เทพบุตรในคราบซาตาน นิยาย บท 16

ในวันนี้คนที่ยิ้มบ่อยที่สุดเห็นจะเป็นใบบุญ เมื่อเธอกำลังทำให้ใบพลูมีความสุข เพราะได้กินชาบูสมใจอยาก น้ำซุปที่ถูกปากกับอาหารที่หลากหลายทำให้เด็กน้อยจำฝังใจเรียกร้องให้พามากิน แต่นานๆ ทีคงได้ ถ้าถี่ๆ คงไม่ไหว เพราะค่าบริการรายหัวที่ต้องจ่ายไปนั้น มันคือค่าอาหารของพวกเธอเกือบทั้งเดียวเชียวนะนั่น

“ไม่ต้องรีบ เวลาเคี้ยวอย่ามีเสียง เราเป็นผู้หญิงอย่ากินมูมมามเข้าใจไหม” ใบบุญก้มลงไปกระซิบบอกหนูน้อยเบาๆ เพราะเรื่องมารยาทในโต๊ะอาหารถือว่าเป็นสิ่งสำคัญเช่นกัน ยิ่งเวลาออกมารับประทานนอกบ้านแบบนี้ เธอไม่อยากให้คนอื่นมองใบพลูว่ากินมูมมาม เป็นเด็กที่แม่ไม่มีเวลาสอน แม้ว่าสิ่งนั้นมันคือเรื่องจริง เธอคงต้องยอมรับที่ไม่มีเวลาให้กับใบพลู

“เข้าใจค่ะ ตักให้ใบพลูหน่อยสิค่ะ” คำพูดของใบพลูที่ออดอ้อน ทำให้บุญใบทำตามในสิ่งที่หนูน้อยขอ ขณะที่ใบบัวกินไม่พูดไม่จา เพราะเธอรู้ดีว่าพี่สาวกำลังจะมีปัญหาเรื่องการเงิน มากกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้หลายเท่า

“พี่...” ใบบัวดูไม่มีความสุขเลย เธอไม่สนุกกับการได้ออกมาข้างนอกสักนิด เมื่อหญิงสาวกำลังคิดถึงปัญหาที่กำลังจะตามมาอีกอย่าง นั่นคือเรื่องของใบพลู ถ้าเธอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยใครจะดูแลใบพลู

“มีอะไรเอาไว้ไปคุยที่บ้าน วันนี้เรามาฉลองที่เธอสอบติดแพทย์ มันคือเรื่องที่น่ายินดี รีบกินเถอะพี่อยากซื้อของเข้าบ้านด้วย”

ใบบุญรู้ดีว่าน้องสาวกำลังจะพูดอะไร แค่มองตาก็รู้ใจ เธอเองก็กำลังคิดหนักเรื่องใบพลูเช่นกัน แต่ก็ไม่แสดงท่าทีออกไป ค่อยคิดหาทางแก้ไขจะดีกว่า เพราะวันนี้เธอไม่อยากคิดอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว ข้างโต๊ะที่ใบบุญนั่งนั้น ตะวันทำทีมาเป็นลูกค้า เขาได้ยินในสิ่งที่ใบบุญสนทนากับน้องสาวของเธอ

ซึ่งลูกน้องคนสนิทของกวินพอจะเดาได้ เมื่อท่าทีของใบบัวไม่เบิกบานใจเลยสักนิด ตะวันไม่รอช้าส่งข้อความไปหากวินทันที พร้อมกับคิดว่าใบบุญคงกำลังต้องการความช่วยเหลือจากเขาแน่ๆ

เวลาผ่านไปได้พักใหญ่กวินคุยกับมิสเตอร์คาร์ลอส พร้อมกับการรับประทานมื้อเที่ยงไปด้วย หลังจากแยกย้ายกับลูกค้าคนสำคัญ เขาไม่รอช้าที่จะตามใบบุญไปที่แผนกของเล่นเด็ก ที่สำคัญตะวันรายงานให้เขารู้ทั้งหมดแล้ว สิ่งไหนที่ใบพลูอยากได้ เขาจึงตั้งใจที่จะเหมาให้เธอ

“พี่ใบบุญขา... ใบพลูขอตัวนี้ได้ไหมคะ” หนูน้อยหยิบตุ๊กตาที่สวมชุดเจ้าหญิงออกมาจากชั้นวางของ พร้อมกับคำถามที่รอการอนุมัติจากใบบุญ

“มันตัวใหญ่ไปไม่สวย พี่ว่าเอาตัวเล็กกว่านี้ดีกว่า” ใบบุญให้เหตุผลที่ฟังดูไม่ขึ้นเลยสักนิด ใบพลูถึงกับทำหน้าจ๋อย เมื่อเธอถูกเบรกทั้งที่มันสวยกว่าทุกตัวที่เธอเลือกมา

