เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 893

เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 893 ครอบครัวที่อบอุ่น 1

“นายน้อยเหยียน มีพัสดุส่งมาให้นายน้อย ชื่อผู้ส่งคือนายน้อยหยุ่นโม่ ถูกส่งมาจากเมืองเหิงหยวนเมื่อไม่กี่วันก่อน”

เจี่ยนหยุ่นโม่ฝากไว้กับพ่อบ้านที่บ้านเกิดของเขา เพื่อให้ช่วยส่งจากบ้านเก่าตระกูลเจี่ยนในเมืองเหิงหยวน

เวินเหยียนที่ไม่ได้คิดจะเปิดประตูห้อง ก็ค่อยๆเคลื่อนตัวไปที่ประตูห้อง หลังจากได้ยินคําพูดของคนรับใช้

เมื่อเปิดประตู คนรับใช้ก็ออกไปแล้ว เหลือเพียงพัสดุที่วางอยู่บนพื้นหน้าประตูห้อง เวินเหยียนค่อยๆก้มลงหยิบพัสดุนั่นขึ้นจากพื้น
หลังจากกลับเข้าไปในห้อง เวินเหยียนก็แกะพัสดุนั้น

ภายในบรรจุภัณฑ์เป็นสมุดโน้ตขนาดเล็ก

หน้าปกเป็นรูปการ์ตูนสีชมพู เต็มไปด้วยกลิ่นอายของเด็กหญิง

ของแบบนี้ ในความทรงจําของเขามีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะใช้

นั่นคือสีและลวดลายที่เธอชอบมากเมื่อตอนที่เธอยังเป็นเด็ก

เวินเหยียนเริ่มเปิดสมุดโน้ตขนาดเล็กนี้

ในนั้นเป็นลายมือของเด็กที่ยังเยาว์วัย

เป็นคําพูดของเจี่ยนอีหลิง

เขาพลิกหน้ากระดาษทีละหน้า

จนพลิกไปที่หน้าหนึ่ง และเห็นเนื้อหาที่เขียนไว้ว่า

วันนี้พี่เวินเหยียนยังไม่ออกจากห้องเลย เขาคงจะเสียใจมากใช่ไหม?

ถ้าเกิดว่าฉันเดินไม่ได้ ก็คงเสียใจจนกินอะไรไม่ลงแน่ๆ

ฉันทําตามที่พี่สาวรั่วรั่วบอกเกี่ยวกับพี่เวินเหยียนแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ออกมาเลย

พี่สาวรั่วรั่วบอกว่าต้องอดทน แค่วันเดียวทําอะไรไม่ได้หรอก

ใช่แล้ว ฉันต้องอดทน

แต่เรื่องพวกนี้คิดยากจริงๆ หัวฉันแทบจะระเบิดอยู่แล้ว

สีหน้าของเวินเหยียนเปลี่ยนจากความประหลาดใจในครั้งแรกไปเป็นความขมขื่นในภายหลัง

หลังจากเปิดสมุดโน้ตไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัว ใบหน้าเขาก็เต็มไปด้วยคราบน้ําตา เจ้าเด็กโง่ตัวน้อยทั้งโง่และดื้อรั้น

หลังจากที่เจี่ยนหยุ่นโม่ออกจากจากบ้านตระกูลเวิน เขาก็ไปที่ตระกูลเจี่ยนอยู่พักหนึ่ง เฟิงเหว่ยส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “นายเป็นคนที่ยุ่งจริงๆ ไม่หยุดพักสักนิด” “ถ้านายมีเรื่องที่ต้องทําก็กลับไปก่อนได้ แล้วให้คนขับรถอยู่ที่นี่ต่อ”

“เจี่ยนหยุ่นโม่ นายช่วยมีจิตสํานึกสักหน่อยจะได้ไหม ฉันอุตส่าห์เลิกงานเพื่อไปกับนายโดยเฉพาะเลยนะ!”

“นายอยากให้ฉันบอกเรื่องธุรกิจล่าสุดของเสี่ยวหลิงให้ฟังใช่ไหมล่ะ?”

“อะ แฮ่ม… ถึงนี่จะเป็นเหตุผลหลัก แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่ามิตรภาพของเรามีส่วนเล็กน้อยอยู่ในเรื่องนี้นะ”

ที่ติดตามเจี่ยนอีหลิงก็เพื่อทําเงิน!

แต่เจี่ยนอีหลิงมักจะไม่พาเขาไปเล่นด้วย

“ฉันไม่ยุ่งเกี่ยวกับธุรกิจของเสี่ยวหลิง แล้วฉันก็ไม่สนว่าเธอเต็มใจที่จะทําธุรกิจกับใคร”

“แต่เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเธอฟังนายมากที่สุด”

“นั่นมันตรงกันข้ามเลย”

“ใช่แล้ว เป็นนายที่ฟังเธอมากที่สุด”

เจี่ยนหยุ่นโม่มาถึงตระกูลเจี่ยน ผู้เฒ่าทั้งสองของตระกูลเจี่ยนไม่รู้ว่าเขากําลังมา ทําให้พวกเขาประหลาดใจเมื่อเห็นเจี่ยนหยุ่นไม่

“หยุ่นโม่ เธอมาที่นี่ได้ยังไง ทําไมเธอไม่บอกเราล่วงหน้าล่ะ?” ย่าเจี่ยนประหลาดใจ

“ผมกลับมาแค่วันเดียว แล้วจะออกเดินทางต่อพรุ่งนี้” เจี่ยนหยุ่นโม่อธิบาย

“รีบร้อนขนาดนั้นเลย? หายากจริงๆ ที่จะอยู่รวมกันทุกคน เธออยู่ที่นี่ต่ออีกวันไม่ได้เลยเหรอ?” ย่าเจี่ยนรู้สึกหดหู่เล็กน้อย

เจ้าหมาป่าตาขาวพวกนี้รู้แต่จะวิ่งออกไปข้างนอก ไม่สงสารหญิงชราอย่างเธอเลย

“ย่าครับ” เจี่ยนหยุ่นโม่เกลี้ยกล่อมนายหญิงผู้เฒ่าด้วยรอยยิ้ม “ผมทําการทดลองไปแล้วครึ่งทางและล้มเลิกไม่ได้ หลังจากที่ผมทําการทดลองเสร็จ ผมจะกลับมาเที่ยวพักผ่อนและมาเยี่ยมย่าด้วย ดีไหมครับ?”

“ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันน่ะจําได้อยู่แล้ว แต่ถ้าเธอไม่ทําตามที่พูด ฉันจะพาเสี่ยวหลิงไปพักในภูเขาลึก ทําให้พวกเธอหาไม่เจอเลย!”

“ย่าครับ ย่าจะพาเสี่ยวหลิงไปโดยไม่มีปู่งั้นเหรอ? เดี๋ยวปู่จะร้องไห้เอานะครับ!” “ใครบอกว่าฉันจะร้องไห้?” ปู่เจี่ยนโต้กลับทันที “ยายแก่นี่อยากจะไปที่ไหนก็ไป ฉันอยู่คนเดียวได้แค่ทิ้งหลานรักไว้ให้ฉันก็พอ!”