เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 913

เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 913 ให้ฉันช่วยแบ่งเบาภาระของเธอ

สําหรับเธอสิ่งนี้ยากยิ่งกว่าหัวข้อการวิจัยเหล่านั้นอีก

“ฉันจะช่วยเธอเอง”

“นายทําได้งั้นเหรอ?” เจี่ยนอีหลิงมองจ่ายหวินเชิ่งด้วยความประหลาดใจ

“ทําไม อะไรที่ทําให้เธอประเมินค่าฉันต่ําไป?”

“เปล่า” รีบส่ายหน้า

“ในบางครั้งเธอก็ต้องเรียนรู้ที่จะบอกว่าที่สามีเกี่ยวกับปัญหาของตัวเอง ให้ฉันได้ช่วยแบ่งเบา

ภาระของเธอบ้าง”

ว่าที่สามี….

3…

“อะไร? ฉันแทนตัวเองว่าสามีแล้วเธอเขินงั้นเหรอ?”

จะต้องพูดยังไงกับเขา ตอนที่บอกว่าจะทําสิ่งต่างๆเพื่อสืบพันธุ์ก็ยังซีเรียสอยู่เลย!

เจี่ยนอีหลิงปฏิเสธที่จะตอบคําถามนี้

เมื่อก้มศีรษะลง ดวงตาของเธอไม่ได้มองตรงไปที่จ่ายหวินเชิ่ง

“เอาล่ะ ตอนนี้เธอได้เรียนรู้ที่จะหลีกเลี่ยงปัญหาแล้วใช่ไหม?”

“ไม่…” เธอบ่นงันง่าเล็กน้อย

ผ่านไปสักพักเจี่ยนอีหลิงค่อยถามจ่ายหวินเชิ่งด้วยน้ําเสียงแผ่วเบาว่า “นั่นคือ…แล้วนายจะทํายังไงต่อไป? ให้ลุงมีความสุข”

“ปล่อยให้ฉันจัดการ ฉันจะช่วยเธอแก้ปัญหานี้เอง” จ่ายหวินเชิ่งรับประกันกับเจี่ยนอีหลิง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคิดถึงสิ่งที่หลานสาวชอบกิน

หลานสาวเพิ่งออกจากบ้านได้เพียงไม่กี่วัน เธอก็เริ่มคิดถึงอย่างมาก

วันนี้ได้รับโทรศัพท์จากหลานสาวและว่าที่หลานเขย เขาบอกว่าจะพาเสี่ยวหลิงมาทานอาหารค่ำด้วยกัน

นายหญิงผู้เฒ่าเวินจึงรีบสั่งให้คนใช้ทําอาหารเพิ่มอีกสองสามจาน

ในช่วงบ่ายไ ชิงเยว่และเงินรั่วมาก่อนเวลา

“ปู่ ย่า”

ทันทีที่เห็นผู้ฒ่าเวินและนายหญิงผู้เฒ่าเวิน เวินรั่วก็รีบวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของผู้เฒ่าทั้งสอง นายหญิงผู้เฒ่าเวินกอดหลานสาว น้ําตาของเธอกําลังจะไหล~

“รั่วรั่วของฉัน หลานสุดที่รักของย่า!”

“ย่า หนูคิดถึงย่า คิดถึงย่ากับปู่มากๆเลยค่ะ คิดถึงพ่อด้วย”

ย่าหลานกอดกันอยู่ครู่หนึ่ง ผู้เฒ่าเวินก็เร่งให้ทั้งสองเข้าไปในบ้าน ทั้งสองจึงปล่อยมือไช่ชิงเยว่ยังคงเรียกผู้เฒ่าเวินกับนายหญิงผู้เฒ่าเวินว่า “พ่อ” และ “แม่” อย่างคุ้นเคย

“พ่อคะ แม่คะ หลายวันมานี้ที่จากไป รั่วรั่วก็คิดถึงพวกคุณอยู่เสมอ เมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยหลับเลยดูผอมลงไปทั้งตัว”

เมื่อได้ยินไช่ชิงเยว่พูดเช่นนี้ นายหญิงผู้เฒ่าเวินก็ยิ่งรู้สึกทุกข์ใจ

“อุ๊ย ไหนขอย่าดูหน่อย ผอมลงจริงๆด้วย เดี๋ยวกินเยอะๆนะ ย่าให้คนตุ๋นน้ําซุปที่หลานชอบเอาไว้แล้ว”

ในขณะที่นั่งเล่นอยู่ในบ้านตระกูลเวิน ไช่ชิงเยว่มองดูการตกแต่งโดยรอบ ตั้งแต่เธอจากไปก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

เธอและเวินเฉิงอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ในเมืองเป่ยจิงมานานกว่า 20 ปี

ไช่ชิงเยว่นึกถึงอพาร์ทเมนต์เล็กๆที่เธอกับลูกสาวอาศัยอยู่เมื่อไม่กี่วันมานี้

ก่อนหน้านี้ เธอได้นําเงินส่วนตัวทั้งหมดมาเริ่มบริษัทกับลูกสาว บริษัทก็ได้ถูกฟ้อง ทรัพย์สินของบริษัทถูกระงับ เธอจึงไม่สามารถเอาเงินออกมาได้
เมื่อหย่ากับเวินเฉิงเธอก็รีบจากไป ในขณะนั้นเวินเฉิงกําลังจะล้มละลายและเป็นหนี้อยู่ เธอจะไปสนใจเรื่องการแบ่งทรัพย์สินได้อย่างไร เธอรีบจากไปโดยไม่ได้รับเงินสักบาทเดียว

สิ่งที่เธอสามารถนําไปได้คือของขวัญต่างๆที่เงินเฉิงมอบให้เธอตลอดหลายปีที่ผ่านมา

แต่นี่มันยังเทียบไม่ได้กับชีวิตก่อนหน้านี้ที่เธอเป็นนายหญิงตระกูลเงิน

“ย่า แล้วพ่อล่ะ?” เวินรั่วไม่เห็นเวินเฉิงในบ้านตระกูลเงิน

“พ่อของเธอออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้า วันนี้ก็คงจะกลับมาค่ําค่ํา” นายหญิงผู้เฒ่าเวินถอนหายใจอย่างไม่เต็มใจ