เทียบท้ายุทธเวท นิยาย บท 17

ลู่อี้เข่อรู้สึกสะเทือนใจอย่างช่วยไม่ได้ เธอคาดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องราวเลวร้ายมากมายขนาดนี้กับหวังชาว

ทั้งที่หวังชาวก็เพอร์เฟกต์เช่นนี้ กลับเจอกับคนไม่ดี และผู้หญิงไร้ยางอายอย่างหลินเหมี่ยวเหมี่ยว!

แม้ว่าลู่อี้เข่อจะเป็นผู้หญิง ก็อดไม่ได้ที่โกรธหลังจากที่ฟังจนจบ

“คุณหวัง ขอแค่คุณเอ่ยปาก ตอนนี้ฉันก็จะให้คุณปู่ของฉันปราบปรามกับตระกูลหลิน ทำให้ตระกูลหลินไม่มีวันฟื้นตัวได้”

ลู่อี้เข่อพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

แค่ตระกูลหลินเล็กๆ ตระกูลลู่ของเธอสามารถทำลายได้!

หวังชาวส่ายหัว และพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ: “ไม่ต้องหรอกครับ หนี้บางอย่างผมก็ต้องชดใช้ด้วยตัวเอง สิ่งที่พวกเขาติดค้างผม ผมต้องทำให้พวกเขาคืนมาทั้งต้นทั้งดอกด้วยตัวเอง!”

เขายังคงเข้าใจหลักการที่ว่าน้ำใจของคนเรายิ่งใช้มากเท่าไหร่ยิ่งจืดจางลงเท่าไหร่

ลู่อี้เข่อช่วยเหลือเขามากพอแล้ว

ดังนั้นเขาไม่อยากรบกวนคนอื่นอีก

ลู่อี้เข่อพยักหน้า ต่อจากนั้นก็พูดว่า: “งั้นก็ได้ค่ะ คุณหวัง ต้องการให้ช่วยอะไร คุณต้องบอกกับฉันนะคะ ขอแค่มีตรงไหนที่ใช้ตระกูลลู่ของฉันได้ ฉันไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอนค่ะ”

“ครับ ขอบคุณครับ”

หวังชาวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

ลู่เค่อี้มองดูเวลาแวบหนึ่ง ตอนนี้มันก็ดึกแล้ว

เธอลุกขึ้นมา และพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “คุณหวัง นี่มันก็ดึกมากแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อน”

“ผมไปส่งคุณครับ”

หวังชาวพูดอย่างรวดเร็ว

ลู่อี้เข่อผงกหัวเล็กน้อย

ทั้งสองเดินออกจากวิลล่า

บนเส้นทางป่าเปลี่ยว ทั้งสองเดินไปได้ระยะหนึ่ง

อยู่ดีๆ ลู่อี้เข่อก็หยุดฝีเท้าลงมา ชี้ไปที่วิลล่าสไตล์โกธิคที่อยู่ข้างหน้าและพูดว่า: “คุณหวัง นั่นก็คือบ้านของฉัน มีเวลามาเที่ยวได้นะคะ”

ลู่อี้เข่อแลบลิ้นมองไปทางหวังชาว และท่าทางก็น่ารักซุกซน

ต่อจากนั้นก็เดินไปที่บ้านของเธออย่างมีความสุข

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของลู่อี้เข่อ สีหน้าของหวังชาวอดไม่ได้ที่จะนิ่งอึ้ง จากนั้นก็ยิ้มอย่างข่มขื่น ส่ายหัวอย่างเศร้าสร้อยแล้วพูดว่า: “หวังชาวนะหวังชาว นายกำลังคิดอะไรอยู่ ผู้หญิงอย่างคุณลู่ไม่ใช่คนที่นายหมายปองได้”

หวังชาวพึมพำกับตัวเอง

ลู่อี้เข่อเป็นคนมีเสน่ห์ดึงดูดคน ตราบใดที่เป็นผู้ชายทั่วไปก็จะถูกดึงดูดจนหลงเสน่ห์

หวังชาวก็ไม่มีข้อยกเว้น แต่เขาสามารถควบคุมความรู้สึกนี้ได้

ในมุมมองของเขาความแตกระหว่างฐานะทั้งสองคนเป็นเหวลึกจนมองไม่เห็นและไม่สามารถข้ามผ่านมันไปได้

วันนี้ลู่อี้เข่ออารมณ์ค่อนข้างดี อาการป่วยของคุณปู่รักษาหายแล้ว และความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับคุณหวังก็เริ่มสนิทกันมาขึ้นเรื่อยๆ

ราวกับว่าเรื่องราวทุกอย่างกำลังดำเนินไปในทิศทางที่ดี

เอี๊ยด!

