เทียบท้ายุทธเวท นิยาย บท 7

สองปีมานี้ เขาทนทุกข์ทรมานกับคำสบประมาท

ในสายตาหลินเหมี่ยวเหมี่ยว สวีปี้ฟังและสามีของเธอ เขาสู้หมาไม่ได้ด้วยซ้ำ

เขาจะไม่มีวันลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้เลย

เขาคุกเข่าอ้อนวอนต่อหน้าหลินเหมี่ยวเหมี่ยวเหมือนหมา แต่สิ่งที่แลกมาคือคำเหน็บแนมและคำด่าทอแสลงหูนับไม่ถ้วน

ที่คนในตระกูลหลินกล้าทำแบบนี้ นั่นไม่ใช่เพราะพื้นเพครอบครัวหวังชาวธรรมดา ไม่มีอำนาจอิทธิพล ถึงได้กำเริบเสิบสานเช่นนี้หรือไง

ฉะนั้นหวังชาวจึงสาบาน

เขาจะต้องแข็งแกร่ง แค่มีความแข็งแกร่ง เขาถึงจะแก้แค้นได้ เขาถึงจะเก็บรวบรวมศักดิ์ศรีที่เขาสูญเสียไปในอดีตกลับคืนมาทีละนิดได้

เขาไม่เพียงแต่ต้องการให้คนในตระกูลหลินเสียใจ แต่อยากให้หลินเหมี่ยวเหมี่ยว สวีปี้ฟัง หลี่ฮุยชดใช้ความอวดดีและความไร้ยางอายของพวกเขาอย่างแสนสาหัส!

และการสืบทอดจากเซียนชื่อเลี่ยน เป็นต้นทุนให้เขาลืมตาอ้าปาก เป็นความมั่นใจให้เขาได้ล้างแค้น!

ครึ่งชั่วโมงต่อมา หวังชาวลืมตาสองข้าง สีหน้าท่าทางเผยความตื่นเต้น

การสืบทอดจากเซียนชื่อเลี่ยนเปิดประตูใหญ่สู่โลกใบใหม่ให้กับเขา

ไม่ว่าจะเป็นการฝึกวิชาอาคมบำเพ็ญตบะอันลี้ลับ หรือว่าเวชศาสตร์ลี้ลับ หรือเวทมนตร์อื่นๆ ถึงแม้จะเรียนรู้แค่ผิวเผิน แต่สามารถใช้งานได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

หวังชาวหลับตาฝึกฝนอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

เขารู้สึกถึงมวลอากาศลึกลับไหลเข้าสู่ร่างกายเขา ราวกับเซลล์ทั่วทั้งร่างเกิดการเปลี่ยนแปลงเชิงคุณภาพในขณะนี้

หรือนี่จะเป็นพลังฟ้าดินในนิยาย?

หวังชาวตื่นเต้นนิดหน่อย ฝึกฝนเงียบๆ

หนึ่งวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เช้าตรู่อีกวันหนึ่ง หวังชาวถอนลมหายใจไม่ดีออกมาเฮือกใหญ่ ตื่นเต้นเล็กน้อย ฝึกฝนมาหนึ่งคืน แบ่งเขตแดนตามความทรงจำ

ตอนนี้เขาฝึกการต่อสู้พลังลมปราณถึงระดับที่ห้าแล้ว

“การสืบทอดนี้น่าอัศจรรย์ไม่มีที่สิ้นสุดเลยจริงๆ”

หวังชาวยืนขึ้น หาราวเหล็กไส้ตันที่เอาไว้ตากผ้าจากในห้อง เขาออกแรงหักมัน ราวเหล็กที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางมากกว่าสามเซนติเมตรถูกเขาหักงอ 90 องศาทันที

พลังนี้น่ากลัวจริง

แม้แต่หวังชาวเองก็ตื่นตกใจอย่างอดไม่ได้

โครกคราก……

ฝึกฝนมาหนึ่งคืน ใช้พลังงานไปมาก เกิดความหิวโหยอย่างรุนแรง

หวังชาวออกไปจากห้องเช่า เตรียมไปซื้ออาหารเช้ามาทานสักหน่อย

เพิ่งเดินลงมาถึงปากทางบันได ชายกลุ่มหนึ่งก็มาดักตรงหน้าเขาโดยฉับพลัน

แต่ละคนถือไม้กระบอง สายตาขุ่นมัว เกรี้ยวกราดดุร้าย

“แกคือหวังชาว?”

คนที่นำหน้าคือชายวัยกลางคนสวมหมวกแก๊ป บนหน้ามีรอยแผลเป็นจากมีดที่สะดุดตา ดวงตาเย็นยะเยือกจ้องมองหวังชาว พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ

สีหน้าหวังชาวระแวดระวังทันใด

ถามขึ้น “พวกแกเป็นใคร? มาหาฉันมีเรื่องอะไร?”

ดาวปาเมี่ยนมุมปากแสยะยิ้ม “ดูท่าฉันจะเจอคนไม่ผิด ไอ้หนุ่ม มีคนเอาเงินมาจ้างฉันให้หักขาแกสองข้าง”

“ถ้าแกทำตัวดีๆ หน่อย ฉันจะหักแค่ขาแกสองข้าง”

“ถ้าทำตัวไม่ดี ฉันจะหักแขนขาแกสี่ข้าง!”

สายตาดาวปาเมี่ยนดุดันขึ้นมาทันใด เผยหัวเราะเย้ยหยันอย่างเหี้ยมโหด

“ใครจ้างแกมา?”

หวังชาวมีสีหน้าหนักอึ้ง นึกถึงพวกหลินเหมี่ยวเหมี่ยวโดยทันที

“พูดจาไร้สาระ พวกเรา ลงมือ!”

ดาวปาเมี่ยนตะคอกเสียงเย็นชา พวกผู้ชายด้านหลังเขาแต่ละคนมีสายตาดุร้าย กำลังจะลงมือ

หวังชาวมีสีหน้าเย็นยะเยือก พลังอำนาจอำมหิตพุ่งระเบิดตูมออกมา

เขาชิงลงมือก่อน เตะบนหน้าอกผู้ชายคนหนึ่งในนั้น

เกิดเสียงโครม ชายคนนั้นกลิ้งตกบันไดอย่างรวดเร็วเหมือนกับก้อนหิมะ

ทุกคนยังไม่ตอบสนอง ทันใดนั้นเขาก็เหวี่ยงหมัดออกไปอีกครั้ง

หมัดนี้กระแทกดั้งจมูกชายอีกคน เสียงดั้งหักดังขึ้นทันใด เลือดกำเดาไหลออกมา กลิ้งตกลงไปเช่นเดียวกัน!

ทันใดนั้นก็แกว่งขาไปด้านหลังก่อนเตะออกไป คนที่เหลือถูกเก็บกวาด เปล่งเสียงน่าเวทนา เสียงกลิ้งโครมครามดังก้องไปทั่วบันได

เหลือเพียงดาวปาเมี่ยนที่ยืนอยู่ที่เดิม หน้าผากเหงื่อแตก สีหน้าซีดเซียว

ผ่านการฝึกฝนมาหนึ่งคืน หวังชาวรู้สึกว่าตอนนี้มีพลังเต็มเปี่ยม จัดการคนธรรมดาพวกนี้ มือเดียวสามารถสู้สิบคนได้อย่างง่ายดายไม่มีปัญหา

“เชี่ย ฉันจะฆ่าแก!”

สีหน้าดาวปาเมี่ยนฉายแววดุเดือด เขาควักมีดออกมาด้ามหนึ่ง แล้วแทงหวังชาวโดยทันที