าเบื่อเกินไปแบบนี้ เขาคงจะเบื่อ!” เวินรั่ว “วิธีธรรมดาไม่มีประโยชน์ ทุกคนในครอบครัวมาหมดแล้ว ทําไมเธอไม่ลองใช้วิธีรุนแรงดูล่ะ”
“ได๋”