เทียบท้ายุทธเวท นิยาย บท 15

“เขายังทางรอดอยู่”

เสียงของหวังชาวค่อยๆดังขึ้นมา

ทั่วทั้งทางเดินในโรงพยาบาลเงียบลงในทันใด

โดยเฉพาะอย่างยิ่งลู่อี้เข่อ สีหน้าก็ดีใจขึ้นมาในทันที: “คุณหวัง คุณพูดจริงหรือเปล่าคะ?”

หวังชาวพยักหน้า: “ผมรักษาเขาได้”

“เป็นไปไม่ได้!”

หมอเทวดาเฉินตะโกนด้วยความโกรธในทันที:ขจ “ไม่มีใครเข้าใจอาการของคุณลู่ได้ดีกว่าผมแล้ว ตอนนี้เขานับได้ว่าสมองตายแล้ว ทำไมมองปราดเดียวก็คิดว่าแกจะรักษาเขาได้?”

“แม้ว่าแกเป็นเทพเจ้า ก็ทำอะไรไม่ได้!”

สีหน้าของหมอเทวดาเฉินดูไม่ค่อยสู้ดีเป็นอย่างยิ่ง

คนอื่นๆในตระกูลลู่ก็คิดแบบนี้เช่นนี้กัน หมอเทวดาเฉินบอกว่าไม่มีทางรอดแล้ว ไอ้มิจฉาชีพนี้จะรักษาได้อย่างไร?

“ลู่อี้เข่อ ถ้าแกไม่ไล่ไอ้มิจฉาชีพนี้ออกไปอีก ฉันจะไม่เกรงใจมันแล้วนะ!”

ลู่เทียนหมิ่งชี้ไปที่ลู่อี้เข่อด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธและตะโกนเสียงดัง

สีหน้าของลู่อี้เข่อสีหน้าไม่ค่อยสู้ดี เธอก็คาดไม่ถึงว่าจนป่านี้แล้ว ยังไม่มีใครยอมเชื่อเธออีก

สายตาเฉยชาของหวังชาวกลับมองไปทางหมอเทวดาเฉินในเวลานี้: “ในสายตาของผม คุณก็เป็นแค่หมอไร้ฝีมือรักษาโรคที่เอาแต่ปัดความรับผิดชอบ!”

“ถ้าคุณฟังคำพูดของแผมตั้งแต่แรก อาการของนายท่านลู่ก็ไม่มีทางเลวร้ายจนถึงขั้นนี้!”

“ดังนั้นคุณลู่พูดถูก ถ้าหากนายท่านลู่เสียชีวิต คุณก็คือฆาตกรที่ฆ่าเขา!”

คำพูดของหวังชาวก็เหมือนกับเข็มเงินที่แทงเข้าไปที่หน้าอกของหมอเทวดาเฉิน

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เส้นเลือดบนหน้าผากของเขาก็ปูดโปนขึ้นทีละเส้น และร่างกายก็สั่นสะท้านด้วยความโกรธ

ทักษะทางการแพทย์ของเฉินกั๋วคุนเป็นที่รู้จักไปทั่วในเมืองจงไห่ คนที่ขอให้เขาตรวจรักษาโรคต่อแถวยาวไปจนถึงปารีส

แต่ตอนนี้ เขากลับถูกตั้งข้อสงสัยต่อหน้าโดยเด็กกะโปโลคนหนึ่ง!

นี่สำหรับเขาแล้ว คือความอัปยศอดสูอย่างยิ่ง!

“เด็กน้อย คุยโม้โอ้อวดใครก็ทำเป็นทั้งนั้น? แกบอกว่ารักษานายท่านลู่ได้ไม่ใช่เหรอ?”

“โอเค ฉันให้โอกาสนี้กับแก!”

“ถ้าหากแกรักษานายท่านลู่ได้ ฉันจะคุกเข่าคำนับยอมรับผิดกับแก ถ้าหากแกรักษาไม่ได้ ฉันก็จะแจ้งตำรวจให้ตำรวจจับตัวไอ้มิจฉาชีพอย่างแกไว้!”

“แกกล้ามั้ย?”

หมอเทวดาเฉินจ้องมองที่หวังชาวอย่างเย็นชา ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธและดูถูก

“จำคำพูดของคุณเอาไว้ด้วย!”

หลังจากที่หวังชาวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเสร็จ เขาก็เดินไปที่ข้างเตียงผู้ป่วยของนายท่านลู่ สายตาจริงจังขึ้นมา

ถ้าหากไม่ทำการผ่าตัด หวังชาวสามารถรักษาลู่ว่านซานได้อย่างง่ายดาย

แต่ตอนนี้ กลับมีความยากไม่น้อย

หมอเทวดาเฉินมองดูหวังชาวด้วยใบหน้าที่เต็มการเยาะเย้ย

เขาไม่เชื่อด้วยซ้ำว่าหวังชาวจะรู้เรื่องฝีมือการรักษาโรค นับประสาอะไรกับการรักษาโรคของนายท่านลู่ให้หายดี

สีหน้าของลู่อี้เข่อกลับมองไปที่หวังชาวอย่างมีความหวัง ภายในใจรู้สึกประหม่าอย่างมาก

สำหรับคนอื่นๆในตระกูลลู่ก็ไม่วาดฝันอะไรแล้ว

อย่างที่ดีที่สุดคือท่าทีของการลองดูเป็นครั้งสุดท้าย

เข็นลู่ว่านซานเข้าไปในห้องผู้ป่วย หวังชาวหยิบเข็มเงินที่เขาเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ออกมา

“แพทย์แผนจีนเหรอ?”

