เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 895

สรุปบท ตอนที่ 895-896: เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส

ตอน ตอนที่ 895-896 จาก เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

ตอนที่ 895-896 คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายดราม่า เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 895 ครอบครัวที่อบอุ่น 3

เจี่ยนหยุ่นโม่และเจี่ยนอีหลิงยิ้มให้กัน

เจี๋ยนหยุ่นโม่ “โอเคเลย ทุกคนจะมีส่วนร่วม ฉันจะเขียนของที่ทุกคนอยากกินไว้ แล้วไปซื้อที่ซูเปอร์มาร์เก็ตกับน้องสาวมาเยอะๆเลย!”

ที่จริงแล้วสามารถฝากให้แม่บ้านไปซื้อของให้ได้ แต่สําหรับเจี่ยนหยุ่นโม่และเจี่ยนอีหลิง การไปซูเปอร์มาร์เก็ตด้วยกันเพื่อเลือกวัตถุดิบก็เป็นเรื่องที่น่าสนุกเช่นกัน

“ฉันก็จะไปด้วย พี่ชายใหญ่กับฉันจะช่วยถือของกลับมาให้”

เจี่ยนอี้เฉินชอบร่วมสนุกด้วย

“อือ” เจี่ยนอี้เหิงตอบรับ เป็นการบอกว่าเขาเห็นด้วยกับข้อเสนอของน้องชาย

เจี่ยนหยุ่นโม่และเจี่ยนอีหลิงเริ่มยุ่ง

มีชายคนหนึ่งถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว

ตั้งแต่เข้าประตูมาจนถึงตอนนี้ ไม่มีใครนึกถึงเขาเลย…

ปู่เจี่ยนสังเกตเห็น แต่เขาก็ไม่ได้จงใจพูดถึง

สําหรับคนบางคนก็ง่ายเกินไปที่จะหมั้นกับเจ้าหญิงตัวน้อยของพวกเขา ความกระวนกระวายใจนั้นต้องถูกชดใช้คืน และมักมีความลําบากในภายหลังเสมอเชิง

เจี่ยนหยุ่นโม่และเจี่ยนอีหลิงไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ต ตามด้วยเจี่ยนอี้เหิง เจี่ยนอี้เฉิน และจ่ายหวินชายหนุ่มสามคนที่ตามมาไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการเลือกซื้อวัตถุดิบ มีเพียงเจี่ยนหยุ่นโม่เท่านั้นที่สามารถพูดคุยกับเจี่ยนอีหลิงได้

วัตถุดิบไหนที่สดใหม่ วิธีท่าในภายหลัง และขั้นตอนการทำ

คนอื่นไม่สามารถพูดแทรกอะไรได้

เจี่ยนอี้เฉินมองเห็นใบหน้าที่ดําคล้ําของจ่ายหวินเชิ่งก็ยิ้มเย้ย

แม้ความจริงที่ว่าน้องสาวได้หมั้นกับลูกหมาป่าตัวนี้จะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่การที่ได้เห็นลูกหมาป่าตัวนี้ห่อเหี่ยวใจ ก็ชวนให้รู้สึกดีจริงๆ!
“ซื้อมาเกือบหมดแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ” เจี่ยนหยุ่นโม่ก็ซื้อของมาทั้งหมดแล้ว “ฉันอยากซื้อเห็ด” เจี่ยนอีหลิงพูด

“เห็ด?”

“อือ อาเชิงอยากกิน”

สีหน้าของจ่ายหวินเชิ่ง ก็เปลี่ยนจากมืดครึ้มเป็นสดใสในทันที

จ่ายหวินเชิ่งเม้มริมฝีปากแล้วยิ้มขึ้น “ถ้าไม่ทัน ไม่จําเป็นต้องซื้อก็ได้”

“ไม่ได้ ที่ซื้อไปมีอาหารหลายอย่างที่นายกินไม่ได้ แล้วนายก็ไม่ชอบอาหารมังสวิรัติมากด้วย” เจี่ยนอีหลิงยืนยันที่จะซื้อ

“ถ้าเธอยืนยันที่จะซื้อ ก็ซื้อเลย” จ่ายหวินเชิ่งกล่าว

เจี่ยนอี้เฉินพึมพําอยู่ข้างๆ “เสแสร้งแกล้งทําต่อไปเถอะ ยิ้มให้หน้าบานเท่าพระอาทิตย์ไปเลย!”

