เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส นิยาย บท 999

สรุปบท ตอนที่ 999-1000: เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส

สรุปตอน ตอนที่ 999-1000 – จากเรื่อง เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส โดย Internet

ตอน ตอนที่ 999-1000 ของนิยายดราม่าเรื่องดัง เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ / เธอเปลี่ยนไปเป็นบอส โดยนักเขียน Internet เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง

เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ บทที่ 999 การออกเดท 4

พี่ชายหลายคนนั่งล้อมเจี่ยนอีหลิง

เจี่ยนหยุ่นเฉิงและเจี่ยนหยุ่นน่าวนั่งอยู่ที่ด้านซ้ายและขวาของจ่ายหวินเชิ่ง

ถึงแม้ว่าสองคนนี้จะค่อนข้างเงียบ แต่รัศมีของพวกเขายังคงเพียงพอ ที่จะแสดงถึงการป้องกันที่เข้มงวดราวกับการป้องกันขโมยอย่างใดอย่างนั้น

พี่ชายทั้งหกคนล้อมรอบจ่ายหวินเชิ่งและเจี่ยนอีหลิง

อย่าว่าแต่เรื่องความรักเลย แม้แต่จะพูดก็ยังทําไม่ได้ด้วยซ้ํา

หลัวซิ่วเฉินเห็นได้ชัดว่าพี่น้องคนตระกูลเจี่ยนจงใจ แต่เธอไม่ได้คิดที่จะบอกเจี่ยนอีหลิง แถมยังเข้าข้างฝ่ายพี่น้องอย่างแน่นแฟ้นอีกด้วย

ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้อีหลิงเป็นที่รักกันล่ะ?

ในเรื่องนี้ ทําให้เธอได้กลายเป็นพี่สะใภ้ของเจี่ยนอีหลิง ได้อยู่ร่วมกับพี่น้องของตระกูลเจี่ยนอย่างกลมกลืนและเปิดเผย

ในร้านอาหารสกายการ์เด้นท์ให้บริการอาหารที่แสนอร่อย โดยเฉพาะในสภาพแวดล้อมที่โรแมนติกและอบอุ่นนี้ด้วย

ยิ้ม

แต่เจี่ยนอีหลิงสังเกตเห็นว่าจ่ายหวินเชิ่งไม่ได้กินเยอะ “ไม่อร่อยเหรอ?”

“อร่อย” จ่ายหวินเชิ่งไม่ได้โกรธ แต่ไม่มีจังหวะให้เขาพูดจริงๆ

ถ้าเขารู้เรื่องนี้ตั้งแต่แรก วันนี้เขาน่าจะอยู่บ้านกับกระต่ายน้อยดีกว่า

อย่างน้อยนั่นก็ยังเป็นโลกของพวกเขาสองคน

“น้องสาวอย่าไปสนใจเขาเลย เขาคงไม่ชินกับความครึกครื้นอย่างพวกเราหรอก” เจี่ยนอี้เฉิน

พวกเขาชอบดูท่าทางหดหู่ของนายท่านเชิ่งคนนี้

เจี่ยนหยู่หมินหัวเราะและพูดว่า “นายท่านเชิงต้องประทับใจมาก ที่พวกเราทุกคนมาหาเขา

และน้องสาวในวันนี้ พวกเราเองก็มีความสุขมากเช่นกัน”

“น้องสาว อาหารจานนี้คืออะไร มันอร่อยมาก” เจี่ยนหมู่เจี๋ยยกย่อง

ปัญหาของเจี่ยนหมู่เจี๋ยดึงดูดความสนใจของเจี่ยนอีหลิงได้สําเร็จ

เจี่ยนอี้เหิงถามว่า “เมนูนี้ออกแบบโดยเสี่ยวหลิงเหรอ?”

“อือ”

“ไม่เลว” เจี่ยนอี้เหิงแสดงความคิดเห็น

เจี่ยนอีหลิงอธิบายให้เจี่ยนหยู่เจี๋ยและเจี่ยนอี้เหิงฟัง

จ่ายหวินเชิ่งถูกทิ้งอีกครั้ง

###เมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันไป

เจี่ยนอี้เหิงและเจี่ยนอี้เฉินกลับมาพร้อมกับเจี่ยนอีหลิงและจ่ายหวินเชิ่ง

ดังนั้นแม้แต่ระหว่างทางกลับจ่ายหวินเชิ่งก็ไม่สามารถอยู่กับเจี่ยนอีหลิงเพียงลําพังได้

