เทพบุตรในคราบซาตาน นิยาย บท 16

ในวันนี้คนที่ยิ้มบ่อยที่สุดเห็นจะเป็นใบบุญ เมื่อเธอกำลังทำให้ใบพลูมีความสุข เพราะได้กินชาบูสมใจอยาก น้ำซุปที่ถูกปากกับอาหารที่หลากหลายทำให้เด็กน้อยจำฝังใจเรียกร้องให้พามากิน แต่นานๆ ทีคงได้ ถ้าถี่ๆ คงไม่ไหว เพราะค่าบริการรายหัวที่ต้องจ่ายไปนั้น มันคือค่าอาหารของพวกเธอเกือบทั้งเดียวเชียวนะนั่น

“ไม่ต้องรีบ เวลาเคี้ยวอย่ามีเสียง เราเป็นผู้หญิงอย่ากินมูมมามเข้าใจไหม” ใบบุญก้มลงไปกระซิบบอกหนูน้อยเบาๆ เพราะเรื่องมารยาทในโต๊ะอาหารถือว่าเป็นสิ่งสำคัญเช่นกัน ยิ่งเวลาออกมารับประทานนอกบ้านแบบนี้ เธอไม่อยากให้คนอื่นมองใบพลูว่ากินมูมมาม เป็นเด็กที่แม่ไม่มีเวลาสอน แม้ว่าสิ่งนั้นมันคือเรื่องจริง เธอคงต้องยอมรับที่ไม่มีเวลาให้กับใบพลู

“เข้าใจค่ะ ตักให้ใบพลูหน่อยสิค่ะ” คำพูดของใบพลูที่ออดอ้อน ทำให้บุญใบทำตามในสิ่งที่หนูน้อยขอ ขณะที่ใบบัวกินไม่พูดไม่จา เพราะเธอรู้ดีว่าพี่สาวกำลังจะมีปัญหาเรื่องการเงิน มากกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้หลายเท่า

“พี่...” ใบบัวดูไม่มีความสุขเลย เธอไม่สนุกกับการได้ออกมาข้างนอกสักนิด เมื่อหญิงสาวกำลังคิดถึงปัญหาที่กำลังจะตามมาอีกอย่าง นั่นคือเรื่องของใบพลู ถ้าเธอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยใครจะดูแลใบพลู

“มีอะไรเอาไว้ไปคุยที่บ้าน วันนี้เรามาฉลองที่เธอสอบติดแพทย์ มันคือเรื่องที่น่ายินดี รีบกินเถอะพี่อยากซื้อของเข้าบ้านด้วย”

ใบบุญรู้ดีว่าน้องสาวกำลังจะพูดอะไร แค่มองตาก็รู้ใจ เธอเองก็กำลังคิดหนักเรื่องใบพลูเช่นกัน แต่ก็ไม่แสดงท่าทีออกไป ค่อยคิดหาทางแก้ไขจะดีกว่า เพราะวันนี้เธอไม่อยากคิดอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว ข้างโต๊ะที่ใบบุญนั่งนั้น ตะวันทำทีมาเป็นลูกค้า เขาได้ยินในสิ่งที่ใบบุญสนทนากับน้องสาวของเธอ

ซึ่งลูกน้องคนสนิทของกวินพอจะเดาได้ เมื่อท่าทีของใบบัวไม่เบิกบานใจเลยสักนิด ตะวันไม่รอช้าส่งข้อความไปหากวินทันที พร้อมกับคิดว่าใบบุญคงกำลังต้องการความช่วยเหลือจากเขาแน่ๆ

เวลาผ่านไปได้พักใหญ่กวินคุยกับมิสเตอร์คาร์ลอส พร้อมกับการรับประทานมื้อเที่ยงไปด้วย หลังจากแยกย้ายกับลูกค้าคนสำคัญ เขาไม่รอช้าที่จะตามใบบุญไปที่แผนกของเล่นเด็ก ที่สำคัญตะวันรายงานให้เขารู้ทั้งหมดแล้ว สิ่งไหนที่ใบพลูอยากได้ เขาจึงตั้งใจที่จะเหมาให้เธอ

“พี่ใบบุญขา... ใบพลูขอตัวนี้ได้ไหมคะ” หนูน้อยหยิบตุ๊กตาที่สวมชุดเจ้าหญิงออกมาจากชั้นวางของ พร้อมกับคำถามที่รอการอนุมัติจากใบบุญ

“มันตัวใหญ่ไปไม่สวย พี่ว่าเอาตัวเล็กกว่านี้ดีกว่า” ใบบุญให้เหตุผลที่ฟังดูไม่ขึ้นเลยสักนิด ใบพลูถึงกับทำหน้าจ๋อย เมื่อเธอถูกเบรกทั้งที่มันสวยกว่าทุกตัวที่เธอเลือกมา