แต่ในขณะนี้รถปอร์เช่ 911 หยุดอยู่ที่ประตูวิลล่าของเธออย่างกะทันหัน

ชายหนุ่มคนหนึ่ง เดินออกมาจากในรถ

ชายหนุ่มถือช่อดอกไม้อยู่ในมือ เขาสวมสูทสีฟ้าอ่อนที่ผ่านการตัดเย็บมาอย่างดี และสวมนาฬิกา Rolex ราคาแพงที่ข้อมือ

ผมสีน้ำตาลอ่อนเสยหัวมันเยิ้มสไตล์อังกฤษ เขาสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร หน้าตาหล่อเหลา

“อี้เข่อ ฉันมาหลายครั้งแล้ว เธอก็ไม่อยู่บอกเลย ตอนนี้ได้เจอเธอสักที”

ชายหนุ่มถือดอกไม้อยู่ในมือ เผยให้เห็นรอยยิ้มหล่อเหลา และพูดด้วยรอยยิ้มว่า:“อ่ะ นี่เป็นดอกกุหลาบสีน้ำเงินที่เธอชอบที่สุด”

สีหน้าของลู่อี้เข่อก็บึ้งตึงด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

“เซวียไห่กุ้ย นายนายมาหาฉันทำไม? ฉันเคยบอกนายก่อนหน้านี้แล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าต่อไปอย่ามาที่บ้านฉันอีก และไม่ต้องให้ดอกไม้ฉันด้วย!”

“ฉันไม่ชอบของพวกนี้ และไม่ชอบเห็นหน้าของคุณด้วย!”

ใบหน้าของลู่อี้เข่อเต็มไปด้วยความไม่พอใจ และทันใดนั้นอารมณ์ก็แย่มาก!

“อี้เข่อ เธอไม่เข้าใจความรู้สึกของฉันจริงๆเหรอ? การแต่งงานระหว่างเราสองคนพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายเป็นคนกำหนดไว้แล้ว”

“พวกเรามีความเหมาะสมกัน แล้วก็เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ทุกคนก็เห็นว่าเราเหมาะกันดี ต่างก็คิดว่าพวกเราเป็นคู่ที่สวรรค์สร้างมา ฉันไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมเธอกลับรำคาญฉันมาโดยตลอด!”

เซวียไห่กุ้ยกลั้นเสียงไว้ และพยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง

แต่ลู่อี้เข่อกลับไม่ได้ไว้หน้าเขาเลยสักนิด

ความโกรธในดวงตาของเซวียนไห่กุ้ยไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย

“เป็นใคร เธอบอกฉันมานะ คนคนนั้นมันเป็นใคร?!”

เขาโกรธมาก

เขาเพิ่งจะพูดคำนี้จบลง จู่ๆก็พบว่าโดนคนตบหลัง

เขาหันหน้ามองไปโดยไม่รู้ตัว

เห็นชายแปลกหน้าคนหนึ่ง

คนคนนี้ก็คือหวังชาว

“เป็นผู้ชาย คุณช่วยเป็นสุภาพบุรุษหน่อยได้หรือครับ?”

หวังชาวจ้องไปทางที่เซวียไห่กุ้ยด้วยดวงตาที่ไม่พอใจ และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

“แกยุ่งอะไรด้วย! แกเป็นใครอีก? กล้ายุ่งเรื่องของฉัน?”

เซวียไห่กุ้ยพูดด้วยความโกรธ กำปั้นของมือข้างหนึ่งกำแน่นแล้ว

“ผมเป็นแฟนของอี้เข่อ”

คำพูดของหวังชาวนั้นมั่นคง ชัดถ้อยชัดคำ และพูดเน้นย้ำออกมาทีละคำ

ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ ลู่อี้เข่อและเซวียไห่กุ้ยก็ตกตะลึงในเวลาเดียวกัน!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเซวียไห่กุ้ย รู้สึกราวกับว่าถูกฟ้าผ่า ยืนนิ่งเฉยไม่ขยับเขยื้อน และตั้งสติไม่ได้เป็นเวลานาน

ลู้อี้เข่อรู้สึกตกตะลึงภายในใจเช่นกัน

เธอคาดไม่ถึงว่าหวังชาวจะพูดแบบนี้ ชั่วขณะหนึ่ง เธอรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นเร็วมาก

ใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอายอย่างช่วยไม่ได้

“แก! แกว่าอะไรน่ะ?”

เซวียไห่กุ้ยคิดว่าตัวเองฟังผิด ดวงตาของเขาราวกับแผ่นซ่านความเดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟจ้องมองไปที่หวังชาว และอากาศดูเหมือนจะหยุดนิ่งลงไปในขณะนี้

“ผมบอกว่า ผมเป็นแฟนของอี้เข่อ!”

หลังจากที่หวังชาวพูดจบ มุมปากก็เผยให้เห็นรอยยิ้มหยอกล้อเล็กน้อย แล้วก็พูดเสริมอีกว่า: “ต่อไปอยู่ห่างจากเธอหน่อย ไม่อย่างนั้นผมจะไม่เกรงใจคุณแล้ว!”