เทียบท้ายุทธเวท นิยาย บท 12

คุณหนูใหญ่คำนี้ ทำให้ทุกคนที่อยู่ในที่นี่นิ่งอึ้งไปในทันที

คุณหนูใหญ่เหรอ?

เหมิ่งหู่ทำไมเรียกผู้หญิงคนนี้ว่าคุณหนูใหญ่?

จู่ๆเหย่หลางก็นึกถึงอะไรบางอย่างได้ สีหน้าซีดเซียวในทันที

“เหมิ่งหู่ แกกล้าหาญมากเลยนะ ถ้าพ่อของฉันรู้ว่าแกทำแบบนี้ แกยังมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกมั้ย?”

อู๋เฟียหลินน้ำเสียงเยือกเย็น สายตาเฉียบคม และพูดเน้นทีละคำ

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เหมิ่งหู่กลัวจนใบหน้าซีดเซียว และคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของอู๋เฟียหลินในทันที

“คุณหนูใหญ่ ผมผิดไปแล้วครับ ผมสมควรตาย คุณอย่าได้บอกประธานอู๋เลยนะครับ ไม่อย่างนั้นผมจะตายได้นะครับ!!!”

เหมิ่งหู่ตกใจกลัวเป็นอย่างมาก

อู๋เฟียหลินเป็นใคร?

เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของอู๋เจิ้นสงเลยนะ

อู๋เจิ้นสงเป็นใครอีก? เขาเป็นหนึ่งในสามผู้มีอิทธิพลของจงไห่ ไม่ว่าจะเป็นอิทธิพลมืด หรือว่าอิทธิพลทางกฎหมาย ไม่มีใครกล้าไม่ให้เกียรติเขา

พรรคพยัคฆ์ของเหมิ่งหู่ก็เป็นหนึ่งพรรคของอู๋เจิ้นสง

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ อู๋เจิ้นสงก็คือเจ้านายของเขา

ถ้าให้ประธานอู๋รู้ว่าตัวเองล่วงเกินคุณหนูใหญ่ ต่อให้เขามีสิบชีวิตก็ไม่เพียงพอที่จะฆ่า!

หวังชาวเห็นฉากนี้ ค่อนข้างประหลาดใจ ตอนแรกคิดว่าครอบครัวของอู๋เฟียหลินแค่ร่ำรวย

คาดไม่ถึงจะมีอิทธิพลอย่างมากในกลุ่มอิทธิพลมืดขนาดนี้

ขนาดอันธพาลอย่างเหมิ่งหู่เห็นก็ต้องคุกเข่ายอมรับผิด

“ไอ้สารเลว คุณหวังเป็นผู้มีพระคุณของพ่อฉัน แกกล้าลงมือกับเขา ยังคิดเพ้อเจ้อลมๆแล้งๆว่าฉันจะปิดบังให้กับแกเหรอ? แกทำไมไม่ไปตายซะ?”อู๋เฟียหลินน้ำเสียงเยือกเย็น และใช้อำนาจบาตรใหญ่

เหมิ่งหู่ก้มหน้าลง สีหน้าซีดเซียว ภายในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“คุณหนูใหญ่ คุณหวัง ผมก็โดนคนอื่นหลอกมาเหมือนกัน ถ้าผมรู้ว่าคุณหวังเป็นแขกผู้มีเกียรติ แม้ว่าจะให้ความกล้าผมหนึ่งร้อยเท่าผมก็ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามหรอกครับ!”

“ไอ้สารเลวเหย่หลางเป็นคนก่อเรื่องนี้ขึ้นมา เขากล้าล่วงเกินคุณหนูใหญ่ ผมจะฆ่าเขาตายเดี๋ยวนี้ครับ!”

หลังจากที่เหมิ่งหู่พูดจบ สายตาอันน่าสะพรึงกลัวก็มองไปที่เหย่หลางในทันที

เหย่หลางกลัวจนสั่นเทาไปทั้งตัว สายตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

จนถึงขณะนี้ เขาถึงได้รู้ว่าตัวเองสร้างปัญหาใหญ่มากแค่ไหน!

นั่นเป็นคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลอู๋เลยนะ!

“เหย่หลาง แม่งเอ๊ย โคตรพ่อโคตรแม่มึงสิ บังอาจดูหมิ่นคุณหนูใหญ่ กูแม่งจะฆ่ามึง!”

ทันทีที่พูดจบ เหมิ่งหู่พาลูกน้องพุ่งเข้าไป และทำร้ายเหย่หลางอย่างรุนแรง

เหย่หลางกรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า เลือดสาดกระจาย และหลังจากนั้นไม่นานก็ถูกเหมิ่งหู่ทำร้ายจนหมดสติไป

“คุณหนูใหญ่ ไอ้สารเลวเหย่หลางโดนผมจัดการแล้ว หวังว่าคุณหนูใหญ่จะเข้าใจด้วยครับ และไว้ชีวิตผมสักครั้ง”

เหมิ่งหู่พูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“คนที่นายล่วงเกินคือคุณหวัง จะจัดการกับนายยังไงก็เป็นเรื่องของเขา นายขอร้องฉันทำไม?”

อู๋เฟียหลินพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

เหมิ่งหู่มองไปทางหวังชาวด้วยสายตาวิตกกังวล และพูดด้วยความเคารพ: “คุณหวังครับ ผมมีตาหามีแววไม่ถึงได้ล่วงเกินคุณ คุณอย่าได้ถือสาผมเลย ไว้ชีวิตผมสักครั้งเถอะครับ ต่อไปมีอะไรสั่งการได้เลยครับ ต่อให้ผมต้องบุกน้ำลุยไฟ ก็จะไม่ชักช้า”

หวังชาวมองเขาแวบหนึ่ง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูดในทันทีว่า: “ฉันหวังว่าจะไม่มีครั้งต่อไปอีก ถ้ามีครั้งต่อไป ไม่ยกโทษให้อย่างแน่นอน!”

“ขอบคุณคุณหวังมากๆเลยครับ!”

เหมิ่งหู่คำนับเก้าสิบองศาให้กับหวังชาว ท่าทีจริงใจเป็นอย่างมาก

“เอาล่ะ รีบไสหัวไปให้พ้นซะ!”

อู๋เฟียหลินโบกมืออย่างหงุดหงิด

เหมิ่งหู่รีบพาคนไสหัวออกไป

“คุณหวัง ให้คุฯเห้นน่าเรื่องน่าขายหน้าแล้ว เหมิ่งหู่คนนี้เป็นลูกน้องของพ่อฉัน ฉันคาดไม่ถึงว่าเขาจะมาหาเรื่องคุณ แต่ว่าคุณสบายใจได้ เขาไม่กล้าทำอีกแน่”อู๋เฟียหลินพูดขอโทษ

หวังชาวพูดอย่างไม่เป็นไร: “คุณอู๋ ไม่โทษคุณหรอกครับ”

……

“ที่รัก ทางเหย่หลางเป็นยังไงบ้าง นานขนาดนี้แล้ว น่าจะมีผลลัพธ์แล้วนะ”

ในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง หลินเหมี่ยวเหมี่ยวพูดกับหลี่ฮุยด้วยความใจร้อน

“อย่าใจร้อน ฉันจะโทรหาเหย่หลางเดี๋ยวนี้ ดูสิว่าเขาว่ายังไงบ้าง”

หลี่ฮุยจิบกาแฟไปคำหนึ่งโดยไม่รีบร้อน ต่อจากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาเหย่หลาง

“เหย่หลาง ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน งานที่สั่งให้นายไปทำเป็นยังไงบ้าง?”

หลี่ฮุยถาม