“ว้าย! ขอโทษค่ะ” ใบบุญไม่ทันระวังมัวแต่มองป้ายราคาตุ๊กตา จึงทำให้เธอชนเข้ากับคนตัวโตอย่างจัง หญิงสาวจะรู่ไหมนั่นว่ามันคือแผนการของกวิน ที่กำลังคิดหาวิธีเข้าใกล้เธอกับลูก

“ไม่เป็นไรครับ อ้าว! คุณนี่เอง ทำไมโลกกลมจัง” กวินพยายามเก็บอาการดีใจที่มีเอาไว้สุดกำลัง เมื่อเขาอยู่ห่างจากลูกกับเมียไม่ถึงคืบ แต่เหมือนอยู่ไกลกันสุดคนละขั้วโลก เพราะใบบุญกำลังชักสีหน้าไม่พอใจใส่เขา มิหนำซ้ำเธอยังทำเมินเหมือนกับไม่รู้จักกันมาก่อน

“หนูชอบตุ๊กตาเหรอ เดี๋ยวลุงซื้อให้ แทนคำขอโทษแม่ของหนู” กวินก้มลงไปพูดกับใบพลูด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล มือของเขาค่อยแตะลงไปที่ศีรษะของหนูน้อย ก่อนจะลูบเบาๆ อย่างทะนุถนอม แม้อยากดึงใบพลูเข้ามากอดแทบขาดใจ แต่เขาก็ตัดอดทนเอาไว้ เพราะไม่อยากให้ใบบุญสงสัยในสิ่งที่เขาได้รู้ความจริงทั้งหมด

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ใบพลูมาหาพี่เดี๋ยวนี้ พี่บอกกี่ครั้งห้ามเข้าใกล้คนแปลกหน้า” ใบบุญเอ็ดหนูน้อยออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ พร้อมกับเน้นคำว่าพี่ให้กวินได้ประจักษ์ เขาจะได้ไม่สงสัยในสายใยสายสัมพันธ์ของเธอกับใบพลู

“แต่ลุงใจดีนะคะ ใบพลูชอบตุ๊กตาที่ลุงจะซื้อให้” หนูน้อยมองตุ๊กตาในมือของกวิน ที่สวมชุดเจ้าหญิงดูโดดเด่นสวยงามกว่าชุดอื่นหลายเท่า ซึ่งราคาของมันคงแพงน่าดู

“ใบพลูเดี๋ยวนี้ไม่เชื่อคำพูดของพี่แล้วเหรอ ทำไมถึงได้เป็นเด็กที่เอาแต่ใจ” คราวนี้ใบบุญพูดออกไปด้วยน้ำเสียงปนตะคอกอย่างไม่อายใคร จนทำให้ใบพลูถึงกับน้ำตาคลอ เพราะเธอไม่เคยเห็นใบบุญโกรธขึ้งแบบนี้มาก่อน

“ไม่ร้องนะครับคนเก่ง ผู้ใหญ่แถวนี้ไม่มีเหตุผลเลยจริงๆ” กวินไม่รอช้าเขาทนไม่ไหวอีกแล้ว ที่จะเห็นน้ำตาของใบพลู ชายหนุ่มรีบก้มลงไปอุ้มหนูน้อยขึ้นมากอดเอาไว้ ซึ่งเธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะหวาดกลัว เมื่อเลือดในตัวของใบพลูส่วนหนึ่งได้มาจากกวิน จนใบบุญพูดไม่ออก ที่หนูน้อยโอบกอคอแกร่งของชายตัวโตไว้แน่น มันเป็นภาพที่ทำให้เธอปวดใจสุดๆ

“พี่สองคนรู้จักกันหรือเปล่าคะ” ใบบัวที่ยืนห่างจากตรงนั้นไม่กี่ก้าว เอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่สงสัย โดยเฉพาะหน้าตาของกวินบวกกับดวงตานั้นแล้ว พิมพ์เดียวกับใบพลูแป๊ะเลย

แต่ทว่าการแต่งตัวของเขานั้น เรียบหรูดูแพง คงเป็นคนมีฐานะไม่ใช่น้อย เมื่อเทียบกับผู้ชายหลายคน ที่เคยแวะมาขายขนมจีบให้กับพี่สาวของเธอ ที่สำคัญใบพลูทำไมถึงยอมให้เขาอุ้มง่ายๆ ซึ่งปกติหนูน้อยเป็นคนที่เข้ากับคนยาก

“ไม่รู้จัก / รู้จัก” คนทั้งคู่พูดออกมาพร้อมกัน แต่คนละความหมาย

“อ้าว! ยังไงกันค่ะเนี่ย” ใบบัวถึงกับส่ายหัวให้กับท่าทีของใบบัว

“ก็ได้ค่ะ” เสียงใสตอบตกลงดังขึ้น ซึ่งสาเหตุที่ใบพลูยอมตกลงง่ายๆ ไม่ใช่เพียงเพราะความผูกพันทางสายเลือด แต่เธอไม่เคยเจอใครใจดีเหมือนกวินมาก่อน เลยทำให้หนูน้อยยอมตกลงรับปากเขาออกไปง่ายๆ

