เทพบุตรในคราบซาตาน นิยาย บท 18

หลังจากที่กวินทำความเข้าใจกับลูกสาวของเขาเกือบครึ่งชั่วโมง ชายหนุ่มจึงตัดสินใจพาใบพลูไปรอมารดาของเธอ บริเวณประตูทางออก ขณะที่ตะวันถูกสั่งให้ตามไปบอกสองคนว่าเขาเจอใบพลูแล้ว และกำลังรออยู่ที่ประตูทางออก

“ใบพลู!” พอมาถึงใบบุญเรียกชื่อลูกสาวออกมาเสียงดัง ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งไปสวมกอดใบพลูเอาไว้แน่น ด้วยความรู้สึกกลัวว่าจะต้องเสียหนูน้อยไป

“หนูหายไปไหนมา อย่าวิ่งหนีพี่ไปแบบนี้อีกเข้าใจไปไหม” น้ำเสียงของใบบุญ ยังคงแฝงความสั่นเครือเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ แต่เธอก็พยายามเก็บอาการไว้สุดกำลัง เพราะไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอที่มี ขณะที่ใบพลูเงยใบหน้าขึ้นมองมารดาของเธออย่างรู้สึกผิด

“กลับบ้านกันผมจะไปส่ง” เสียงทุ้มของกวินดังขึ้น ทำให้ใบบุญเงยหน้ามองด้วยสายตาโกรธเคือง จนชายหนุ่มถึงกับแปลกใจ เขาทำอะไรให้เธอไม่พอใจอีกหรือเปล่า

“ฉันกลับเองได้ ใบบัวโทรเรียกแท็กซี่” หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นด้วยความเย่อหยิ่ง ซึ่งเธอจะไม่ยอมให้กวินเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอกับใบพลูเด็ดขาด แค่เจอกันวันเดียวก็วุ่นวายมากพอแล้ว เขาคือสาเหตุที่ทำให้ใบพลูวิ่งหนีเธอ ทั้งที่หนูน้อยไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน

“ใบพลูหนูไปกับพ่อลูก ส่วนคุณกับน้องสาวถ้าไม่อยากรอแท็กซี่ก็ตามผมมา” กวินไม่พูดเปล่าเขาก้มลงไปอุ้มใบพลูเอาไว้ แล้วเดินตรงไปยังประตูทางออกทันที ปล่อยให้ใบบุญอ้าปากค้าง จะด่าก็ไม่กล้า จะกรี๊ดก็ไม่ใช่นิสัยของเธอ

“อ้าย... ไอ้บ้าเอ๊ย!” เธอกำมือแน่นพร้อมกับกัดฟันสบถออกมาด้วยท่าทางที่ขัดใจ

“ฉันชอบพี่เขาจัง เขาน่าจะโผล่มาเร็วกว่านี้ สมกับที่เป็นพ่อของใบพลูจริงๆ ให้เขาไปส่งน่ะดีแล้ว หรือว่าพี่อยากให้เขาใช้สิทธิ์ของความเป็นพ่อ เอาลูกไปเลี้ยงเอง” ใบบัวยิ้มร่าอย่างชอบใจ พร้อมทั้งพูดขู่พี่สาวออกไป จนทำให้ใบบุญจำใจต้องเดินตามกวินไปที่รถด้วยใบหน้าที่หงึกงอ

“เชิญครับ” ตะวันเอ่ยเชิญหญิงสาวทั้งสองขึ้นรถเจ็ดที่นั่งคันหรู ซึ่งกวินกับใบพลูได้ขึ้นไปนั่งรออยู่แล้ว

เมื่อรถยนต์คันหรู แล่นออกมาได้สักพัก ความเย็นของเครื่องปรับอากาศทำให้ใบพลูเคลิ้มเหมือนจะหลับ กวินจึงรีบอุ้มหนูน้อยมานั่งที่ตัก พร้อมกับปรับเบาะเอนหลังลงเล็กน้อย เพื่อให้ลูกสาวนอนได้ถนัดขึ้น

ซึ่งทำให้ใบบุญทำหน้าบึ้งไม่พูดไม่จา มีเพียงแค่ใบบัวที่เป็นคนบอกทางไปบ้านให้กับตะวัน ทั้งที่เขาจำทางไปบ้านของเธอได้อย่างแม่นยำอยู่แล้ว ไม่ต้องมีใครบอกตะวันก็ไปถูก เพราะเขาแอบสืบเรื่องของใบบุญมาตั้งหลายวัน

“คุณพ่อขา...” เสียงหวานของใบพลูดังขึ้น

“อะไรเหรอครับ หืม” กวินก้มลงไปถามลูกสาวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล จนใบบุญรู้สึกหมั่นไส้เขาขึ้นมาอีกครั้ง

“คืนนี้คุณพ่อนอนกับใบพลูนะคะ” ความไร้เดียงสาของหนูน้อย พูดออกมาด้วยน้ำเสียงประหนึ่งกำลังจะเคลิ้มหลับ ประโยคนั้นทำให้ใบบุญถึงกับชักสีหน้าไม่พอใจ เธอแอบชำเลืองหางตามองไปที่สองพ่อลูก ด้วยความรู้สึกงอนใส่ ลูกสาวของเธอก็เอาใหญ่เรียกเขาว่าพ่อเต็มปากเต็มคำ