หมอเทวดาเฉินยิ้มอย่างน่ากลัว และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “บ้าบอคอแตกจริงๆ!”

หวังชาวไม่ได้สนใจเขา ยกมือขึ้นแล้วฝังเข็ม

แสดงเพลงแพทย์จิ่วเชี่ยวของในเข็มเทพคืนวิญญาณ

ผ่านการย่อยมาหลายวัน หวังชาวก็เชี่ยวชาญวิชาฝังเข็มลึกลับมากแบบนี้แล้ว

เข็มแรกลงที่จุดเสินเชวี่ยระหว่างคิ้ว!

ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

เข็มที่สองลงที่จุดเทียนกงด้านบนของศีรษะ

เมื่อฝังลงไปสองเข็ม ผู้คนรอบข้างจะเห็นได้ว่าร่างกายของลู่ว่านซานสั่นเทาเล็กน้อย

สีหน้าของลู่อี้เข่อสดใส และพูดโดยไม่รู้ตัวว่า: “คุณปู่มีปฏิกิริยาแล้ว!”

“คุณลู่ นี่เป็นปฏิกิริยาที่กระทบกระเทือนจิตใจตามปกติญฝ ตราบใดที่ยังมีสติอยู่ ใครก็ตามที่โดยฝังเข็ม ก็จะมีปฏิกิริยาแบนี้”

หมอเทวดาเฉินหัวเราะเยาะอยู่ข้างๆ

ตามด้วยฝังเข็มที่สาม ฝั่งเข้าไปที่จุดซงจิ่นของลู่ว่านซาน ตามด้วยฝังเข็มนี้เข้าไป

สีหน้าของลู่ว่านซานเริ่มเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

ลู่อี้เข่อถามอย่างตื่นเต้น

อย่างไรก็ตามหลังจากที่เธอเพิ่งพูดจบ ลู่ว่านซานก็ลืมตาทั้งสองขึ้น

“คุณปู่!”

“พ่อ!”

สีหน้าของคนในตระกูลลู่มีความสุขอย่างยิ่ง ก็ล้อมเตียงผู้ป่วย และดีใจเป็นอย่างมาก

“หมอเทวดาเฉินเชี่ยวชาญด้านการแพทย์จริงๆ ฉันรู้สึกว่าสุขภาพของฉันดีขึ้นมากญภ ราวกับว่าฉันอายุน้อยลงหลายสิบปี และไม่มีอาการปวดเลยสักนิด!”

“บุญคุณที่ช่วยชีวิตของของหมอเทวดา ผมลู่ว่านซานจะไม่มีวันลืม!”

ลู่ว่านซานนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย และเอามือทั้งสองประสานกันคำนับขอบคุณหมอเทวดาเฉิน

เขาคิดว่าเฉินกั๋วคุนรักษาโรคของเขาจนหายดี!

ใบหน้าของหมอเทวดาเต็มไปด้วยความลำบากใจ และยืนอยู่ที่นั่นครู่หนึ่งโดยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

บรรยากาศทั่วทั้งห้องผู้ป่วยหยุดนิ่งเล็กน้อยในขณะนี้

“คุณปู่ค่ะ ปู่ดูคนผิดอีกแล้วค่ะ ไม่ใช่เฉินกั๋วคุนเป็นคนรักษาปู่ แต่เป็นคุณหวังต่างหากค่ะ!”

สายตาของลู่อี้เข่อมองไปทางหวังชาว

ลู่ว่านซานสีหน้านิ่งไปชั่วขณะ และขมวดคิ้วพูดว่า: “ฉันจำได้ว่าคนที่ทำการผ่าตัดให้ฉันคือหมอเทวดาเฉิน นี่มันเกี่ยวอะไรกับหวังชาว?”

“พ่อครับ พ่อหนุ่มคนนี้เป็นคนรักษาอาการป่วยของพ่อจริงๆ”

ลู่เชียนเริ่นสีหน้าก็ค่อนข้างลำบากใจ ยังไงซะเมื่อกี้นี้เขาเอาแต่ด่าว่าหวังชาวเป็นมิจฉาชีพ

แต่มิจฉาชีพที่เขาด่าคนนี้ รักษาอาการป่วยของพ่อเขาจนหายดี ช่วยชีวิตของพ่อเขากลับมาจากความตายได้!

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ใบหน้าของลู่ว่านซานเต็มไปด้วยควาไม่เข้าใจ สายตามองไปที่หวังชาวชั่วขณะ จากนั้นก็ไปที่หมอเทวดาเฉินชั่วขณะ

สีหน้าของหวังชาวตรงไปตรงมา และเหมาะสมพอดี

ส่วนหมอเทวดาเฉิน จิตใจพะว้าพะวงไม่เป็นสุข เหงื่อแตกเต็มหัว

ยังไงซะ เมื่อกี้นี้เขาเกือบจะฆ่าลู่ว่านซานตาย!

ถ้าหากเขาตายจริงๆ งั้นก็ไม่เป็นไรหฌ บอกปัดว่าเป็นการผ่าตัดล้มเหลวได้

แต่กลับมามีชีวิตอีกครั้งภายใต้การรักษาของหวังชาว นี่หมายความว่าอะไร? หมายความว่าเขาเฉินกั๋วคุนเป็นคนจองหอง หมอไร้ฝีมือการักษาไม่มีความสามารถตั้งแต่หัวจรดเท้า