เทพบุตรในคราบซาตาน นิยาย บท 17

หลังจากที่ใบบุญหยิบธนบัตรให้น้องสาวรอชำระสินค้า เธอไม่รอช้ารีบไปตามหาลูกสาวทันที พอไปถึงเธอถึงกับพูดไม่ออกได้แต่แอบมองสองคน ที่กำลังผลัดกันป้อนไอศกรีม แววตาของใบพลูไม่ต่างจากกวิน เพราะมันเต็มไปด้วยประกายแห่งความสุข เวลานี้น้ำตาใสๆ ได้ไหลออกมาจากดวงตาตู่สวยอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อภาพของสองพ่อลูกที่เธอไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น กำลังประจักษ์แก่สายตาของหญิงสาว ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่ความบังเอิญ แต่อย่างน้อยครั้งหนึ่งใบพลูก็ได้เจอกับบิดาของเธอ แม้ว่ามันกำลังจะกลายเป็นเรื่องเล่า ที่อยู่ในความทรงจำของหนูน้อยไปจนโต ตราบชั่วชีวิตของเธอ

“ฉันชอบผู้ชายโต๊ะนั้นจัง หล่อเท่สุดๆ” เสียงหวานดังขึ้นท่ามกลางหญิงสาววัยรุ่นที่กำลังนั่งรับประทานไอศกรีม

“ไปขอเบอร์เลยไหม”

“เฮ้ยแก! เบาได้เบา เขามากับลูกหรือเปล่า” ดูเหมือนสาวอีกคนจะไม่แคร์ แม้ว่าเขามีลูกมีเมียอยู่แล้วก็ตาม ทำให้เพื่อนรีบปราม

“ฟังจากที่เขาคุยกัน อย่าไปยุ่งกับเขาเลยนะลินดา” เพื่อนอีกคนรีบพูดห้าม

“มีเมียแล้วก็เอา มีลูกแล้วฉันก็จะเอา มีไรไหมอะ” ลินดาเชิดหน้าพูดขึ้นมาอย่างท้าทาย จนทำให้ใบบุญที่ได้ยินรู้สึกหมั่นไส้ ใบหน้าของหญิงสาวบูดบึ้งหงึกงอ เธอคงลืมไปว่าตัวเองนั้นไม่ได้ต้องการที่จะสานสัมพันธ์กับกวิน เลยเผลอหึงเขาออกไป

“ฉันว่าเขามีลูกแล้วอ่ะ อย่าไปยุ่งเลยนะ” หญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่ในร้านไอศกรีมพูดขึ้นมาอย่างเสียดาย เมื่อผู้ชายอย่างกวินเรียกใบพลูว่าลูก แล้วหนูน้อยก็เรียกเขาว่าพ่ออย่างคุ้นเคย ทั้งที่เพิ่งเจอกันเป็นวันแรก

“คุณพ่อขา... ใบพลูขอสตรอว์เบอร์รีด้วยค่ะ” หนูน้อยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ส่วนคุณพ่อก็คอยป้อนอย่างเอาใจ

“ได้เลย อร่อยไหมครับ”

“อร่อยเย็นชื่นใจมากค่ะ”

“พ่ออยากกินบ้างจัง ป้อนพ่อบ้างสิครับหนูใบพลู” น้ำเสียงของกวินอ้อนหนูน้อยกลับไปบ้าง จนทำให้ใบบุญที่แอบมองอยู่นั้นรีบกะพริบตาถี่ๆ เพื่อสลัดความรู้สึกเหล่านั้นออกไปให้พ้น ก่อนจะเอามือขึ้นมาซับคราบน้ำตาออกให้หมด เสียงหัวเราะของคนทั้งคู่ไม่แคร์สายตาคนรอบข้างแม้แต่น้อย ถ้าเป็นไปได้กวินอยากเหมาร้านนั่งรับประทานอยู่กับลูกสาวเพียงลำพังด้วยซ้ำ

“หมดเวลาสนุกแล้วใบพลู กลับบ้านเดี๋ยวนี้” ใบบุญเดินเข้ามายืนอยู่ข้างโต๊ะที่กวินกับใบพลู กำลังนั่งรับประทานไอศกรีมกันอยู่ด้วยความเพลิดเพลิน น้ำเสียงของเธอมีร่องรอยของความสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้ เพื่อไม่ให้กวินได้รับรู้ถึงความหวั่นไหน ที่กำลังเกิดขึ้นภายในใจของหญิงสาว

“เราจะกลับแล้วเหรอคะ แต่ใบพลูยังกินไม่หมดเลย” หนูน้อยเงยหน้าขึ้นไปพูดด้วยแววตาที่อ้อนวอน เหมือนกับไม่อยากให้ช่วงเวลาเหล่านี้ผ่านไป เมื่อภายในใจของใบพลู รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เวลาที่ได้อยู่ใกล้กวินแบบนี้

“ไม่ต้องมาต่อรองเลยนะ ถ้าไม่ฟังที่พี่พูด กลับถึงบ้านจะตีให้ก้นลายเลย” ใบบุญพูดขู่หนูน้อยออกไป จนทำให้ใบพลูหน้าหงอยไปถนัด คงหมดเวลาแห่งความสุขของเธอแล้วสินะ

“นี่คุณ! ให้ลูกกินหมดก่อนไม่ได้รึไง” น้ำเสียงแหบพร่าที่เอ่ยออกไประคนกำลังได้รับความเจ็บปวด เมื่อเขาเห็นแววตาเศร้าของใบพลู

“คุณอย่ายุ่ง! พี่บอกให้ลุก”

“คนมองใหญ่ ทำไมคุณต้องตะคอกเสียงใส่ลูกแบบนี้ด้วยใบบุญ” กวินพยายามพูดออกไปอย่างใจเย็น เมื่อเขารู้ดีว่าหญิงสาวกำลังรู้สึกอย่างไร ไม่ต่างจากใบพลูในตอนนี้ ที่ฝันของหนูน้อยกำลังจะสลาย เมื่อใบบุญต้องการให้กวินเลิกตอแยเธอกับลูกเสียที

“ฉันพูดกับน้อง ถ้าคุณเข้าใจอะไรผิดก็ช่วยเข้าใจใหม่ด้วยนะ”

“ใบบุญ!” กวินเผลอตะคอกออกไปเสียงดัง จนทุกคนหันมามอง

“เลิกทะเลาะกันได้ไหมคะ” น้ำเสียงสั่นเครือของใบพลูดังขึ้น ทำให้กวินและใบบัวหันหน้ามาสบตากันครั้งแรก

“ใบพลู!” หนูน้อยวิ่งออกไปจากร้านไอศกรีมอย่างรวดเร็ว ขณะที่ใบบุญร้องเรียกให้ใบพลูหยุด แต่พอออกมาจากร้านเธอมองเห็นหลังของลูกสาวอยู่ไวๆ แต่พอวิ่งเข้าไปหาก็ไม่เจอแล้ว

“ตะวัน ช่วยกันตามหาใบพลูก่อน” กวินรีบเดินตามใบบุญออกมา พอเห็นหญิงสาวยืนเคว้งคว้างอยู่กลางห้าง เขาก็รู้ทันทีว่าเธอวิ่งตามใบพลูไม่ทัน

“ใบพลูวิ่งไปทางไหน”