เจี่ยนหยุ่นไม่เหลือบมองจ่ายหวินเชิ่ง แล้วหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว

แกล้งทําเป็นมองไม่เห็น เพื่อหลีกเลี่ยงการอดใจไม่ไหว

ในที่สุด ทุกคนก็กลับมาพร้อมถุงใบใหญ่

คนที่ถือมากที่สุดก็คือเจี่ยนอี้เหิง ใครใช้ให้เขามีพละกําลังเยอะล่ะ ไม่ว่าจะยกถุงไปกี่ใบก็ไม่ล่าบาก

เจี่ยนอี้เฉินเป็นคนที่ถือของน้อยที่สุด ยกเว้นเจี่ยนอีหลิง

เขารู้ดีถึงข้อเท็จจริงของร่างกายที่อ่อนแอและความแข็งแกร่งที่ต่ํา

ระหว่างที่พวกเขาออกไปข้างนอก ปู่เจี่ยนและย่าเจี่ยนก็ได้ขอให้คนใช้ทําความสะอาดที่ในลานบ้านแล้ว พร้อมกับเตรียมเครื่องมือและถ่านสําหรับทําบาร์บีคิว

แม้ว่าบ้านหลังนี้ในเป่ยจิงจะไม่ใหญ่เท่ากับบ้านหลังเก่าในเมืองเหิงหยวน แต่ก็ยังมีที่สําหรับย่างบาร์บีคิว

เชฟของวันนี้คือเจี่ยนหยุ่นโม่และเจี่ยนอีหลิง

คนอื่นทําได้แค่เป็นผู้ช่วย และเฝ้ารออาหาร

เจี่ยนอี้เฉินน้ําลายไหลแล้วมองไปรอบๆ จากนั้นก็ถามเจี่ยนหยุ่นไม่ว่า “พี่หยุ่นโม่ รู้รึยังว่าน้องสาวอีหลิงกําลังเข้าร่วมกับโรงพยาบาลลั่วไห่เซิน?”

“รู้สิ แต่ครั้งนี้ฉันไม่ได้ไปด้วย ก่อนหน้านี้เคยไปมาแล้ว” เจี่ยนหยุ่นโม่ตอบกลับ

เจี่ยนอี้เฉิน “หืม? ก่อนหน้านี้เคยไปมาแล้วเหรอ?”

เจี่ยนหยุ่นโม่ “อือ”

เจี่ยนอี้เฉิน “พี่หยุ่นโม่รู้มาตั้งนานแล้ว?”

เจี่ยนอี้เฉิงเบิกตากว้าง “อะไรคือก็เหมือนกัน เธอหมายถึงพี่หยุ่นโม่ก็เข้าร่วมกับโรงพยาบาลลั่วไห่เซินเหมือนกันเหรอ?”
เจี่ยนอีหลิง “ใช่”

เปรี้ยวจริงๆ

พี่น้องตระกูลเจี่ยนหลายคนอยู่พร้อมกับปู่และย่าที่ทะเลาะกันทั้งวัน

หลังที่ทุกอย่างจบลง เจี่ยนอีหลิงก็ถามเจี่ยนหยุ่นโม่ว่าจะพักที่ไหนในตอนกลางคืน

เจี่ยนหยุ่นโม่บอกว่าเขาจะพักในโรงแรม

ย่าเจี่ยนโกรธทันที “การที่ต้องอยู่กับตาแก่ยายแก่อย่างพวกเราจะทําแกตายใช่ไหม? กว่าจะมาที่นี่ได้ก็ยากเย็นแสนเข็ญ แต่แกกลับไม่อยากอยู่กับพวกเรา!”

เจี่ยนหยุ่นไม่อธิบายอย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่ครับย่า อย่าโกรธเลย พรุ่งนี้ผมต้องออกไปแต่เช้า ผมกลัวว่าจะรบกวนทุกคนถ้าอยู่ที่นี่”

ได้ยินเช่นนั้น ย่าเจี่ยนก็ยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ “เจ้าเด็กบ้า มาก็อยู่แค่วันเดียว อยู่ต่ออีกสองวันก็ไม่ได้! น้องสาวของแกก็ยังอยู่ที่นี่เลย!”
“ย่าครับ……”

“โอเค โอเค ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้นจากเหตุผลที่แกพูด! แต่คืนนี้แกต้องอยู่ที่นี่ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่สนใจแกอีกต่อไป!”

“ได้ครับ ได้ครับ คืนนี้ผมจะพักที่นี่”

เช้าวันรุ่งขึ้น ทันทีที่คนของตระกูลเวินออกไป ชายวัยกลางคนก็แอบเข้าไปในบ้านของเวินเหยียน

“นายน้อยเหยียน ไม่ทราบว่าวันนี้ที่คุณโทรหาผม คุณต้องการมอบหมายงานอะไรให้กับผมบ้าง?”

ชายวัยกลางคนปฏิบัติต่อเวินเหยียนด้วยความเคารพอย่างมาก

“หาผู้หญิงที่หน้าตาคล้ายกับผู้หญิงคนนี้ แล้ววางแผนส่งผู้หญิงคนนี้ไปที่เตียงของลุงเวินเฉิง”

ชายวัยกลางคนถ่ายรูปแล้วมองดู “นี่…ดูเหมือนกับป้าของนายน้อยเหยียนเลยนี่ครับ?”

“มันเป็นรูปตอนที่เธอยังสาวๆ”

“นายน้อยเหยียนต้องการให้ผมหาผู้หญิงที่คล้ายกับป้าของคุณตอนที่ยังสาว และมอบให้ลุงของคุณเหรอครับ?”

เรื่องนี้มันแปลกมาก!

“ใช่แล้ว”

“นายน้อยเหยียน ผมจะหาผู้หญิงที่เต็มใจทํางานนี้ให้คุณ เพราะส่วนใหญ่มักจะหนีเอาเงินไป”