“จุ๊บ! ลูกสาวพ่อ น่ารักไม่ดื้อแล้วยังพูดเชื่อฟังอีกต่างหาก เห็นไหมตะวันนี่นายนี่มันชอบขัดฉันจริงๆ ไปครับใบพลู เราไปกินไอศกรีมกันดีกว่า” พูดจบประโยคสองพ่อลูกก็จูงแขนกันเดินออกไป ทำให้ตะวันพลอยยิ้มไปด้วย เมื่อเห็นเจ้านายของเขาดูมีความสุขมาก

ทางด้านใบบุญหญิงสาวกำลังสับสน เธอไม่ควรปล่อยให้ลูกไปกับกวิน ทั้งที่เขายังไม่รู้ความจริง หรือเขาอาจจะรู้แล้วถึงได้มีท่าทีแบบนั้น แต่ถ้าเขายังไม่รู้เธอก็จะไม่มีวันให้เขาได้รู้ ผู้ชายอย่างเขาไม่เหมาะที่จะได้เป็นพ่อของใบพลู เพราะไม่รู้ว่าเขาไข่เรี่ยราดไว้ที่ไหนบ้าง เธอจะไม่มีวันเป็นของเล่นเขาอีกเด็ดขาด ลูกไม่มีพ่อก็ไม่เห็นต้องแคร์ ในเมื่อใบพลูไม่เคยสัมผัสถึงการมีพ่อตั้งแต่แรก

“พี่บอกฉันมาตามตรง ผู้ชายคนนั้นคือพ่อของใบพลูใช่ไหม” เมื่อเข็ญรถมายังฝั่งที่ปลอดคน ใบบัวรีบถามพี่สาวออกไปทันที

“พี่จะไปตามใบพลูกลับ พี่ไม่อยากซื้ออะไรแล้ว เรากลับกันเถอะใบบัว” ใบบุญได้สติ หรือว่ามันกำลังเตลิดก็ไม่รู้ เมื่อเธอปล่อยลูกไว้กับผู้ชายอย่างกวิน ถ้าเขาลักพาตัวลูกของเธอไปจะทำยังไง

“เดี๋ยวก่อนพี่ยังไม่ตอบคำถามของฉันเลยนะ” ใบบัวคว้าแขนพี่สาวรั้งเอาไว้ เมื่อเธอคิดว่าผู้ชายคนนั้น ถ้าเขาเป็นพ่อของใบพลูจริงๆ ก็ควรมีส่วนรับผิดชอบ ไม่ใช่ปล่อยให้พี่สาวของเธอแบกรับภาระทั้งหมดเอาไว้คนเดียวแบบนี้ ซึ่งชายหนุ่มดูมีฐานะไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ดูจากที่เขามีผู้ติดตามดูแลไม่ห่างกายแบบนั้น

“เขาไม่ใช่พ่อของใบพลู” ใบบุญตอบน้องสาวออกไปด้วยแววตาที่ล่อกแล่ก เมื่อเธอกำลังพูดปด เพราะไม่อยากเกี่ยวข้องกับผู้ชายอย่างกวิน ชีวิตเธอจะเป็นยังไง ผู้ชายที่ดูเพอร์เฟกต์สมบูรณ์แบบขนาดนั้น ถ้าหลงกลเข้าไปพัวพัน ดื่มใบบัวบกเป็นตัน อาการชอกช้ำในอุราก็คงไม่ทุเลา

“เวลาพูดทำไมต้องหลบหน้าหลบตาฉันด้วย พี่กำลังโกหกฉันอยู่ใช่ไหม ใบพลูมีพ่อไม่ดีรึไง พี่ไม่เห็นแววตาลูกเหรอ ใบพลูดูเข้ากับเขาได้ดีเลยนะ สองคนนั้นเหมือนจะสื่อถึงกันได้ตั้งแต่แรกเจอ ใบพลูคงรู้สึกอบอุ่นที่ถูกเขาอุ้มไว้แบบนั้น” ใบบัวพูดถึงเหตุผลที่พี่สาวของเธอควรยอมรับความจริง แต่ทว่ากลับทำให้ใบบุญรู้สึกโกรธกวินขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

“ผู้ชายคนนั้นไม่เหมาะที่จะเป็นพ่อของใครหรอก ถ้าวันหนึ่งเขาทิ้งใบพลูไป ลูกพี่จะเสียใจแค่ไหน แผลในใจคงรักษาไม่หาย พี่จะไม่มีวันให้เขาเข้าใกล้ใบพลูอีก เข็ญรถไปจ่ายตังค์ เสร็จแล้วเราจะรีบกลับบ้านกันทันที”

พูดจบใบบุญก็เดินนำหน้าน้องสาวไปทางเคาน์เตอร์ด้วยใบหน้าบอกบุญไม่รับ ก่อนจะชำระสินค้าที่เธอซื้อมา ซึ่งมีเพียงแค่ของสดไม่กี่อย่างไว้ทำกินที่บ้าน