จนกระทั่งเขาเข้าไปในบ้าน ในที่สุดเขาก็ได้กลับมายังโลกของคนสองคน

เมื่อประตูปิดลง จ่ายหวินเชิ่งก้มหน้าลงและกอดเจี่ยนอีหลิง

เจี่ยนอีหลิงเงยหน้าขึ้นมองจ่ายหวินเชิ่งอย่างสงสัย

ทําไมอยู่ๆ เขาถึงกอดเธอ

“ไม่มีอะไร ฉันแค่อยากกอดเธอ” จ่ายหวินเชิงพูด

เจี่ยนอีหลิงเอื้อมมือไปโอบเอวของจ่ายหวินเชิ่งแล้วกอดเขากลับ

เอวของเขาผอมบาง แต่แข็งแรง

กล้ามเนื้อหน้าอกมีความแข็ง

เวลากอดจะรู้สึกสบายใจและสบายตัว

จ่ายหวินเชิ่งยิ้ม

“นี่มันอะไรกัน?” ทันใดนั้นจี่ยนอีหลิงก็สัมผัสเข้ากับบางอย่างที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของจ่ายหวินเชิ่ง

เธอจึงหยิบมันออกมาด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไร!” จ่ายหวินเพิ่งรีบคว้าของสิ่งนั้นไว้

แต่เจี่ยนอีหลิงได้เห็นสิ่งนั้นอย่างชัดเจนแล้ว

“ฉันรู้” เจี่ยนอีหลิงพูดด้วยแววตาใสที่ชื่อว่า “อยากใช้ไหม?”

“ไม่” จ่ายหวินเชิ่งปฏิเสธและถามอีกครั้งว่า “เธอรู้จักสิ่งนี้ได้ยังไง?”

หลิวถึงพยายามอย่างมากที่จะบอกเจี่ยนอีหลิงถึงผลลัพธ์นี้ให้ดูผ่อนคลายมากขึ้น
แต่หลิวถึงรู้ว่าผลลัพธ์นี้จะทําให้เจี่ยนอีหลิงเศร้า

ฉันหวังว่าฉันจะทําให้เธอมีความสุขได้”

หลังจากนั้นไม่นาน หลิวถึงก็ได้ยินเจี่ยนอีหลิงพูดอีกครั้ง

“เข้าใจแล้ว”

เสียงทุ้มต่ําและแผ่วเบา

แม้จะไม่ได้ยินน้ําเสียงที่แสดงถึงความเสียใจของเธอ แต่หลิวถึงก็รู้สึกถึงความเศร้าของเจี่ยนอีหลิงได้แล้ว

“อีหลิงเราเป็นหมอ รักษาโรคได้ ช่วยชีวิตคนได้ แต่สุดท้ายแล้วเราก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดา สิ่งที่เราทําได้มีจํากัด เราสามารถฉวยคนจากความตายได้แต่ไม่ใช่ทุกครั้งที่จะประสบความสําเร็จ เราต้องยอมรับความธรรมดาของเรา ยอมรับความไร้ความสามารถของเรา”
“ฉันรู้”

เจี่ยนอีหลิงรู้ว่าของตัวเองเป็นเพียงแพทย์ ไม่ว่าเธอเรียนรู้มากเท่าไหร่แต่สุดท้ายก็ต้องมีขีดจํากัด

ความเจ็บป่วยของจ่ายหวินเชิงนั่นเกินความสามารถของเธอ

ตอนกลางคืนเจี่ยนอีหลิงฝัน

ความฝันคือห้องทดลองของช่วงชีวิตก่อนหน้านี้

นั่นเป็นที่ที่เธอใช้เวลามากที่สุดในชีวิตก่อนหน้านี้

ตั้งแต่เธอยังเด็กจนกระทั่งเธอตาย

ในความฝัน เธอเดินผ่านประตูห้องทํางานของเพื่อนร่วมงานและได้ยินพวกเขาพูดถึงเธอ

“ฉันว่าเจี่ยนอีหลิงน่าทึ่งมาก เธออายุเพียงไม่กี่ปี ทําไมเธอถึงมีของมากมายขนาดนี้”

“ไม่ว่าจะเก่งแค่ไหนก็ตาม แต่เธอก็เหมือนกับหุ่นยนต์ไม่มีความรู้สึก รู้จักแต่งาน รู้จักแต่งาน

นายว่าเธอกับเครื่องมือในสถาบันวิจัยของเราต่างกันตรงไหน?”

“เครื่องมือนี้ซื้อมาด้วยเงิน และเธอก็ถูกซื้อมาด้วยเงินเหมือนกัน ในเบื้องต้นแล้วมันไม่เห็นจะแตกต่างกันเลย”

ฉันคิดว่ามีเหตุผลบางอย่างที่พ่อแม่เธอไม่ต้องการเธอ ใครจะอยากอยู่บ้านกับคนที่ไม่พูดและไม่หัวเราะแบบนี้ล่ะ?”

“ฉันได้ยินมาว่าไม่นานหลังจากที่ส่งเธอมาที่นี่ พ่อแม่ของเธอก็ให้กําเนิดน้องชาย ตอนนี้ ครอบครัวของเธอใช้เงินจากสถาบันวิจัยที่ซื้อเธอ ในการซื้อบ้านหลายหลังในเมือง”

เธอเป็นเพียงเครื่องมือของสถาบันวิจัย…

ไม่มีความรู้สึก

ไม่มีชีวิต

การทําวิชาการเท่านั้นเป็นสิ่งเดียวที่เธอทําได้