“ว้าย! ขอโทษค่ะ” ใบบุญไม่ทันระวังมัวแต่มองป้ายราคาตุ๊กตา จึงทำให้เธอชนเข้ากับคนตัวโตอย่างจัง หญิงสาวจะรู่ไหมนั่นว่ามันคือแผนการของกวิน ที่กำลังคิดหาวิธีเข้าใกล้เธอกับลูก

“ไม่เป็นไรครับ อ้าว! คุณนี่เอง ทำไมโลกกลมจัง” กวินพยายามเก็บอาการดีใจที่มีเอาไว้สุดกำลัง เมื่อเขาอยู่ห่างจากลูกกับเมียไม่ถึงคืบ แต่เหมือนอยู่ไกลกันสุดคนละขั้วโลก เพราะใบบุญกำลังชักสีหน้าไม่พอใจใส่เขา มิหนำซ้ำเธอยังทำเมินเหมือนกับไม่รู้จักกันมาก่อน

“หนูชอบตุ๊กตาเหรอ เดี๋ยวลุงซื้อให้ แทนคำขอโทษแม่ของหนู” กวินก้มลงไปพูดกับใบพลูด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล มือของเขาค่อยแตะลงไปที่ศีรษะของหนูน้อย ก่อนจะลูบเบาๆ อย่างทะนุถนอม แม้อยากดึงใบพลูเข้ามากอดแทบขาดใจ แต่เขาก็ตัดอดทนเอาไว้ เพราะไม่อยากให้ใบบุญสงสัยในสิ่งที่เขาได้รู้ความจริงทั้งหมด

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ใบพลูมาหาพี่เดี๋ยวนี้ พี่บอกกี่ครั้งห้ามเข้าใกล้คนแปลกหน้า” ใบบุญเอ็ดหนูน้อยออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ พร้อมกับเน้นคำว่าพี่ให้กวินได้ประจักษ์ เขาจะได้ไม่สงสัยในสายใยสายสัมพันธ์ของเธอกับใบพลู

“แต่ลุงใจดีนะคะ ใบพลูชอบตุ๊กตาที่ลุงจะซื้อให้” หนูน้อยมองตุ๊กตาในมือของกวิน ที่สวมชุดเจ้าหญิงดูโดดเด่นสวยงามกว่าชุดอื่นหลายเท่า ซึ่งราคาของมันคงแพงน่าดู

“ใบพลูเดี๋ยวนี้ไม่เชื่อคำพูดของพี่แล้วเหรอ ทำไมถึงได้เป็นเด็กที่เอาแต่ใจ” คราวนี้ใบบุญพูดออกไปด้วยน้ำเสียงปนตะคอกอย่างไม่อายใคร จนทำให้ใบพลูถึงกับน้ำตาคลอ เพราะเธอไม่เคยเห็นใบบุญโกรธขึ้งแบบนี้มาก่อน

“ไม่ร้องนะครับคนเก่ง ผู้ใหญ่แถวนี้ไม่มีเหตุผลเลยจริงๆ” กวินไม่รอช้าเขาทนไม่ไหวอีกแล้ว ที่จะเห็นน้ำตาของใบพลู ชายหนุ่มรีบก้มลงไปอุ้มหนูน้อยขึ้นมากอดเอาไว้ ซึ่งเธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะหวาดกลัว เมื่อเลือดในตัวของใบพลูส่วนหนึ่งได้มาจากกวิน จนใบบุญพูดไม่ออก ที่หนูน้อยโอบกอคอแกร่งของชายตัวโตไว้แน่น มันเป็นภาพที่ทำให้เธอปวดใจสุดๆ

“พี่สองคนรู้จักกันหรือเปล่าคะ” ใบบัวที่ยืนห่างจากตรงนั้นไม่กี่ก้าว เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่สงสัย โดยเฉพาะหน้าตาของกวินบวกกับดวงตานั้นแล้ว พิมพ์เดียวกับใบพลูแป๊ะเลย

แต่ทว่าการแต่งตัวของเขานั้น เรียบหรูดูแพง คงเป็นคนมีฐานะไม่ใช่น้อย เมื่อเทียบกับผู้ชายหลายคน ที่เคยแวะมาขายขนมจีบให้กับพี่สาวของเธอ ที่สำคัญใบพลูทำไมถึงยอมให้เขาอุ้มง่ายๆ ซึ่งปกติหนูน้อยเป็นคนที่เข้ากับคนยาก

“ไม่รู้จัก / รู้จัก” คนทั้งคู่พูดออกมาพร้อมกัน แต่คนละความหมาย

“อ้าว! ยังไงกันค่ะเนี่ย” ใบบัวถึงกับส่ายหัวให้กับท่าทีของใบบัว